Þjóðviljinn - 18.04.1970, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVTLJÍXTIN — Laugardagur 18. apríl 1970.
unni. í»að var svo mikið öryggi
að halda aífcur á hetruii, hún vair
bundin í brúnt kálfskinsn. Þau
höfðu saitt að segja setið óviður-
kvaBmilega nærri hvort öðru. Nú
höfðu þau fundaibókina á milli
sín. Hún fletti henni rösiklega.
— Mig misminnir ekiki svo,
tautaði hún.
— Það stendur á fyrstu saðu,
sagði Hermansen og brosti dauf-
lega. — Það var á fyrsta aðal-
fundi okkar.
— Vitið þér hvaða dag það
var? spurði hún stuttu seinna.
— Tuttugasta júlí, sagði hann
þyngslalega. Hann mundi allt í
eirru dagsetninguna og uppgötvaði
um leið sér til sælublandins ang-
urs, að bikarinn var eklki banma-
fullur enn. — Ég er ekki->viss um
að við eigum þetta skilið.
En frú Salvesen var atftur á
móti 'hressari í bragði.
— Við ættum að halda daginn
hátíðlegan.
— Finnst yður vera nokkur
ástæða til þess eins Og málum er
háttað?
— En skljið þér þetta ekiki?
sagði hún og skellti aftur bók-
inni. Það var eins og snertángin
við hana hefði stappað í hana
stálinu. — Við sigrum hann með
hans eigin vopnum. Afmælishátið.
1 samikomusalnum. Það mætir
ekki séla í brúðkaupinu.
Sem snöggvast brá fyrir vonar-
glætu í augum harrs, en hún
slokknaði brátt.
— Það stoðar ekki. Nú er hann
meira að segja búinn að fá kirkj-
una á sitt band. Kvenfólkdð styn-
ur af hrifningu.
— Ég skammast mín fyrir kyn-
systur mínar!
Baráttuþrek hennar var uppur-
lið; það hafði reynt um of á það.
Hún starði á fundafoókina sem
hún hélt á í faniginu. Álútt höfuð
hennar og bogið bakið sýndist
eitthvað svo hjálparvana, að hann
rétti ósjálfrátt fram höndina til
að hugga. Bn alftur kom hann
auga á skollanis rennilásinn og
hann dró að sér höndina. Hann
treysti sjálfum sér ekki lengur.
— Ég verð að fara, hvíslaði hann.
Hann fór út um bakdyrar, þvi
a„ð, hann treysti sér ekki til að
ganga framhjá limgerðinu, þar
sem þau héldu áfram við hinar
vi ðursty ggi legu athafhir sínar.
Hann treyisti sér ekki heldur til
að fara heim; honum var bók-
staflega flökurt við til'hugsunina
um að hitta eiginkonuna. Hann
sá hana fyrir sér úfna, tætings-
lega, ölvaða. Þetta var óskiljan-
legt!
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Sími 42240.
Hárgreiðsla. — Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Hárgreiftslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sírni 24-6-16.
Perma
Hárgreiðsiu- og snyrtistola
Garðsenda 21. SÍMI 33-9-68
23
SKÁLDSAGA EFTIR
SIGBJÖRN HÖLMEBAKK:
ANDERSEN-
FJÖLSKYLDAN
Hann hraðaði sér gegnum
ífoúðáhverfið. Það var farið að
rigna og orðð svo dimmt að ná-
grannannir myndu etóki þekkja
hann. 1 fyrsta skipti getók hann
gegnum sitt eigið hverfi óg ósfc-
aði þess eins að etóki saedst til
hans. Það sem hafði gerzt hjá
limgerðinu og það sem ekki hafði
gerzt í sdfanum hjá frú Salvesen,
kom honum úr jafnvægi og hann
hlaut að flýja.
Þegar hann laut yfir hana hafði
hann sem snöggvast fundið til
svimandi tilfinningar, sem var
ekki óþægileg, en gerði hann
engu að síður hræddan. Umhugs-
unin um það sem hefði getað
gerzt, rak hann áfram. Til þess
að róaist kreppti hann höndina ríg-
faist um vartapj>ana tvo sem hann
hafði í vasa sínum. En það stoð-
aði ekki, það orsakaði aðeins ný
hugranningatengsl — hinn ósýni-
legi reginkraftur sem dag og nótt
hafði streymt gegnum þessa litlu,
hörðu hluti. Aftur fór hann að
hugsa um renniilásinn hennar frú
Salvesen, hálsinn á henni, en svo
kreppti hann hnefann enn fastar
um vartappana og neyddi sjálfan
sig til að hugsa um rafmagns-
kassann.
Nú var niðamyrkur x húsi hans.
Fólk færf að Skrafa, já, það var>
sjálfsagt farið að sfcrafa í öllum
eldhúsunum og stofunum sem
þann gekk framhjá. Fordætpf
Andersens hafði haft sín áhrif.
Annans staðar voru grasflatimar
nýslegnar og snyrtilegar. Hann
vissi hverjir vom á móti honum
og hverjir stóðu enn með honum.
Hann gekk framhjá Kaupfélag-
inu og kom út á opna svæðið
milli byggöahverfisins og skógar-
ins. Regnið var orðið þéttara, en
hann treysti sér ekki til að snúa
við. Hann treysti sér ekiki heldur
til að ganga lengra. Við stiginn
stóð grenitré og hann steig undir
það og hallaði bakinu að stofn-
inum. Milli greinanna grillti í
ljósin í húsunum. Regnið seytlaði
úr loftinu, hann heyrði lágt suð
allt í kringum sig. Hann fann
hvemig einstæðingsskapurinn
lagðist að honum eins og veggur.
Hann gat ekki munað hvenær
hann hafði síðast verið svona ein-
mana. Hann var alltaf önnum
kafinn, alltaf niðursotókinn í
nefindarstörf, fundi, fólk og fé-
lagsmál. Af hverju lét hann ekki
allt sigla sinn sjó?
Nú sat hann hér og hallaði
bakinu upp að grenistofni. Hafði
ekki alilt mdsiheppnazt? Hann rifj-
aði upp síðustu stjómarsamþykkt-
ina; jafnvel hún hafði runnið út
í sandinn. í fullkomnu ábyrgðar-
leysi sólundaði Andersen. pening-
um sínum og húseign hans myndi
standa þarna öðrum tiTL viðvörun-
ar. Kannsiki var það bara gott og
folessað? Það yrði stöðug áminn-
ing til annara um það hve vel
þeim sjálfum liði. Þeim hafði
aldrei liðið eins vel og nú.
Þetta var venjulegt fólk sem
vaxið hafði upp við kröpp kjör,
alveg eins og hann sjálfur. Faðir
hans sjálfs hafði verið vörufoíl-
stjóri og ekki haft tök á að kosta
börn sín til menntunar. Og hann
hafði sjáilfur brotizt í gegnum
gagnfræðaskóla og verzlunarskóla
og.fengið loks starf í bankanum.
Þetta hafði verið erfitt, en honum
hafði tekizt það. Trúlega var svip-
aða sögu að segjá um hina. Þeir
komu frá smábýlum og smáþorp-
um, frá norður Noregi oig Griiner-
lökka og Lista. Nú áttu þeir
heima hér, áttu sitt eigið hús,
garð, bíl, kæliskáp.
Ef til vill þurfti að minna þá
á að stritið hefði ekki verið árang-
urslaust? Nú var Andersen að
verða eins konar tákn um hið
gagnstæða. Gerið eins og Ander-
sen! Þetta var ekki lemigiur sak-
laust glens, það var fúlasta alvara.
Það sem gerzt hafði við limgerðið
var tafandi táikn uim óhugaðinn,.
niðursalfandi og slrelfilegt. Og ef
fólik færi til brúðkauipsveizlunnar
yrði ástandið enn alvarlegra. Það
væri tákn um eftirgjöf, samþykki
á öllu því sem Andersen var full-
trúi fyrir, — sem ævinlega þurfti
að vera á verði fyrir og berjast
gegn.
Hann. fór aftur að hugsa urn
frú Salvesen, en nú var það ekki
rennilásinn sem hann ®á fyrir sér.
Hanm sá hana í anda, teinrétta pg
glæsta, tryggan baráttufélaga í
fimm erfið ár. Hún hafði barizt
svo hetjulega og hann mótti ekki
bregðast henni. Han-n var for-.
maðurinn hennar og hún var rit-
arinn hans.
Hann fann hvemig vonleysið
vé:k fyrir nýrri einibeitni. Með
snöggum rykk reis hann á fætur
og ruddist nú eins og elgur út á
milli votra trjágreinanna. Það var
suddari-gning og vatnið rann í
stríðum straumum úr hóri hans
og niður hálsinn, fljótlega yrði
hann gegndrepa. En hann lét það
ekki á sig fá; hann hafði fyrr
komið út í illt veður.
Þegar hann kom aftu-r heim að
hiúsiniu tók hann eftir daufu,
flögrandi ljósi bakvið glugga-
tjöldin í kjallarastotfiunni. Hann
skrúfaði vartappana í og fór inn
í svefnfoerbergið áður en hann
kveikti. Stóra hjónarúmið stóð
þáma ennþá, en rúmfötin höfðu
verið fjarlægð úr hennar hlu-ta af
rúminu. Rennandi votur stóð
ham-n fyrir framan rúmið og hon-
um létti ósegjanlega. Mikið voru
þessi hús annans vel skipulögð,
hugsaði hann — og hann hafði
svo sannarlega verið forsjóll að
koma því í gegm í byggingar-
nefndinni að jarðhæðin væri inn-
réttuð sem arinstofa.
Nú gekk hann sjálfur um stof-
una á efri hæðinni, heitur, þurr,
berfættuir og í slopp. Það var un-
un að fá að horfa á allt í friðd.
Honum gramdist dálítið að kon-
jaksflaskan skyldi vera horfin, en
ef til vill var þetta bara betra.
Hann þurfti engin hressingarlyf,
ekkert gervihu-grekki. Hann var
sprækari en nokikru sinni fyrr.
Hann var byrjaður að skipuleggja
herferð! Utidyrnar voru opnaðar
og andartak var hann hræddur
um að hún væri að koma. Bezt
væri að draga reikningss.kilin til
morguns.
En það var bara Eiríkur. Hann
læddist inn og snarstanzaði þegar
hann kom auiga á föðurinn.
— Sæll Eirfkur, s-agði Herman-
sen og reis á fætur.
— Hæ! Eiríkur deplaði au^utn-
um. — Hvar er mamima?
— Hún sefur í arinstofunni.
— Arinstofunni?
— Já, það var svo kalt í veðri
og hana langaði að kveikja upp í
arninum.
— Jæja? Eirí-kur leit á stigann
sem lá niður að jarðhæðinm.
Hann færði sig nær handriðinu.
— Ég held að hún sé sofnuð.
Seztu niður, Eiríkur!
Eiríkur leit vantrúaður á föður-
inn. Rödd hans var svo hreytt.
— Mér skilst að hún hatfi rifið
niður limgerðið
— Já, við ákváðum að gera það.
Salvesen viildi endilega tfjarlægja
það og við vildum ekki standa í
ve-gi fyrir bví. Viltu glas af öli?
— ÖIi?
Litliskósur
homi HVERFISGÖTU
og SNORRABRAUTAR
☆ ☆ ☆
TERRYLINE-BUXUR
HERRA 1090,—
☆ ☆☆
HVÍTAR BÓMULLAR-
SKYRTUR 530,—
☆ ☆☆
FLÚNELS DRENGJA-
SKYRTUR 170,—
☆ ☆☆
Litliskógur
Hverfisgata — Snorrabraut
Sím: 25644.
ii!iuuuiiuiiiiiiiiiiiií»niiisisumiiiiiíiíiiiiíiiííiiíiiUiii!Siii!!ííiiiiiíiiiSiííiíSSiSiiíiilliilillHSíllil!!íniiiiljM!i
- ÓDÝRT - ÓDÝRT - ÓDYRT - ÓDYRT - ÓDÝRT - ÓDYRT
H
oC
q
o
H
cC
a
o
H
cC
Skófatnaöur
Karlmannaskór, 490 kr. parið. Kvenskór frá 70 kr. parið. Bama-.
skór, fjölbreytt úrval. Inniskór kvenna og bama í fjölbreyttu úrvali.
Komið og kynnizt hinu ótrúlega lága verði, sem við höfum upp á
að bjóða.
Sparið peningana í dýrtíðinni og verzlið ódýrt.
RÝMINGARSALAN, Laugavegi 48.
Q
O
H
cC
Q
O
H
- ÓDYRT - ÖDYRT - ÓDYRT - ÖDYRT - ÓDYRT - ÓDYRT -
TEPPAHGSHJ
HEFUR TEPPIN SEM
HENTAYÐUR
TEPPAHUSIÐ
*
SUÐURLANDS-
BRAUT 10
SÍMI 83570

f!i!jijtjíilfin!!!!!!iii!i!i!!!l!t!!|H!!!!i!!i!H!!i!!!!!iiií!!!!!!i!!!!ilillÍ!lif!!l!!i!i!i!i!íiii!!!jíl!ill!!ii!iitttitilíÍi!Íti)!i!!ifiii
Tvöfalt „SECURE“-einangrunarg;ler.
A-gæðaflokkur Beztu fáanlegu greiðsluskilmálar
Glerverksmiðjan SAMVERK h.f. Hellu.
Sími 99-5888.
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum
og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavélar fyrir smærri báta og litla sumarbústaði -
ELDAVÉLAVERKSTÆÐI
IÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 - Sími 33069.
Húsbyggjendur. Húsameistarar. Athugið!
„ATERM0"
— tvöfalt einangrunargler úr hinu Helms-
þekkta vestur-þýzka gleri. — Framleiðslu-
ábyrgð. — Leitið tilboða.
A T E R M A Sími 16619 kL
10 -12 dagrlega.