Þjóðviljinn - 10.03.1967, Blaðsíða 10

r
IQ A — ÞJÖÐVXLJINN — Föstndagaí’ 10. mæez W8IÍ.
-----------------------------------:---------------- L 11 ' -----------■ L
JOHN FOWLES:
SAFNARINN
10
í kjallaranum. Ég er svona gerð-
ur, ég er stundum fljótur á mér,
tek áhættu sem aðrir myndu
ekki taka.
Ég sé til, sagði ég. Ég þurfti
að gera ýmsar undirbúningsráð-
stafanir.
— Ef ég lofaði við drengskap
minn, myndi ég ekki svíkja það.
í»að er ég viss um, sagði ég.
Og það var nú það.
í>að var alveg eins og þetta
hefði hreinsað loftið. ef svo
mætti segja. Ég bar virðingu
fyrir henni og hún bar virðingu
fyrir mér eftir þetta. Hið fyrsta
sem hún gerði var að skrifa lista
yfir alit sem hún vildi fá. Ég
varð að finna listaverkasala í
Lewes og kaupa sérstakan papp-
ír og alls konar blýanta og hitt
og annað: sepiabrúnt og túss og
pensla, sérstakar styttur og
stærðir og gerðir. Svo var þetta
ýmsa úr apótekinu: lykteýðir og
þess háttar. Það var hættulegt
að kaupa dömuvörur sem gátu
ekki verið handa sjálfum mér,
en ég tók áhættuna. Svo skrif-
aði hún upp mat sem ég átti
að kaupa, hún varð að fá ný-
malað kaffi og mikið af ávöxt-
um og grænmeti — hún lagði
mikla áherzlu á það. Hvað sem
því leið þá skrifaði hún síðan
næstum daglega hvað við þyrft-
um að kaupa, hún var vön að
segja rtiér líka hvernig ég ætti
að meðhöndla það, það var al-
veg eins og að eiga konu, veika
konu sem maður þurfti að verzla
fyrir. Ég var varfærinn í Lewes,
ég fór aldrei í sömu búðina
tvisvar í röð, til þess að þeim
fyndist ekki sem ég keypti mik-
ið handa einum manni. Ein-
hverra hluta vegna hélt ég allt-
af að fólk gæti séð að ég byggi
einn
í fyrsta skipti keypti ég líka
grammófón. Bara lítinn fón, en
ég verð að segja að hún sýndist
ósköp ánægð, ég kærði mig ekki
um að hún vissi, að ég hefði
ekkert vit á tónlist, en ég sá
plötu með einhverri tónlist eft-
ir Mozart, svo að ég keypti
hana. Það voru góð kaup, henni'
líkaði hún og féll líka vel við
mig fyrir að hafa keypt hana.
Einn daginn, miklu seinna, þeg-
ar við sátum og vorum að hlusta
á hana, sat hún og grét. Ég á
við að hún var með tárvot augu.
Seinna sagði hún að hann hefði
verið helsjúkur þegar hann skrif-
aði þessa tónlist og hefði vitað
að hann myndi brátt deyja. Mér
fannst þetta vera alveg eins og
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð*(lyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
öll önnur tónlist, en hún var
auðvitað músíkölsk.
Jæja, en daginn eftir fór hún
aftur að nauða um að fá bað
og ferskt loft. Ég vissi ekki hvað
ég átti að gera; ég fór upp í
baðherbergið til að hugsa um
þetta án þess að ég 'lofaði einu
eða neinu. Baðherbergisglugginn
var fyrir ofan bíslagið við kjall-
aradyrnar. Sneri að bakhliðinni
og það var öruggast. Loks sótti
ég nokkra planka og festi þá yf-
ir gluggann með þriggja tommu
skrúfum, svo að hún gæti ekki
gefið ljósmerki eða klifrað út.
Ekki svo að skilja að líklegt
væri að neinn væri á ferðinni
á þessum slóðum svona seint.
Þannig gekk ég frá baðherberg-
inu.
Hið næsta sem ég gerði var
að láta sem hún væri með mér
og við færum saman upp úr
kjallaranum til að athuga hvar
hættulegustu staðirnir 'væru.
Herbergin á neðri hæðinni voru
með tréhlerum fyrir að innan-
verðu, það var auðvelt að setja
þá fyrir og festa þá (seinna út-
vegaði ég mér hengilása), þannig
að hún gæti ekki gefið merki
gegnum gluggana og engir for-
vitnir gætu kíkt inn um glugg-
ana utan frá. í eldhúsinu gætti
ég þess vandlega að allir hníf-
ar og þess háttar væru utan
seilingar. Ég hugsaði mér allt
sem hún gæti fundið upp á til
að reyna að flýja og loks var
ég öruggur um að öllu væri
óhætt.
Jæja, eftir kvöldmat byrjaði
hún aftur að þusa um baðið og
ég leyfði henni að nudda dálitla
stund og svo sagði ég: Allt í
lagi, ég tek áhættuna,' en ef þér
standið ekki við loforð ýðar,
verðið þér að vera hér um kyrrt.
— Ég er ekki vön að svíkja
loforð.
Viljið þér gefa mér dreng-
skaparorð yðar?
— Ég legg við drengskap minm
að ég skal ekki reyna að flýja.
Eða gefa merki.
— Eða gefa merki.
Ég verð að binda yður.
— En það er móðgun.
Ég myndi ekki lá yður það
þótt þér svikjuð loforð yðar,
sagði ég.
— En ég ... hún lauk ekki
við setninguna, hún yppti að-
eins öxlum og sneri sér við og
hélt höndunum fyrir aftan bak.
Ég hafði tekið með mér klút,
til þess að reipið særði hana
ekki, ég batt hana ramlega, en
ekki svo að það meiddi hana,
svo ætlaði ég að kefla. hana,
en fyrst fékk hún mig til að
safna saman þvottadótinu sem
hún þurfti með og (það gladdi
mig) húh hafði tekið til dálítið
af fötunum sem ég hafði keypt.
Ég gekk á undam og hélt á
dótinu upp stigann í ytri kjall-
aranum og hún beið þangað til
ég var búinn að opna dyrnar
og kom upp þegar ég sagði til,
þegar ég var búinn að ganga
úr skugga um að enginn væri í
nánd.
Það var auðvitað mjög dimmt,
en heiðskírt og það var hægt
að sjá fáeinar stjörnur. Ég hélt
fast um handlegginn á henni og
lét hana standa þarna í fimm
mínútur. Ég heyrði að hún dró
andann djúpt. Þetta var mjög
rómantískt, höfuðið á henni
náði mér rétt í öxl.
, Þér heyrið að þetta er mjög
afskekkt, sagði ég.
Þegar tíminn var liðinn (ég
varð að draga hana inn með
mer), fórum við inn um eldhúS-
ið og borðstofuna og inn í for-
stofuna og upp stígann að bað-
heeberginu.
Það er engirm lás á dyran-
um, sagði ég. Þér getið ekki
einu sinni lokað, ég festi klossa,
í milli, en ég skal ekki angra
yður svo framarlega sem þér
standið við orð yðar. Ég verð
héma fyrir utan.
Það var stóll á stigapallinum
fyrir framan.
Nú skal ég losa bandið af
höndunum á yður ef þér lofið
því að hrófla ekki við keflinu.
Kinkið kolli.
Já, hún gerði það, svo að ég
losaði af henni bandið. Hún
neri úlnliðina dálítið, bara til
að ergja mig býst ég við, og
svo fór hún inn i baðherbergið.
Allt gekk vel, ég heyrði hana
baða sig, heyrði skvampið og
allt það, allt var eins og það
átti að vera, en mér brá í brún
þegar hún kom út. Hún var
ekki með keflið.' Það var eitt
áfallið. Hitt var það, að hún
var svo breytt í nýju fötunum
og með nýþvegið hár, sem hékk
vott og slegið niður á herðarn-
ar. Hún virtist einhvern veg-
inn mýkri, já yngri; ekki svo
að skilja að hún hefði nokk-
urn tíma verið hörkuleg eða
ljót. Ég hlýt að hafa verið und-
arlegur ásýndum, reiðilegur
vegna keflisins og um leið ófær
um að reiðast vegna þess hve
falleg hún var.
Hún talaði í miklum flýti.
— Heyrið mig, það var farið
að meiða mig svo mikið. Ég hef
lagt við drengskap minn. Ég
geri það aftur. Þér getið keflað
mig aftur ef þér viljið — núna.
En ef ég hefði viljað æpa, þá
væri ég búin að gera það fyrir
löngu.
Hún rétti mér keflið og það
var eitthvað í svip hennar sem
gerði það að verkum að ég
gat með engu móti keflað hana
aftur. Ég sagði: það bjargast
með hendumar. Hún var í græn-
köflótta skokknum, ,en í einni
fif blússunum sem ég hafði
keypt og ég geri ráð fyrir að
hún hafi verið í nýju nærföt-
unum innan undir.
Ég batt hendumar á henni
fyrir aftan bak.
Mér þykir leitt að ég skuH
vera svona tortrygginn, sagði ég.
Það er bara það, að þér eruð
það eina sem ég hef sem gerir
lífið nokkurs virði. Þetta var
ekki réttur staður né stund til
að segja þess háttar, það veit
ég, en mér varð um megn að
horfa a hana standa svona.
Ég sagði: Ef þér farið, þá held
ég að ég fyrirfari mér.
— Þér þurfið á læknishjálp
að halda.
Ég umlaði bara eitthvað.
— Ég myndi gjarnan vifja
hjálpa yður.
Þér haldið að ég sé brjálaður
vegna þess sem ég hef gert. Ég
er ekki brjálaður. Það er bara
það, að ég hef enga aðra. Mig
hefur aldrei langað til að þekkja
neina aðra en yður.
— Þetta er það sjúklegasta,
sagði hún. Hún sneri sér und-
an á meðan ég var að binda
hana. Hún leit niður. — Ég
kmini í brjósti um yður.
Svo sneri hún við blaðinu,
hún sagði: — Hvað um þvott?
Ég er búin að þvo ýmisle^t
smávegis. Get ég hengt það út?
Eða er þvottahús í nágrenninu?
Ég sagði: Ég skal þurrka það
í eldhúsinu. Þér getið ekki sent
neitt í þvottahús.
Hvað nú?
Og hún leit i kringum sig.
Stundum varð hún dálítið prakk
araleg á svipinn, það var auð-
séð á henni að hún var til í
hasar, á þennasj háfct anðtöfeað
Eins og í stóðoi.
— ÆflSð þéar ekfci að sýna mér
húsið?
Hún brosti í alvöru, fyrsta
raunverulega brosinu sem ég
hafði séð á henni; ég gat efcki
annað en brosað á móti.
— Hvað er það gamalt? Hún
talaði eins og hún hefði ekki
heyrt það sem ég sagði.
Það er steinplata með ártalmu
1621 yfir dyrenum.
— Það er slæmur Htur á þessu
teppi. Þér hefðuð átt að hafa
strámottur eða eitthvað í þá
átt. Og þessar myndir — skelfi-
legar!
Hún gekk eftir stigapallinum
til að líta betur á þær. Flott.
Nógu voru þær dýrar, sagði
ég.
— Það er ekki verðið sem
máli skiptir.
Ég get ekki lýst því hve und-
arlegt það var að við skyldum
standa þarna á þennan hátt. Og
hún kom með gagnrýnisathuga-
semdir, eins og kvenfólki er
lagið.
— Má ég líta aðeins inn í
herbergin?
Ég var ekki með sjálfum mér,
ég gat ekki neitað mér um þessa
ánægju, svo að ég stóð við hlið-
ina á henni í hverjum dyrum og
sýndi stofurnar, þær sem ætlað-
ar voru Annie frænku og Ma-
bel. ef þær kæmu einhvern tíma,
og herbergið mitt. Miranda skoð-
aði sig alls staðar vel um. Auð-
vitað voru gluggatjöldin dregin
fyrir og ég stóð við hliðina á
henni og gætti þess að hún tæki
ekki upp á neinu.
<Ég fékk fyrirtæki til að sjá
um þetta allt, sagði ég, þegar
við vorum komin að dyrunum að
herbergi mínu.
— Þér eruð snjall.
Hún horfði á nokkrar gamlar
fiðrildamyndir, sem ég hafði
keypt á fornsölu. Þær valdi ég,
sagði ég.
— Þær eru það ema faHega
sem hér er,
Já, þarna stóðum við og hún
sló mér gullhamra og ég verð
að játa að mér féll það vel.
Svo sagði hún: — Mikið er
hijótt hérna. Ég hef verið að
hlusta eftir bílum. Ég held við
hljótum að vera í Norður-Essex.
Ég vissi að þetta var gildra, hún
virti mig fyrir sér.
Það er rétt til getið. sagði
ég. Og þóttist verða undrandi.
Allt í einu sagði hún: — Þetta
er undarlegt, ég ætti að skjálfa
af ótta. En ég er örugg með
yður.
Ég skal aldrei gera yður neitt
illt. Nema þér neyðið mig til
þess.
Allt í einu var allt orðið eins
og ég hafði vonað, við vorum að
kynnast hvort öðru, hun fór að
sjá mig eins og ég var í raun
og veru.
Hún sagði: — Það var dá-
samlegt að ' fá ferskt loft. Þér
getið ekki gert yður það í hug-
arlund. Jafnvel þetta loft. Það
er frjálst. Það er allt sem ég
er ekki.
Og hún gekk af stað, svo að
ég varð að elta hana niður aft-
ur. Niðri i forstofunni sagði hún:
— Má ég líta hér inn? Það er
ekki hundrað í hættunni úr því
sem komið er, hugsaði ég, enda
voru hlerarnir fyrir og glugga-
tjöldin. Hún gekk inn í reyk-
herbergið og litaðist um, gekk
um allt með hendurnar á bak-
inu, það var í rauninni dálítið
spaugilegt.
— Þetta er fallegt, sérlega fal-
legt herbergi. Það er illa gert
að fylla það af þessu rusli. Er
SKOTTA
ætlaði áp segja Donna upp í sumasr, en nú hef ég ekki
efni á því, hann er búinn ad fá vinnu á ísbarnumi
TRYGGIO ÁÐUR
EN ELDUR ER LAUS
Á EFTIR ER ÞAD
OF SEINT
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR"
LINPARGÖTU 9 • REYKJAVÍK • SfMI' 22122 — 21260
Auglýsingasími Þjóðviljans 17 500
@iitineníal
SNJÓHJÓLBARÐAR
MEÐ NÖGLUM
sem settir eru í, með okkar full-
komnu sjálfvirku neglingarvél.
veita fyllsta öryggi í snjó og
hálku.
Nú er allra veðra von. — Bíðið
ekki eftir óhöppum, en setjið
CONTINENTAL hjólbarðá, með
eða án nágla, undir bílinh nú
þegar.
Vinnustofa vor er opin alla daga
frá kl. 7,30 til kl. 22.
Kappkostum að veiia góða þjón-
ustu með fullkomnustu vélum
sem völ er á.
GÚMMÍVINNUSTOFAN h.f.
Skipholti 35 — Sími 3-10-55.