Þjóðviljinn - 04.01.1966, Síða 10

|0 SÍÐA — ÞJÖÐVILJINN — Þrlðjudagur 4. janúar 1966.
STORM JAMESON:
O,
BLINDA
HJARTA
Á öllu breiðstrætinu voru að-
eins örfáir sem létu sem mars-
sólin væri sterkari en nístandi
norðanvindurinn sem hvessti
eggjajr sínar á beru hörundi,
reyndi að nísta hold frá beini,
skók þurra pálmana, tætti sjó-
inn upp í smáar glemálar sem
féllu eins og hagl niður í fjöru-
mölina. Hann kom ofanúr ölp-
unum, sem gnæfðu ósýnilegir að
baki lágu fjallanna handan við
Nice, grýttra hæða, gróðurlausra
undir þunnri snjóbreiðunni.
Maðurinn sem gekk hröðum
skrefum sjávarmegin við stræt-
ið, fann annaðhvort ekki til
vindsins eða naut þess þegar
hann næddi um augnalok hans
og togaði í rætumar á þyfcku,
liðuðu yfirvaraskegginu. And-
lit hans með stóra nefinu og
djúpum hrukkum í veðurbörðu.
holdmiklu hörundinu, var í-
mynd glaðlyndisins, stór munn-
urinn var hálfbrosandi, djúp-
stæð augun voru fjörleg og gul-
ur glampi i þeim undir gráu
yfirborðinu.
Hann gekk framhjá sitjandi
manni, sem ekki sást annað af
fram undan dagblaðinu en
strigabuxur og handleggur í
svörtum uilarjakka. Handlegg-
urinn endaði í hanzkaklæddri
hendi, sem fálmaði niður í
pakkann sem stóð opinn á
bekknum hjá honum eftir
brauðsmeiðum sem hann virtist
gleypa í heilu lagi. Við hliðina
á honum stóð litill hvítur hund-
ur og horfði á það hrejrfingar-
láus hvemig hver brauðsneiðin
af annarri hvarf bakvið eintak-
'ð af Paris-presse.
Hann gekk sýo sem fimmtiu
metra í viðbót, sneri við og
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
..augavegi 18 III hæð dyfta)
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
D Ö M U R
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
rjamargötu lo Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62
Hárgreiðslustofa
Austurbæjar
Maria Guðmundsdóttir.
Laugavegj 13. sími 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
geíkk til balka: hundur og maður
voru þarna enn, en hundurinn
var að bugast af eftirvænting-
unni.
— Hæ, hvutti, sagði hann
hárri röddu. Langar þig í mat-
arbita?
Húsbóndi hundsins lét blaðið
síga og góndi á hann með aug-
um sem voru of lítil i æðaberu,
flötu andlitinu, og kyngdi síð-
ustu brauðsneiðinni.
Hinn maðurinn hló hátt og
hjartanlega og gekk aftur af
stað.
Hann gekk yfir breiðgötuna.
beygði inn í þrönga hliðargötu
og beygði til vinstri inn í rue de
France. Þar var skrifstofa lög-
fræðings hans sem kallaður var
Jouassaint. Þama átti hann að
hitta þrjótinn hann Larrau, Paui
Larrau og ganga frá málunum
við hann. Gamli skarfurinn átti
efcki eftir að gera annað en
skrifa nafnið sitt — ef hann
kunni þá að skrifa — neðst á
blaðið, og hann hafði dregið þáð
á langinn í átta mánuði, setti
ný og ný sikilyrði, kom með
kvartanir og orsakaði tafir, í
þeim tilgangi einum að vailda
óánægju og gremju, en það var
hans líf'og yndi.
En ég skaut honum ref fyrir
rass, hugsaði hann og brosti:
hann fékk aldrei að njóta þeirr-
ar ánægju að vita hve mikilli
gleði ég hefði gert að þessum
skorpna hálsi hans.
1 gluggalausa litla herberginu
á neðstu hæð stóð ritari Jouas-
saints á fætur, ung, feitlagin og
ótrúlega ljóshærð stúlka. Ljósið
úr óvarinni rafmagnsperunni
fyrir ofan hana varpaði græn-
leitum blæ á gult hár hennar,
svo að það minnti á málm sem
fallið hefur á.
— Góðan dag, monsieur Mic-
hal.
— Góðan dag, Micheline.
Augnaráð hans þegar hann virti
hana fyrir sér, frá ljósu hárinu
og niður eftir líkamanum, fram-
hjá skuggsælli dældinni milli
stinnra brjóstanna sem minntu
á vetrarperur, var vingjamlegt
og eðlilegt. Herra Jouassaint á
von á mér
— Já, ég veit það. Á ég að
fylgja yður upp?
— Alveg óþarfi. 6g ætti að
vera farinn að rata. Hann sneri
sér við í dyrunum. Eru þeir
komnir?
— Herra Larrau og lögfræð-
ingur hans? Nei. Ekki ennþá.
— Þessi gamli syndaselur —
við skulum vona að hann haldi
sér á mottunni núna.
Á leiðinni upp stigann bældi
hann niður snögga reiðibylgju.
Vertu ekki að hita þig upp
strax, sagði hann við sjálfan
sig. Hann gekk inn og sá, eða
bóttist sjá, að engin ný vand-
ræði hefðu komið á daginn. Grá-
I fölt andiitið á Jouassaimt var
ekfci prestlegra en vanalega og
hann strauk stutt sikeggið sem
var að lit og eigind eins og þurrt
hey, en það var hann vanur að
gera þegar hann var ánægður.
— Larrau ekki kominn? Hvar
er hann?
— Þetta er allt í lagi, kæri
herra, alit í bezta lagi. Þeir
hringdu' hingað fyrir svo sem
Fimm minútum. Hann missti af
strætisvagninum, sem hann
hefði átt að taka, og hann var
að koma innúr dyrunum hjá
Rodierbræðrum, másandi og
stynjandi. Eldri Rodierbróðirlnn
kemur með hann hingað eftir
svo sem tuttugu mínútur — þeg-
ar hann er búinn að hvíla sig.
— Hann þarf ékkert að hvíla
sig, sagði Michael og brosti.
Hann hefur orku á við sfcratt-
ann sjálfan.
— Jæja, fáið yður sæti. Allt er
tilbúið. Konjak? Vindil?
— Ekki fyrr en allt er klapp-
að og klárt.
— Þér eruð óþolinmóður.
— Ojæja. Það er efcki seinna
vænna fyrir mann á mínum
aldri.
— Ef ég vissi ekki að þér
væruð sextugur, myndi ég gizka
á að þér væruð fjörutíu og fimm
eða jafnvel yngri. Larrau, hvað
er hann gamali? — hann hlýtur
að vera áttrssður.
— Sjötíu og níu. Geit, gömul
geit. Það er ekki hægt að of-
bjóða honum, hann gengur
fjögra milna leið frá býlinu sínu
til kaffihússins á hverju kvöldi
og til baka í hvaða veðri sem
er, hann drekfcur eitt glas af
rauðvíni, ódýrustu tegund og
bolla af svörtíx kaffi. Heima
drekkur hann ekki annað en
kaffi og meira bygg en baunir,
og undanrennu útí, og hann
borðar eins og smáfugl. Fyrir
fimmtán árum fékk hann köst
— af hverju sem bau hafa staf-
að — hann fékfc svima og datt
niður hér og þar; synir hans
héldu að hann ætlaði nú loks
að hrökkva upp af og sleiifctu
útum. En hann var á öðru máli.
Síðan þá hefur hon-um aldrei
orðið misdægurt. Hann er kom-
inn á þann aldur að hann deyr
ekki nema af slysi eða misgán-
ingi. Það mætti segja mér að
þeir yrðu allir komnir á grafar-
bakkann þegar hann leggst í
sína.
— Hvað á hann marga syni?
— Þrjá. Tvo sem búa á
bændabýlinu með fjölskyldur
sínar og einn sem komst til Par-
ísar. Það var þá sem hann drap
konuna sína eftir þvi sem sagt
er. Nei það var ekki af ásettu
ráði. Hann lokaði hana inni uppi
á háalofti til að refsa henni og
gleymdi að hleypa henni út
þegar hann fór að heiman í
fimm daga og hún horði ekki að
kalla á hjálp og allir héldu að
hún hefði farið með honum, og
þegar hann kom til baka var
hún hrokkin upp af. Hún hafði
látið strákinn hafa peninga til
að komast að heiman — p>en-
inga Larraus.
— Mér skilst að hann eitgi
kvartmiljón í bankanum.
— Það er ekki saitt. Hann
safnar ekki peningum — hon-
um helzt ekki á peningunum frá
mér. Hann kaupir land fyrir
lítinn pening — í fyrra keypti
hann olívulundina af Mazou-
illier. Hvað hefur hann að gera
við peninga? Hann kaupir aldrei
föt, framleiðir það litla kjöt og
vín sem hann þarf á að halda,
og hann myndi aldrei rétta
krakka fimmeyring. Ég veit
ekki hvað fenigist fyrir eignir
hans ef þær væru seldar — nei,
og hann veit það trúlega efcki
heldur. Og honum er sjálfsagt
sama.
Jouassaint svaraði ekki Hann
var að melta þessar upplýsing-
ar í heilanum, sem var gírugri
en maginn, sem sjaldan gerði
kröfur til hans. Hann var eng-
an veginn ómannlegur og hon-
V erzlunarmannafélag
Reykjavíkur.
Jólatrésskemmtun
verður haldin í Sigtúni laugardaginn 8. janúar og
hefst kl. 3 s.d. — Sala aðgöngumiða er í skrif-
stofu V.R. Austurstræti 17. 5. hæð. — Tekið á móti
pöntunum í síma 15293.
Verzlunarmannafélag Reykjavíkur.
1
^B.tALE.OA MAGNÚSARjMQl
Skipholti 21 simar 21190*21185
BO
eftir lokun i sima 21037
— 4646 Þórður heldur fyrst, að þetta sé ekki annað en æstur
unglingur. Tímasprengja Ætli það .... En Hasan ýtir
honum ákveðinn undir þak, til að vera a.m.k. í skjóli fyrir því
stál- viðar- og glerregni sem áreiðanlega á eftir að dynja á þeim
eftir andartak, og hann bendir hinum að fylgja sér, ,,Trúið mér
skipstjóri .... Trúið mór Ibn Sakkras hefrur mikiar a
hyggjur. Hann veit hve sterk sprengjuhleðslan er .... Ef bæði
skipin skyldu nú farast og Hassan drepast .... Einmitt það átti
að forðast .... Þessi verðmæti gísl ....
SKOTTA
,,Jú, hún er ágæt. En ég á bara fleiri vinkonur en ég get eytt
tíma í í síma!“
VORUTRYGGINGAR