Þjóðviljinn - 11.01.1966, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVDaJINN — Þriðjndagur ít janfiar 1966.
STORM JAMESON:
O,
BLINDA
HJARTA
þýzkurunuin — eða var það ekki
ástæðan? Nújseja, hann um
það. En ég ber enga virðingu
fyrir honum þess vegna. Eadd.
aldeilis!
Pibourdin leit á hann og
brosti Lllgimislega. Þér er lítið
um hetjur?
— Mér er lítið um að til þeíss
sé aetlazt að ég borgi þeim fyrir
það, sem ég fór aldrei fram á
að gert yrði fyrir mig.
Midhal hnyklaði brýnnar og
sagði:
— Það yrði þokfcalegt Iand,
ef allir hér hugsuðu eins og
þú.
— Þvert á móti. Það yrði
friðsamlegt. Ég skipti mér efcfci
af neinum. Þvi' skyldi ég gera
það? Ég hef ekki áhuga á öðru
fólfci. Ég hef orðið að treysta
sjálfum mér einum alla aevina,
ég hef efcfci átt á öðru völ. Ef
tveir hálfvitar upphefja rifrildi.
hvað kemur mér það við? Nei.
nei. mér er lftið um hetjur. Þær
draga of marga aðra með sér í
vandraeði.
— Hann hefur rétt fyrir sér.
sagði Leighton rólega. Aldrei
geri ég neitt fyrir annað fólk.
Aldrei. Það getur sjálft bjargað
sér úr vandraeðum sínum eins
og það kom sér í þau. Því skyldi
ég skipta mér af slíku? Á mín-
um aldri.
— Og samt lögðuð þér tötu-
vert á yður til að hjálpa frú
Clozel, sagði laeknirinn ísmeygi-
lega. Þér skrifuðuð bréf fyrir
hana til Rauða krossins og
Plóttamannahjálparinnar, þér
ókuð til Nice hvað eftir annað
til að tala við þá, og þér hvött-
úð hana til að áfrýja aftur. Og
það sem meira er, þá greidduð
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
.augavegi 18 III hæð (lyfta)
SfMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMl 33-968
D Ö M U R
Hárgreiðsla við allra hæfi.
TJARNARSTOFAN
rjamargötu lo Vonarstrætls-
megin — Simi 14-6-62.
Hárgreiðslustofa
Austurbæjar
Maria Guðmundsdóttír.
L.augavegj 13. sími 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
þér ferðakostnað Blaise Vincents
í bæði skiptin.
— Og hvað um það! sagði
Leighton. Erum við að spila eða
hvað?
— Við skulum halda áfram.
sagði Larrau og glotti.
— Það er eitt sem veldur mér
kviða í sambandi við þetta mál.
sagði læknirinn. Eftir seinni
úrskurðinn sagði Blaise mér dá-
lítið. sem hann hefur ekki þor-
að að segja frá Clozel. Það
h'tur út fyrir að það sem olli
því fyrst og fremst að tveir af
dómurunum greiddu atkvæði
gegn 0 henni. var örvænting
drengsins og reiði hans við eina
sama tilhugsunina um að fara
frá fósturforeldrum sínum, eða
hvað maður á hú að kalla þau.
Þau vi.rtust hafa farið með
hann eins og sinn eigin son og
alið hann vel og sómasamlega
upp, hann er hamingjusamur —
og honum finnst það óbæriieg
tilhu'gsun að eiga að fara aftur
til móður, sem hann befckir
hvorki haus né sporð á. Þangað
til Kauði krossinn hafði upp á
þeim. vissi pilturinn ekki annað
en þýzku hjónin væru réttu for-
eldrar
— Var það ekki eins og ég
sagði?, sagði Larrau. Hann hló.
— Eru þetta sömu dómaram-
ir? spurði Lieghton.
— Eins og síðast? Já.
— Veslings konan.
— Eigum við að halda á-
fram að spila eða hvað?, sagði
Larraiu.
— Já. já. Við höldum áfrafn.
— Ekki ég, sagði Pibourdin.
— Ég verð að fara. Ég verð að
fara á fætur klukkan sex í
fyrramálið og aka til Marseilles
og sannfæra hóp af aulum um
það að ég hafi betra vit á mín-
um eigin viðskiptum en þeir.
Hann fór ekki undir eins.
Eftir eina eða tvær mínútur,
þegar Michal var bakvið bar-
inn, reis hann á fætur, hallaði
sér fram á barborðið og fór að
tala með sinni mjúku rödd og
brosti safcleysislega eins og hann
gerði þegar hann bjó yfir ein-
hverri sérlega skemmtilegri ill-
kvittni.
— Þessi sonur þinn er fljótur
að afla sér vina, er það ekki?
Michal leit á hann. — Því ekki
það? Hann er alúðlegur og
geðgóður.
— Fyrir tveim kvöldum, þegar
ég var í Nice, sá ég hann koma
útúr Spilavítinu með tveim
mönnum, öðrum frá Algier, og
tveimur konum. Karlmennirnir
— tja, ég myndi segja að þeir
þyrftu ekki að vinna fyrir sér,
þeir láta konumar um það; þeir
voru alveg dæmigerðir gígólóar,
í fclæðaburði og öðru. og hvor-
ugur þeirra meira en hálfþrí-
tugur. Einn þeirra var stóreygð-
ur eins og hryssa.
— Nú?
Raddblærirm eyðilagði dálítið
fyrir Pibourdin, en hann bætti
við alúðlega:
— Philippe virtist vera perlu-
vinur þeirra — sérstaklega
hryssunnar. Hann er góður
piltur. 1 þínum sporum myndi
ég tala ögn við hann. Góða nótt.
— Góða nótt.
Hann horfði á Pibourdin bera
til stórvaxinn og mjúkan kropp-
inn með yfirlæti hins ímyndun-
arveika, og Michal yppti öxlum
til að losa sig við reiðina. Eng-
in ilUgjöm piparkerling var
jafnhlakkand: og meinfýsin og
Pibourdin, hann spann upp
hneykslissögur jafnauðveldlega
og hann svitnaði á heitum sum-
ardegi. Oftast' nær var örlítið
sannleikskom í sögum hans, en
engan veginn alltaf. Ég tala við
drenginn hugsaði hann áhyggju-
laus.
Hann gekk útfyrir til að kæla
sig. Það hafði lygnt, en úti var
kalt og himinninn svartur með
kuldalegum stjömudflum. Sem
snöggvast hélt hann að mann-
verann sem hann sá óljóst á
hreyfingu neðar í götunni, væri
Pibourdin. En svo sá hann að
veran færðist í áttina að hótel-
inu, kápuklædd vera á hlaupum.
Madeleine Clozel. Hún kom til
hans lafmóð.
— Komdu inn, sagði hann.
Komdu inn og hitaðu þér.
— Nei. Hún lagði höndina á
handlegg hans — hún sem hat-
aði að snerta aðra eða láta aðra
snerta sig. En sú heppni. Ég
vildi ekki fara inn í veitinga-
stofuna. Veiztu að monsieur
Vincent er veikur, í rúminu?
— Læknirinn var einmitt að
segja okkur það.
Hún leit ekki af honum.
— Hann ætlaði með mér til
Frankfurt.
— Ég veit það. Til þess að
vera hjá þér þegar þeir skýra
þér frá þvi að drengurinn vilji
ekkert með þig hafa.
Hún herti takið á handlegg
hans. — Hvernig get ég farið
ein?
— Er ekki verjandinn þama
fyrir?
— Jú. Ég þekki hann ékki.
‘— Þetta er langt ferðalag en
mjög auðvelt. Og það verður
séð um þig strax og þú kemur
á áfangastað.
— Monsieur Michal. —
Hún þagnaði. Hann vissi
hvers vegna hún .var komin, til
hvers hún ætlaðist af honum og
hugsunin fyllti hann óþoli. Þetta
er of mikið; sagði hann við
sjálfan sig.
— Viltu að ég fari með þér?
— Ó, stundi hún svo lágt að
varla heyrðist. — Ef þú gætir
það.
Hann andvarpaði. — Þá það.
— Ég get ekki beðið neinn
annan. Og ég er svo huglaus
eins og þú veizt ...
Hann vissi ýmislegt fleira en
notalegt var. Þú ert fífl að
vera að flækja þér í þetta,
hugsaði hann gramur. Það sem
gamli geithafurinn segir um þig
þegar hann fréttir þetta verður
ekki eins krassandi og hann
ætti sfcilið. Og hvað sem Blaise
Vincent líðurj þá er alveg ó-
þarft fyrir þig að koma í hans
stað, vegna þess eins að þú
hefur ekki kjark til að segja
við kvenmanninn að hún geti
sem bezt farið ein ... Hann
veltii, sem snöggvast fyrir sér
hvort hún óttaðist meir, að sjá
bamið aftur eða að heyra aftur
talaða þýzku. Hann sagði blíð-
lega; — Þú ert eins hugrökk og
með þarf, kæra Madeleine mín.
Hann hafði oft áður tekið eftir
því, að margar veikbyggðar
konur eiga varasjóð af þolin-
mæði eða orku, þrjózku eða
jafnvel einskonar heimsku sem
gerir þær lífseigar og þraut-
seigar. Fáar konur deyja úr
sorg.
Hann spurði hana um þær
ráðstafanir sem Vinvent hefði
gert, og þegar hún var farin,
næstum án. þess að þakka hon-
um, eins og myrkrið hefði
gleypt hana, fór hann aftur inn
£ veitingastofuna og ákvað að
segja ekkert við Larrau og hina.
Lotta gæti sagt þeim það og
hringt til Jouassaint* þegar hann
væri farinn.
Það var komið miðnætti og
hann var einn í veitingasalnum,
þegar hann heyrði í vespu Phil-
ippes á auðri götunni. Hann
beið og hlustaði þegar hún nam
staðar og heyrði hvemig skúr-
dyrnar voru opnaðar og lokaðar
og síðan létt og hratt skóhljóð
unga mannsins nálgast hótelið.
Philippe kom brosandi inn.
Hann spurði samstundis:
— Er hann búinn að skrifa
undir?
— Nei. En hann gerir það á
morgun. Það er að segja —
Hann þagnaði og sagðl: — Þú
ætlaðir að koma til baka klukk-
an tíu.
— Fyrirgefðu. Þurftirðu á mér
að halda?
— Nei.
Hann horfði á piltinn ganga
rösklega um salinn, safna glös-
um af borðunum og bera þau
að skenkiborðinu. Hann var
rjóður eftir útivistina í kuldan-
um. Það er erfitt að venjast
slíkri fegurð þótt fólk hafi hana
daglega fyrir augunum. Illgim-
isleg von Larraus hafði orðið að
engu: fallega bamið hafði orð-
ið að fallegum unglingi, með ó-
trúlega reglu'lega og fagra and-
litsdrætti, ljóst hár strokið frá
hvelfdu enninu og nettum eyr-
unum og stutt ljóst yfirskegg,
sem vakti athygli á fallegum
munninum. En það var ekki að-
eins ytra útlitið; í augunum og
munninum var einhver tilfinn-
FRAMLEIÐUM
ÁKLÆÐI
á allar tegundir bíla.
OTUR
Hringbraut 121.
Sími 10659.
Guðjón Styrkársson
lögmaður.
HAFNARSTRÆTI 22
Sími 18354.
þoröur
sfóari
4652 Salckra gefur einnar mínútu umhugsunarfrest. Hafi eikkert
skeð eftir sextíu sekúndur, verður vélbyssan látin tala. Hassan
blandar sér í samtalið. ,.Ég er reiðubúinn að koma yfir í vélbát-
inn, en látið þá hina tvo í friði!“ kallar hann. Svarið er ákveð-
ið: „Ned!“
Ali er nú kominn að bafchlið vólbátsins og klifrast varlega um
borð. Allra augu beinast að báti Þórðar og enginn tekur eftir
honum.
„Tíminn er liðinn!“ kallar Sakkra sigri hrósandi. ..SkjótOu!
Abdúlla!" Hásetinn lyftir skotvopninu.......
SKOTTA
„Komdu Donni, hér eru bara 36 bragðtegundir af ís, Ég veit um
stað þar sem fást þrjáitíu og NÍU!“
flRVREÐflRTRYEEIMEflR
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVÍK • SIMI 22122 — 21260
Aug/ýsið / Þjóðvilþnum