Þjóðviljinn - 23.06.1966, Blaðsíða 8

g Sfití — ÞJðBVmJmN — FímmtudaaBr 23. jéní 1986
WILLIAM MULVIHILL
IFLUGVÉL I
HVERFURI
mann fóru aftur heim í hellinn,
og 0‘Brien varð eftir til að
hjálpa honum að hengja stein-
inn upp.
Hann var tilbúinn á nokkrum
klukkutímum; tuttugu kílóa
steihn sem hékk í stálvírsneti
festu í snaeri. Þeir bundu hann
fastan í annað snaeri og fóru að
slá steininum í kúpuopið.
Steinninn og bergið skullu
saman með miklu afli ng grjót-
flug stóð í allar áttir. Flokkur
af svörtum, reiðum býflugum
birtist allt í einu í skorunni og
þeir drógu sig í hlé. Stóri steinn-
inn skall hvað eftir annað í
bergið og svo varð aftur hljótt.
Bain náði^taki. á snaerinu, dró
það til baka eins langt og hann
gat, miðaði'á kúpuna og sleppti.
Steinninn skall aftur í bergið og
sentist til baka.
— Mér er ekki um þetta,
sagði Bain. Það er fúlmennska
að gera þetta.
0‘Brien þurrkaði af sér svit-
snn. Heldurðu að þetta dugi?
Honum stóð á sama um býflug-
urnar.
— Já, sagði Bain. Það dugar.
Það eru takmörk fyrir þvi sem
þser þola. Bráðum hópast þasr á
rólegan stað.
Klukkutíma seinna fóru þeir
heim í hellinn.
Nú voru býflugumar horfnar.
Þeir fylltu skoruna með glóð,
,sem þau höfðu haft með sér úr
'hellinum; lögðu á hana harðan,
þurran við og biðu þess að
steinninn hitnaði. Svo skvetti
O'Brien vatni á hann og sló burt
það sem íauslegt var með skrúf-
lyklinum. Skoran var orðin
Hámreiítelan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Sleiim otr Dédó
Laugavegi 18 III. haeð flyfta)
SÍM1 24-6-16
P# E B M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SIMI 33-968.
DðMUB
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 10 Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
Hárerreiðslnslofa
Anslurbæfar
Maria GuSmundsdóttir
Laugavegi 13 Sími 14-6-58.
Nuddstofan er á sama stað.
dýpri. Bain tálgaði nokkra
þurra pinna og barði þeim langt
inn í nýju rifuna. Svo kveiktu
þau bál á ný.
— Það er aðeins eitt sem
mælir á móti þessu, sagði O'-
Brien.
— Hvað er það? spurði Bain.
— Þegar steinninn losnar, þá
grefur hann okkur undir sér.
— Við förum bráðum að fjar-
stýra þessu, sagði Bain. Við
41
finnum rifu fyrir ofan silluna,
rekum lurk inn í hana og fest-
um við hann flösku i snæri.
Við togum í snærið veltum
flöskunni og tæmum hana af
vatni. Allt úr hæfilegri fjarlægð.
O’Brien kinkaði kölli. Hann
gekk að steininum sem hékk
hreyfingarlaus í langri snúrunni.
Hann tók í snúmna og togaði
hana eins langt til baka og hann
gat. Þegar hann sleppti, þaut
þungur steinninn gegnum loftið
og skall á sillubrúninni.
— Það er fullfljótt enn, sagði
Bain.
— Ég er bara að æfa mig,
svaraði O'Brien. Og kannski
hefur það hrist dálítið við hellu-
skrattanum.
Þau strituðu allan daginn.
Grace • ktjm með meiri glóð. Þau
strituðu í hitanum á sillunni,
börðu á steininn, ráku æ sver-
ari spýtur inn í sprunguna sem
aUtaf stækkaði og þurrkuðu
»na upp með tuskum og grasi
til að kveikja nýjan eld.
Bain gerði útbúnað sem hann
ætlaði að nota til að hella vatni
í skoruna úr fjarlægð. O'Brien
fór að sveifla þunga steininum.
— Nú er ekki langt eftir,
sagði Bain þegar þau horfðu á
reykinn stíga upp frá nýju
báli. Kannski verður þetta nóg.
Þau settust í skuggann. Eftir
stundarkorn reis 0‘Brien á fæt-
ur, klifraði varlega upp stigann
með byrði af þurrum pinnum
sem hann lagði á eldinn.
— Við skulum reyna, sagði
Bain. Þau risu öll á fætur. Bain
gekk að snúrunni sem fest var
í flöskuna. Hann gekk hægt aft-
urábak með hana. Þau sáu að
flaskan lá næstum lárétt í loft-
inu. Bain togaði snöggt í bandið,
svo að botninn vissi upp á flösk-
unni og vatnið streymdi út,
frussaði þegar það lenti á hit-
anum og rann áfram niður f
djúpa sprunguna sem var full saf
glóðheitri ösku.
O'Brien greip í snærið, togaði
steininn til baka, miðaði Pg
hljóp langt upp í fjallið áður en
hann sleppti.
Það kom snarpur hveHur eins
og úr byssu og þykk steinhellan
losnaði frá um leið og steinn-
inn hitti hana, og skall niður
í gilbotninn með miklum dynk.
Þau stóðu án þess að hreyfa
sig. Þau gátu naumast trúað
því að þetta hefði tekizt. Stein-
hellann var farin og þar sem
hún hafði legið upp að fjallinu,
var stór hola, full af ljósgulum
vaxkökum. Eitthvað hafði losn-
að og fallið niður. Þau gengu
þangað, tóku upp kökurnar og
sleiktu gult hunangið sem
streymdi útum rifumar.
— Furðulegt, sagði O'Brien.
Ég hef aldrei tekið þátt í neinu
þvílíku. Hann beit í vaxköku.
Nú átu þau öll hunang og fundu
hve hressandi það var, nutu
þessa upprunalega, sæta bragðs.
Bain gekk að hellunni og at-
hugaði hana og tók eftir hvern-
ig liturinn hafði breytzt við
hvert bál. Þau höfðu brotið
stóran stein með því að beita
þolinmæði og sömu aðferð óg
gömlu egyptamir höfðu notað.
Nú höfðu þau hunang, ef til vill
mörg hundruð kíló.
— Nú verðum við að koma
þessu heim í hellinn, sagði Ol-
Brien. Hann reisti við stigann,
sem fallið hafði á hliðina, setti
hann að bergveggnum og gekk
upp. Það verður ekki létt verk,
það get ég sagt ykkur, sagði
hann. Hann braut stórt stykki
úr vaxkökunni og fleygði því
niður til Bains. Þau höfðu engin
ílát, gátu ekki geymt fljótandi
kvoðuna í neinu nema vaxinu
sjálfu. Þau urðu að bera þetta
með sér í töskum og hlaða
stykkjunum upp í svölum hell-
inum. Bain og Grace báru það
fyrsta alla leiðina heim í hell-
inn. Bain tók vasaljós og ásamt
Grace og Grimmelmann fórhann
eins langt inn í hellinn og hann
kómst og hlóð stykkjunum á
svalt gólfið undir reykháfnum
svonefnda. Þau flýttu sér aftur
til O'Briens.
Það tók það sem eftir var
dagsins að hreinsa djúpa kúp-
una.. Þau roguðust eftir gilinu
með þungar hunangsbyrðar. 0‘-
Brien fór flestar ferðirnar með
hundrað punda byrðar, sem hann
bar í svefnpokanum. Afl hans
og þrek var stórkostlegt, vöðva-
staolbjr kroppurinn var löðrandi
í svita, hunangi og sandi.
Grimmelmann bar léttar byrðar
og fór sér hægt. Bain og Grace
drógu ekki af sér.
Það lá á. Það var hættulegt að
skilja hunangið eftir. Meðan þau
voru að vinna komu hópar af
sníkjuflugum og öðrum skor-
dýrufn til að fá sinn skerf af
lostætinu. Smáfuglar tóku i sig
kjark og komu óþægilega nærri.
Maurarnir höfðu fengið boð og
komu í röðum, staðráðnir í að
fá sinn skammt. Bavían settist
spölkom frá þeim og virti þau
fyrir sér.
Loks vtar þessu lokið. Það var
ekki meira eftir af vaxkökunum
sem tók því að eltast við. Þau
voru dauðuppgefin, löðrandi af
hunangi, svört af sandi og dös-
uð eftir stritið við að skera
vaxkökumar. Þau fóru að tjöm-
inni og þvoðu sér, drógust aftur
heim í hellinn bg fleygðu sér
útaf í sandinn. Aldrei þessu
vant fannst þeim þau vera vel
mett.
Nóttin kom. Grimmelmann
flutti bálið- inn fyrir og bætti
á það viði. Ekkert hinna hreyfði
sig.
Jefferson Smith hafði verið
með búskmönnunum í þrjá daga.
Þeir voru á leið til einhvers á-
kveðins staðar, gengu yfir þurr-
ar sléttumar og gisið grasið.
Landslagið varð heldur hlýlegra;
eyðimörkin var að baki þegar
þeir komu norður á bóginn og
það sáust merki um dýralíf,
spor, fuglar, og gróður-
inn varð meiri. Smith mundi
eftir dálitlu sem Grimmelmann
og Sturdevant höfðu talað um:
Kalahari var í rauninni ekki
yfirborðsvatn. Það var land hins
mikla þorsta.
Daginn eftir að þau höfðu
fúndið hann, daginn eftir að þeir
höfðu hámað í sig gasellukjöt-
ið, hafði hann gengið með þeim
og tekið eftir undarlegu háttemi.
Hann sá þá búa til sogbrunna
í þurrum sandinum f gömlum
árfarvegum, og soga vatnið upp-
úr þeim. Gömul kona gróf holu
í sandinn, eins djúpa og hún
náði til með handleggjunum.
Hún safnaði saman grasi, vöðl-
aði það saman i . stóran, þéttan
bolta á stærð við greipaldin og
setti hann í botninn á holunni.
Svo stakk hún löngu röri inn í
graskúluna og rótaði öllum
sandinum aftur ofaní holuna.
Gamla konan tók tómt strúts-
egg og setti það upp á endann í
sandinn rétt við endann á rörinu.
Uppúr skjóðunni með dótinu
sínu tók hún lítinn pinna. Hún
settist og kom sér þægilega fyr-
ir. Svo stakk hún litla pinnan-
um í annað' munnvikið og setti
hirm endann í opið á eggja-
LEDURJAKKAR
RÚSKINNSJAKKAR
fyrir dömur
fyrir telpur
Verð frá kr. 1690,00
V/DCERDIR
LEÐURVERKSTÆÐ!
ÚLFARS ATLASONAR
Bröttugötu 3 B
Sími 24678.
4782 — Stanley er vonsvikinn og trúir Þórði fyrir því, að hann
sé alls ekki eins öruggur og hann hefur látizt vera hingað til.
Fred er áreiðánlega miklu flinkari og kann miklu meira en
hann. — Hvað er .->ð heyra þetta, Stanley Tailer, segir Þórður.
— Ég hef kynnzt þör sem mjög duglegum sjómanni og á þessu
skipi hlýturðu blátt áfram að vihna keppnina. Þú verður að
hafa meira sjálfstraust! Auk þess hefurðu á skipinu tvo ágætis
háseta sem kunna sitt verk. En ef þú vilt, getum við rifjað allt
upp einu sinni enn. — Þjónninn Fisser er í nánd við þá og hlust-
ar á hvert orð.
SKOTTA
— Nei, ég tek ekki við greiðslu í strætisvagnamiðum!
Plasf’
þakrennur og
niðurfallspípur
fyrirliggjandi
PLASTMO
Ryðgar ekki
þolir seltu og s’ót
þarf aldrei að móla
MARS TRADING COHF
KLAPPARSTÍG 20 SÍM! 17373
<§nlinenfal
Útvegum eftlr beiðni
flestar stærðir hjólbarða
á jarðvinnslutæki
Önnumst ísuður og
viðgerðir á flestum stærðum
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 - Sími 30688
og 31055
Leðurjakkar — Sjóliðajakkar
á stúlkur og drengi — Terylenebuxur, stretch-
buxur, gallabuxur og peysur.
GÓÐAR VÖRUR — GOTT VERÐ
Verzlunin Ó. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu)