Þjóðviljinn - 07.10.1978, Síða 14

14 SÍÐAÍ— ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 7. október 1978
Viötal við HREIN HALLDÓRSSON
Hreinn Halldórsson er fæddur 3. mars 1949 á Hólmavík, en ólst upp a Pænum
Hrófbergi innarlega í Steingrímsfirði. Þar sem allir þekkja Hrein, þarf ekki að
haf a þessi inngangsorð f leiri og ekki eftir neinu að biða meðað hef ja viðtalið.
— Hvenær byrjaðir þú að æfa
kúluvarp?
— Þá var ég 19 ára. Vestur á
Strandir kom Sigvaldi nokkur
Ingimundarson og starfaði um
tima sem þjálfari. Þetta var
fyrir héraðsmót. Á fyrstu æfing-
unni hjá honum greip ég i kúl-
una og mig minnir, að þá hafi ég
kastað rúma 10 metra. Svo á
héraðsmótinu, þremur vikum
siðar, kastaði ég 11,19 metra.
Páll ólafsson frá Reykjum i
Hrútafirði keppti sem gestur á
mótinu og sigraði með um 12
metra kasti.
— Hefurðu æft einhverjar
aðrar greinar iþrótta?
— Já, ég hef litillega snert á
öðrum greinum og komið hefur
fyrir, að ég hafi keppt i þeim. I
kringlukasti á ég best 55,66
metra, en þá var hörku vindur
sem hjálpaði mér. Svo hef ég
handleikið sleggjuna. Ég var að
keppa i henni er Guðni Hall-
dórsson félagi minn brotnaði.
heima
Netið á kastbúrinu náði ekki
niður að jörð og þegar ég var i
seinni snúningnum og átakið
mest, slitnaði sleggjan af virn-
um, þaut út úr búrinu og beint i
fótinn á Guðna. Um þær
mundir, eða haustið 1976, var
Guðni i örri framför, en þetta
bölvaða atvik batt enda á hana i
bili.
Ég
var
vanur
að
hoppa
kringlukasti á landsmótinu á
Króknum árið 1971 og út á það
komstég til Danmerkur eins og
venjan er um tvo efstu menn i
hverri grein á þessum mótum.
Þar keppti ég m.a. i þristökki
með atrennu og stökk 13,16
metra, þá 105 kg. að þyngd. Mig
langaði bara til að reyna þetta
þarna úti. Ég var vanur að
— Hvenær ertu svo alkominn
til Reykjavikur?
— Það var árið 1971. Þá æföi
ég köstin af og til i Höllinni og i
Baldurshaga, en þar er aðstað-
an ekki góð til æfinga. Svo lágt
er til lofts, að maður þurfti allt-
af að hlaupa aftur á bak á undan
kúlunni, þegar hún kom til baka
úr loftinu. Þess vegna var það,
^að þegar ég keppti i Laugar-
dalshöllinni eftir þessar æfing-
ar, þá stökk ég alltaf til baka
eftir hvert kast og þrfttu þetta
undarlegir tilburðir.
Ég geng svo i KR einfaldlega
vegna þess, að þar er bestu æf-
ingaaðstöðuna að hafa.
— llefurðu eitthvað fast
skipulag á æfingum þinum?
— Það var eiginlega ekki fyrr
en veturinn 1976-’77, sem ég fór
að skipuleggja æfingar til langs
tima. Við Guðni höfðum þá ver-
ið i Þýskalandi i tvo mánuði og
kynnst æfingaskipulagi þar. Ég
bind mig þó ekki við sérstakar
æfingar á hverjum degi, en góð
regla þarf að vera á öllu til að
árangur náist. 1 stórum dráttum
miða ég æfingarnar við það að
vera á toppnum á stórmótum.
Yfirleitt er þetta samt til-
viljanakennt hjá islenskum
frjálsiþróttamönnum og árang-
urinn þvi skrikkjóttur. Þeir eru
jafnvel i bestu formi rétt fyrir
á Ströndum
Umsjófi: Asmundur Sverrir Pálsson
Ljósmyndir: Leifur
þar sem þessi aðstaða min hef-
ur farið mjög i taugarnar á
sumum.
— Er árangri i kúluvarpi eng
in takmörk sett?
—■ Maður skyldi ætla það, en
þegar Gunnar Huseby var upp á
sitt besta, var talið óhugsandi
að kastað yrði yfir 20 metra og
reyndar ómannlegt að kasta yf-
ir 18. Það er eflaust margt, sem
veldur þessum öru framförum.
Menn fá kjarnbetri mat i upp-
vexti nú en áður, kúluvarparar
æfa sig skipulegar, t.d. er ekki
langt siðan lyftingar komu inn i
manna og hið endanlega kast
gæti allt eins verið nokkurn spöl
undan.
Annars finnst mér s.k. afreks-
iþróttir vera komnar út i hrein-
ar öfgar. Æfingarnar eru mjög
timafrekar og það sem verra
er: Það er ekki nema stund og
stund, sem maður hefur ánægju
af þessu brambolti. En þegar
maður er byrjaður lendir maður
inn i hringverkandi vitleysu þar
sem markið er sifellt sett hærra
og hærra og beinist að þvi að
skáka þeim næsta. Þegar
ánægjan er á undanhaldi, þá
,,Annars finnst mér
s.k. afreksíþróttir
vera komnar
út í hreinar öfgar”
— Hefurðu ekki Hka keppt i
lyftingum?
— Jú, jú, það hef ég gert.
Lyftingar eru i æfingapró-
gramminu hjá mér. Ég keppti
svo einhvern tima i lyftingum
og ég held að ég eigi þar ís-
landsmet, en það er vegna þess,
aö enginn annar er nógu þungur
i flokkinn.
Þegarég hugsa mig betur um,
týnast hlutirnir svo sem til. Það
kemur upp i hug minn, að i lang-
stökki án atrennu hef ég stokkið
3,16 metra og 9,17 i þristökki án
atrennu. Ég varð annar i
„það var ekki fyrr
en farið var að leita
í fötum á 14 ára,
að eitthvað
passaði á snáðann”
blýtur maður að spyrja sig
hvertstefni. En ég er einu sinni
kominn inn i þessa hringavit-
leysu og næsta takmark mitt er
Ól. i Moskvu 1980, en ætli ég
hætti ekki eftir það.
— Nú er sagt að þyngd kúlu-
varparans skipti miklu máli.
llver er þyngd þin og þarftu
ekki að borða einhver ósköp?
— Ég hef lést heldur i sumar
og nú er ég 120 kg. Þegar best lét
var 133 kg., en besta þyngdin
fyrir mig er svona 125-130. Ég er
1,92 á hæð og gæti þess vegna
Framhald á bls. 18.
hoppa heima á Ströndum, en þá
var ég að visu léttari og hoppaði
þessar stökklengdir, sem við
höfum verið að tala um, bara i
stigvélum og alklæddur meðan
ég gætti ánna yfir sauðburð. En
nú er best að ég hætti, enda tel
ég mig aö mestu vera búinn aö
svara spurningunni.
— Nú hefur þú stundum veriö
kallaður Strandamaðurinn
sterki. Ilefurðu alltaf verið af-
renndur aö afli?
— Ég hef trú á, að ég hafi allt-
af verið svona heldur i stærra og
sterkara lagi. Þegar ég var 10
ára þurfti að taka úr mér botn-
langann og var kaupstaðaferðin
þá notuð til fatakaupa. Úrvalið
var nú ekki mikið, en eitt er
vist: Það var ekki fyrr en farið
var að leita i fötum á 14 ára, að
eitthvað passaði á snáöann. Og
ef einhverjum leikur hugur á að
vita það, þá tók ég helluna i
Húsafelli i fang mér, þá 19 ára
gamall. En kraftadellu, sem svo
er kölluð, hef ég aldrei haft.
„í stórum dráttum
miða ég æfingarnar
við það að vera á
toppnum
á stórmótum”
eða rétt eftir meiri háttar mót.
Um aðstöðuna hér þarf svo
ekki að fara mörgum orðum.
Það er sama hvar borið er nið-
ur, hún er nær alls staðar betri
en hér. Ég held að ég sé eini
frjálsiþróttamaðurinn, sem hef
getað stundað iþrótt mina ein-
göngu tima og tima, án þess að
hafa áhyggjur af afkomu fjöl-
skyldu minnar. Það á ég
Reykjavikurborg að þakka, en
hún hefur gert mér þetta kleift
s.l. þrjú ár og yfirmenn hennar
verið mér mjög hlynntir. Ann-
ars vil ég ekki ræða þetta nánar
æíingarhar og eins og allir vita
hefur komist upp um iþrótta-
menn, sem nota lyf til að auka
afreksgetu sina. Það er t.a.m.
athyglisvert i þessu sambandi,
að kastarar ná oft bestum
árangri á smámótum þar sem
ekki er fylgst með þvi, hvort lyf
eru notuð. En þetta er auðvitað
ekki einhlitt fremur en annaö,
þvi að á stórmótum reynir
vissulega meira á sálarstyrk-
inn. Nú er skráð heimsmet at-
vinnumanna 22,86 metrar og
það á bandariski kúluvarparinn
Brian Oldfield. Udo Beyer er að
minu viti sá kúluvarpari, sem
nú á mesta framtið fyrir sér.
Hans besta er 22,15 metrar, sem
er heimsmet áhugamanna, og
gæti ég trúað að hann yrði fyrst-
ur þeirra til að kasta yfir 23
metra. Beyer er enn aðeins 24
ára, býr yfir miklum krafti og
hefur góða aðstöðu til æfinga.
En það er kannski best að láta
sem fæst hafa eftir sér um há-
marksafreksgetu einstakra