Þjóðviljinn - 19.10.1966, Blaðsíða 8

/
z
g SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — MiSvikudagar 19. oktdber 1966.
í H Ú S I
MÓÐUR MINNAR
Eftir JUtlAN GtOAG
vel að þér komuð þegar þér
komuð, herra Hook. Almáttug-
ur minn, hvað hefðu þau átt
að gera og hafa engan til að
annast sig eða hugsa um sig?
Það hefði orðið skelfilegt, skelfi-
legt. Hún brosti dapurlega.
— Svei mér ef þau hefðu ekki
neyðzt til að ná aftur í gömlu
frú Stork. Það hefði ekki kom-
ið mér á óvart, nei, ónei. Það
er að segja — ef hún hefði þá
fengizt til að koma — éins og
aðfarirnar voru... ojæja, ég
• skal ekki fara út í þá sálma.
Það er búið sem búið er. Það
hef ég alltaf sagt. Ijíún þurrk-
aði svitann úr lófunum með
bláa vasaklútnum. — En frú
Stork er ekki að erfa hlutina.
Það getur enginn sagt um frú
Stork. svo mikið er víst. Hún
beiðt> meðan Charlie Hook var
að kveikja sér í sígarettu.
— Já, víst var heppilegt að þér
komuð þegar þér komuð. hélt
hún áfram. — Sannarlega heppi-
legt. Auðyitað kemur það aldrei
í staðinn fyrir kvenmann. Kven-
maður er ómissandi á hverju
heimili, því verður ekki neit-
að. Hún leit í kringum sig í stof-
unni, eins og hún sæi alls stað-
ar rusl og rót undir yfirborðs-
reglunni. Hún brosti með um-
burðarlyndi. — Öll þau ár, sem
ég hef tekið til hendi í þessu
húsi. Fimmtudagur, það var
minn dagur. Fimmtudagurinn
^óði, sagði Tígrisdýrið mitt allt-'
af. Árið út og árið inn í öil
þessi ár. Og við höfum aldrei
sézt fyrr. en nú! En auðvitað
— auðvitað hef ég héyrt um yð-
ur. Ég veit állt um yður, herra
Hook, sagði hún og lagði dá-
Iitla áherzlu á allt.
Charlie Hook gældi við glas-
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð flyfta)
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
DÖMUR
Hárgreiðsla við ailra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
tnegin — Simi 14-6-62
ið sitt. — Ég hef líka heyrt sitt
af hverju um yður, frú Stork,
sagði hann og brosti.
Frú Stork strauk sér um
vangann eins og til að leyna
gleðiroða. — Mig? Jæja, það er
nú ekki margt um mig að segja!
Hún spennti greipar í kjölt-
unni. — En það er margt sem
ég gæti sagt. Býsna margt. Hún
talaði blíðlega og með lágri
röddu eins og hún vissi að þessi
staðreynd eæti tryggt henni
þægilegt líf um langan aldur,
jafnvel öryggi til eilífðarnóns.
54
Charlie Hook setti glasið var-
legá frá sér. Hann var dökk-
ur í andliti.
Willy hélt í höndina á Díönu
og hann tvísté eirðarlaus. — Eig-
um við ekki aftur að koma út
í garð að róla, Diana?
Stundarkorn var þögn, en svo
sagði frú Stork allt í einu með
feikna framtakssemi. — Jú, það
lízt mér vel á, blessuð börn,
farið út að róla. Það er ekki
gaman fyrir ykkur að hlusta á
okkur fullorðna fólkið. Ykkur
langar auðvitað öll sömul út að
róla. ,
— Nei. Húbert bristi höfuðið.
— við viljum helzt vera hér
kyrr, þökk fyrir.
Frú Stork sagði með miklum
velvilja: — Þið þurfið ekki
að vera með þessa kurteisi mín
vegna. Það er svo indælt úti í
sólinni. Er ekki betra að þið
farið út, meðan við — ég og
hann pabbi ykkar — spjollum
dálítið sam,an.
Charlie Hook reis á fætur
með hægð. Hann leit fyrst á frú
Stork. síðan á börnin.
— Okkur langar ekkert út,
sagði Húbert einbeittur.
— En ég held samt aS það sé
bezt, vipur minn. Eruð þér ekki
sammála, herra Hook?
Charlie Hook strauk vísifingr-
inum yfir efri vörina. ■— Jú,
sagðí hann loks. — Jú, ég held
það sé bezt. Hann dokaði ögn
við varð aftur kumpánlegur og
sagði: — Og þú verður > líka að
líta á nautasteikina, er það
ekki, Díana? Það er ekki vert
að eyðileggja sunnudagsmgtinn.
Hreyfingar barnanna sýndu
tregðu. — En, byrjaði Húbert.
— En ... Harm fann enga skyn-
samlega ástæðu til þess að vera
kyrr. Þegar Húbert horfði á
Charlie Hook, háan og þrekinn
og brosandi og síðan á frú
Stork, sjálfumglaða og örugga,
fylltist hann óhugnanlegu hug-
boði um að það væri eitthvað
sem þau tvö skildu, sem hann
gæti aldrei hent reiður á, hvern-
ig sem hann reyndi. Samstundis
bældi hann þessa hugsun niður
og hlýddi fúslega fyrirmælum
Charlies Hook.
— Allt í lagi, sagði hann.
— Jæja, komum þá, Jiminee.
Hann tók í handlegginn á bróð-
urnum og næstum dró hann út-
úr stofunni og þau hin röltu á
eftir.
— Og enginn liggur á hleri,
munið það! hrópaði frú Stork.
Húbert gekk fyrstur niður
stigann.
f eldhúsinu sat Elsa við borð-
ið og starði á dyrnar þegar þau
komu inn.
— Hvar eru blómin, Elsa?
spurði Húbert.
— Ég fleygði þeim. Hún var
náföl og kuldaleg í framan.
— Hvað þá?
— Ég fleygði þeim í ruslaföt-
una. Hún leit með fyrirlitningu
á systkinin, þau rétt réðu því
hvort þau hefðu eitthvað við
það að athuga.
— Af h-verju g-erðirðu það?
sagði Jiminee.
— Þú getur ekki skilið það.
— Elsa! Það var Dunstan
sem sagði þetta. Það var ófrá-
víkjanleg regla meðal barnanna,
að enginn mætti vera hranaleg-
ur við Jiminee. Það var allt í
lagi að hlæja að honum, —
en ekki særg hann. Sem snöggv-
ast fékk Dunstan eitthvað af
gamla myndugleikanum, þegar
hann ásakaði elcjri systur sína.
— Talaðu ekki svona við Jim-
inee.
— Mér er alveg sama. Hún
sá hvernig þau snerust öndverð
gegn henni.
— Af hverju fleygðirðu blóm-
unum, Elsa? spurði Húbert
stillilega.
— Við þiggjum ekki neitt frá
þessari kerlingu.
— En hún getur ekki gert okkur
neitt, sagði Húbert.
Elsa leit ekki einu sinni á
hann.
— Honum! sagði Elsa með
ofsa.
Díana færði sig nær borðinu.
— Hvað er þá athugaverí við
hann?
Elsa myndaði eins konar bros-
gretju með vörunum. — Athuga-
vert? Hann er ekki neitt neitt —
það er það sem er athugavert
við hann. Heldurðu að honum
sé ekki sama um okkur? Jú!
Honum er sama um allt nema
sjálfan sig.
— Þú hugsaðir ekki sVona
fyrst, sagði Dunstan. — Ekki
þegar hann kom hingað.
— Jú, víst gerði ég það. Og
þú Kka, sagði hún harkalega við
hann. — Ég vildi bara gefa hon-
um tækifæri — það var bara
það.
Húbert sagði: — En nú ertu
í engum vafa lengur.
— Nei, alls ekki. Hann er
ekki annað en viðbjóðslegur
slæpingi, það er það sem hann
er. Sjáið þið bara hvernig hann
drekkur — drekkur og reykir
og sóar peningum. Hvaðan fær
hann alla þessa peninga? Og
lítið þið á hann núna — geng-
ur í slagtog við frú Stork. Hon-
um er alveg sama um ykkur,
skítsama. Hann er ekki annað
en ógeðslegur, fyrirlitlegur ...
Díana laut fram yfir borðið,
lyfti handleggnum og sló Elsu
fast í andlitið. — Þú vogar þér
ekki, sagði hún lágum rómi.
— Þú vogar þér ekki að tala
svona um hann! Þú vogar þér
það ekki í annað sinn. Þú ert
bara afbrýðisöm af því að hon-
um þykir vænt um okkur, og
vegna þess að honum þykir ekki
allra vænzt um þig.
Elsa reis á fætur, rauði blett-
urinn eftir höggið var greini-
legur á vanga hennar. — Þykir
vænt um okkur, sagði hún
hljómlausri röddu. — Allt í lagi,
þá þykir honum vænt um okkur.
En það var önnur manneskja
sem þótti vænt um okkur einu
sinni — vænt um okkur öll. Hún
mamma. Manstu það. Díana?
Manstu það?
Hún gekk að dyrunhm og
opnaði. Hún fór út í garðinn án
þess að líta um öxl. Þau vissu
öll að hún ætlaði inn í hofið.
Húbert sneri sér við og leit
á Diönu. Hún ‘var rjóð í kinn-
um og hún hélt fast um borð-
brúnina. Hárið glóði eins og
messinghjálmur. Hann var glað-
ur yfir því að hún var systir
hans.
f fyrsta sinn síðan þau komu
inn í eldhúsið, fann hann ilm-
inn af nautasteik úr ofninum.
Hann andaði að sér. Þetta var
góður ilmur.
32
Tívólílð var stór, grár hellir.
Það var eins og maður væri
innaní risastórum fíl, hugsaði
Húbert. Suðið í mannfjöldanum
var linnulaust og steig upp í
burðarstengurnar í þakinu, hátt,
hátt uppi — notalegt teppi úr
mannsröddum, með óvæntum,
ógnandi undirtónum, eins og þeg-
ar rennibrautin var á niðurleið
og farþegar ráku upp skerandi
vein, og flissi og skrækjum í
stúlkum í Parísarhjólinu. Bjöllu-
hljómurinn í hálftómum hring-
þórður
sjóari
„Eftir 15 mínútur getið þið Lyrjaó aó taxa myndírnar“, kallar
Þórður til kvikmyndamannanna, „en gætið ykkar! Það er ofsa-
rok og báturinn veltur talsvert!" Þeir flýta sér upp á þiljur. —
Þarna nálgast seglskipin. Það er mikil bára, en allt í einu brýzt
sólin fram og skýin víkja. — Stanley hefur tapað miklu af for-
skoti sínu við að breyta um stefnu og nú er alveg óvíst að hann
vinni. — Fyrir kvikmyndunina eru aðstæður nú eins og bezt í
verður á kosið; hægt er að kvikmynda bæði skipin í einu og !
sólin skín skært á þanin seglin. Fögur sjón með dökkan himin-
inn I baksýn. j
SKOTTA
— Hefur einhver sagt ykkur frá miljónunum sem ég erfði,
eða hvað?
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVÍIC • SfMI 22122 — 21260
<§nlineníal
'5f,
Útvegum eftir beiðni
flestar stærðir hjólbarða
á jarðvinnslutæki
Önnumst isuður og
viðgerðir á flestum stærðum
Gúmmívinnusfofan h.f.
Skipholti 35 - Sími 30688
og 31055
I
Kona óskast
til blaðdreifingar í miðbænum.
Upplýsingar í síma 17-500.
ÞJÓÐVILJINN.