Þjóðviljinn - 22.09.1973, Síða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 22. september 1973
JENNY
BERTHELIUS:
BIT-
BEIN
ana I umslag og nú lagði hún það i
neðstu hilluna og lokaði hurðinni.
Um leið heyrði hún fótatak i
grenndinni, heyrði brothljóð i
kvistum, marr I möl og hún hörf-
aöi i skyndi bakvið hrúgu af
gömlum trékössum. Það var orð-
ið alldimmt og það var engin
hætta á að til hennar sæist. Hún
hafði ekki verið sérlega hrædd
fram að þessu, hún hafði ekki gert
ráð fyrir þeim möguleika að hún
yrði staðin að þvi að leggja pen-
ingana inn i kæliskápinn. En nú
gagntók skelfingin hana mis-
kunnarlaust, skók hana frá hvirfli
tii ilja. Hún var alein I myrkrinu
með manneskju sem var ef til vill
alveg tryllt. Hún sá eftir þvi að
hafa ekki þegið tilboð Johns-
Henry. Jafnvel návist barns hefði
verið nokkur uppörvun.
Fótatakið nálgaðist og Odile
Brúðkaup
Laugardaginn 14. júii voru
gefin saman i Frikirkjunni af
séra Þorstein Björnssyni ungfrú
Marta Hauksd. og Brandur
Gislason. Heimili þeirra verður
aö Mávahlið 27, Rvk.
Ljósmyndastofa Þóris
Laugardaginn 30. júni voru
gefin saman I Dómkirkjunni af
séra Þóri Stephensen ungfrú
Elinborg Guðný Theódórs og
Bjarni Jensson. Heimili þeirra
verður að Nesvegi 52, Reykjavík.
Ljósmyndastofa Þóris.
hörfaði lengra bakvið kassana.
Hún stóö grafkyrr, þorði varla að
anda, reyndi með viljaþreki aö
hægja á hjartslættinum.
Fótatakið hafði stöðvast og
Odile heyrði að skápdyrnar voru
opnaðar og lokaðar. Fjárkúgar-
anum virtist liggja á að ná I pen-
ingana og hann mátti bersýnilega
engan tima missa. Og allt i einu
var hinn ókunni alveg i nánd
við Odile, straukst næstum viö
hana. Og I myrkrinu þekkti hún
lyktina.
Þunga, sæta hasslyktina. Lykt-
ina hans. Spölkorn frá stansaði
hann og kveikti I sigarettu. Og I
skininu frá loganum sá hún andlit
hans í siðasta sinn.
Sanger lögreglufulltrúi fékk til-
kynninguna um tiuleytið næsta
dag. Hann varð ekki undrandi.
Morð voru ekki sérlega fátið i
Malmey.
Hundeigandi hafði gengið
framhjá staðnum um morguninn
á leið sinni að svæöi hundaklúbbs-
ins. Hundurinn, terrier, hafði orð-
ið órólegur og ekki komið þegar
kaliað var til hans, sem var
óvanalegt, þar eð hundurinn var
sérlega vel vaninn. Eigandinn
hafði rölt inn i óræktarlóðina til
aö sjá hvað um var að vera. Hann
sagði seinna, að hann hefði haldið
að seppi hefði komist á slóð rottu.
Rotta var það ekki sem lá á
jörðinni milli hrúgu af trékössum
og gamals kæliskáps. Hundeig-
andinn hafði hlaupið heim að
klúbbhúsinu og gert lögreglunni
aðvart. Siðan hafði hann gengið
fram og til baka eftir veginum og
beðið.
Sanger hafði samband við hafn-
arlögregluna við Linnégötu og gaf
fyrirmæli um lokun og vörð á
fundarstaðnum. Þá gerði hann
boð eftir aðstoðarmönnum sinum
og bað þá gera réttarlækninum
aðvart.
Fyrst i stað setti hann ekki
morðið (ef um morö var þá að
ræða) i samband við það sem
gerst hafði áður i húsunum þrem
við Bernadottegötu og nágrenni
þeirra: þar virtist ekkert sam-
band á milli. Það var ekki upplýst
hver hinn látni hafði verið. Ekki
ennþá. Stundum tók það langan
tima, ekki sist þegar um var að
ræða fólk af þvi tagi sem hinn
látni virtist tilheyra eftir öllu að
dæma. Oft átti það enga aðstand-
endur, engir söknuðu þeirra, eng-
in persónuskilriki, engin tann-
læknakort hjá sænskum tann-
læknum. Stundum var ekki einu
sinni hægt að ákvarða þjóðerni
hins látna, þeir voru allir eins.
Fötin voru ekki einu sinni sænsk.
En það kom fyrir að þeir báru
beinin á sænsku landi.
Sangér settist upp i bilinn og ók
þennan langa spöl til Sibbarp.
Svæðið var afskekkt, skemmti-
garður á aðra hönd, mannlaus
hús á hina. Beint framundan var
ströndin og hafið. Einmanalegt,
eyðilegt — kjörinn staður fyrir
verknað af þessu tagi.
Húsið var langt og lágreist og
hrörlegt, byggt i sama stil og litill
herragarður. Það hafði staðið
lengi autt og Sanger velti fyrir sér
hvort farið væri að nota það sem
aðsetur eiturlyfjaneytenda, þótt
honum þætti það vafasamt. Það
var ekki nógu miðsvæðis.
Lóðin var óhirt og ruslaraleg
með hrúgu af gömlum trékössum,
sennilega kartöflukössum, upp
við skúrræksni og gamlan kæli-
skáp á miðju hlaði eins og fjand-
inn úr sauðarleggnum.
Skammt undan var hunda-
klúbburinn og allstórt bilastæði
þar sem stóðu þrir bilar og Sang-
er gerði ráð fyrir að aðstoðar-
menn hans væru þegar farnir að
kynna sér hverjir væru eigendur
bllanna.
Maðurinn,sem gert hafði lög-
regiunni aðvart, stikaði I ofvæni
fram og til baka eftir malarveg-
inum, með hundinn sinn, og hafn-
arlögreglan hélt nokkrum forvitn-
um áhorfendum i skefjum. Þeir
virtust þungbúnir og agndofa,
enda trúlega ekki forhertir
glæpamenn.
Sanger var næstum viss um að
hinn myrti ætti engan bii á bila-
stæðinu. Svo einfalt yrði það ekki
I þetta sinn.
Bfll stansaði á veginum og
Borgström læknir steig út og ljós-
myndari á eftir honum. Borg-
ström var ekki eftirlæti Sangers,
en það skipti ekki öllu máli, aðal-
atriðið var að hann ynni sitt verk,
talaði ekki of mikið og væri ekki
of smámunasamur.
Hinn myrti lá á bakinu og sýnd-
ist sofa, nema hvað á brjóstinu
var stór þornaöur blóðblettur.
Lokkur úr siðu hárinu lá yfir and-
litið, sem var fritt, með reglulega
andlitsdrætti og augnhárin þétt
og dökk.
Meöan læknirinn og ljósmynd-
arinn voru að störfum, gekk
Sanger um i nándinni og reyndi
að gera sér I hugarlund hvað heföi
gerst, reyndi að fá mynd af at-
burðunum með aðstoð þess sem
fyrir hendi var.
Það var lítið. Auk liksins sjálfs
og blóðblettsins tók hann eftir þvi
að baldursbrárnar höfðu verið
troðnar niður á einum stað, að
einhver hafði fleygt frá sér not-
aöri eldspýtu og sigarettustubb
svo sem tvo metra frá likinu og aö
—samkvæmt upplýsingum að-
stoðarmannanna — það voru
fingraför á gamla kæliskápnum,
bæði á hurðinni sjálfri og hand-
fanginu.
Þetta varð hann að láta sér
nægja fyrst i stað. Stundum var
býsna litið við að styðjast.
Stjarna lögregluþjónn kom með
þær upplýsingar að enginn bil-
anna á bilastæðinu hefði verið i
eigu hins myrta.
Fleiri höfðu bæst i hóp áhorf-
enda, smástrákar mestan part og
sér til undrunar þekkti Sanger að
þar mátti sjá drenginn John-
Henry, sem hann hafði rekist á
hjá konunni með óttaslegnu aug-
un. Eitthvað annað vakti athygli
Sangers sem snöggvast, og þegar
hann leit aftur út á veginn, var
drengurinn horfinn.
Ljósmyndarinn hafði næstum
lokið störfum og Borgström var
bersýnilega búinn að ljúka bráða-
birgðarannsókn. Frekari upplýs-
ingar kæmu síðan við krufningu.
Sanger fékk fyrstu munnlegu
skýrslu, kryddaða og aukna með
athugasemdum Borgströms. Hún
var þannig:
Dánarorsök (trúlega, það er
aidrei hægt að vera viss fyrir
krufningu); djúp hnifstunga i
brjóstið, sennilega framkvæmt
með kjöthnif eða eldhússaxi.
Dánarstund einhvern tima milli
klukkan 21 og 23 kvöldið áður.
Dánarstaður (með öruggri
vissu): hinn sami og fundarstað-
urinn.
Ekki er vitað hver hinn látni er.
Engin persónuskilriki, þjóðerni
óþekkt, föt með erlendum miðum.
(Þetta fólk kaupir allar flikur
notaðar i furðulegustu búðum, oft
i Kaupmannahöfn eða Amster-
dam eða beinlinis i austurlönd-
umJ.
Kynferði: karlmaður. Aldur:
milli 25 og 30 ára (þótt oft sér erf-
itt að ákvarða aldur á svona fólki,
býsn af hári og skeggi og útjask-
aðir af óhollu liferni).
Innihald i vösum hins látna:
hasspipa og tóbak. Þrjú þúsund
krónur i seðlum og fáeinir smá-
seðlar og smámynt. (Sennilege
dópsali, annars eru þeir aldrei
með svo mikla peninga á sér.).
Sanger bægði frá sér öllum
aukaathugasemdum. Hann hafði
aðeins áhuga á staðreyndum.
Hann horfði á hinn látna og eitt-
hvað I andlitinu „útjöskuðu af
Salon Gahlin
— Við vorum að framkvæma
félagsfræðilega athugun og
hringdum i tvö hundruð heimili
klukkan niu á einu kvöldi til að
spyrja foreldrana að þvi, hvort
þeirvissu hvar táningarnir þeirra
væru niður komnir. En i flestum
tilvikum komu börnin i simann og
svöruðu að mamma og pabbi
væru einhvers staðar úti og vissi
enginn hvar.
Laugardagur 22. september 1973
18.00 Enska knattspyrnan.
18.50 Hlé.
20.00 Fréttir.
20.20 Veður og auglýsingar.
20.25 Söngelska fjölskyldan.
Bandariskur gamanmynda-
flokkur. Þýðandi Guðrún
Jörundsdóttir.
20.50 Stiflan. Bandarisk
fræðslumynd um áhrif
stiflugerðar á umhverfið.
Greint er frá framkvæmd-
um við stifluna miklu við
Viktoriufossa i Afriku og
breytingum þeim, sem urðu
á lifinu ofan stiflunnar, þeg-
ar þar myndaðist stöðuvatn.
Einnig er gerður saman-
burður á stiflugerð manna
og uppistöðum, sem bjórar
byggja við bústaði sina.
Þýðandi og þulur Óskar
Ingimarsson.
21.20 Akio Sasaki. Japanskur
orgelleikari leikur þrjú vin-
sæl lög á rafmagnsorgel i
sjónvarpssal.
21.30 Njósnarinn Cicero (Five
Fingers). Bandarisk njósna-
mynd frá árinu 1952, byggð
á sögu eftir L.C. Moyzisch.
Leikstjóri Joseph L.
Mankiewicz. Aöalhlutverk
James Mason, Danielle
Darrieux og Michael
Rennie. Þýðandi Sigrún
Helgadóttir. Myndin gerist i
heimsstyrjöldinni siðari.
Cicero er einkaþjónn breska
sendiherrans i Tyrklandi,
og er i miklu uppáhaldi hjá
húsbónda sinum. Hann
kemst yfir leyniskjöl banda-
manna og selur þau þýskum
sendimanni. Einnig rifjar
hann upp kunningskap sinn
við tignarkonu, sem hann
þjónaði áður fyrr. Brátt tek-
ur breska valdhafa að
gruna, að ekki sé allt með
felldu i sendiráðinu á An-
kara, og senda gagnnjósn-
ara á vettvang.
23.20 Dagskrárlok,
Tilkynning til
bifreiðaeigenda
Frestur til að sækja um endurgreiðslu
gjalda af bifreiðum, sem teknar hafa
verið af skrá hluta úr árinu 1972, rennur út
30. þ.m. Fyrir þann tima þarf þvi að sanna
rétt til endurgreiðslu gjaldanna fyrir inn-
heimtumanni rikissjóðs með greiðslu-
kvittun og vottorði bifreiðaeftirlits, ella
fellur hann niður skv. 1. mgr. 91.gr. laga
nr. 80/1973.
Fjármálaráðuneytið, 20. september 1973.
Auglýsing um álestur
ökumæla
Athygli hlutaðeigandi bifreiðaeigenda, er
hér með vakin á þvi, að álestur ökumæla
fyrir 3. ársfjörðung 1973, fer fram hjá Bif-
reiðaeftirliti rikisins dagana 20. septem-
ber til 10. október.
Sé ökumælisskyld bifreið ekki i ökufæru ástandi ber eig-
anda hennar að tilkynna það til Bifreiðaeftirlits rikisins
eða Skrifstofu tollstjóra.
Komi eigandi eða umráðamaður ökumælisskyldrar bif-
reiðar ekki með hana til álesturs eða fullnægi framan-
greindri tilkynningarskyldu, fyrir 11. október næstkom-
andi, verður þungaskattur áætlaðúr lögum samkvæmt og
frekari viðurlögum beitt.
Tollstjórinn i Reykjavik,
20. september 1973.