Þjóðviljinn - 16.02.1971, Blaðsíða 10

1Q SfÐA — ÞJÖÐVHaJIPJJN — Þriðíjudagar 16. fehniar IðH.
Frederik Hetmann
Nú heyrðust drunurnar í
sprengjuflugvélunum. Yfir trjá-
toppunum birtist ljósgeisli sem
færðist 3rfir himininn. Bergmál-
ið frá loftvarnabyssunum ómaði
lágt úr fjarska...
Allt í einu var nóttin orðin
skellibjört. Grænar og rauðar
Ijóssprengjur svifu niður til
jarðar. Titrandi bjarmi hvildi
yfir runnum og grasbreiðum.
Dýrin í garðinum bauluðu, ýlfr-
uðu og öskruðu í skelfingu.
Ef dýrin losna út, hugsaði Ari.
Þá æða þau um göturnar og
ráðast á fólk. Hvað á ég að
gera?
Um leið blossaði ljós fyrir
framan hann, bjartara en hann
hafði nokkum tíma séð. Það
var eins og augun í honum ætl-
uðu að springa. Hann langaði
til að kalla á hjálp og hlaupa
burt, en þrýstingurinn og gnýr-
inn frá sprengingunni skall á
hönum eins og alda. Lungu hans
þrýstust saman og hann hneig
niður í tóm með sand milli
tanna og á tungunni, dýpra og
dýpra, niður í meira og meira
tóm, þar sem ekkert var eftir
. annað. en skelfingin.
Svo heyrði hann móður sína
segja: — Rístu ekki upp. Liggðu
kyrr. Legðu andlitið að jörðinni.
Hann þorði ekki að anda.
Himinninn fyrir ofan hann var
nú hljóður.
Eftír nókkra stund hlupu þau
aftur að brautarstöðinni. Verst
var að heyra kveinstafi dýr-
anria. Bkki eldurinn, ekk'i hrun-
in og fallin húsin, ekki einu
sinni líkin sem þau hlupu fram-
hjá voru verri. Líkin voru ó-
hugnanleg. Eldurinn var drauga-
legur og át upp heil hús. En
skerandi hljóðin í öpunum,
stunumar í fílunum, sársauka-
ýlfur úlfanna, refanna, sjakal-
anna voru eins og líkamleg
þjáning.
Hann langaði tii að hjálpa
manninum sem var að reyna að
bjarga dýrunum út úr brenn-
andi húsunum. Móðir hans gat
naumast haldið aftur af honum.
— Við höfum efeki tíma til
þess, sagði hún og dröslaði hon-
um með sér. — Við verðum að
komast með iestinni.
— En dýrin deyja.
HÁRGREIÐSLAN
[árgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
augav 18 U1 hæð (lyfta)
Sími 24-6-16
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-9-68
— Þú getur að minnsta kosti
ekki bjargað þeim.
— Apanum gæti ég bjargað,
sagði Ari. Hann þekkir mig
aftur. Ég vil ekki að hann
brenni inni. Ég vil gera eitthvað.
1 lestinni sat hann klemmdur
milli tveggja hermanna sem
komu af vígstöðvunum og lykt-
uðu af 'svita, bjór og skósvertu.
Hvað eftir annað hrökk hann
með andfælum upp af svefni og
tautaði eitthvað um lítinn, brún-
an apa. Hermennirnir hlógu
góðlátlega.
Það liðu þrír dagar áður en
lestin kom til Munchen, þrír
dagar með óttafullum stundum.
Eins og þegar maðurinn í leður-
jakkanum spurði frú Loeb hvort
hún væri ekki útlend.
— Jú, reyndar, heyrði Ari
móður sína segja. — Ég er fædd
í Lissabon. Foreldrar mínir eiga
heima þar enn þann dag í dag.
(Þetta var uppspuni frá rótum).
Það birti vfir svip mannsins.
Hann virti^ó víðreistur og var
einn af þeim sem talaði fj'álglega
um ferðir sínar. Hann lét móðan
mása um ferðir sínar til Lissa-
bon, sagði frá merkilegum bygg-
ingum við þessa götu eða hina,
talaði um útsýnið við höfnina
og nöfnin á portúgölsku við-
skiptavinunum sínum. Og hann
vildi fá staðfestingar og sam-
þykki a''oí!u serri 'harin 'Sagði:
En frú Loeb missti ekki móð-
inn. Hún fann upp annað út-
sýni, byggingar og torg með
nöfnum og öllu sem við átti,
svo að meira að segja Ari vissi
ekki hvað hann átti að halda.
En svo heyrði hann á radd-
hreimnum, að hún varaðskálda;
hún talaði eins og þegar hún
var að segja honum sögur.
Maðurinn í leðjurjakkanum
spurði og spurði. Móðir hans
svaraði rólega og æðrulaust. En
þrátt fyrir það voru taugar Ara
þandar til hins ýtrasta af ótta
við að móðir hans færi að hika
eða talaði af sér. Ef ég væri
eldri, þá gæti ég hjálpað henni,
hugsaði hann.
Hann varð ekki rólegur fyrr
en maðurinn steig af lestinni.
Þegar hann kvaddi hrópaði hann
„Heil Hitler‘‘ svo að undir tók.
Og allan tímann vofði yfir
hættan á vegabréfaskoðun. Aðra
nóttina vaknaði Ari við það að
kiefahurðinni var hrundið upp.
Maður í einkennisbúningi stóð
í dyrunum. Það logaði aðeins
á næturljósinu. Ari gat ekki séð
hvort þetta var lögregluþjónn
eða lestarþjónn. Flestir i klef-
anum sváfu. Maðurinn lýsti- með
vasaljósinu á farþegana. Skært
ljósið féll á andlit Ara sem
snöggvast áður en honum tókst
að bæla niður skelfingu sína.
Ef hann hefur tekið eftir
mér, skilur hann allt, hugsaði
hann. Handieggur hans fór að
titra. Hann reyndi að halda
honum kyrrum, en -skjálftinn
hætti ekki. Móðir hans lagði
höndina á handlegg hans og
þrýsti honum að sætisarminum.
Ljósið i loftinu var kveikt. Það
var lestarvörðurinn. — Nokkrir
nýir farþegar? spurði hann vél-
rænt.
Þegar Ijósið var slökkt, þrýsti
hann sér að öxl móður sinnar.
Hawn vaið að grátag hano gat
ekki ráðið við það. Englnsn móitti
verða þess var. — En Ari þó!
hvíslaði móðir thans...
Þriðju nóttina var gerð loft-
árás. 1 einum lestarvagninum
var loftvamabyssa, en það gerði
aðeins illt verra eins og her-
mennirnir í klefanum sögöu.
Þegar lestin hafði staðið kyrr
í hálfa kluikkustund á bersvæði
rétt hjá brautarstöð, kom lest-
arvörðurinn þjótandi gegnum
lestina og skipaði farþegunum
að fara út úr lestinni og leita
hælis.
Það var tunglsljós. I fjarlægð
sást borg brenna. Fiugvélar
komu þjótandi gegnum loftið
og skutu á lestina. Loftvarna-
byssan fór að skjóta. Sprengjur
sprungu í grenndinni. Vélbyssu-
skothríð drundi á lestarþakinu.
Fólkið þaut niður úr lestinni og
æddi út á sléttuna. Flugvélam-
ar þutu svo lágt yfir völlinn að
Ari taldi víst að skotið yrði á
hann í næstu andrá. Málm-
kenndir vélbyssusmellimir
dundu án afláts. Konur ?in-
uðu, hermenriirnir bölvuðu ög
rögnuðu, gamalmenni ákölluðu
guð.
Fólkið æddi gegnum myrkrið
og rakst hvað á annað, hver og
einn hugsaði um að bjarga sjálf-
um sér, Skelfingu lostin andlit
sáust í skini sprengjúblossanna.
Ari var allt í einu í miðjum
hóp sem ruddist í áttina að
akri með háu korni. Nauðugur,
viljugur varð hann að fylgjast
með. Á eftir honum komu aðrir
sem ruddust áfram.
Hann tók ekki eftir því að
móðir hans var elcki hjá hbnum
fyrr en ókunnug rödd sagði við
hann: — Okkur er víst óhætt
að fara til baka. Þeir virðast
vera farnir burt.
Ásamt fimmtán öðrum mann-
eskjum lá hann í vari við stein-
girðingu. 1 ringlureiðinni og flýt-
inum hafði hann allan tímann
haldið að kona sem hljóp við
hlið hans væri móðir hans.
Konan var í grárri kápu með
skinnkraga. Hún var miklu yngri
en móðir hans. Hún var með
nett og fallegt andlit og vin-
gjarnleg augu. Hún leit út fyr-
ir að vera heldri kona, Ari
horfði á hana tortryggnisaugum.
— Með hverjum ertu? spurði
konan. ■
— Ég... stamaði Ari. — Ég
hélt að þér væruð móðir mín.
— Móðir þín er sennilega
komin aftur upp í lestina.
Komdu, við skulum leita að
henni.
— En,‘ sagði Ari.
— Vertu ekki hræddur. Við
finnum hana áreiðanlega. Hvað
heitirðu?
— Ari.
— Og ættarnafnið. Ari svar-
aði ekki. — Ertu búinn að
gleyma ættamafninu þínu?
Stvorta stór sbráfcur?
Ari virti hana een fyrir sér.
Hann vissi að hún myndi skiilja
að hann væri gyðingur og giæti
Ijóstrað upp um hann ef hann
segði ættarnafn sitt. En samt
þóttist hann vita að hann gæti
treyst henni.
Móðir hans hafði lagt á það
ríka áíherzlu við hann, að hann
yrði að vera á verði gagnvart
öllum. Hann mætti engum
treysta. Þegar hann var ýngri
var sagt útskýringalaust: — All-
ir aðrir eru vondir við okkur.
Þegar hann byrjaði í skóla, fékk
hann nánari skýringar: að nas-
istar ofsæktu gyðinga. En þrátt
fyrir ofsóknirnar í skólanum,
vegna þess að hann var gyðing-
ur, gat hann ekki trúað þvi að
allt annað fólk hataði foneldra
hans og sjálfan hann.
— Ég er ekki búinn að gleyma
hvað ég heiti. En mamma hefur
sagt mér að ég megi aldrei
segja neinum nafnið mitt.
— Af hverju ekki? sagði kon-
an og stanzaði.
— Af því að við erum gyð-
ingar, sagði Ari.
— Jæja. Þannig lagað.
Hún varð ekki reiðileg, en
ekki vingjarnleg heldur; nánast
óttaslegin.
Hvað skyldi hún gera? spurði
hann sjálfan sig kvíðinn, Ef
hún lætur eins og ég hafi ekki
sagt neitt sérstakt, verð ég að
hiaupa leiðar minnar. Og þegar
birtir get ég falið mig í hlöðu
eða einhverju skúmaskoti. Og
þegar kemur myrkur, held ég
áfram vestur, allan tímann í
vestur, þangað til ég kem til
Frakklands. Þar eru Bandarfkja-
menn. Þegar þeir koma til
Þýzkalands þurfum við ekkert
að óttast lengur; það hefur
mamma sagt. En mamma yrði
svo hrædd, ef ég færi burt án
þess að láta hana vita . ..
En þetta fór ekki eins og
hann hafði óttazt. Konan lagði
höndina á kollinn á honum.
strauk honum um hárið og
sagði:
Laugavegi 24
Sími25775 ,
7V* Prentmyndastofa
1
I
V>
|:
4A. Gerum allar tegundir . .
- - myndamáta fyrir
yður.
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
MOTORSTILLINGAR
H J Ó L A STILLIN G AR LJÚSASTILLINCAR
Látið stilla i tíma. 4
Fljót og örugg þjónusta. I
13-10 0
GURTÆKN! H.F.
Ingólfsstræti 4
Framleiðum tvöfalt einangrunargler og sjáum um
isetningu á öllu gleri.
Höfum einnig allar þykktir af gleri. — LEITIÐ
TILBOÐA.
Símar: 26395 og 38569 h.
— Farðu til fjandans

íslenzk frímerki til sölu
Upplýsingar í síma 19394 á kvöldin kl. 6-10, laug-
ardaga kl. 2-10 og sunnudaga kl. 2-10.
LÆKKIÐ
ÚTSVÖRIN!
r*

M
PLASTSEKKIR f grlndum
ryðja sorptunnum
og pappírspokum hvarvefna
úr vegi, vegna þess aS
PLASTSEKKIR ~
gera sama gagn
og eru ÓDÝRARI.
Sorphreinsun kostar
sveitarfélög
og útsvarsgreiðendur
stórfé.
Hvers vegna ekki
að lækka þó upphæð?
PLASTPRENTh.f.
GRENSÁSVEGI 7
Útsa/a! — Útsala!
Gerlð kjarakaup á útsolunni njá okkur!
r
O.L. Laugavegi 71. Sími 20141.
HAZE AIROSOL hrefnsar an«lrixmsloflið á svipstundu
Tökum að okkur
breytingar, viðgerðir og húsbyggingar.
Vönáuð vinna
Upplýsingar í síma 18892.