Þjóðviljinn - 02.10.1964, Blaðsíða 10

10 SÍÐA
ÞJðÐVILJINN
Föstudagur 2. október 1964
ANDRÉ BJERf CE:
EIM- HYRNINGURIN! N
in andvarpaði líka. Og skonnort-
an hans liggur ferðbúin í Kristj-
aníu .... Ó, Ellen Agneta., sástu
þau dansa tangóinn?
— Já, Henríetta María, ég sá
þau. Assessorsfrúin laut áfram
eins og hún væri að dylja sorg
sína Það er synd og skömm —
já, synd og skömm að hann
skuli þurfa að fara.
— Já. það má nú segja — fyr-
ir fegurðina hennar frú Hamel.
Og þær skiptust á augnaráð-
um sem bjuggu yfir reynslu og
skilningi allrar kvenþjóðarinnar.
Eftir dimmum ganginum kom
ung kona trítlandi á mjúkum il-
skóm. Hún hafði dregið af sér
háu samkvæmishanzkana; með
annarri hendi hélt hún uppi
slóðanum á samkvæmiskjólnum,
í hinni hélt hún á postulínsskál.
Á öxlunum bar hún þykkt sjal
til þess að óhreinka ekki gulu
skykkjuna. En þessar byrðar
virtust ekki íþyngja henni; hún
hrejríði sig hljóðlaust og létt
eins og hún kæmi varla við
ið. Á einum stað beygði hún inn
í þröng hliðargöng, hratt,
skyndilega eins og skógardís í
kjarri. Svo birtist hún aftur
fram úr myrkrinu, snöggt, kvik-
lega eins og mófugl. Og allan
tímann skimaði hún eftir ein-
hverju — uppi undir þaki.
Loksins fann hún það sem hún
leitaði að. Uppi í horni, þar sem
gangurinn beygði homrétt. Hún
setti stól út í homið og steig
upp á hann. Og hún hvíslaði upp
í homið: Þama ertu.
Inni í netinu hékk köngulóin,
stór og hreyfingarlaus. eins og
hneta bakvið blað. Og allt í
kring héngu aðrar hreyfingar-
lausar skumir, minni og tómar,
eins og hnetur sem búið er að
éta kjamann úr. En stærsta hnet-
an var lifandi, því að nú seig
hún niður. á grönnum. hraðvax-
andi stöngli ....
Hún danglaði á eftir henni og
hvæsti: Uss! Uss! Hún hvarf í
skyndi inn í breiða sprungu.
Srönn hönd tók um klístrugan
vefinn, mjúklega, ákveðið, eins
og hún værí að tína blóm. Hún
tók allt sem uppi var. Skálin
fylltist.
Og frú Daphne brosti aftur —
brosi, sem engin sá.
Niðri í eldhúsinu stóð jám-
pottur á stóru eldavélinni.
Hvæsandi hljóð voru farin að
heyrast úr honum og lokið
hreyfðist. Petrína, 15 ára elda-
stúlkan,. hafði lengi staðið pg
gónt á þennan pott. Nú laut hún
fram og greip í lokið. En sjálf
matseljan stöðvaði hana. Þykk
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu og
snyrtistofu STEINU og DÓDÓ
Laugavegi 18 III h Oyfta j
SfMI ? 46 16
P E R M A Garðsenda 21. —
SIMI: 33 9 68 Hárgreiðslu og
snyrtistofa
D 0 M U R !
Hárgreiðsla við allra hæfi -
TJARNARSTOFAN. - Tjaraar-
götu 10 — Vonarstrætismegin —
SÍMI: 14 6 62.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR — OMaría
Guðmundsdóttir) Laugavegi 13.
— SlMI: 14 6 56. — Nuddstofa á
sama etað.
og sterkleg hönd greip um úln-
liðinn á henni.
— Komdu ekki við þetta. Ég
var búin að segja þér það. Aul-
inn þinn!
— Frúin sagði að við mættum
ekki taka lokið af. Hrærðu í
súkkulaðinu, heyriríh/ það!
— En hvað er þetta þama í
pottinum?
— Vertu ekki að hugsa um
það.
Eldastúlkan gapti: Veiztu það
ekki? __
Marta svaraði ekki. sjálf var
hún agndofa. Þegar kammer-
herrafrúin fer að sulla í eldhús-
inu og bannar síðan matseljunni
að líta ofaní pottinn, þá er það
brot á reglum drottins.
Marta hefði átt að velgja
nokkrar vínflöskur. Petrína
hefði átt að hræra í súkkulað-
inu. Framreiðslustúlkan hefði átt
að bera fram meira vín handa
herrunum sem voru að spila
pólskanpass í reyksalnum. En
engin gerði það sem átti að gera.
Þær stóðu í hálfhring kringum
eldavélina og störðu á hinn
hvæsandi leyndardóm úr jámi.
I hliðarherberginu hafði hesta-
strákur setið með tóma ölkollu;
nú kom hann inn til að fá hana
fyllta aftur. Hann stóð líka og
góndi. Það sýður uppúr, hrópaði
hann.
Marta færði lokið varlega. svo
að gufan slapp út. Hestastrákur-
inn var kominn að eldavélirini;
hann reyndi að gægjast niður í
sjóðandi vökvann. Hún ýtti við
honum: Ekki svona forvitinn!
Komdu þér niður í kjallara og
sæktu dálítið af þurrum viði!
Hann gekk auðmjúkur að
kjallaradyrunum. Skipanir Mörtu
voru lög i eldhúsinu, jafnvel
þegar ölþyrstur hestastrákur
átti i hlut.
— Hrærðu í súkkulaðinu!
Marta var búin að jafna sig aft-
ur. Og þú, letiblóðið þitt, flýttu
þér með þessar flöskur inn í
reyksalinn! Framreiðslustúlkan
tifaði af stað með glamrandi
bakka.
Nú fyrst tók Petrína eftir því
hvað stóð á eldhúsborðinu: Vín-
flaska og ediksglas, skál með
einhverju undarlegu dufti eða
þráðum og ker með þykkum.
rauðum vökva.
— Köngulóarvefur og — blóð?
stundi Petrína.
— Kálfsblóð. já. En það á ekki
að sjóða blóðið; það á að hella
bví yfir á eftir. Matseljan reyndi
að vera yfirlætisfull og örugg
í fasi eins og stöðu hennar
sæmdi. En það þurfti áreynslu
til; hún átti í innri baráttu.
Marta stóð annars báðum fót-
um á jörðu niðri, þétt fyrir og
bung í vigtina. En hún var ögn
tileygð. Með hægra auganu horfði
hún beint á staðreyndir virka
dagsins: á steikarapönnur og
sleifar piparpyssur og kardí-
mommukrukkur. En vinstra aug-
að skimaði til hiiðar eins og það
væri að leita að einhverju
öðru. Marta matselja var fædd
í Norðurlöndum. Og all: frá
Norðurlöndum hafa vinstra auga
sem sér sitt af hverju.
— En á þetta að vera einhvers
konar matur eða hvað? hélt
Petrína áfram. Hún stalst til að
gægjast niður í pottinn andar-
tak meðan Marta bograði yfir
vínflöskunum. Almáttugur. Það
er band oní pottinum.
— Band?! Marta rétti ú'r sér
og forvitnin náði yfirhöndinni.
Hitt eðlið varð of sterkt. Hún
gekk að eldavélinni.
Framreiðslustúlkan var þegar
komin aftur úr reyksalnum.
Aldrei hafði hún verið röskari
við að bera fram vín. Nú stóð
hún fyrir aftan bredtt bakið á
Mörtu, tvístígandi af eftirvænt-
ingu: Gáðu hvað það er! Gáðu
hvað það er!
Marta tók lokið af með ein-
beittri hreyfingu. Þvert yfir
pottinn lá málmvír og í hann
miðjan var bundinn þunnur
silkiþráður. I honum hékk gul-
hvítur hlutur sem dinglaði um
í sjóðandi vökvanum.
Petrína greip um hökuna: Það
er tönn!
— Tönn úr manni! hixtaði
framreiðslustúlkan. Marta hörf-
aði nokkur skref og signdi sig
um leið.
— Má ég spyrja, hvað verið
er að matqpiða? sagði rödd aft-
ast úr eldhúsinu. Það var ung-
frú Matthildur sem kom inn rétt
í þessu, nýja herbergisþernan
sem frúin hafði ráðið fyrir
nokkrum vikum. Hún var dálít-
ið gráhærð, dálítið lotin og
þreytuleg, með þykk gleraugu
yfir nærsýnum augunum. En
hún bar sig eins og hefðarfrú
og talaði Kristjaníumál. Má ég
spyrja, hvað verið er að mat-
reiða? endurtók hún.
— Sjáðu sjálf! Marta benti á
pottinn.
4
Fröken Matthildur gekk nær.
Hún varð að stinga höfðinu al-
veg niður í gufuna til að geta
greint hlutinn sem hringsnerist
niðri í suðunni. Þegar hún sá
hvað það var, rétti hún snöggt
úr sér og þreifaði upp að háls-
inum, fálmaði um barminn.
Nistið, tautaði hún. Getur það
verið? Ég verð að leita í her-
berginu mínu. Og hún gekk
rösklega útúr eldhúsinu.
— Hér er ekki allt með feldu!
sagði Marta og lagði alla þyngd
sína í þessi orð. Vinstra augað
horfði nú í allt aðra átt. Allt í
einu lokaði hún augunum og
rétti út hægri handlegginn,
þannig að vísifingur og langa-
töng bentu í gólfið. Og meðofsa-
hraða. svo að varla skildist, en
með ákveðnu hljófalli, þuldi
hún:
Dökkvir frá mér djöfla rakkar,
dökkvir burtiu allir hrökkvi;
dökkvir illir díkis bokkar,
dökkvir niður um eilífð sökkvi.
Falli niður fjandar illir,
falli þeir fyrír Jesúm allir;
falli sá, sem flestum spillir,
falli hann til heljar stalla.
Petrína hafði starað á hana
opnum munni. Almáttugur —
hvað ertu eiginlega að segja?
— Vertu ekki að hugsa um
það. Framreiðslustúlkan var aft-
ur farin að glamra f glösum og
flöskum til að heyra einhver
viðkunnanlegri hljóð. Marta seg-
ir svona, þegar það er eitthvað
sem henni fellur ekki í geð.
— Ég er sannarlega fegin að
ég skulí ekki eiga héma heima.
svo að ég þarf ekki að gista
héma í nótt! Petrína mælti
þetta af sanrifæringu. Hver er
hún eiginlega þessi frú?
Marta hafði dregið pottinn af
hitanum og lagt lokið á aftur.
Nú er það búið að sjóöa nóg.
Svo sneri hún sér að hinum
tveimur og sagði hátíðlega: Hún
er ekki ættuð héðan, skal ég
segja ykkur. Hún er útlend.
— Það er sagt að hún hafi
unnið við leikhús; þess vegna
getur hún leikið fína frú, sagði
framreiðslustúlkan og glamraði
í glösum. En óhemjugangurinn í
henni stundum. Hann er áreið-
anlega ekki ofsæll. vesalings
kammerherrann.
— Kannski ,er hún sígauni?
sagði Petrína. Hún er svo dular-
full, rétt eins og ....
Marta kinkaði kolli. Herberg-
isþeman hefur séð undarlega
glerkúlu í herberginu hennar ..
Já, er það ekki? Síðustu orðun-
um beindi hún að fröken Matt-
hildi, sem kom nú inn aftur.
Herbergisþeman var náföl í
'andliti og hendur hennar skulfu.
1 hægri hendi hélt hún á litlu
nisti úr fílabeini og silfri. Það
var opið — og tómt.
— Mér datt það í hug, sagði
hún hljómlausri röddu. Hún er
horfin.
— Horfin? Hver er horfin?
spurði Marta. Hún var við öllu
búin.
— Hún var héma í nistinu —
til minningar um bróður minn.
Hann dó þegar hann var lítill
drengur.
— Tönnin?! hvíslaði Petrina
og gaut augunum hræðslulega
til dyra. Ég vil fara heim!
— Nú veit ég hvað þau eru að
gera þama uppi. Fröken Matt-
hildur benti í æsingi í áttina að
danssölunum. Þau eru að rjála
við galdrabókina!
Marta gaut vinstra auganu að
jámpottinum. Dauðs manns
tönn! Það hlýzt eitthvað skelfi-
legt af þessu. Þetta kemur þeim
í koll. Og aftur gerði hún merk-
ið með tveim fingrum — til
vamar gegn hinu illa.
Herbergisþernan kreisti nistið
í hendi sér. Þau em að rjála
við galdrabókina — og hún
hefur tekið þetta.
— Hún — er — galdranom!
sagði Marta og lagði áherzlu á
hvert orð.
Það heyrðist ferlegt brak við
kjallaradymar. Allar fjórar
sneru sér við í flýti. Þar stóð
16250 VINNINGAR!
Fjorði hver miði vinnur að meðaltaii!
Hæstu vínningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
CONSUL CORTINA
bllalelga
magnúsap
skipholti 21
sfmap; 21190 ■ 2118S
^íaukur ^u&mundóóon
HEIMASÍMI 21037
Sendisveinar ósknst
Hafið samband við skrifstofuna, simi 17-500.
VÖRUR
Kartöflumús * Kókómalt * Kaffi * Kakó.
KR0N " bÚÐIRNAR.
Vöpu
Heimilis
Innbús
Skipa
Affla
Veiðarffæra
Giertryggingar
Heímistrygging
hentar yður
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRH
: LINDARGATA 9 REYK3AVIK SlMI 21260 SÍMNEFNl , SU-RETY
FERDIZT
MED
LANDSÝN
• Selium farseðla með ffugvélum og
skipum
Greiðsluskilmálar Loftleiða:
• FLOGIÐ STRAX - FARGJALD
GREITT SÍÐAR
• Skipuleggjum hópferðir og ein-
stakkn^sferðir
REYNCÐ VEÐSKIPTIN
FERÐASKRIFSTOFAN
L/iV N D SV M -k
TÝSGÖTU 3. SÍMI 22890. — P.O. BOX 465 — REYKJAVlS.
UMBCÐ LOFTLEIÐA.