Þjóðviljinn - 17.07.1982, Qupperneq 10

10 SÍÐA — 1>JÓÐVILJINN Helgin 24.-25. júli 1982
ÖRUGG ENDURSALA
^VÍUDEILD
Ármúla3 S.38900
Tilkynning frá
ríkisskattanefnd
Rikisskattanefnd hefur flutt aðsetur sitt
að Laugavegi 118, Reykjavik. Inngangur
frá Rauðarárstig. Simanúmer er óbreytt.
Rikisska ttanef nd
RIKISSPiTALARNIR
lausar stödur
LANDSPÍTALINN
AÐSTOÐARLÆKNAR óskast á Hand-
lækningadeild frá 15. ágúst og á Barna-
spitala Hringsins frá 1. september nk. i
ársstöður.
Umsóknir, er greini námsferil og fyrri
störf sendist Skrifstofu Rikisspitalanna
fyrir 3. ágúst nk. Upplýsingar veita yfir-
læknir handlækningadeildar og Barna-
spitalans.
HJÚKRUNARDEILDARSTJÓRI óskast á
göngudeild öldrunarlækningadeildar hið
fyrsta eða eftir samkomulagi.
HJÚKRUNARFRÆÐINGAR OG
SJÚKRALIÐAR óskast til starfa á öldr-
unarlækningadeild.
Upplýsingar um stöður þessar veitir
hjúkrunarforstjóri, simi 29000.
FÓSTRA óskast til starfa á Sólhlið, dag-
heimili spitalans, frá 1. september nk. eða
eftir samkomulagi.
Nánari upplýsingar veitir forstöðumaður-
inn, simi 29000.
KLEPPSSPÍTALINN
HJÚKRUNARFRÆÐINGAR, SJÚKRA-
LIÐAR OG STARFSMENN óskast til
starfa á hjúkrunardeild spitalans við
Flókagötusvo og á aðrar deildir spitalans.
BORÐSTOFURÁÐSKONA óskast til
starfa á hjúkrunardeild spitalans við
Flókagötu.
Upplýsingar um stöður þessar veitir
hjúkrunarforstjóri, simi 38160.
Reykjavík, 16. júli 1982.
RÍKISSPÍTALARNIR
Þriðjudagur
til þrautar
Þetta er skrifaö á þriðjudegi.
Þaö er tiðindalitið á blaðinu i
dag. Ég er syfjaður, vaknaði i
morgun með hálsbólgu og kvef.
Úti streymir regnið úr gráum
himni.
Ég drekk kaffi án afláts og stari
tómlátlega á safarikt gras og
gráa möl sem glampar á i rign-
ingunni fyrir utan gluggann. Sól-
eyjabrúskur og hundasúrur skýla
sér bak við stóran stein sem jarð-
ýtan er ekki búin að taka.
Þriðjudagur til þrautar.
Hvaðskyldu margir blaðamenn
sitja við ritvélina sina á þessu
augnabliki með skinandi lifsleiða
i hverjum andlitsdrætti og stara
út i bláinn. Ef ekki fimmtiu og
fimm þúsund, þá að minnsta kosti
fimm þúsund.
Ó, hve ég vildi vera kominn
norður á Hornstrandir eða austur
i Skaftafellssýslur. Þá skyldi ég
arka aleinn upp með á og setjast á
stóran stein undir fossi og láta
regnið blessa mig og signa.
Malbikið er fóstra min en rætur
minar teygja sig ofan i svörðinn,
ofan i grasið og þangið, blessaða
störina og sölin.
Þetta er nú meira þunglyndið
sem veltur út úr ritvélinni. Það
mætti halda að ég væri að fara
yfrum. Þetta er þó bara kvef og
smávegis hálsbólga og rigning
úti.
Þetta, þetta.
Ég er andlaus.
Tæpast eru það þó tiðindi.
Ég held að ég ætti að fara heim
og leggja mig.
Nei, hér skal ég sitja og skrifa
einhverja vitleysu. Þetta er þó
ekki verri vitleysa en hver önnur
og i rauninni er miklu skemmti-
legra að skrifa vitleysu en eitt-
hvað alvöruþrungið sem er þegar
öllu er á botninn hvolft kannski
hálfu vitlausara en hitt.
Ó, Hornstrandir.
Þær lokka og seiða.
Ég heyri brimið svarra við
Fjalir og fuglagargið yfir. Renn-
vott iimandi blágresi og þangið,
þangið... Svo ligg ég flatur i litl-
um bát á rjómatærum sjó og
heyri hvernig árin dregst við
keipstokkinn en yfir sigla bólstrar
hraðbyri um himininn. Milt kjal-
sog.
Svo hrekk ég upp við ritvélina
mina, lit á klukkuna og tel tim-
ann.
Þriðjudagur til þrautar.
Það er tiðindalitið á blaðinu i
dag. Ég er syfjaður, vaknaði i
morgun með hálsbólgu og kvef.
Úti streymir regnið úr gráum
himni.
—Guðjón
Athugasemd frá setjara:
Hana, þar kom skýringin á þvi
hvers vegna handritum er svona
illa skilað inn á morgnana!
Margrét á Stéttum
Á siðustu öld bjó kona nokkur á
Stéttum i Hraunshverfi á Eyrar-
bakka er Margrét hét og var
Jónsdóttir. Hún þótti sérkennileg
á suma lund, einkum i frásögn og
málfari. Heldur var hún léttlif á
yngri árum sinum áður en hún
lagðist við fast. Sagði hún stund-
um frá ævintýrum þeim er hún
hafðikomist i á sokkabandsárum
sinum.
Frá fyrsta ástarævintýri sinu
sagðist Margréti á þessa leið:
„Einu sinni fór ég i Skaftholts-
réttir, og þá hittist svo á, að það
var mikil rigning. Hreiðraði ég þá
um mig einsömul i hrútakofa þar
á túninu. Þar var inni svarta-
myrkur, en ekki var nú hún Mar-
grétmin smeyk við það. Þá sé ég,
að það kemur einhver gufa. Svo
fer að lárdúna i þessu. Þá fer ég
að láta skrjáfnilera i mér. Svo er
þetta hjá manni um nóttina, og
svo lefruðumst við þarna. Svo sá
maður þetta ekki fyrr en haustið
eftir, þá i réttunum. Þá kvaðst ég
ekki geta haldið lengur þessa
lefrun okkar og þá gaf ég þvi út-
flúruð axlabönd i sárabætur, en
það grét ósköp, tuskan svarna.”
Þessi fyrsti ástmaður Margrét-
ar var Guðmundur Guðmundsson
frá Stúfholti i Holtum, þá ungur
maður. Þess skal getið að lárdúna
merkir að æmta eða umla,
skrjáfnilera að skrjáfa, lefrastað
trúlofast.
Þvi næst trúlofaðist Margrét
Guömundi Bessasyni frá Leið-
ólfsstöðum en sú trúlofun varð
ekki löng þvi að hann dó eftir
stuttan tima, þá á besta aldri.
Eftir þetta bjó Margrét i eitt
misseri eða ár i mesta lagi með
Gisla Guttormssyni i Hafliöakoti.
Þótti Margréti Gisli vera full-
daufur og aðfaralitill og undi þvi
heldur illa. Um það fórust henni
orð á þessa leið:
„Ef maður hugsaði, að þetta '
ætlaði eitthvað að fara að gjóa til
manns, þá gaut það upp á mann
kolmórauöu auganu. En maður
þoldi það nú illa i þá daga.”
Svo lofaðist Margrét þar á eftir
um litinn tima Friðriki Guð-
mundssyni á Hól á Stokkseyri en
hann sveik hana.
Maður Margrétar varð svo Jó-
hannes Árnason skipasmiður á
Stéttum. Þegar þau giftu sig ætl-
aði hann að leiða hana þegar þau
fóru frá kirkjunni. Þá sagði Mar-
grét:
„Þess þarf ekki, Jóhannes, ég
hef oft gengið ein i hvassara.”
Oft voru tilsvör Margrétar ein-
kennileg enda virtist hún kunna
mikið af sjaldgæfum orðum úr
ýmsum áttum. Einu sinni var
maður nokkur, sem hlóð niður
börnum að fjargviðrast yfir þvi i
áheyrn Margrétar og sagði, að
þetta hlytist af þvi að vera að
binda sig kvenfólki. Þá sagði hún:
„Þú hefðir þurft að búa þér til
leðurpallak með skóvörpum”
Einhver spurði Margréti að þvi
hvort hún hefði ekki liðið ógnar-
kvalir, þegar hún ól sitt eina
barn. „Læt ég það vera”, sagði
hún, ,,en skeð getur, að fissúran
hafi kámast.”
Þegar þau Guðjón Guðmunds-
son, sem siðar bjó á Gamla-
Hrauni, og Katrin Jónsdóttir frá
Stokkseyrarseli voru trúlofuð, lét
Katrin kaupa sér nýjan hatt i
Reykjavik. Þegar Margrét frétti
af þvi sagði hún:
„Hún Katrin átti gamlan reið-
hattsstromp, en hann þótti þá
ekki fullkominn, þegar þau voru
búin að halda þessa lefrun sina,
heldur varðað sækja annan suður
i Reykjavik, sem allur var útsett-
ur með tómum granattoppum og
nardushnöppum. ”
Margréti var þannig lýst að hún
væri prýðisvel greind, hagmælt
vel og orðhög, trygglunduð og
vinföst. Hún var forkur dugleg til
allrar vinnu og þar eftir vel verki
farin til handanna, eftir þvi sem
þá tiðkaðist. Hún var i meðallagi
frið, með móleit augu og vel
skyggn á huldar verur. Hún lést á
gamlaársdag rúmlega áttræð að
aldri. Einkasonur þeirra Jóhann-
esar var Sigurjón og er margt af-
komenda frá honum komið.
(Tekið úr Sögu Hraunshverfis á
Eyrarbakka eftir Guðna Jónsson
en hann hafði eftir Sigurði Guð-
mundssyni á Gamla-Hrauni. Frá-
sögnin er hér endursögð að
nokkru leyti og stytt.— GFr)