Þjóðviljinn - 10.10.1975, Side 4

4 StOA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 10. október 1975.
OJODVIUINN
MÁLGAGN SÓSÍALISMA
VERKALÝÐSHREYFINGAR
OG ÞJÓÐFRELSIS
Útgefandi: Útgáfufélag Þjóöviljans
Framkvæmdastjóri: Eiður Bergmann
Ritstjórar: Kjartan Ólafsson
Svavar Gestsson
Fréltastjóri: Einar Karl Haraldsson
Umsjón með sunnudagsblaði:
Arni Bergmann
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar:
Skólavörðust. 19. Sími 17500 (5 linur)
Prentun: Blaðaprent h.f.
ÁBENDING TIL BRETA
1 sjónvarpsþætti á þriðjudagskvöld
fjallaði Matthias Bjarnason um land-
helgismálið ásamt Ragnari Arnalds. I
þessum þætti komu ákaflega vel i ljós þær
andstæður sem eru i landinu i landhelgis-
málinu. Þar túlkaði Ragnar viðhorf yfir-
gnæfandi meirihluta þjóðarinnar, en
Matthias sjónarmið örfámennrar valda-
kliku.
Þessi sjónvarpsþáttur birtist á skermin-
um réttri viku áður en landhelgin við Is-
land verður færð út i 200 sjómilur. Þennan
tima valdi sjávarútvegsráðherra íslands
til þess að lýsa þvi yfir að islendingar gætu
ekki varið landhelgina, hefðu ekki bol-
magn til þess! Þessar yfirlýsingar
Matthiasar Bjarnasonar ættu að sjálf-
sögðu að nægja sem rök fyrir þvi að ráð-
herrann segi af sér. Hann hefur sýnt það i
starfi sinu almennt að hann er liðónýtur
sjávarútvegsráðherra, en aldrei fyrr
hefur hann afhjúpað pólitiska stöðu sina
svo rækilega sem nú. Það er ekki að furða
þegar slikar yfirlýsingar heyrast frá
sjávarútvegsráðherra landsins að mönn-
um komi i hug að i rikisstjórn íslands sé
að finna bandamenn argvitugustu fjand-
manna islendinga i landhelgismálinu.
Þegar umhverfismálaráðherra breta
hefur i ruddalegum hótunum gegn is-
lendingum lýsir sjávarútvegsráðherra
landsins yfir fyrirfram uppgjöf og segir
,,ég vil semja, ég vil semja.” Við höfum
ekki bolmagn til að verja landhelgina.
Þessi yfirlýsing islenska sjávarútvegs-
ráðherrans er áreiðanlega einkar
kærkomin breskum og vestur-þýskum
yfirvöldum,rétt eins og töluð úr þeirra
eigin munni. I þessu máli eins og fleirum á
ferli Matthiasar Bjarnasonar sem sjávar-
útvegsráðherra kemur i ljós undirlægju-
háttur hans og rikisstjórnarinnar allrar
gagnvart erlendu valdi og vantrú á sjálf-
stæði og styrk islensku þjóðarinnar.
Áróður Matthiasar Bjarnasonar nú og
uppgjafaryfirlýsingar hans eru aðeins
angi af stefnu hernámsflokkanna i utan-
rikis- og sjálfstæðismálum þjóðarinnar.
Það var flokkur Matthiasar Bjarnasonar,
með aðstoð Alþýðuflokksins og
Framsóknarflokksins, sem beitti sér fyrir
hernámi íslands og aðild að hernaðar-
bandalagi. Grundvöllur þess var vantrúin
á getu þjóðarinnar til þess að lifa sjálf-
stæðu lifi i landinu. Það var flokkur
sjávarútvegsráðherrans með aðstoð
Alþýðuflokksins sem lét ameriskt
hermannasjónvarp flæða yfir þjóðina,
vegna þess að forustumenn þessara flokka
höfðu enga trú á þvi að islendingar gætu
rekið sjónvarpsstöð og vegna þess að þeir
skildu ekki stöðu islenskrar menningar.
Það voru forustumenn Sjálfstæðisflokks-
ins, sem með Alþýðuflokknum, beittu sér
fyrir þvi að nauðungarsamningarnir voru
gerðir 1961, en þeir fólu sem kunnugt er i
sér réttindaafsal islenskrar þjóðar i hend-
ur útlends kalkaðs dómstóls. Það voru
talsmenn Sjálfstæðisflokksins sem höfðu
hæst um það að senda ætti landhelgisdeil-
una til Haag-dómstólsins. Það. voru for-
ustumenn Sjálfstæðisflokksins, ásamt
Alþýðuflokknum, sem beittu sér fyrir
endemissamningnum við Svissaluminium
um lágt raforkuverð og erlendan gerðar-
dóm deilumála. Alltaf er ástæðan vantrú á
ísland og islendinga. Sama ástæða er nú
fyrir samningadraumum Matthiasar
Bjarnasonar og uppgjafaryfirlýsingum.
Sama ástæða var fyrir samningsdrögun-
um, sem hann beitti sér fyrir að gerð yrðu
við vestur-þjóðverja á sl. vetri, en voru
stöðvuð.
Beiti bretar ofbeldi á íslandsmiðum á
næstu mánuðum er það áreiðanlega vegna
þess að þeir hafa tekið mark á þeirri yfir-
lýsingu sjávarútvegsráðherra landsins að
þjóðin geti ekki varið landhelgina. En
Þjóðviljinn vill benda bretum á, að i þessu
efni er ekki mikið mark takandi á sjávar-
útvegsráðherranum. Það er þjóðin öll sem
hefur siðasta orðið dugnaður varðskips-
manna og harður islenskur vetur geta
einfaldlega knúið bresk ofbeldisöfl með
NATO-herskip i broddi fylkingar til upp-
gjafar. — s.
KLIPPT.
Ætlar Alþýðu-
bandalagið að
taka völdin
með ófriði?
Fátt hendir spaugilegra i póli-
tiskri umræðu á íslandi en það,
þegar einstakir stjórnmála-
menn hefja upp raust sina með
sérstökum alvörusvip tii að
vara þjóðina við skuggalegum
leyniáformum Alþýðubanda-
lagsins um að hrifsa öll völd á
Islandi i sinar hendur með
vopnuðum ófriði i blóðugum
hildarleik.
Með útlistunum á þessari
geigvænlegu hættu er reynt að
fá hina einföldustu i hópi til-
heyrenda til að gleyma raun-
veruleikanum og vandamálum
hans, glata allri hugsun i ein-
hvers konar feigðarhrolli og
nagandi ótta við yfirvofandi
valdarán blóðþyrstra
„kommúnista”.
t stað þess að hugsa um svo
veraldlega hluti sem það, hvers
vegna kaupið endist svo miklu
verr fyrir nauðþurftum nú en i
fyrra, eða hvort hyggilegt sé að
hleypa Bretum inn i land-
helgina, — þá eiga hinir einföldu
að beina huga sinum að
hættunni af áformum islenskra
sósialista um valdarán.
Er valdarán á
næsta leyti?
Jú, jú, það skyldi þó ekki vera
timabært að gera húsleit hjá
þeim Ragnari Arnalds og Öddu
Báru og ganga rækilega úr
skugga um það, hvort þau séu
ekki byrjuð að safna að sér
rifflum og púðri, eða jafnvel
stórtækari vigvélum. Eða þá
hann Lúðvik með allan þennan
Austfjarðaflota, — máske eru
allir þessir grunsamlegu
Norðfjarðartogarar búnir rúss-
neskum fallbyssum undir
þiljum, svo að við megum svo
sannarlega þakka blessaðri
rikisstjórninni okkar fyrir að
hafa tryggt varnir landsins með
hermönnunum i Keflavik, sem
að visu eru svo fáir, að það væri
nú jafnvel vissara, að hafa
breska flotann lika ekki alltof
langt undan ströndum Islands
til að gripa inn i samkvæmt
NATO-sáttmálanum góða.
Það gerist að visu alltof
sjaldan núorðiij, að stjórnmála-
andstæðingar islenskra sósial-
ista hefji upp fyrir saklausum
sálum boðskapinn um fyrir-
hugað valdarán Alþýðubanda-
lagsins og veki hugrenningar af
þvi tagi, sem hér var lýst.
Slikt mætti að dómi okkar
Alþýðubandalagsmanna
gjarnan ske langtum oftar,
vegna þess að hér háttar nú einu
sinni svo til, að nær hver maður
i landinu á i sinum fjölskyldu-
eða kunningjahópi einhvern af
þessum voðalegu Alþýðubanda-
lagsmönnum, sem fólki er ætlað
að trúa að hyggi á ófrið og
valdarán við fyrsta tækifæri.
Enn erum við nefnilega ekki
stödd i Bandarikjunum, þar
sem venjulegur smáborgari
telur það til meirháttar tiðinda,
ef honum gefst tækifæri til að
lita „kommúnista” augum einu
sinni á ævinni.
Við Alþýðubandalagsmenn
óttumst þvi ekki slikar glósur,
heldur fögnum þeim, sem
hverju öðru skemmtiatriði, til
marks um rökþrot þeirra er
slikt bera á borð.
Spurningin, sem
brennur á vör-
um þjóðarinnar
Dagblaðið Timinn skýrir frá
þvi i fyrradag að ritari
Framsóknarflokksins hafi á
fundi vestur á ísafirði fyrir
fáum dögum lagt fyrir þann,
sem þetta skrifar, hina miklu
spurningu, sem brennur á
vörum þjóðarinnar:
„Vilt þú ná völdum með ófriði,
ef það tekst ekki með friði?”
Og ritstjóri Timans lætur það
fylgja með, að Steingrimur
Hermannsson hafi á umræddum
fundi sagt, að „islenskir
kommúnistar” hafi nú viður-
kennt „að það væri fyrir þeim
algert aukaatriði, hvort þeir
næðu völdum á friðsamlegan
hátt eða ekki”!
Steingrlmur og Þórarinn. -
einfaldari en þeir trúlega eru.
Og svar
Vilji foringjar Framsóknar-
flokksins endilega halda uppi
opinberum umræðum um svo
merkilegt umræðuefni sem
meint áform um valdarán
Alþýðubandalagsmanna, þá er
svo sem ekki nema sjálfsagt að
minna þá á nokkrar stað-
reyndir:
í.bað er nú liðið á fimmtu öld
siðan Islendingar lögðu niður
vopnaburð og gildir það jafnt
um forfeður islenskra sósialista
og Islenskra Framsóknar-
manna.
2. Allir þeir stjórnmála-
flokkar, sem starfað hafa á
íslandi siðustu áratugina hafa
margoft lýst þvi sem sinni
grundvallarafstöðu að ekki
komi til greina að leggja hömlur
á starfsemi annarra stjórn-
málaflokka, að fjölflokkakerfi
sé sjálfsögð undirstaða lýðræðis
á íslandi, að afl atkvæða skuli
skera úr i islenskum stjórn-
málum, en ekki valdbeiting.
Enginn islenskur stjórnmála-
flokkur hefur undirstrikað
einmitt þessi atriði skýrar og
ákveðnar en Alþýðubandalagið.

Þeir halda Framsóknarmenn
3. I stefnuskrá Alþýðubanda-
lagsins (bls 30) segir: „Þar sem
borgaralegt lýðræði hefur skotið
rótum verður sósialisk hreyfing
að taka tillit til þess i starfi sinu
og verja það áföllum úr aftur-
haldsátt. Og þar sem sósíalism-
inn sigrar viö slíkar aðstæður
má hann ekki fela i sér neina
skerðingu á þeim mannrétt-
induin, sem þegar hafa áunnist.
4. I stefnuskrá Alþýðubanda-
lagsins er hinsvegar að sjálf-
sögðu ekki eingöngu rætt um
islensk stjórnmál heldur einnig
fjallað að nokkru marki um
þróun baráttunnar fyrir
sósialisma i veröldinni yfirleitt.
Alþýðubandalagsmenn loka
ekki augunum fyrir þvi, að
Island er ekki allur heimurinn,
og ökkur er vel um það kunnugt
að alltof viða i veröldinni er
þjóðfélagsástand með þeim
hætti, að friðsömustu mönnum,
sem vinna vilja að brýnum
þjóðfélagsumbótum, eða
þjóðfélagsbyltingu, þó ekki væri
nema til að bægja hungurdauða
frá þjóð sinni — þeim er ekki
skilinn eftir neinn möguleiki til
óhjákvæmilegrar baráttu annar
en sá, að mæta ofbeldi valdhafa
á þeim velli, sem valdhafarnir
hafa sjálfir haslað.
Þegar i Stefnuskrá Alþýðu-
bandalagsins er um það rætt, að
þjóðfélagsbyltingar geti verið
ýmist friðsamlegar eða ekki, þá
er að sjálfsögðu verið að fjalla
um sögulegar staðreyndir og
um heimsmyndina alla, eins og
skýrt kemur fram.
Þar eða hér
Þótt við Alþýðubanda-
lagsmenn fögnum þvi, senni-
lega meira en flestir aðrir, að
við íslendingar búum við þá
ánægjulegu sérstöðu að vera
vopnlaus þjóð og að lýðræðis-
hefðir eru á margan hátt rót-
grónari hér en i flestum öðrum
löndum og vildum sist af öllu
breytingu i þeim efnum, þá
erum við ekki svo bláeygir að
halda, að t.d. Vietnamar hefðu
getað rekið ameriska innrásar-
herinn af höndum sér með þvi
einu að elska friðinn, einnig frið
ofbeldisins og hinnar amerisku
sprengju.
Má vera, að foringjar Fram-
sóknarflokksins skilji ekki
muninn á þjóðfélagsástandi á
Island og i Vietnam eða i Suður-
Ameriku, — , en þá ættu þeir
lika að hafa vit á að leiða hjá sér
umræður um slik efni.
k.
OG SKORIÐ