Þjóðviljinn - 12.09.1973, Page 2

2 SIÐA — ÞJÓDVILJINN Miðvikudagur 12. september 1973
LITLI
GLUGGINN
Fyrsti skóladagurinn
Nú eruð þið öll að byrja i skólan-
um. Þess vegna höfum við ákveðið
að efna til ritgerðasamkeppni. Rit-
gerðin á að fjalla um fyrsta skóla-
daginn. Við veitum þrenn bókar-
verðlaun. Frestur til að skila rit-
gerðum er til 20. september.

Þessa sumarlegu mynd teiknaði hún Matthildur
fyrir okkur. Matthildur er 6 ára.
Skrítlur
Maður nokkur, sem var á
uppboði# fékk ágirnd á
páfagauk og bauð í hann.
Það var boðið á móti
honum og varð páfagauk-
urinn manninum dýr.
,,Getur hann talað?"
spurði maðurinn uppboðs-
haldarann.
,,Hvort hann getur. Hver
heldurðu að hafi boðið á
móti þér allan tímann.//
I veitingahúsi var skilti,
sem á stóð: ,,Það er bannað
að fóðra hunda á afgangi
af mat, sem gestunum
hefur verið borinn."
Undir þetta hafði einhver
krotað: ,,Dýraverndunar-
félagið."
1 2
cc?
4. S 6
o o
6
o
'H
Tvær af þessum teikningum eru alveg eins. Geturðu
fundið þær?
‘8 §o I ‘Jm :jbas
Kettlingurinn Snotra
sat á gólfinu fyrir fram-
an kommóðuna og var
að veiða flugur. Yst á
kommóðunni lá hattur.
Snotra sá flugu sem sett-
ist á hattinn. Hún stökk
upp og læsti klónum í
hattinn. Hatturinn rann
ofan af kommóðunni og
Snotra féll niðurá gólfið.
Hatturinn fylgdi á eftir
og féll yfir hana.
Siggi og Gunnar voru
önnum kafnir við að
teikna og sáu ekki þegar
hatturinn féll yfir
Snotru. Þeir heyrðu bara
að eitthvað datt fyrir
aftan þá.
Siggi leit við og sá
hattinn liggja á gólfinu.
Hann gekk að honum,
beygði sig og rétti hönd-
ina út til að taka hann
upp, en hatturinn vék sér
undan.
„Ó-,", hrópaði hann.
,,Hvað er að?" spurði
Gunnar.
,,Hann er lifandi!"
,,Hver er lifandi?"
„Hatturinn!"
„Það getur ekki
verið."
„Komdu sjálfur og
sjáðu."
Gunnar kom nær og
horfði á hattinn.Allt í
einu fór hann að skríða í
áttina til hans. Gunnar
æpti og stökk upp í sóf-
ann. Siggi fylgdi á eftir:
Hatturinn skreið út á.
mitt gólf og stansaði þar.
Strákarnir störðu dauð-
hræddir á hann.
Hatturinn sneri við og
skreið í átt til sófans.
Strákarnir æptu,
stukku niður af sófan-
um, hlupu fram í eldhús
og lokuðu dyrunum á
eftir sér.
„Hvað gengur að hatt-
inum? Hvers vegna
skríður hann út um allt
gólf?", spurði Gunnar.
„Ég held að einhver
Lifandi
hattur
dragi hann áfram ,með
bandi."
„Förum og athugum
það."
FÖrum saman. Ég tek
skörunginn með. Ef
hatturinn hreyfir sig aft-
ur lem ég hann."
„Ég ætla líka að taka
skörung."
„Það er ekki til nema
einn."
„Allt í lagi, ég tek
skíðastaf."
Þeir náðu í skörung og
skíðastaf, opnuðu var-
lega dyrnar og læddust
inn í herbergið.
„Hvar er hatturinn?",
spurði Siggi.
„Þarna rétt hjá borð-
inu."
Hatturinn lá þar og
sýndi ekkert merki um
lif.
„Hann er hræddur,
heldurðu það ekki?",
sagði Siggi hreykinn og
fór að berja í gólf ið með
skörungnum og hrópaði:
„Halló hattur!".
„Náum í nokkrar kart-
öflur og hendum í
hann", sagði Siggi.
Gunnar féllst á það.
Þeir gerðu það.
Gunnar henti beint á
hattinn. Hatturinn stökk
upp og veinaði: „Mjá!"
Grátt skott kom í Ijós
undan hattinum.
„Snotra!", æptu
strákarnir.
Gunnar greip Snotru
og þrýsti henni að sér.
„Snotra mín, hvernig
komstu undir hattinn?"
Snotra svaraði engu.
Hún pírði bara augun á
móti Ijósinu og fór að
mala.
Her á hvita hundinn?
Þau eru öll úti að ganga með hundana sina.
Geturðu séð hver á hvita hundinn?
■f jjsj :jbas