Þjóðviljinn - 16.07.1964, Blaðsíða 7

Fimmtudagur 16. júlí 1964 ------------- ------------------------------------ ÞIÓÐVILIINN----------------------------------------------------------------------------SIÐA 7
d Austurríki
SS-foringinn Himmlcr gerir liðskönnun í fimmtu herdeild sinni í Austurriki, scm leyndist fram-
an af í mismunandi félagasamtökum, sem hétu ýmsum sakleysislegum nöfnum, t.d. „Þýzka
íþróttafélagið“.
Árdsin
Að sjálfsögðu var það ekki
tilviljun, að Skorzeny var val-
inn til þessara starfa í leyni-
þjónustunni. Slík embætti voru
eingöngu falin mönnum, þraut-
reyndum í neðaniarðarbaráttu.
En Kaltenbrunuer hafði ekki
þurft að leita lengi. Hann
hafði þekkt þennan austurríska
landa sinn í 15 ár. Þeir höfðu
oft drukkið hraustlega saman
í drykkjugillum þeim, sem
leiddu oft til stúdentaeinvíga
með tilheyrandi skurðum og
skrámum á andlitum. Það var
ekki hver sem var tekinn í
þessa lokuðu stúdentaklúbba,
og ekki nægilegt að þykjast
vera ofstækismaður, það urðu
menn að vera. Herraþjóðin og
stórþýzkur metnaður voru Ijúf-
ust umræðuefni meðlimanna.
Drungalegan sumardag 1932
var svo komið, að lifandi í-
mynd frumgermana, Josep
Göbbels talaði opinberlega i
Vínarborg. Á jesúítfskan máta
lýsti , hann stefnskrá Nazista-
flokksins og gerði það heyr-
um kunnugt, að nazistar ætl-
uðu að sameina Austurríki
Þýzkalandi.
Skorzeay fór að ráðum áróð-
ursstjórans og gekk nú opin-
berlega í flokkinn, þá var
hann 24 ára. Ekki leið á löngu
þar til honum var falið nokk-
urt ábyrgðarstarf. hann átti
að taka þátt í illræmdri mold-
vörpustarfsemi nazista og
vinna að áróðursmálum. Er
fram leið færðu nazistarnir i
Austurríki sig sífellt meir upp
á skaftið.
En um þetta leyti voru það
aðeins öfgafyllstu og áreiðan-
legustu ruddar, sem mynduðu
þann vopnaða kjama, sem var
fimmta herdeild nazista í
Austurríki. Þeir sóru leyni-
lega SS-eiðinn. 1 febrúar 1934
gekk Otto Skorzeny í hina
svörtú reglu.
Valdarán Hitlers í Þýzka-
landi hressti við nazistana í
Austurríki, og Hitler treysti
sínum mönnum þar. Frá
Múnchen voru nýtízku skot-
vopn flutt ,til Vínar, þar sem
þau hurfu inní leynileg vopna-
búr SS.
Á miðju árinu 1934 sátu
Seyss-Inquart, foringi nazista í
Austurríki og nánustu starfs-
menn hans Emst Kaltenbrunn-
er o.fl. í Vínarborg og töldu
sína stund uppruna. Það var
skipað fyrir, vopnabúr opnuð
og hakakrossarmbindi dregin
fram. ,ÆS-Standarte 89“ gerði
tilraun til að hrifsa völdin.
Þar var Otto Skorzeny með
í flokki. Skorzeny stóð vel
undir því trausti, sem honum
var sýnt, að vera með þegar
kanslarinn austurríski Engel-
bert Dollfuss var myrtur við
skrifborð sitt.
En nazistum tókst þó ekki
í þessari tilraun að sameina
Austurríki Hitlers-Þýzkalandi.
Austurríkismenn komu aftur á
röð og reglu. Nazistaflokkur-
inn var bannaður í Austur-
ríki. SS kaus ' að hverfa til
neðanjarðarstarfsemi. Þeir sem
mest höfðu haft sig í frammi
við valdaránstilraunina flúðu
yfir landamærin heim til Ber-
línar. Hitler beið til einskis
eftir símsendri frétt, sem
aldrei kom.
En það var hlustað í eftir-
væntingu viða um veröld.
Otto Skorzeny varð á einni
nóttu bæði lukkulegur eigin-
maður og alvörugefinn verzl-
unarstjóri í byggingavörufirma
í Vín. A nafnspjald sitt lét
hann prenta borgaralega stöðu
sína; verkfræðingur,
Næstu ár héldu SS menn í
Vín reglulegum fundum sín-
um leyndum. Þeir földu sig i
mismunandi félögum og sam-
tökum, &em voru kölluð ýms-
um hljómfögrum nöfnum. Eitt
þeirra. „Þýzika íþróttafélagið“.
setti brátt á stofn „vamar-
deildir", og í einni þeirra varð
Otto Skorzeny bezta skyttan
og fljótlega gerður „foringi'í.
Hvað áttu þessar deildir að
verja? Gegn hverjum var
vamarliðinu stefnt? Þessum
spurningum var svarað vorið
1938.
1 ársbyrjun 1938 töldu valda-
menn nazista í Berlín að sam-
eining Austurríkis við Þýzka-
land væri klárt má og kvitt.
Hitler þurfti stærra „Lebens-
jraum“. Einokunarhringimir,
sem studdu hann litu' austur-
rísk hráefni og iðnað girnd-
araugum. Rikisbankinn gerði
ráð fyrir því að austurrískir
gjaldeyrissjóðir yrðu ný lyíti-
stöng fyrir þýzkan vígbúnað.
Þýzka herforingjaráðið vildi
bæði bæta nýju og velvopn-
uðu liði í herinn og fá betra
færi á Tékkóslóvakíu. Hitler
vildi gera Austurríki að skín-
andi fordæmi um herstjómar-
list sína. „Þegar ég stjóma
styrjöld", sagði hann einhverju
sinni í hópi trúnaðarvina, „ætla
ég að láta hersveitir mínar
koma skyndilega í Ijós, með-
an friður varir enn t.d. í
Paris. Þær væru klæddar í
franska einkennisbúninga. Um
hábjartan dag mundu þær
marséra um götumar. Enginn
mundi reyna að stöðva þær.
Þær halda til höfuðstöðva her-
foringjaráðsins, taka ráðuneyti,
þinghús. Á örfáum mínútum
er Frakkland, er Pólland, er
Tékkóslóvakía, búin að missa
sina forystumenn. Höfuðlaus
her og allir stjómmálamenn
úr leik. önnur eins ringul-
reið hefur aldrei orðið. En að
svo komnu hef ég þegar lengi
haft samband við menn, sem
eru reiðubúnir að mynda hina
nýju stjóm. Stjóm eftir minu
höfði, slíka menn finnum við
i hverju landi. Og friður er
saminn áður en við hefjum
styrjöldina. Ég ábyrgist að hið
ómögulega tekst ævinlega. Það
sem er óliklegast er öruggast.
Á þessari stundu trúið þið því
ekki, herrar mínir, en ég skal
framkvæma það skref fyrir
skref“.
Fyrsta skrefið átti eínmitt
að vera Austurriki. 1 miðj-
um febrúar stefndi Hitler aust-
urríska kanslaranum von
Schuschnigg til sín. Kröfur
Hitlers lágu þegar fyrir.
.1. Sakaruppgjöf fyrir hermd-
arverkamenn nazista. sem
dæmdir höfðu verið í Austur-
riki;
2. Nazistaforinginn Seyss-
Inquart verði skipaður innan-
ríkis- og öryggismálaráðherra
og fá æðstu stjóm allra deilda
austurrísku lögreglunnar.
3. Verði þessum lágmarks-
skilyrðum ekki fullnægt þeg-
ar í stað. muni þýzki herinn
hernema Austurríki.
Von Schuschnigg gaf ekki
eftir nema að litlu leyti. Þeg-
ar hanm kom aftur til Austur-
ríkis vildi hann láta íbúana
sjálfa taka ákvörðun um sjálf-
stæði og framtíð Austurríkis.
Ákveðið var að kosningar
skyldu fara fram 13. marz
1938, Nazistamir í Berlín og
Vín sáu bráðina sleppa úr
höndum sér. Þeir kærðu sig
ekki neitt um það að heyra
í þjóðinni. Stundin til að inn-
lima Austurríki var komin. Kl.
5 — 11 marz 1938 átti Her-
mann Göring marskálkur hrað-
símtal við þýzka sendiráðið i
Vín, honum var ekki nóg að
Wilhelm Keppler stormsveitar-
foringi var væntanlegur á
hverri stundu til Vínar með
ráðherralistann um nýju
stjómina i Austurríki, sem
hann var á leiðinni með frá
Berlin í innsigluðum dipló-
mataföggum sínum. Göring
þurfti að árétta eitt og annað.
En skyndilega komu óvæntir
örðugleikar fram við fram-
kvæmd áætlunarinnar, sem
æðstu menn öryggisþjónustu
ríkisins og hersins höfðu svo
vandalega undirbúið. Þjóðhöfð-
ingi Austurríkis Wilhelm Mikl-
as skipaði Seyss-Inquart
kanslara. Hálf sex sama dag
hringdi Seyss-Inquart til Gör-
ings og baðst hjálpar. Göring
sagði að þar sem málið væri
þegar komið á stað, væri ekki
um annað að gera en tilkynna
forsetanum „að hann verði að
íá yður völdin — gera yður
að kanslara, sem áður var á-
kveðið. . . segið Miklas. að
þetta sé ekkert grín, og látið
nazistana kcma opinberlega
fram um land allt. Ef Miklas
fær ekki skilið á fjórum tím-
um hvað um er að vera, verð-
ur að láta hann skilja það
á fjórum mínútum".
Seyss-Inquart fékk nú samt
ekki hið eftirsótta kanslara-
embætti á eðlilegan hátt.
Miklas var sjálfum sér sam-
kvæmur.
Framhald á 9. síðu.
I fyrstu greininni um manninn með örið,
sem birtist hér í blaðinu í síðustu viku, var
sagt frá undankomu Otto Skorzeny úr
fangabúðum í Þýzkalandi á miðju sumri
1948. Hver var þessi maður? Til að reyna
að vinna stríð, sem þegar var tapað, reyndi
SS að setja upp stofnun til að vinna að njósn-
um, skemmdar- og hermdarverkum um víða
veröld. Skorzeny Var einn af forkólfum þess-
arar starfsemi.
15. DAGUR.
Taldi drottning að hann myndi hafa misfarið með Grikkja-
konungs fé, því er fengizt hafði í hernaði, þá er Haraldur
hafði verið höfðingi yfir hernum. Máríá hét ein mær ung
og frið. Hún var bróðurdóttir Zóe drottningar. Peirrar
meyjar hafði Haraldur beðið, en drottning synjaði.
Svo hafa sagt Væringjar norður hingað, þeir er vt.
hafa í Miklagarði á mála, að sú sögn væri þar höfð aí
fróðum mönnum. að Zóe drottning vildi sjálf hafa Harald
sér til manns, og sú sök væri reyndar mest við Harald,
er hann vildi brott fara úr Miklagarði, þó að annað væri
upp borið fyrir alþýðu. Þá var sá Grikkjakonungur, er
hét Konstantínús Mónomákús. Hann réð ríkinu með Zóe
drottningu. Af þessum sökum lét Grikkjakonungur taka
höndum Harald og færa hann til dýílizu.
Dyfliza sú var þannig gör, að þar er tum hár og opinn
ofan, en dyr af strætinu í að ganga. V-ar Haraldur þar
inn látinn og með honum Halldór og Ulfur. Næstu nótt
eftir kom ein rík kona ofan á dýflizuna og hafði gcmgið
upp með stigum nokknum, og þjónustumenn hennar tveir.
Þau létu síga ofan streng riokkum í dýflizuna og drógu
þá upp.