Þjóðviljinn - 18.05.1967, Blaðsíða 10

Sl»A — ÞJÖÐVíLJINN — Eiæcmtudasuir Í8. «sa£ M6S.
JOHH FOWLES:
SAFNARINN
56
Ég sat þama bara, hl«staði á
andardrátt hennar, og umlið (það
var eins og hún svæíi ekki al-
mennilega) og hugsaði um hvem-
ig þetta hefði allt æxlazt.
Hugsaði um þettá rotna líf mitt
og líf hennar og allt mögulegt
annað.
Hver sem var hefði getað séð
hvemig ástatt var- Ég var
reglulega örvilnaður, þótt ég
segi sjálfur frá. Ég gat ekkert
gert, mig lan'gaði reglulega mik-
ið til að hún fengi að lifa, og
ég gat ekki hætt á að sækja
hjálp, ég var alveg sleginn út,
það hefði hver sem var getað
séð. Alla þessa daga vissi ég að
ég myndi ^aldrei geta elskað
neina aðra á þennan hátt. Það
var aðeins Miranda að eilífu. Ég
vissi það nú.
Annað var það, að hún var
sú eina sem vissi að ég elskaði
hana. Hún vissi hver ég var £
raun Dg veru. Enginn annar
myndi nokkum tima geta skilið
það.
Jaeja, það birti af degi, síð-
asti dagurinn rann upp. Það var
undarlegt, en veðrið var svo fag-
urt, að ég held það hafi ekki
verið ský á lofti allan daginn,
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Garðsenda 21. SlMI 33-968
einn þessara köldu vetrardaga
þegar enginn vindur blæs og
himinninn er svo blár. Það var
alveg eins og þetta væri með
ráðum gert, rpjög viðeigandi þeg-
ar tekið er tillit til þess hvað
hún fékk friðsælt andlát. Síðustu
orðin sem hún mælti voru um
tíuleytið, þegar hún sagði (held
ég) „sólin“ (hún skein innum
gluggann) og hún reyndi að setj-
ast upp, en hún gat það ekki.
Hún sagði ekki fleiri orð sem
hægt var að skilja, hún dré
þetta á langinn allan morguninn
og síðdegið og hvarf burt með
sólinni. Andrardráttur hennar1
var orðinn hægur og (það sýndi
hvemig mér leið) ég hélt meira
að segja að hún héfði loks get-
að sofið. Ég veit ekki nákvæm-
lega hvenær hún dó, ég veit hún
andaði klukkan hálffjögur, þeg-
ar ég fór niður til að þurrka af
ryk og þess háttar til að dreifa
huganum, og þegar ég kom til
baka um fjögurleytið. var hún
gengin burt.
Hún lá á vanganum og það
var hörmung að sjá hana, hún
var með galopinn munninn og
augun hvít og starandi eins og'
hún hefði reynt að sjá út um
gluggann í síðasta sinn. Ég þreif-
aði á henni og hún var köld,
jafnvel þótt líkami hennar væri
volgur. Ég hljóp og sótti spegil.
Ég vissi að þannig var hægt að
ganga úr skugga um það, og ég
hélt honum að munninum á
henni, en hánn döggvaðist ekki.
Hún var dáin.
Jæja, ég lokaði á henni munn-
inum og lagði aftur augun. Svo
vissi ég ekki hvað ég átti að
gera. svt> að ég fór niður og
lagaði mér tebolla.
Þegar dimmt var orðið tók ég
dáinn líkama hennar og bar
hann niður í kjallara. Ég veit
að það á að þvo lík, en ég gat
það ekki, mér fannst það ekki
viðeigandi, svo að ég lagði hana
í rúmið og greiddi á henni hár-
ið og klippti úr því lokk. Ég
reyndi að hagræða andlitinu á
henni, svt) að hún brosti en það
gat ég ekki. Að minnsta kosti
leit hún út eins og hún hefði
I fundið frið. Svo kraup ég og bað
bæn, ég kunni ekkert nema Fað-
ir vor, svo að ég fór með það
og Guð vertu sál hennar lflcn-
samur, ekki svo að skilja að ég
sé tcúaöur, en það var eins og
það ætti við. Svo fór ég app.
Ég veit ekki hvers vegna smá-
munir hafa þessi áhrif, það hefði
mátt ætla að það hefði. verið
þegar ég sá að hún var dáin
eða þegar ég bar hana niður í
síðasta sinn, en það var ekki þá,
það var þegar ég sá inniskóna
hennar í herberginu sem hún
hafði verið í pppi á lofti. Ég
tók þá upp og allt í einu skildi
ég að hún myndi aldrei fara í
þá framar. Ég myndi aldrei
framar fara niður og draga slám-
ar frá (furðulegt, ég hafði dreg-
ið þær fyrir lika núna), og
ekkert af þessu myndi endurtaka
sig, hvorki hið góða né illa. Allt
í einu var mér ljóst að hún var
■ dáin og dáin þýðir horfin að ei-
lífu, fyrir fullt og allt.
Þessa síðustu daga hlaut ég að
kenna í brjósti um hana (þegar
mér var orðið ljóst að þetta var
enginn leikur) og ég fyrirgaf
henni allt hitt- Ekki meðan hún
lifði, heldur þegar ég vissi að
hún var dáin, þá fyrirgaf ég
henni. Allt þetta góða rifjaðist
upp. Ég mundi eftir byrjuninni,
dögunum í Rá'ðhúsálmunni þegar
ég hafði séð hana koma útum
dyrnar hjá sér eða þegar ég gekk
framhjá henni hinum megin við
götuna og ég gat ekki skilið
hvemig þetta hafði gengið svona
til, að hún væri nú dáin þama
niðri.
Það var eins og einkennilega
músagildran sem ég sá einu
sinni, eitthvað fór af stað þeg-
ar músin fór í hana og hún gat
ekki snúið við, heldur varð að
halda áfram og áfram gegnum
nýjar gerðir af gildmm þar til
allt var búið.
Ég hugsaði um hváð ég hefði
verið hamingjusamur; tilfinning-
ar sem ég hafði fundið til þess-
ar vikur, sem ég hafði aldrei
fundið til áður og myndi aldrei
finna til framar.
Þvi meira sem ég hugsaði um
það, því verra varð það; Það köm
miðnætti og ég gat ekki sofið,
ég ,varð að hafa kveikt á öllum
ljósum, ég trúi ekki á drauga,
en það var eins og það væri
betra að hafa kveikt.
Ég hélt áfram að hugsa um
hana, hugsaði með mér að það
hefði kannski verið mér að
kenna þrátt fyrir allt að hún
gerðí það sem hún gerði og glat-
aði virðingu minni, svo hugsaði
ég að hún hefði getað sjálfri sér
um kennt, hún hefði kallað þetta
yfir sig. Og svo vissi ég ekki
hvað ég átti að hugsa, það var
eins og eitthvað væri farið úr
skorðum í höfðinu á mér og ég
fann að ég gat ekki búið þama
lengur. Mig langaði mest til að
aka þurt og koma aldrei aftur.
Ég hugsaði með mér að ég
gæti selt allt saman og farið til
Ástralíu. En þá yrði ég fyrst
að fela svo margt. Það yrði of
erfitt. Næst varð það að ég fékk
lögregluna á heilann. Ég komst
að þeirri niðurstöðu að beztværi
að fara til lögreglunnar og segja
allt af létta. Ég fór meira að
segja í frakkann áðar en ég
æki af stað-
Ég hélt ég væri að verða
brjálaður, ég horfði og horfði í
spegilinn til að athuga hvont það
sæist á andlitinu á mér. Ég varð
altekinn þessari hræðilegu hug-
mynd, ég Væri brjálaður, allir
aðrir gætu séð það en ekki ég.
Ég mundi hvemig fólkið í Lew-
es hafði stundum horft á mig,
alveg eins og fólkið í biðstof-
unni hjá lækninum. Það vissi
sjélfsagt að ég var brjálaður.
Klukkan varð tvö. Ég veit ekki
hvers vegna, en ég fór að hugsa
um að það væri bara misskiln-
ingur að hún væri dáin, kannski
hefði hún aðeins sofnað. Ég
varð að fara niður og athuga
það. Það var hræðilegt. Um leið
og ég kom niður í fremri kjall-
arann fór ég að ímynda mér allt
mögulegt. Að hún kæmi fram
úr einhverju skoti með öxi. Eða
hún væri ekki þama inni —
jafnvel þótt slagbrandar væru
fyrir dyrunum myndi hún vera
horfin. Alveg eins ög í hryllings-
kvikmynd.
Hún var þar. Lá þar og allt
var svo hljótt. Ég þreifaði á
henni. Hún var ®vo köld, svo
köld að mér brá í brún. Enn
gat ég ekki skiliö að þetta væri
satt, hún hafði verið lifandi fyr-
ir nokkrum klukkutímum, fyrir
fáeinum dögum hafði hún geng-
ið um, teiknað, prjónað. Og nú
þetta. ,
Svo hreyfðist eitthvað £ hin-
um endanum á kjallaranum, úti
við dyrnar. Það hlýtur að hafa
verið dragsúgur eða eitthvað. Ég
missti alveg stjóm á mér, ég
þaut út og hentist upp tröppum-
ar í fremri kjallaranum. Ég læsti
i æðisgengnum flýti og kom mér
inn í húsið og læsti líka á eftir
mér og dró alla slagbranda fyr-
ir.
Eftir nokkra stund hætti ég
að titra, ég róaðist. En ég gat
ekki hugsað neina hugsun til
enda nema það að nú væri öllu
lokið. Ég gæti ekki búið þama
bg haft hana liggjandi þama
niðri.
Það var þá sem ég fékk hug-
myndina. Hún sótti stöðugt að
mér þessi tilfinning að hún væri
héppinn að vera laus við allt,
þyrfti ekki framar að hafa á-
hyggjur, þyrfti ekkert að fela,
aldrei að gera sér grillur út af
neinu. Heldur laus við allt, laus
frá öllum ófögnuðinum.
Ég þurfti ekki að gera annað
en svipta mig lífi og þá mátti
hitt fólkið hugsa það sem því
sýndist. Fólkið í biðstofunni, í
ráðhúsinu, Annie frænka og
Mabel, allir saman. Ég væri
sjálfur úr leik-
Ég fór að velta fyrir mér
hvemig ég gæti gert það, að ég
gæti farið til Lewes strax og
búðir væru opnaðar og keypt sæg
af pillum og blómum, krýsant-
emur voru eftirlætisblómin henn-
ar. Taka pillurnar og fara nið-
ur með blómin og leggjast við
hliðna á henni. Skrifa fyrst bréf
til lögreglunnar. Og þá fyndi hún
okkur þar niðri saman. Saman
handan við djúpið mikla.
4903 Hásetamir tveir, Jean og Claude, koma heim eftir vel-
heppnað kvöld í landi og fara að sofa. — Stuttu seinna kemur
Cora að máli við Þórð- Em mörg skipsflök á hafsbotni hér :í ná-
grenninu ? Sennilega, heldur Þórður og spyr hvort hún háfi
eitthvert sérstakt í huga. „Fyrir nokkmm ámm mun hafa sokkið
hér einhversstaðar skip að nafni „Tramontana“, hafið þér nokk-
urn tíma heyrt á það minnzt?“ spyr hún. Nei, hann hefur aldrei
heyrt nanfnið, en ef það skiptir máli,"getur hann spurzt fyrir
um það á morgun. Hafnarstjómin getur sjálfsagt gefið einhverjar
upplýsingar.
BRAXD'S A-1 sósa: Með kjiiíi?
með flski. með liverjai sem er
SKOTTA
Má ég ekki bjóða þér að verða einn af lánardrottnum okkar?.
HELDUR
HEITU
OG
KÖLDU
ÚTI
OG
INNI
Aðalumboð: Einar Farestveit & Co. hf. Vesturgötu 2
RADIONETTE
tækin henta sveitum
landsins.
Með einu handtaki má
kippa verkinu innan úr
tækinu og senda það á
viðkomandi Verkstæði
— ekkert hnjask með
kassann — auðveldara
í viðhaldi.
-ÁRS ÁBYRGÐ
Radionette-verzlunin
Aðalstræti 18 sími 16995
Bifreiðaeigendur
Þvoið, bónið og sprautið bílana ykkar sjálfir. Við
sköpum aðstöðuna Þvoum og bónum ef óskað er.
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Sími 4-19-24.
TRABANT EIGENDUR
Viðgerðaverkstæði.
Smurstöð.
Yfirförum bílinn
fyrir vorið.
FRIÐRIK ÖLAFSSON, vélaverkstæði.
Dugguvogi 7. — Sími 30154.