Þjóðviljinn - 24.12.1968, Blaðsíða 1

K
Aukablað
á aðfangadag
Þriðjudagur 24. desemíber 1968 — 38. ánðaaigar — 282. tötafcflaft.
TVÖ AFBRIGÐI ÆTTJARÐARASTAR

Skúli Guðjónsson á Ljótunnarstöðum skrifar um útvarpsdagskrána
Maðua* er nefndiur Saemund-
ur Jöhannessom. Hatnn fflytur
stundum erindi í útvanpið og
fjallar þá um hán margvís-
legustu vandamál imannlegs Iffs.
Bn það er sama um hvað hann
fjallar, niiðurstaðan verður á-
vaJlLt á einn veg: Sé giuð ek'ki
hafður með í ráðum erfiða
verkaimiennirnir til ónýtis. Han.n
gengur stundum svo nærri
hilustendum, að hann biður þá
að hafa hjá sér blað og blýant
og skrifá niður hjá sér merka
ritninigarstaði, er þeir geti svo
síöar slegið upp, sér til sállu-
bótar og hugarstyrkingar.
Ég hlusita ailltaf á Sæmund,
enda þótt ég sjái ekki firam á
það, enn sem komið er, að ég
muni freflsast fyrir hans til-
veriknað. Hann er aflduei leið-
inlegur og stundum beinilínis
skemmtilegur, söloum þess hve
hann kémur vefl fyrir sdg orði,
og ég dáist að því, hvað hann
hefur komizt langt í að þjálfa
sjálfan sig í trúarlegum áróðri.
Frelsaður maður
og bezta ræðan
Nú víkur' sögunni frá Sæ-
mundi Jóhannessyni og tiil
stjórnárliðsins á Afllþingi, þvi er
fram var tefflt í útvarpsumii'æð-
unutm um vantraustið á dög-
unuim. Við sleppum þó ræðum
ráðherranna, að þessu sinrii. Þó
má aðeins geta þess, að ræða
Gylfa var svo ömunáeg að því
var lfkiast sem miaðutrinn væri
eklki með réttu róði og því bezt
að hafa þar um sam fæst orð.
Bragi Sigurjónsson fflutti þar
allgóða ræðu, en ræður þeirra
Matthíasar Bjamasonar og
Benediflits Gröndafls voru með
sihlknm léWúrðarbrag, að' þær
er ekki hægt að taika alvari'ega.
En ræða Ölafs Bjömssonar
prófessors íannst mér veruilega
góö. Ölfl1 túlikun ræðumamns
vitnaði um huigarró og sálaf-
siiyrk hins firelsaða manns, þar
sem engínn efi leynist fii-amar,
\ jafnvel ékiki í innstu fyfligsnum
sálarinnar. i
Slfkir menn eru upp úr því
vaxnir að kasta hnútuim að hin-
uim viflluráfiandi. Þeir fleitast við,
mieö fortöflum og sflársliotunum
til ritninganna, að leiða þáfirá
vilflu sinni og benda þeim á
veg hjáflpræöisins. Þannig fór
Ólafur prófessor að. Hann
mdnnti mig mjög á Saamund
þann. er fyrr var nefndur, og
stóð honum nokkúrn vegin.n
jafinfisetis í listrænni áróðurs-
tækni. Hann kom mér í veru-
flega gott sikap og átti rödd
hans, með sinum sérkennilega
seim, drjúgan þátt f að auka
ánægjuna. Boðskapur prófess-
orsins var að vísu ekki firá-
brugðinn venjulegum kjara-
skerðingarboðskap: aðeins sett-
ur fraim atf meira listfengi.
Skipting kökunh-
ar og seðilsins
Það hetfur verið mikið i
tízku undanfarnar viflaur, að
fela þeninan boðsíkap í dæmi-
sögunni um köikuna. Ég held
að forsætisráðherrann hafi sam-
ið söguna í öndverðu. Saigan
er eitthvað á þessa leið: — Það
er ekld hægt að skipta meiru
en því sem til er. Þegar kalk-
an minnliar, leiðir atf sjáltfu sér,
að hluti Iwers og eins veröur
mdnini.
Ponmæður okkair kunnu * þá
lisit að sikipta kökunni í hníf-
jafna parta milfli barna sinna.
En só óþægilegi grunur læð-
ist að ofldkur, að ríkisstjómin
oklcar hatfi aldrei lært þessa
list og hafi jatfnvel aldrei verið
Wí/fWffl
Ilinn frelsaði: Ólafur
fjær því en nú. Við látum okik-
ur jafnvei detta í hug, aðsum-
ir kunni ef til vfflfl að fiá jafn-
stóra parta og þeir áður fengu
ef til vilfl. stæiri, og er þá ekki
að uindra, þótt lítið kunni að
verða eftir, þegar eftirlætis-
bömin hafa .fengið sdtt.
Svo heyrði ég það einn moi-g-
uindnin, að Vísir var búinn að
breyta kökunni í humdrað
króna sieöil og gerði jafinframt
þá merikilegu uppgötvun, að
það vaari ekki hægt, að slkipta
hundrað flcróna seðfli milli fimm
manna þannig, að hver fengi
tuttugu og fimm krónur. Hins-
vegar uppflýsti hann eikiki hvem-
ig hann hugsaði sér áð skipta
seðflinum, en óklcur datt í hug,
að hann myndi vilja sikipta
seölinum eittihvað á þessa leið:
Sá fyrsti fær tíu krónu.r, ann-
ar tuttugu krónur, þriðji þrjá-
tíu knónur, fjórði fjörutíu ikirón-
ur. Og með því að. seðilMmn
hetfði þá verið upp genginm,
leiddi það atf sjálffu sér, að sá
fimimti fengi ekiki neitt.^
Dekurbarnið og
olnbogabarnið
Sú hugsum læðist stundum að
ok'kur, að útvarpið sé að verða
noikkursikonar homreka og ofln-
bogaibam hjá ' þjóðinni, eða
þeim hfluta hennar, siern fuetfur
komizt yfiir sjónvarp. Það er
dekurbarnið, sem öfllu er fióm-
að fiyrir, Sjónvarpið. Hilusrt-
enidur virðast leggja mdiklu
meira upp úr því, sem þeir
hieyra í sjónvarpi, en hinu,
er þeir kunna að hieyra I út-
varpi, sérstalklega ef þeir sjá
jafnframt einhverja skrítna
karia á skermdnum.
Maður verður þess einatt var,
að útvarpið verður að láta í
minni pokann fyrir sjóruvarp-
inu. Þetta hefur jafnvel geng-
ið svo langt, að útvarpið hefiur
etftiríátið sjónvarpinu helftina
atf sínu heiti og hetfur síðan
tekið sér sem undirtitil heitið
hljóðvarp.
Svo er að sjá sem útvarpið
sé allt atf vilja gert með að hafa
otfan af fyrir sjónvarpsnotend-
uim, þegar sjónvárpið er ekki í
gangi. Það eru t.d. oft viða-
miklar dagskrár á laugardög-
um og sunnudögum, siem vafa-
lítið hafa ýmislegt gott að
geyma, er við, sem aðallega
Mustum á kvöldin, myndum
■ gjama hafa floosið að hafa í
lovöflddagskrá, þar á meðal
hann Guðmund okikar Jónsson
með hlustendabaéfin.
Bn við, sem eikki þeklkjum
sjónvarpið af öðru en lítiltfjör-
legu orðspori, viljum gjamafiá
að flifa áfram í þeirri trú, að
útvarpið hatfi, þrátt fyrir allt,
örfítið meiri andllega eðlis-
þyngd.
50 ára fullveldis-
afmælis minnzt
Ekki verður annað sagt en
að íimmtíu ára fiullveldis hafi
verið minnzt á mjög myndar-
legan hátt af útvarpsins háflfiu.
Nokkur erindi voru filutt sið-
ari hluta október af Gísla Jóns-
syn-i, menntasiktólaflrennara. Geri
ég ráð fyrir að þau hafi verið
góð, en eflaki gat ég kamið þvi
við að hlusrta á þau, því að
þau voru fflutt einhvem tima
á miðjum dögum. Einhvern
tíma voru háskéflasitúdentar
með umræðuþátt og f jallaði þó
að mestu um málefni háskól-
ans og unga fióflkið. Þátturþessi
var fi'emur leiðinlegur og afllt
of langdreginn, þó að sitbhvað
skynsamlegit kæmi þar firam.
Á sjáltfan tfullveldisda.ginn
fengum við svo að heyra í and-
legum og venaldflegum ledðtog-
uim þjóðarinnar, það er aðsegja
biskupnum, forsætisráðherran-
um og forsetanum, og sagðist
þeim öfllum vefl, svo sem vænita
mátti. Bisikupinn vair að vísu
nokikuð dapuríegur, þegar hann
var að líta yfir hið nöturlega
ásrtand veraldarinn ar og láir
honum það enginn.
En rétt um það leyti, sem
hann var að því komdnn að
leiða tiflíheyrendur sína burt firá
veraldarmyrkrinu og beina sjón-
um beirra ‘ú ljóssins í hæðum
uppi, sofnaði ég. Guð fyrirgefi
mér. En ég vaknaði ekki fyrr
en útgönigusálmuririn var að
enda.
Kvölddagsikráin fiannst mér
veruflega góð; þó að ég myndi
marga þá atburði,' er raktir
voru, fannst mér sérstaiklega á-
nægjulegt að heyra þá rifjaða
upp. Viðtöflin við hinar öldnu
kempur, þin,gmenndna þrjá og
Sigurð Nordal, voru heldur eikk-
ert blávatn. Þorsteinn M. Jóns-
son hafði firá mörgu forvitni-
legu að segja. Þvi miður missti
ég af síðari hluita viðtalsins við
Sá sjáilfkjörni: Matthías
Pétur Ottesen, Jörúndar alveg
og fiyrri Mutainn af Nordals
orðræðu. En það sem égheyrði
til Péturs og Nordiails, þóttimér
bráðskemmitiiliegt.
En þrátt fyrir það, að okk-
ur finnst það harla gott, sem
sagit var og siungið umihvertfis
fullveldisafimiælið, læðisit sá
grunur' að okikur að edttlhvað
hafi verið ósaigt, að á fiúilfljveidi
okikar sé ednhver aumur bllett-
ur, sem efldki megi snerta við,
nema þá af sérsibaíkri varfærni.
Á þessu var að vísu tæplað
með aflmennum arðum, svo sem
eins og þeim, að menn yrðuað
halda áfram að berjast fyrir
fiullvefldinu, og að standa þyrfti
Framhald á 10 siðu.

zíp.
9®
‘Æ)
*X«)
Ae).
f
H
é 1)
Jólafréttír, heilræði og spakmæli
1
fl
il-
iji
i
i.-S)

JÁí)
f
J
i:f
PrI
‘,\rS)
■^«5
•2®
HUGUESAMIE NÁ-
GRANNAK
Dakar á Bomeó eru ekki
krtstinn þjóðflokkur, en samt
minnast þeir þessarar miklu
hátíðar með nolckrum hætti.
Þeir fara skömmu fyrir jól
í þorp nágranna sinna, Nú-
baka, • sem eru kristnir, og
drekka frá þeim alilt heima-
brugg til að koma í veg fyrir
að þeir falli í synd.
SKOZKUR JÓLASIÐUR
1 dal einum í hálöndum
Skotlands hafa menn það til
siðs að gefa hver öðrum hag-
anlega lagaða grjóthnullunga
í jóflagjöf. Grjótið er tekið úr
1200 m húu fjalli fyrir otfan
dailinn. Vinsælum mönnum
hetfur tekizt að hlaða hús úr
slíkú grjóti, njóta þeir mikils
trausts meðal almennings og
eru kallaðir jólasveinar.
STÓRVEUDAÁTÖK A
JÓLUNUM
Á fllæmi því sem kennt er
við Maud drottningu á Suður-
sfliautsflaindánu hatfa bæði
Bandaríkjamenn og Sovét-
menm vísindáleiðangra og eru
bækistöðvar beirra skammt
hvor fná annarri. Mörgæsir
þar um slóðir hafa vandzt á
það á jóflanótt að korna í fylk-
ingu heim að bækistöð Banda-
rfkjamanna og hlusta á jóla-
sálma og vagga sér settlega
á meðan. Rússar, sem haldi
ekki upp á jól, heldur nýjár,
hafa séð sig tilneydda til a<‘

flytja ný’árið fram til 24. des.
til að eiga eikki á hættu að
glata eðlilegum saimskiptum
við þessa innbyggjara lands-
HVAR SEM LANDANS
,LIGGJA LEIÐIR ...
A ferð minni var ég var við
að í Dammörku eru mjög
hnessilegar, vinsamiegar og
glaðværar stúflikur. Maður
gengur á götu og þær koma
á móti manni, hörfa a mann
með athygli, líta við þegar
þær eru komnar framhjá og
reka einflrveirra hluta vegna
upp hvellan, smitandi hlátur.
Og reyndar viar ég einni.g var
við þetta þegar ég skrapp til
Svfþjóðar...
FYRIR IIAGLEIKSMENN
Fáðu þér viðbót, 4 m 40
cm að lengd og saigaðu þann
niður f ellefu jafna parta.
Tlakið síðan öxi og höggvið
bútana í hæfilega stór sprek.
Raðið þeim síðan snyrtilega
*upp við arininn og brennið er
tilbúið. Ef þú átt ekki arin
gertur þú t.d. dundað við að
skena út úr viðarbútnum etft-
irlíkingu af Útilegumamni Ein-
ars Jónssonar.
HENTUG JÓLAGJÖF
Uppfinningamaður vor frá
Kópaivogi, Ölafur K. L. Jóns-
son, hetfur fundið upp frum-
lega kluikku til gjafar. Innan
í sigurverkinu er komið fyrir
búri með venjiulegum hana.
Á háltftíma fresti opnast dyr
fiiaman á kflukkunni, haninn
sér ljós og heldur að það sé
kominn morgunn — og galar.
DEVIÐ EKKI RÁÐALAUSIR
Þér sikiuiluð efldki láta hugf all-
ast þótt þér verðið fyrir þeim
ósköpum í dýrtjpinni að týna
glerauigunum. Takið 2 spýtu-
brjóstsykra og sleikið þá þar
til þeir hafa femgið nauðsyn-
legt linsuform. Límið sleikju-
brjóstsykrana síðan saman
méð hetftiplástri en notið spýt-
umar fyrir spamgir.
HAGRÆÐING
Smiðir í húsgagnaverkjsmrtiðj -
unni' Harðir viðir hafa sent á
markaðinn nýja stóla sem eru
á aðeins tveirni fótum. Þessir
hagsýnu menn hafla sýnt
fram á það að fætur þess
sem á slikum stól situr geta
auðveldlega koomið í staðinn
fyrir fraimfætur stólsins. Við
þetta lækikar hver srtófll í
verði um 325,50 krónur. Velj-
ið íslenzkar vörur!
ISLENZKUR AFREKS-
MAÐUR
Lengi hatfa þeir leiknu og
hugvitssömu menn vakiðundr-
. un og aðdáun, sem tekizt hef-
uir að koma skipslikani- eða
líkani atf frægu húsi ofan í
( háflismjóa fllösku.
Reykvíkimgurinn Bjöm S.
P. Adóltfissom hetfur hinsvegar
troðið ofan í vistófllösilcu ein-
býlisihúsi inni í Laugamesi
í fullri stærð svo og nýjum
Volvobíl. Samborgari vor
þurfti aðeins tvö ár til að
Ijúka þessu venki.
ERTU VIÐUTAN?
Fáðu þér refagUdru og
komdu henni fyrir við úti-
dyrmar á íbúð binni. Þebta
mun hjálpa þér til að muna
etftir að slökfcva ljós og á
rafimiaignstækjum áður en þú
ferð í vinmuma.
SPAKMÆLI
Bjartsýnismaðurinn er út-
lærður bölsýnismaður.
in sé hreint ágæt, skaltu ekki
aka bfl.
•
Ráðherra okkar minna á
veðurfræðinginm sem sagði: —
veðurspáin er rébt, en veðirið
er rangt.
•
Veluppalinn maður er sá
sem hlusbar með arídagt á
frásögn manns, um hluti sem
hann þeflddr, en sögumaður
hefur ekki hundsvit á.
•
Það þarf efcki að skopstæla
Bjarna Ben. Það er nóg að
vitna í Reykjavfkurbréfin.
•
Það er hœgt að fæðast á
Laugaveginum og verða samt
ekki Nóbelsskáld.
Eí þér finnst að rikisstjóm- Skaði stældi og frumsamdi. iji
•i^i^i^i^i^i^i^i*