Þjóðviljinn - 09.03.1966, Qupperneq 7

Miðvtkudagur 0. marz 1966 — ÞJÖÐVILJINN — SÍÐA ^
ájfe
cQx
helmlllO og vlð
■ Einhvemtíma fyrr í
vetur birtum við myndir
frá tízkusýningu á heimil-
issíðu blaðsins og lofuðum
þá, að síðar yrðu birtar sér-
stdklega myndir af Mari-
mekko kjólunum, sem sýnd-
ir voru á sömu sýningu og
vöktu ósvikna aðdáun á-
horfenda. Síðan hefur varla
Leiðinlegt ef
allar konur væru
eins og fyrir-
myndar dúkkur

Margir eru þó á öðru máli.
Marimekko fatnaðurinn hefur
fljótlega orðið vinsæll alstað-
ar þar sem hann hefur verið
til sölu, ekki sízt sökum þess.
hve hentugur og þægilegur
hann er og hve vel kjólarnir
fara á öllum konum, eldrj og
yngri, hvemi« sem þær eru i
laginu Þá hlýtur það lí'ka að
teljast stórkostur á þessum
tímum hinna hröðu breytinga
í tízkuheiminum, að Marim-
ekko fer sínar eigin leiðir.
Marimekkokjóllinn er alltaf
jafn mikið — eða Htið — í
tízku. En hann er alltaf „öðru-
vísi“ sker sig úr, vekur at-
hygli, þótt hann sé sigildur.
Og fleira kemur frá Marim-
ekko en baðmullarkjólar. Eyr-
irtækið framleiðir líka fallega
ullarkjóla glæsilega samkvæm-
iskjóla svuntur °g barnafatn-
að, náttföt, hatta pottaleppa,
regnhlífar, leikföng keramjk,
og margt fleira.
Marimekko búðir hafa á und-
anförnum árum skotið upp
kollinum í mörgum löndum ut-
an Finnlands, svo sem Banda-
rikjunum. Holiandi, Sviss, Eng-
landi, Þýzkalandi, Frakklandi.
Kanada Belgiu, Svíþjóð, Ástr-
aliu Hér á landi fást Marim-
ekkokjóiarnir í lítilli búð við
Skólavörðustíginn, Dimmalimm.
Og það eru kjólar þaðan sem
sjást á meðfylgjandi myndum.
Marimekko fyri rtækið í Finn-
landi er orðið geysi stért og
voldugt. Stofnandi þess og for-
stjórj er kona, sem nú er á
sextugsaldri Armj Ratia, sér-
vjtur og hefur sínar eigin skoð-
anir á hlutunum, sem koma
mörgum á óvart. Hún stundaði
nám i listaskóla þegar hún var
ung, gifti sig siðan og ejgnað-
ist þrjú böm Eiginmaðurinn
er forstjóri fyrir öðru fyrir-
tæki,
Náttföt á daginn
Uppáhaldsklæðnaður þeirra
hjóna eru náttföt — að sjálf-
sögðu frá Marjmekko. Og þau
láta sér ekki naegja að gsnga
sjálf í náttfötum allan daginn
þegar þau eru heima hjá sér.
segir Sigrún Gunnlaugsdóttir
kaupkona í Dimmalimm, sem
hefur heimsótt hjónin í hálf-
gerðri höl] sem þau búa i
skammt frá Helsinki, heldur
heimta þau þennan klæðnað
lika af gestunum. og hafa full-
komið nokkur heimilissíða
og þar af leiðandi ekki
heldur neinar Marimekko
myndir.
m MARIMEKKO. ICemur
frá Finnlandi, en engu þor-
um við um það að spá,
hvort það er orðið álíka
hugtak á íslandi og í öðr-
um löndum álfunnar. Sum-
ir álíta, að þetta séu ekki
annað en litsterkir morgun-
kjólar, sem ekki sé hœgt að
nota nema í hæsta lagi við
húsverkin heima hjá sér á
morgnana. Eða víð tjöld til-
valin fyrir feitar konur og
verðandi mæður að skýla
vexti sínum og tilvonandi
tví- eða þríburum.
Myndirnar
• Stúlkurnar hér á síðunni sem
hafa klæðzt Marimekko kjól-
unum fyrir Þjóðviljann, eru
þær sömu og sýndu á tízku-
sýningunni á Sögu í vetur.
(Ljósm. vh).
ast það nauðsynlegt. Gömul,
vitur kona sagði einu sinni
við mig: Allar konur í heimi
eru óhamingjusamar. Það er
bara mismunandi hvernig þær
taka því! — Ailt í lífi minu,
sem hefur verig slæmt, hræði-
legt. — stríðið, einkasorgir,
hefur samt sem áður oröjðtil
góðs. Maður’ neýðist t’il áð
'eggja vandamálin niður fyrir
sér og segj,a vig sjálfan sig:
Hér eru'þáú olirVeldÖ' rfú þáíi
mikilvægustu og reyndu að
leysa þau eða a.m.k, að kom-
ast yfir þau. Hin skaltu svo
bara skilja eftir. Kannski tek-
ur það ár, kannski alla ævina
að komast gegnum þau, — en
hvað með það? Það eru ein-
mitt vandamálin sem eru lif-
ið. God-damn-hell! ,
Konur og föt
Um konur og föt segir for-
stjóri Marimekko;
Fjöldaframleiðsluföit eru orð-
in staðreynd um allan heim.
En betra væri að konur við-
urkenndu sjálfar, að þær eru
annaðhvort risastórar eða smá-
vaxnar — og tækju því eins
og það er. Það væri hræðilega
leiðinlegt ef allar konur litu
út eins og fyrirmyndar dúkk-
ur. Meira að segja feita fæt-
ur á að halda upp á — hugs-
ið ykkur bara frú Roosevelt
með nýja fætur — ja, þá væri
það ekkj lengur hún. Eða Ninu
Krustjoff með þvengmjótt
mitti. Kvenfólk á svo sannar-
lega að hafa leyf; til að vera
mismunandi — já og meira að
segja feitt! Auðvitað eru til
glæpamenn jnnan fjöldafram-
leiðslunnar, sem reyna að
græða á óþroskuðustu og
lægstu dagdraumum fólks. Þeir
gleyrpa því sem hver einasti
myndhöggvari málari, rithöf-
undur og mannfræðingur veit,
að fólk er mismunandi o<r að
það er hreint og beint skil-
yrði lífsins.
Margir karlmenn ímynda sér,
að konur klæði sig til að ganga
í augun á þeim, — eða á öðru
kvenfólki. En Armi Ratia veit
betur:
Auðvitað klæðir kona sig til
að þóknast sjálfri sér. Ég sjálf
vel fötin alltaf til að vera ein
af hinum sjö konum inni í
mér!
Afstaða karlmanna til Mar-
imekkokjólannaermjög breyti-
leg Sumir t.d. arkitektar,
verða strax
þeir verði að
betur fer er sú tegund karl-
manna þrpðum útóatiðl.En það
er alltaf ákveðin afstaða frá
karlmönnum — annaðhvort
hatur eða ást
Ekkj er hægt að segja, að
Marimekko kjólamir séu sexý,
segja sumir.
Það er konan sem er sexý,
segir Armi, en ekkj kjóllinn.
Sexý kona er alltaf sexý í
hverju sem hún er.
Við Marimekko fyrirtækið
vinna á fjórða hundrað manns
— allt konur Þar kemur karl-
maður hvergi nærri. Það eru
konur sem sníða, konur sem
sauma, teikna mála, konur á
skrifstofunum, konur við gólf-
ræstinguna Og þegar sýna
þarf viðskiptavini nýjar flík-
ur eru engar sérstakar sýn-
ingarstúlkur svo og svo háar
og grannar ejns og maður á að
venjast í öðrum tízkuhúsum,
heldur þær sem eru hendi
næst. Stúlkan á skrifstofunni,
sendillinn eða þvottakonan.
Með þessu vih fyrirtækið sýna
og sanna að Marimekko flík-
umar hæfi öllum.
Mega karlmenn
gráta?
Af að umgangast svo marg-
ar konur daglega, segir Armi
Ratia, hef ég lært það að
konur hafa alltaf eitthvað að
tala um, og að þær eru dásam-
legir vinir — Þegar þær eru
vinir. Ég held að vinátta karl-
manna sé ekkj eins mjkils virði
— þeir fiska, fara á veiðar og
tala um stríðið Hfimur karl-
mannanna er svo reglulegur,
svo áþreifanlegur. Líf konunn-
ar er fullt af vandamálum Jú.
mér þykir mjög vænt um kon-
ur, alveg jafnt og um karl-
menn — og mér þykir ákaf-
lega vær.t um karlmenn!
Annars þekkj ég mjög fáa
raunverulega karlmenn. Það er
mjög rangt að ala drengj upp
eins og hetjur. sem ekki mega
gráta. Mér finnst það svnd og
skömm að karlmenn eiga allt-
af að vera sterkir og mega
aldrei sýna veikleika. án þess
að þá sé strax litið á þá sem
aumingja og bleyður.
ar kjstur af náttfötum til réiðu
í anddyrinu.
f dagstofunni eru engin hús-
gögn, en margföld röð af háum
pottum með blómum í og púð-
ar og sessur á gólfinu, sem
hver orf einn raðar saman sjálf-
ur eins og bezt fer um hann.
í finnska gufubaðið saunu, er
faríð morgun’, kvöld 'og miðjan
dag — og stundum H'ka á nótt-
unni. Uppáhaldsdrykkur frúar-
innar er karnpávín, helzt ljós-
Fólk á að hafa leyfi til að vera
mismunandi, já — og meira að
segja feitt.
rautt. en hún heldur líka mik-
ið upp á ananassafa og mjólk.
— Eiginlega er þetta allt
hálfgert kraftaverk, segir Armi
Rati-a um Marimekko, því að
ég veit ekkert um kjóla — en
það er kannskj eins gott. Ég
hef engan áhuga á fötum og
gæti ekki einu sinni saumað
vasaklút. Ég held ekkj að góð-
ir tízkuteiknarar hugsi í smá-
atriðum en það má heldur
ekki fara of langt í að sleppa
þeim, þá verður kjólinn ,,þurr“.
Hjá okkur er venjulega bara
eitt atriði til skreytjngar á
kjólnum — liturinn hefur sinn
persónuleika sniðið sömuleiðis
það er nóg.
Litir geta táknað villta gleði,
yndislega atburði — hreinsun.
Afstaða fólks til lita er breyti-
leg á mismunandi aldri og
ýmsum árstímum, 'Fyrir sum-
um litum er maður blindur,
kannski svo árum skiptir.
kannskj alla ævina.
Og fyrir okkur, sem alltaf
erum að reyna við liti, eru
sumir litír svo nýir að við
getum alls ekkj búið tþ lita-
prufu, en verðum að koma með
hlutjna til litameistarans. Súr-
mjólk — þurrt hey — mjúk-
brúnn litur ungs fola, já já,
hesturinn er tekinn með Og
úr því és minnist á hesta, ejnn
af finustu litum sem til er.
er liturinn á nýjum hrossaskít.
Allar konur eru
óhamingjusamar
Um hamingjuna segir Armi
Ratja:
Ég kæri mig ekki um ham-
ingjuna. Hún gerir mig strax
tilfinningakalda og tortryggna.
Hamingjan verður mér aidrei
hliðholl í einkalífi mínu og ég
held, að mér muni aldrei finn-