Þjóðviljinn - 27.11.1982, Blaðsíða 8

(8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 27.-28. nóvember 1982
Viötal við
Guðlaugu
Rún
Margeirs-
dóttur,
fyrsta
íslenska
skipti-
nemann
í Portúgal
í faðmi fjölskyldunnar á aðfangadagskvöld. Saltfiskur á borðum.
SALTFISKUR
á aðfangadagskvöld
Islenskirskiptinemareru nú
farnir að flakka æ víðar um
veröldina, þó að enn fari
flestirtil Bandaríkjanna.
Þjóðviljinn frétti af 19 ára
gamalli stúlku, sem dvaldist í
nær eitt ár í Portúgal, og
langaði til að forvitnast
nánar um dvöl hennar þar.
Portúgal er eitt af þeim
Evrópulöndum sem
íslendingar hafa ekki
fjölmennttil, og þá má líklega
telja á fingrum annarrar
handarsem kunna
portúgölsku.iStúlkan heitir
Guðlaug Rún Margeirsdóttir
úr Kópavogi, en hún stundar
nám í Verslunarskóla
íslands.
Að hika er
sama og að tapa
- Hvað kom til að þú fórst til
Portúgals, Guðlaug?
- Ég sótti um að fá að fara sem
skiptinemi, tæpu ári áður en ég fór,
og setti þá fram óskir um að komast
til einhvers Evrópulands, helst til
Frakklands. Svo kom svarið, og
það var Portúgal. Ég var dálítið
hikandi til að byrja með, því að ég
vissi nær ekkert um landið, en ein-
hver sagði: Að hika er sama og
tapa, og ég sló til, ekki síst vegna
Leiria er fallegur
smábær fyrir
norðan Lissabon.
þess að ég frétti að ég yrði fyrsti
íslenski skiptineminn til að fara
þangað.
- Og hvernig fjölskyldu lentirðu
svo á?
- Fyrst í stað var ég í 17 manna
hópi skiptinema frá ýmsum
löndum, en eftir vikudvöl fór ég til
fjölskyldu í um 20 þúsund manna
bæ fyrir norðan Lissabon er heitir
Leiria. Líklega hef ég verið nokk-
uð heppin. Þetta var frekar nú-
tímaleg millistéttarfjölskylda og
mér samdi vel við hana.
- Var þetta stór fjölskylda?
- Hjón með þrjú börn, tvo
stráka yngri en ég og stelpu á líku
reki. Hún talaði ensku og það var
mikill stuðningur fyrst í stað.
Brátt vissu allir
h ver þessi
Islendingur var
- Og hvernig leist þér svo á
Portúgal?
- Þetta var heimur gjörólíkur
þeim sem ég á að venjast, bæði
fólkið, tungumálið og veðrið. Fyrst
í stað, meðan ég kunni ekki orð í
portúgölsku, var þetta dálítið erf-
itt, en fólkið er miklu opnara og
lífsglaðara en íslendingar almennt,
og brátt vissu allir í bænum hver
þessi Islendingur var og vildu allir
tala við mig og vera mér vingjarn-
legir. Ég var því fljót að komast inn
í málið.
- Hugsa unglingarnir svipað og
hér heima?
- Þeir hugsa eins og við, en búa
ekki við jafn mikið frjálsræði. Þeir
eru mun háðari pabba og mömmu
með allt. Þó held ég að það sé að
breytast og fara í sama horf og
víðast hvar á Vesturlöndum.
- Hvers konar bær er Leiria?
- Fallegur smábær, en þar er
lítið um að vera. Hægt er að fara á
kaffihús, og Portúgalir eru reyndar
flestum stundum á kaffihúsum, og
fara á bíó. Fólkið vinnur mikið á
skrifstofum og við hvers konar
þjónustu, og allir þekkja alla. Þetta
er elskulegasta fólk, en dálítið
snobbað. Ef þú áttir þekktan
pabba gastu ekki hagað þér eins og
þú vildir.
Ef ég sagði
það rétt
var klappað
- Þú hefur væntanlega gengið í
skóla?
- Já. Það gekk upp og ofan.
Fyrst í stað skildi ég ekki neitt og
gerði lítið annað en að stara út í
loftið eða skrifa bréf heim í tímum.
Eftir að ég fór að skilja málið kom
ég aðallega í tíma til að fylgjast
með og vera í félagsskap í bekkn-
um mínum. Skólinn var mjög
Heimilisfaðirinn, Comes
de Anica með dótturina -
Nico og Guölaugu Rún