Þjóðviljinn - 07.05.1982, Blaðsíða 2

2 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 7. mai 1982
viðtalið
Rætt við Ásgrím
Björnsson,
erindreka SVFI,
um tilkynninga-
skylduna og fleira
Gefðu
hestinum
pilsner
Fugl dagsins:
Asgrimur Björnsson erindreki Slysavarnarfélags islands að störfum. — Ljósm.:— gel.
Stormmáfur
Stormmávurinn er afar likur
silfurmávnum en sá munur er á
að stormmávurinn er algengur
hér við land, hin tegundin ekki.
Stormmávurinn er tiltölulega
litill mávur með grængult nef og
fætur. Röddin há og skræk.
Verpir i byggðum i mýrlendi og
við vötn á lágum eyjum með
ströndum.
„Aðaláhyggjumálið hjá okkur
I Slysavarnarfélaginu snýst um
trassaskap ýmissa skipstjóra
sem sleppa þvi iðulega að til-
kynna báta sina þegar þeim ber
skylda til,” sagði Ásgrímur
Björnsson erindreki SVFÍ.
„Tilkynningaskylda báta er
einu sinni á sólarhring frá þvi
kl. 10 á morgnana til 13.30 eftir
hádegi. Ég veit ekki af hverju
ástandið er svona, en ég get
nefnt það aö á siðasta ári fór ég i
200 báta til skrafs og ráðagerða
við skipstjórnendur. Þar kom i
ljós að menn gefa sér ekki tima
til að tilkynna bátana þegar
veiðiskapurinn er á fullu. Einn-
ig bera þeir fyrir sig hversu
lengi þeir þurfa að biða eftir þvi
að ná sambandi við tilkynninga-
skylduna. Hinu mega menn ekki
gleyma, að i landi er fólk sem
fylgist með tilkynningum bát-
anna og þegar einhver bátur
hefur ekki tikynnt sig verður
fólk i landi áhyggjufullt, fer
e.t.v. út i það að hringja i til-
kynningaskylduna eða i Slysa-
varnarfélagið og spyrjast fyrir
um viðkomandi báta. Til-
kynningaskyldan er rekin af
SVFÍ og sá háttur hefur verið
hafður á siðan 1928 og hún hefur
viSsulega unnið gott starf. Þó
vilja aðiljar eins og Almanna-
varnir koma skipatilkynningum
yfir á sveitarfélögin, en ég held
að það form sem nú er haft á sér
það besta.
Jú, jú. Viö i SVFI lendum i
ýmsum furðulegum málum. Ég
man t.d. eftir bónda sem hringdi
i okkur og bað um þyrlu vegna
hests sem hafði fest i dýi.
Þyrlur okkar voru uppteknar
við önnur störf, hesturinn fastur
og að þvi er virtist engin leið til
tír galdraskræðu
nH
4.*nrYnfc.
RlVM bT 'j- ■‘.5i.fr
Y f)iT lHhKH-M'rWiKtlt m
H ■. /z
H.
föýitút á.
W t Aa>n/n jyKi4œ.t-£<Ttf
(ítcfarjU, i/L£á fcf/r-tusr' v-esr-Ja^.
Skýring 4: Hjálmur: Ristist i surtarbrand og ber i hann nasablóð og
muntu aldrei vitskertur verða.
Arbók 1982 <|j
FERÐAFÉLAGÍSLANDS
Árbók FÍ ’82
Arbók Ferðafélags íslands
Svínharöur smásál
að losa um hann. Datt mér þá i
hug gamalt heilræði sem ég
lærði þegar ég vann á farskip-
um. Sagði ég bóndanum að ná i
segldúk, gera gat á hann og
strengja yfir hestinn. Siðan
skyldi bóndi gefa hestinum •
pilsner. Þetta var gert. Hestur-
inn tók þegar viðbragði og með
sameiginlegu átaki hests og
manns tókst að draga hrossið á
seglinu úr pyttinum. Það er
semsé heilræði aðgefa skepnum
pilsnersopa leggist þau og geti
sig hvergi hrært”, sagði
Asgrimur. —hól.
fyrir árið 1982 er komin út.
Þetta er 55. Arbók félagsins og
ber hún undir titilinn SNÆ-
FELLSNES og er lýsing á Snæ-
fellsnesi frá Löngufjörum að
Ólafsvikurenni Höfundur Ar-
bókarinnar er Einar H. Krist-
jánsson, skrifstofustjóri. Auk
þess er yfirlit um jarðfræði
Snæfellsness eftir Hauk Jó-
hannesson jarðfræðing. Land-
lýsingin skiptist i 6. kafla: Inn-
gang, samgönguleiðir á Snæ-
fellsnesi aö fornu og nýju,
Staðarsveit, Breiðuvikur-
hreppur, Neshreppur utan
Ennis og Snæfellsjökull. Siöan
er yfirllit um jarðfræði Snæ-
fellsnes eins og áður sagöi,
heimildaskrá og staðanafna-
skrá. Auk þessa eru i bókinni
félagsmál og ársreikningar
félagsins. AU margar myndir
prýða bókina, 42 litmyndir og 36
svart/hvitar,7 uppdrættir unnir
af jarðfr. Hauk Jóhannessyni og
Sveini Jakobssyni. Teikningar
yfir helstu kaflana hefur
II.LUG-1; eie.TU %OÖNfi
(YV|Klí> KVIKINPI ?/
KVIhONPj?? ÉGSR. PilLS BkKl KVIK,-
-I/VPI / éOr GET Vee/£> /Vi-JÖG- 9im-
- GJptRNLBóUR PBGftfS: éfr T/L /
Hingwpnlbgv&JJ'
Hf)! NGFNbÚ A0ék PÆroú

Eftir Kjartan
Arnórsson
T. p. PG&PiR PÓSTOoftÐOfe/NW A FRt)
PP) 39i> Bfr HoMupr, /)£> KoooA r
LfiríGfiN, LPiNóPiN G-ÖNGOTÚK-!

V
Svona litla
járnsmiðsskömm /
S 3 (KUVP&l
Ml

I
Þetta var heldur
þrifalegra en með
DDT-sprautu.

Rugl dagsins:
Holl er
hógværðin
»' Ekki skal ég segja um það,
hvort þessi litla bók Gunnars
Dal breytir heiminum verulega,
fremur en sú ályktun mið-
stjórnar Framsóknarflokksins á
dögunum, að hann, flokkurinn,
ætti aö hafa frumkvæði i að
koma í veg fyrir kjamorku-
styrjöld.
Timinn (Jónas Guðmunds-
son)
Gætum tungunnar
Sagt var: Þeir hermdu eftir
hver öðrum.
Rétt væri: Þeir hermdu hver
eftir öðrum.
Leiðréttum börn sem flaska á
þessu!
„Hörmuleg
auðn fyrir
trúaða menn”
í marsbyrjun 1815 fékk
Reykjavlkurbær sérstakt
skjaldarmerki. Sýndi það
mannveru nokkra, standandi á
sjávarströnd, með staf I hendi.
Bátur sást á floti framan fjöru-
borðsins en að baki manninum
mátti greina flatta þorska, þrjá
að tölu. Þar að auki prýddi
skjaldarmerki þetta mynd af
einskonar svani, sem ýmsir
töldu þó fremur minna á ólögu-
iega æðarkollu, gott ef ekki
veruiega vanskapaöa.
Henderson hélt nú af landi
brott en hafði áður átt fund með
fáeinum prestum og öðrum
embættismönnum i þvi skyni,
að undirbúa stofnun Islensks
bibliufélags. Um Reykjavikur-
vistina segir Henderson, eftir
vetrarlöng kynni af henni:
„Reykjavík er vafalaust
versti staðurinn á tslandi er
menn geta dvalið i að vetrar-
lagi. Félagsbragurinn er hinn
auvirðilegast, sem hugsast get-
ur. Þar er samkomustaður ým-
issa útlendinga. Eru flestir
þeirra alveg ómenntaðir og
dveljast á Islandi aðeins i
gróðaskyni. Þar er ekki aðeins
hörmuleg auðn fyrir trúaða
menn heldur og alger vöntun á
sérhverri uppsprettu andlegar
nautnar. Þar eru haldnir 2—3
dansleikir á hverjum vetri og
stundum leika helstu ibúarnir
grinleika. 1 þessum tilgangi
leggja þeir undir sig yfirréttar-
húsiö og flytja hiklaust bekki úr
dómkirkjunni til þess að eitt-
hvaðsé til þessaðsetjast á”.