Þjóðviljinn - 11.06.1967, Síða 8

g SÍÐA — ÞJÖÐVILJINN — Sunnudagur IX. júní 1967.
P.N. HUBBARD
:
BROTHÆTT
GLER
20
á leið til Cartery og það sem
var að brjótast um í huga mér
var ekki aevintýralegur kökudisk-
ur. heldur slys sem orðið gæti
á blindu gamalmenni í afskekktu
steinhúsi.
Við ókum inn í trjágöngin.
Ég sagði: — Hvar er þetta hús
hennar frænku þinnar? Við
Graneveginn, sagðirðu- Ég sá
ekkert hús.
— Jæja? Það er við hliðar-
veg. Farið yfir brú.
— Brú f yfir hvað? Síki eða
eitthvað? %
— Sjóinn. Vík að minnsta
kosti. En hún nær alveg í kring.
Það er eyja þegar hásjávað er.
Þangað lá þá hinn endinn á
víkinni. I hring og aftur út í
sjóinn.
— Hvað er þessi eyja stór?
spurði ég-
Hún hugsaði sig um. — Ég
veit það varla. Hún er ekki
stór: Ein ekra eða tvær. Þar er
ekkert nema tré og svo húsið
og akbrautin.
— Engin ræktun, garðar eða
þess háttar?
—, Ekkert nú orðið. Ég held
að það hafi verið garðar- Það
hlýtur eiginlega að vera. En nú
er ekkert nema tré. Og þeim
er aldrei ggrt neitt.
Ég sagði: — Skógurinn hrörn-
ar, skógurinn hrömar Dg fellur.
Claudia sneri sér ekki við og
Heit ékki á mig. Hún starði fram
Hárgreiðslan
Hárgreíðslu- og snyrtlstofs
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð flyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofs
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
fyrir sig inn í skógarvegginn og
rödd hennar var nánast hvísl:
— Mig tærir aðeins grimmur
ódauðleiki. Ég visna hægt í örm-
um ,þér. Ég hafði ekki fyrr tekið
eftir hve falleg rödd hennar var
þegar hún talaði lágt.
Ég rétti út höndina og snerti
handlegginn á henni.' Hún tók
viðbragð og leit á mig með
galopin augu. — Heyrðu, Claudie,
sagði ég. — Þú kannt að gera
eitt og annað í örmum mér, en
visna mlintu ekki. Og enginn er
ódauðlegur. Tithonus gerði enga
erfðaskrá.
Hún sagði: — Tíminn er nógu
grimmur, hvað þá ódauðleikinn.
Ellinn á enn sína tign og styrk.
Ég held ég sé ekki mjög hrif-
in af Tennyson.
Gulleit ljósin í Cartery voru
allt í einu umhverfis okkur og
ég ók bílnum út að vegarbrún.
— Dauðinn lokar öllu, sagði ég.
Ég slökkti á vélinni og ljósun-
um og fann að hún var að
horfa á mig í lýsandi myrkrinu.
Ég hallaði mér áfram og kyssti
hana en það var eins og að
kyssa styttu.
— Ég er svöng, sagði hún. —
Við skulum koma og borða.
Við borðuðum í auðum bak-
sal og horfðum út á ósýnilegt
haf- Hver svo sem áhrifin voru
á herra Pargeter þegar við vor-
um hvergi nærri, þá hafði mat-
urinn samskonar örvandi áhrif
á mig og benzín með hárri oktan-
tölu á farartæki. Jafvel Claudia
lifnaði öll í lampaljósinu. Hrörn-
andi skógurinn var ekki lengur
óheillavænlegur og þrúgandi og
við gerðum þetta að veizlu. Frú
Pargeter gekk um beina, rösk
og íbyggin eins við værum í
brúðkaupsferð. og drammglösin
komu óbeðin eftir aðra bjórkoll-
una. i
Það var eitthvað í Claudiu
eins og eitt sinn hafði verið í
mér, sem enn gat hrifizt og þegar
hún gaf því lausan tauminn
birti kringum hana eins og af
naftaljósi. Frú Pargeter veifaði
til okkar úr dyrunum og ég fór
að snúa bílnum-
— Ekki tangann? sagði Clau-
dia.
— Nei, ekki tangann. Ekki
hálendið í kvöld, Claudia. Mér
'líkar ekki það' sem er þar á
hlaupum. Beint undir tré og
heim. Það er fljótlegra og ör-
uggara. -
Hún kinkaði kolli. — Vertu
þá fljótur.
Ég get ekki ekið hratt þegar
ég er drukkinn. en ég var ekki
drufckinn, ekki af tveimur bjór-
glösum og konjaki. Ég ók hratt
og örugglega gegnum dimm
göngin og þegar við stönzuðum
í Neðra Vesturstræti þá var
raunveruleikinn ennþá langt að
baki.
Það var miklu seinna, nokkru
eftir miðnætti sem Claudia skalf
ofsalega og sagði: — Mér er''kalt,
Johnnie- Kveiktu á arninum og
ég skal hita okkur te eða eitt-
hvað. Við depluðöm augunum
hvort framan í annað í skyndi-
legri birtunni eins og ókunn-
ugar manneskjur. Heitt teið
hressti okkur, en við höfðum
enga huggun hvort handa öðru.
— Ég verð að halda áfram,
sagði Claudia. Hún starði beint
inn í eldinn og talaði næstum
við sjálfa sig. — Það er ekkert
annað að gera, skilurðu það
ekki? Atvinna gæfi ekki miklu
meira í aðra hönd, og það yrði
ekki. til neins að. hlakka, ekkert
öryggi- Ég get ekki horfzt í augu
við það.
— Hefur þér aldrei dottið
hjónaband í hug?
Hún hristi höfuðið. — Það er
gagnslaust. Ég er ekki af því
taginu.
— Nei, sagði ég. — Nei, það
ertu vist ekki. Og þó, stund-
um —
Hún hristi höfuðið aftur. —
Ekki þú heldur, sagði hún. Hún
stóð upp og gekk að arninum,
hallaði sér fram á arinhilluna
og leit á sjálfa sig í stóra spegl-
inum í gyllta rammanum.
— En ég þoli þetta ekki öllu
lengur, Johnnie. Ég er að gefast
upp. Þú verður að hjálpa mér.
— Hvenær get ég fengið að
sjá þennan dreka þinn? Ég á-
varpaðj bakið á henni, -en ég
fann að hún virti mig fyrir sér
í spéglinum.
— Á morgun?
— Allt í lagi. Á morgun.
— Vertu á brúnni klukkan
ellefu.
— Ég geri það. Ég stóð upp
og lagaði 'mig til. Jafnvel Henry
þurfti einhvern tíma að sofa, og
nú var þarna annar maður sem
ég hafði ekki séð fyrr. Ég var
feginn því. Ég kærði mig ekki
um frekari hveitibrauðsdagameð-
höndlun þetta kvöld. Ég flýtti
mér upp stigana, en raunveru-
leikinn var á hælunum á mér
og komst í rúmið á undan mér.
Rekkjuvoðirnar voru mettaðar
honum og það leið langur timi
áður en mér tókst að sofna.
Tíundi kafli.
Vatnsborðið var mun neðar í
vikinni en þegar ég hafði séð
hana fyrst- Það var að byrja að
falla að með hægð milli flatra
leirbakka, þakta úrgangi frá
trjánum sem héngu yfir þá. Ég
velti fyrir mér hvernig botninn
væri. Ef leirinn var eins mjúk-
ur og hann leit út fyrir að
vera var staðurinn jafnmikil
eyja í fjöru og flóði.
Ég hafði skilið bílinn minn
eftir svo sem fimm hundruð
metrum ofar, lagt honum inn
undir trjánum við vegarbrúnina.
Jafnvel þótt Claudia ætti von
á mér var mér ofarlega í huga
að fara lanmleea. Bíll hafði ekið
eftir veginum fyrir ofan mig og
næstum áður en ég vissi af var
ég kominn út fyrir veginn og á
fjóra fætur undir brúna. , Það
var mjög friðsælt, en hægur
andvari bærði krónur trjánna
og bar sjávarlyktina gegnum
hinn sífellda þef að rotnuðum
viði.
Claudia sagði: — Ég sagði á
brúnni, ekki undir henni. Hún
hlaut að hafa gengið hljóðlaust
út á brúna. Hún hallaði sér
fram á handriðið og leit niður
til mín. Það vottaði fyrir brosi
á andliti hennar, en hún sýndist
föl-
— Ég var á brúnni, en svo
heyrði ég í bíl.
— Er enn verið að veita þér
eftirför? \
— Hvað heldurðu að þetta sé,
hreint og klárt ofsóknaræði eða
einföld sektarkennd?
— Af hverju ættir þú að vera
með sektarkennd?
— Þú verður að dæma um það.
Mér líður eins og Macbeth í lbk
fyrsta þáttar.
Hún gekk til baka yfir brúna
og ég klöngraðist upp á veginn
og elti hana. Hún ságði og leit
um. öxl: Goster er ekki heima
núna.
— Það var nú verra. Ég hefði
gjaman viljað sjá Coster.
— Því miður hefði hún senni-
lega séð þig líka. Það er ekkert
athugavert við sjón hennar.
— Fer hún sjálf að heiman?
— Ég fer með hann. Ég ek
henni til bæjarins og hún heldur
dauðahaldi um skjalatöskuna eins
bg hún væri sendiboði kóngsims.
Það virðist ekki flögra að henni
að aðstaða mín sé neitt annar-
leg. Henni finnst þetta eðlilegt og
sjálfsagt- Ekkert athugavert við
það.
— Og hvenær kemur sendiboði
kóngsins til baka?
— Þegar ég sæki hana, ekki
fyrr. Svo að það er enginn heima
nema Elísabet frænka- Og svo
auðvitað Jack. En Jack er ekki
alltaf heima við.
— Hefur Elísabet frænka þessa
margumtöluðu næmu skynjun
sem sagt er að blint fólk hafi?
— Ég hef aldrei orðið vör við
það. Hún var orðin býsna göm-
ur þegar hún missti sjónina. Ég
myndi segja að heyrn hennar
væri ósköp eðlileg, en hún heyr-
ir ekki í þér andardráttinn eða
finnur af þér lyktina og segir:
Aha, mannaþefur í húsi mínu.
i — Það er þó alténd huggun.
Við vorum komin upp á hæðar-
múrinn og rhododendronrunnam-
ir umluktu okkur á báða vegu.
Þegar ég fór þennan spöl síðast
i hina áttina hafði ég hlaupið
eins og óður maður, án þess að
vita með vissu frá hverju ég var
að hlaupa. Nú gekk ég rösklega
við hliðina á Claudíu undir
hvíslandi trjánkrónum og tregða
mfn fór sívaxandi. Ég vissi ekki
hvað það var sem ég var treg-
ur til að hitta, fremur en ég vis,si
hvað ég hafði viljað forðast. Mér
líkaði ekki hvernig dökk trjá-
göngin soguðu okkur inn að
miðju þessarar trjámenguðu eyju.
Ciaudía var ekki með neinar efa-
semdir. Ég held að hún hafi
verið orðin vön þessu. Við kom-
um fyrir bugðuna á akbrautinni
og að jaðrinum á malanhiaðinu-
Claudía tók um handlegginn á
mér. — Far^u bama yfrum og
þöröur
sjóari
4924 Þórður athugar fyrst aftari hluta skipsins. Hér er allt sund-
urtætt, svo ekki ætti að verða erfitt að finna farminn. Af honum
sér hann þó ekkert enn og byrjar é þvi að losa kistilinn. — Unga
stúlkan vildi helzt fara aftur niður með Þórði, en móðir hennar
leizt ekkert á það. Jú, hún vissi vel að Angélique var góður kaf-
ari, en einu sinni a dag væri nóg, sagði hún, auk þess sem
henni væri aldrei rótt meðan Angélique kafaði. — Allt í einu
heyra þau ókunnar raddir og hrökkva í kút. Annað skip hlýtur
að vera rétt hjá þeim.
Þvoið hárið íir LOXJENE- .Shampoo — og flasan fer
SKOTTA
— Fannst mér gaman í sumarleyfinu? Þú getur ímyndað þér,
ég kynntist tuttugu og sex strákum!
HELDUR
HEITU
OG
KÖLDU
ÚTI
OG
INNL
Bó/struð húsgögn
SEL Á VERKSTÆÐISVERÐl: Sófasett, Svefn-
bekki. — Tek klæðningar.
Bólstrunin,
Baldursgötu 8.
Tery/ene buxur
og gailabuxur i öllum stærðum. — Póstsendum.
Athugið okkar lága verð.
Ó.L. Traðarkotssurídi 3
(móti Þjóðleikhúsinu) — Sími 23169.