Þjóðviljinn - 09.07.1970, Blaðsíða 8

g SlÐA — ÞJÓÐVIUINIM — Fimmtudagur 9. júlí 1970.
1
JYTTE LYNGBIRK
Iveir
dagar
r
1
nóvember
(Ástarsaga)
10
— Manstu ekki að ég var
alltaf að gæta bama á daginn,
sagði hún. — Ég hef alltaf
verið sjúk í smábörn, og nú
á ég sjálf að eignast eitt. Þú
getur ekki ímyndað hér hve
glöð ég er.
— Ég sé vel að þú ert glöð,
sagði hún og var komin í þriðja
kjólinn og fannst hún horfa á
ókunnuga manneskju í spegl-
ihum. Henni var ekkert um að
horfa á þetta föla andlit og
þárið sem hafði losnað og hékk
rytjulega niður hnakkann. —
Hvað sögðu foreldrar þínir?
— Þau voru ekki sérlega hrif-
in fyrst. En þegar við komum
öllu á hreint, fannst þeim það
ekki svo fráleitt þrátt fyrir allt.
Og Kurt hlakkar til. — Hvernig
líður ykkur?
— Jú, þakka þér fyrir. Hún
dró kjólinn upp yfir höfuð og
lokaði augunum sem snöggvast
bakvið kjólaefnið; vildi helzt
vera þar kyrr, falin í myrkrinu.
— Carsten er nýfarinn til Sviss.
— Til Sviss? En furðulegur
fEFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Sími 42240.
Hárgreiðsla — Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMI 33-9-68.
staður. Hvað er hann að gera
þar? Karin hengdi kjólinn aftur
á herðatréð.
— Hann ætlar að búa hjá
móður sinni Hún flýtti sér aftur
í sinn eigin kjól.
— Á hún heima í Sviss? Það
vissi ég ekki. Hvað verður hann
lengi?
— Ég veit það ekki. Hún
hneppti kjólnum og tók úlpuna
sína. Hana langaði mest að
flýta sér burt.
— Öskaplega held ég að þið
saknið hvors annars. Eins og þið
eruð hrifin hvort af öðru. Ég
hef aldrei séð manneskjur eins
hrifnar hvor af annarri. Tja. ég
á ek'kj við á yfirborðinu með
kjass og flangs og svoleiðis. það
er líka ekkert varið í það, —
ég á við að það er svo auðvelt
að sýna þess háttar þegar aðrir
horfa á. En um ykkur er allt
öðru máli að gegna. Manni
finnst alltaf eins og ykkur finn-
ist þið. sóa tímanum þegar þið
eruð ckki saman.
Ek’ki saman. Hún leit ekki á
Karenu og vildi ekki horfa á
sjálfa sig í speglinum. Hún
horfði í sífellu á krukkuna með
títuprjónum á litla glerborðinu.
Eins og þið eruð hrifin hvort
af öðru!
Hátalarinn fyrir utan mátun-
arklefann lék hæglátt, angurblítt
la.g, og hún fann hvernig lagið,
sem eðlilegt hefði verið að brosa
að og segja að værj fullt af til-
finningasemi, kveikti með henni
einhverjar þungar angurværar
kenndir, sem gætu í næstu and-
rá breytzt í tár.
Hún tók títuprjónadósina upp.
Hún vildi ekki gráta, ekki núna,
það var tilgangslaust. Ef til vill
seinna þegar hún var ekki með
neinum; en hún gæti ekki afbor-
ið að láta Karinu hugga sig.
— Hvenær ferðu að heim-
sækja hann?
Gleðin gagntók hana, frá’leit,
óvænt en raunveruleg. Heim-
sækja hann. Hann var til! Ef
til vill myndi hún sjá hann aft-
ur, hann var einhvers staðar á
jörðinni og það gat verið að
hún hitti hann og það nægði til
þess að fylla hana gleði.
— Ég veit það ekki, sagði hún
hljóðlega.
— Það verður bráðum, sann-
aðu til.
Fara og heimsækja hann? En
atvinnan? Peningamir? Fara til
hans? Það gat hún ekki. Það
var óhugsandi, en samt gladdi
það bana, vegna þess eins, að
Karin hélt að það væri fram-
kvæmanlegt.
— Ég veit það ekki, sagði hún
og leyfði þessu að gróa stundar-
korn í sál sinni. Möguleikinn,
sem brátt yrði rekinn burt úr
huga hennar, var hugsanlegur
hér meðan hún var hjá Karin,
sem hélt að allt væri einfalt og
eðiilegt hjá þeim. Og enn vott-
aði fyrir gleðinni.
— Heyrðu, sagði Karin. — Ég
verð að fara fram núna. Nenn-
irðu að líta á þessa vöggu. Við
getum orðið samferða þangað, ég
þykist bara þurfa að fara á sal-
ernið.
— Já, sagði hún, — Mig lang-
ar til að sjá hana.
Þær gengu þangað saman og
hún horfði á vöggumar og
reyndi að sjá það sem Karin sá
og heillaði hana svo mjög. Hún
hafði gengið framihjá þeim áðan
en hafði ekki tekið eftir þeim,
tók víst aldrei eftir neinu í sam-
bandi við ungböm.
Hún mundi að Karin stanzaði
ævinlega og gægðist niður f
bamavagna á götunni, að hún
hafði baft dæmailausan áhuga á
þessum örsmáu mannverum sem
þar lágu. Ungbömin höfðu gert
hana lifandi og geislandi rétt
eins og hún var nú þegar hún
benti á eina vögguna.
— Það er þassi, sagði hún og
snerti gagngert plastið sem
breitt var yfir fléttuðu körfuna
með ljósbláum tauhimni.
Hún kinkaði kolli og brosti og
horfði gegnum plastið niður i
tóma, bólstraða vögguna. Bam.
Mannvera sem maður bar ábyrgð
á. Umhugsunin gerði hana hjálp-
arvana. Þegar maður gat ekki
einusinni risið undir sameigin-
legri ábyrgð hvors annars, ekki
eigin ábyrgð. Og bamið var al-
gerlega háð öðrum. Og hvað nú
þegar ekki var hægt að átta sig
á hlutunum fyrir sjálfan sig, var
þá hægt að hjálpa barni til að
átta sig? Hvað átti að segja við
bam, ef það vaknaði grátandi
um nótt og spyrði af hverju
allt væri svona, svo erfitt og ó-
mögulegt? Hvemig ætti þá að
hugga það?
— Ég hlakka svo mikið til,
sagði Karin. — Ég verð nýorðin
átján ára. — En nú verð ég að
þjóta. Þakka þér fyrir innlitið.
Og skilaðu kveðju til Carstens!
— Þakka þér fyrir, sagði hún
og var ekki alveg hætt að leika
leikinn, en gleðin var horfin. Því
að Karin sem trúði á þetta, var
farin, og hún stóð ein innanum
tómar vöggurnar, sem fylltu
hana engri tilhlökkun, voru að-
eins dauðir hlutir, fjarlægir og
draugalegir undir plasthlífunum
þegar Karin var þarna ekki
lengur
Rétt áður en til Frankfurt
kom, stöðvaðist u mferði n. Bíl-
arnir höfðu ekið þéttar og þéttar
og loks varð hann að stanza í
bílalest, sem var óendanleg; hann
sá hvergi út fyrir hana. Báðar
akreinarnar voru fullar af bílum
og vélhjól lögreglunnar sem
komu æðandi á ofsahraða óku
meðfram kyrrstæðri lestinni eftir
mjórri ræmunni milli bílanna og
vegarbrúninnar
Þá hafði eitthvað komið fyrir
þarna framundan, eitthvað sem
síðar yrði að aka framhjá, Þyrla
birtist yfir veginum, hún sveif
meðfram hraðbrautinni, hægt,
líkt og skordýr. Þama uppi sat
trúlega maður og gaf í talstöð
skýrslu um umiferðina niðri á
jörðinni.
Nú þokaðist ytri röðin áfram,
síðan hin innri og svo varð aft-
ur kyrrstaða. Hann sat þama og
reyndi að búa sig undir það
sem bráðlega bæri fyrir augu
hans. Bílar sem rekizt höfðu
saman, bíóð á- malbikinu, fólk
sem lá lemstrað við vegbrúnina.
Um leið komu tveir sjúkra-
bílar akandi „Jalnum .megin yið
stálrimlana sem skiptu hrað-
brautinni í tvennt. Þeir óku í
sömu átt og langa bílalestin, en
á hinum vegarhelmingnum, þar
sem einhverjir hlutu að stöðva
umferðina, svo að þeir kæmust
leiðar sinnar.
Flókið kerfi sem reyndist eins
vel og unnt var. En treglega og
með erfiðismunum, því að allt
var þeear orðið of lítið. - Þrátt
fyrir allt hefði ekki verið hægt
að sjá fyrir framtíðina, þegar
þetta mikla vegarbákn var lagt,
þessa ofboðslegu umferð, þessa
flóðöldu nýrra bíla sem fossaði
yfir alla vegi og vöðlaðist sam-
an í hnúta eins og hér hjá
Frankfurt; það hafði ekkj verið
hægt að sjá þetta fyrir; þetta
var allt þáttur í vaxandi tækni
og vöxturinn var ef til vill að-
eins á byrjunarstigi.
Skömmu síðar þokuðust rað-
irnar aftur af stað og brátt ók
hann hægt framhjá staðnum þar
sem áreksturinn hafði orðið. Við
vegarbrúnina stóðu fimm eða
sex bílar, tveir þeirra höfðu
skollið svp ofsalega saman að
málmplöturnar stóðu hornrétt út
í loftið. Hurð hafði slitnað af,
brotið gler var sópað saman í
haug. En hefði verið blóð. þá var
það hulið sandi og hefði verið
fóTk, þá var það á brott
Á brott. Ökumenn sjúkrabíl-
anna höfðu fjai-lægt það. þessir
aðdáunarverðu menn sem sáu
það sem aðrir sáu ekki, þurftu
ekki að sjá. því að á þessum
hættutímum, þegar dauðinn lá
alls staðar í levni, voni líkin
ævinlega fjariægð í skyndi, sandi
stráð yfir blóðið og allt annað
sem óbærilegt var að sjá. Ef
til vill voru þetta miskunnsam-
ir tímar, ef til vill varð dauð-
inn ómannlegri þegar hann var
gerður svo fjariægur og ósýni-
legur.
Frankfurter Krauz. f geysilegri
slaufu inn- og útakstursbrauta
mættust hér hraðbrautir frá
suðri til norðurs og austri til
vesturs. Yfir brautunum sýndu
risastór skilti hvert leiðirnar
lægju. Tii hægri var Frakkland,
tP vinstri Austur-Þýzkaland
Austur-Þýzkaland. Og einhvers
staðar þarna innan við þessi ó-
skiljanlegu landamæri var Berlín
bakvið jafnóskiljanieg landa-
mæri. Hvernig skyldi það vera
að vera ungur í Þýzkalandi, að
verða að lifa eftir landamæram
sem ekki var hægt að sætta sig
við? Ef til vill var það alls
ekkert öðru vísi að búa við
þannig landamæri en önnur: því
eldirj sem hann va,rð. því írýleit-
ara fannst honum að fallast á
landamæri nema sem eitthvað
sem heyrði fortíðinni til.
En hann gerði víst hlutina olf
einfalda og það var heimskuilegt
að halda að nokkuð geti verið
einfalt, þegar um heila veröld
var ,að ræða. Og spurningin um
það hvernig væri að vera ungur
í þessu landi átti sér trúlega ó-
tal svör. Þannig fannst henni
það. Og þannig fannst honum
það. Þessa möguleika átti hann,
þessa möguleika átti hún. Þetta
voru takmarkanir hennar og
þetta takmarkanir hans.
VANTAR ATVINNU
Sextán ára skólapilt
vantar atvinnu.
Vinsamlegast hringið í
síma 84958.
anc
carmen
með carmen
Carmen töfrar lagningu í hár yöar á 10 mínútum.
Hárið verðurfrísklegra og lagningin helzt betur með
Carmen. Sendum í póstkröfu hvert á land sem er.
Klapparstíg 26, sími 19800, Rvk.
n og Brekkugötu 9, Akureyri, sími 21630.
ú
MANSION-rósabón gefur þægilegan ilm í sfofuna
Minningarkort
• Slysavarnafélags
íslands
s Barnaspítalasjóðs
Hringsins
• Skálatúnsheimilisins
• Fjórðungssjúkrahússins
Akureyri.
• Helgu Ivarsdóttur,
Vorsabæ.
• Sálarrannsóknarfélags
tslands.
• S.Í.B.S.
• Styrktarfélags van.
gefinna.
• Maríu Jónsdóttur,
flugfreyju.
• Sjúkrahússjóðs Iðnaðar-
mannafélagsins á
Selfossi.
• Krabbameinsfélags
íslands.
• Sigurðar Guðmunds-
sonar, skólameistara
• Minningarsjóðs Árna
Jónssonar kaupmanns
• Hallgrímskirkju.
• Borgarneskirkju.
• Minningarsjóðs Steinars
Richards Elíassonar.
• Kapellusjóðs .Tóns
Steingrímssonar
Kirkjubæjarklaustri.
• Akraneskirkju.
• Selfosskirkju.
• Blindravinafélags
íslands.
Fást í MINNINGABÚÐINNI
Laugavegi 56 — Sími 26725.
I
Z7
m mffl pnr nren
\r IFíii LUL Uaui

iimiusHi
HEFUR TEPPIN SEM
HENTA YÐUR
TEPPAHUSIÐ
*
SUÐURLANDS
BRAUT 10
*
SÍMI 83570

tmmlt!mHffllml!!!!m(lnmmmHHHm!m!!!HrillH!m!mmmmimRmnmHmiiimm«!
Mlf’
Húsráðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.
Dömusíðbuxur — Ferða-
og sportbuxur karlmanna
Drengja- og unglingabuxur
O.L._
Laugavegi 71 — sími 20141.
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum
og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavéla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVÉLAVERKSTÆÐI
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 - Sími 33069