Þjóðviljinn - 08.04.1967, Page 8

ÞaÓÐVELJ-INN — Lau©ande©»P «. anr* Í0G3.
«■
JOHN FOWLES:
SAFNARINN
31
þess að teoma við mig. Ég veit
ekíki hvort þetta er eixthver kyn-
feröislegmr ótti, eða við það að
ég taki upp á eirthverju.
Þegar hann hugsar eittnvað
trm myndimar sem hann horfir
á, fellst hann á allt sem ég segi-
Ef ég segði að Ðavíð Michael-
angeios vaeri steikarparma, myndi
hann segja: — Ég skil.
Hvílikt fólk. Ég hlýt að hafa
staðið við bliðina á þvi í neð-
anjarðarlestmni, gengið framhjá
þvi á götunni, auðvitað hef ég
heyrt ýmislegt af þvi sem það
hefur sagt og ég vissi að það
var til. En í rauninni hef ég
aidrei trúað því að það vseri til.
Svona gersamlega hlint. Það
virtist næstum óhugsandi.
Saimtal. Hann sat enn og var
að horfa á bókina með listunn-
endasvip (mér tii heiðurs, ekki
vegna þess að hann sé honum
eiginlegur)-
M. Vitið þér hvað er svo und-
arlegt við þetta hús? Það eru
engar bækur í því. Nema þær
sem þér hafíð keypt handa mér.
C. Það eru nokkrar uppi.
M. Um fíðrildi.
C. Fleiri-
M. Fáeinir ómerkilegir glæpa-
reyfarar. Lesið þér aldrei al-
mennilegar bækur?
(Þögn). Bækur um mikilvæg
efni eftir fólk sem lifir í alvöru.
Ekki aðeins vasabmtsbækur til
að drepa tímann í lestarferð.
Bækur, skiljið þér?
C. Léttar skáldsögur eru meira
við mitt hæfi. (Hann minnir á
einn af þessum hnefaleikamönn-
um- Maður óskar þess eins að
hann legðist útaf og yrði sleginn
í rot).
M. Þér getið hæglega lesið
Hver fær sitt — og við hinir
ekkert Ég er næstum búin með
hana. Vitið þér að ég hef lesið
hana tvisvar og ég er fimm ár-
um yngri en þér?
C. Ég skal lesa hana.
M. Þetta er engin refeing.
e. Ég leit á hana áður en ég
kom hingað með hana.
M. Og yður leizt ekki á hana?
C. Ég skal reyna.
M. Ég gæti gubbað.
Aftur þögn. Mér fannst ég ai-
gerlega óraunvemleg, eins og
þetta væri leikrit, og ég kæmi
því ekki fyrir mig hvaða hlut-
verk ég ætti að leika.
Og fyrr í dag spurði ég haim
hvers vegna hann safnaði fíðr-
ildum.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
C. Maður hittir svo margt
viðlnmnanlegt fólk.
M. Varla safnið þér þeim þess
vegna.
C. Það var kennari sem ég
hafði. Þegar ég var lítill. Hann
sýndi mér hvemig ég ætti að
fara að. Hann safnaði. Var ekki
sérlega fær. Setti þau upp á
gamaldagshátt. (Það er eitthvað
í sambandi við vængina. Nú
tíðkast að hafa þá £ réttu homi).
Og frændi minn. Hann hafði á-
huga á náttúrunni. Hann hjálp-
aði mér.
M. Hann hlýtur að hafa verið
notalegur-
C. Fólk sem hefur áhuga á
náttúrunni er alltaf notalegt.
Tökum til dæmis það sem við
köllum Skordýradeildina. Það er
skordýradeildin í Náttúrufræði-
félaginu heima. Þar er maður
tekinn eins og maður er. Enginn
lítur niður á mann. Það er ékki
til.
M. Það er ekki alltaf notalegt.
(Ein þetta skildi hann ekki).
C. Auðvitað eru stöku snobbar
innanum. En yfirleitt er þetta
srvona fólk. Notalegra fólk en ég
hitti — hér áður.
M. Gerðu vinir yðar ekki gys
að yður? Fannst yður þér ekki
kjánalegur.
C. Ég átti enga vini- Það var
bara fólk sem ég vann með.
(Nokkru seinna sagði hann að
það hefði alltaf verið með kjána-
lega brandara).
M. Eins og til dæmis hvað?
C. Ja, bara kjánalega brand-
ara.
Ég hélt ekki áfram. Stundum
finn ég hjá mér ómótstæðilega
hvöt til að komast til botns í
honum, draga ýmislegt upp úr
honum sem hann vill ekki tala
um. En það er slæmt. Það gæti
virzt sem ég hefði áhuga á hon-
um og þessu veslings innantóma
gervilífi hans-
Þegar maður þarf að nota orð.
Gloppumar. Hvemig Caliban sit-
ur, í stirðlegri hálfbeygðri stell-
ingu — hvers vegna? Af feimni?
Til að geta kastað sér yfir mig
ef ég reyni að stinga af? Ég get
teiknað það. Ég get teiknað á
hbnum andlitið og svipinn, en
öll orð em svo slittn, það er bú-
ið að nota þau um svo margt
annað, bæði hhiti og fólk. Ég
skrifa „hann brosti“. Hvað táikn-
ar það? Ekki meira en barna-
teikning af rófu með bros eins
og karlinn i tungiiiru. En ef ég
teikna þetta bros......
Orð em svo gróf, svo skeifi-
lega fmmstæð í samanburði við
teikningu, málun og mótun- „Ég
sat á rúminu og hann sat við
dymar og við töluðum saman
bg ég reyndi að telja hann á að
nota peningana sína til að
mennta sig betur og hann sagð-
ist vilja það, en ég var engan
veginn sarmfærð". Þetta er nú
meiri þvælan.
Það er eins og að reyna að
teikna með brotnum blýanti.
Þetta em hugsanir mínar.
Ég þarf að hitta G. P. Hann
myndi gefa mér upp nafnið á tíu
bókum, þar sem þetta er orðað
miklu betur.
Míkið hata ég fáfræðSma! Fá-
fræði Calibans, mína eigrn fá-
frasði, fáfræði heimsins! Ó, ég
gæti lært og lært og lært. Ég
gæti grátið yfír þvi hvað mig
langar mikið trl að læra-
Kefluð og bundin.
Ég ætla að láta þetta í rúmið
undir dýnuna, Svo ætla ég að
biðja til Guðs um að fá að læra.
22. október.
1 dag er hádfur mánuður síð-
an. Ég hef meadct dagana öðm
megin á skermirm alveg ekis og
Eobinson Crusoe.
Ég er niðurdregin- Svefnlaus.
Ég verð, verð, verð að flýja.
Ég er brðin svo föl. Mér liður
illa, ég er máttlaus og veikburða.
Þessi hræðilega þögn.
Hann er svo gersamlega misk-
unnarlaus. Svo óskiljanlegur.
Hvað vill hann eiginlega? Hvað
á eftir að gerast?
Hann hlýtur að sjá að ég er
að verða veik.
Ég sagði við hann £ kvöld að
ég yrði að fá dagsbirtu- Ég fékk
hann til að líta á mig og sjá hve
föl ég væri.
Á morgun, á morgun. Hann
segir aldrei afdráttarlaust nei.
1 dag hef ég verið að hugsa
um það, að það geti vel verið að
hann ætli að hafa mig héma
alltaf. Það yrði ekki svo langur
tími, því að ég myndi deyja.
Það er fráleitt, það er djöfullegt
— en það er ekki til nein und-
ankomuleið. Ég hef enn leitað að
lausum steinum. Ég gæti grafið
göng meðfram dyrunum. Ég gæti
grafið göng alla leið út- En þau
yrðu að vera tuttugu feta löng
að minnsta kosti. öll þessi mold.
Að híma í gildru innaní henni.
Ég get það aldrei. Fyrr myndi
ég deyja. Og það yrðu því að
vera göng meðfram dyrunum. En
til þess þarf ég tima. Ég verð
að vera örugg um að hann verði
i burtu að minnsta kosti sex
klukkutíma. Þrjá tíma í göngin,
tvo til að brjótast útum útidym-
ar. Ég veit að þetta er eini
möguleikinn, ég má ekki kasta
honum á glæ, eyðileggja allt með
lélegum undirbúningi.
Ég get ekki sofið.
Ég verð að gera eitfhvað.
Ég ætla að skrifa um þegar
ég hitti G. P. í fyrsta skipti.
Garólína sagði, já, þetta er
Miranda, bróðurdóttir mín. Og
svb fór hún að segja honum
allt mögulegt leiðinlegt um mig
(það var á laugardagsmorgni og
við vomm úti að kaupa inn) og
ég vissi ekki i hvaða átt ég átti
að horfa, þótt mig hefði lengi
langað til að hitta hann. Hún
hafði minnzt á hann áður.
Mér féll strax vel hvemig
hann kom fram við hana, kulda-
legur án þess að gera neina til-
raun til að leyna því að honum
leiddist. Hann lagaði sig ekki eft-
ir henni eins og allir aðrir. Hún
talaði um harrn á leiðinni heim.
Ég vissi að hún var hneyksluð á
honum, þótt hún viMi ekbi við-
irrkenna það. Tvö misfheppwuð
hjónabönd hans og sú augtjósa
staðreyind að han-n hafði ekki
sérlega mikið álit á henni. Og
þess vegna langaði mig tíl að
verja hann frá upphafi.
Svo hittum við hann einu sinni
þegar við vorum á göngu á
Hampstead Heath. Mig hafði
langað til að hitta hann aftur og
ég varð aftur vandræðaleg.
Hvernig hann gekk. Stillilega,
ekki kæruleysislega. í hlýrri,
gamalli flugmannsúlpu. Hann
sagði nasstum ekki neitt, ég
skildi vel að í rauninni langaöi
hann ekkert að vera með bkkur
(með Carólínu), en hann gekk
fram á okkur, haren hefur ekki
séð hverjar við vorum aftan
frá. Og ef til vill (nú geri ég mér
grillur) var það dálítið sem gerð-
ist meðan Carólína rausaði baki
brotnu á sinn heimskulega fram-
sæknu-nútímaikonu-hátt — aðeins
augnaráð milli okkar. Ég skildi
að hann var gramur og hann
skildi að ég skammaðist mín.
Og svo gekk hann með ykkur
um Kenwood og earólína lét
geisa.
Alveg þar til hún kom að
Rembrandt-myndinni og sagði:
— Haldið þér ekki að hann hafi
verið orðinn píreulítið leiður á
öllu saman þegar hann var hálfn-
aður — ég á við, mér finnst ég
aldrei finna til þess sem ég ætti
að gera. Skiljið þér? Og hún rak
upp þennan tilgerðarlega hlust-
aöu-á-mig hlátur.
Ég stóð bg horfði á hann og
allt í einu varð andlitið á hon-
um eins og stirðnað, eires og
hann hefði verið óviðbúinn. Það
var ekki ætlunin að ég sæi bað,
þetta voru aðeins smádrættir
kringum munninn. Hann leit að-
eins á hana. Eins og honum væri
skemmt. En röddin gaf það ekki
til kynna. Hún var ísköld.
— Nú verð ég að fara. Sælar.
Kveðjan var til mín. Hún afskrif-
aöi mig — eða sagði: Þér getið
þá þolað þetta? Ég á við (þegar
ég lít til baka núna) að það var
eins og hann vildi kenna mér
eitthvað. Það var mitt að veljai.
Hátt Carólínu eða hans.
Og svo var hann horfínn, við
tókum ekki einu sinni undir, og
Carólína stóð og góndi á eftir
honum og yppti öxlum bg leit á
mig og sagði: — Jæja, það er
naumast.
Ég horfði á eftir honum þegar
hann fór út með hendur í vös-
um. Ég roðnaði. Carólína var
BLAÐDREIRNG
Blaðburðarfólk óskast í eftir'talin hverfi:
Vesturgötu — Kvisthaga — Höfðahverfi
BL- • I .Sri
P|oovil|inn
Toyota Corona
Glæsilegur og traustur einkabíll.
TRYGGIÐ YÐUR TOYOTA.
Japanska bifreiðasalan hf.
Ármúla 7 — Sími 34470.
SKOTTA
— Þú kaupir svo mikið drasl í þennan bílskrjóð að þú átt ekki
einu sinni eftir fyrir einum bíómiða, hvað þá tveimur!
Plaslmo
ÞAKRENNUR OG NIDURFALLSPIPUR
RYÐGAR EKKI
™ ™ - ÞOLIR SILTU OG SÓT,
ÞARF ALDREI AÐ MÁLA
MarsTradingCompany hf u
IAUGAVEG 103 — SfJVK 17373
Bifreiðaeigendur
Þvoið, bónið og sprautið bílana ykkar s'jálfir. Við
sköpum aðstöðuna. Þvotrm og bónum ef óskað er.
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Sími 4-19-24.
©ní inenlal
SNJOHJOLBARÐAR
MEÐ NÖGLUM
sem settir eru í, með okkar full-
komnu sjálfvirku neglingarvél.
veita fyllsta öryggi í snjó ög
hálku.
Nú er allra veðra von. — Bíðið
ekki eftir óhöppum, en setjið
CONTINENTAL hjólbarðá, með
eða án nágla, undir bílinn nú
þegar.
Vinnustofa vor er opin alla daga
frá kl. 7,30 til kl. 22.
Kappkostum að veita góða þjón-
ustu með fullkomnustu vélum
sem völ er á.
GÚMMÍVINNUSTOFAN h.f.
Skipholti 35 — Sími 3-10-55.