Þjóðviljinn - 01.05.1985, Qupperneq 9

MENNING
ein
Eggerts Þorleifssonar, og má
kannske setja það á reikning
leikstjórans. En Eggert sýndi
ótrúlega fimi í allskonar fettum
og brettum og var merkilegt að
maðurinn skyldi ekki fara sér að •
voða í öllum látunum. Hlutverk
fangavarðarins er raunar hálf
vandræðalegt af hálfu höfunda,
og er alltaf hætta á að það verði
gert of yfírdrifið og langdregið
eins og skeði hér.
En snúum okkur að söngfólk-
inu. Þar skal fyrstan telja Sigurð
Bjömsson í hlutverki Gabriels
von Eisensteins. Sigurður er eins
og fæddur í þetta hlutverk, enda
hefir hann sungið það og leikið
margoft bæði hér heima og er-
lendis. Röddin er stórfín og enn
er hann léttur í spori og leikur af
miklu fjöri glaumgosann hann
Eisenstein. Það má segja að hann
sé máttarstólpi sýningarinnar.
Ólöf Kolbrún Harðardóttir fer
með hlutverk Rósalindu. Hún
syngur ágætlega eins og hennar er
von og vísa og leikur allvel, en
hvort hún er hin ekta Rósalinda
sönglega séð, er ég ekki alveg viss
um, t.d. hefði mátt vera meiri
skaphiti f ungverska söngnum.
En þessi Rósalinda er falleg eins
og höfundar óperettunar ætlast
til að hún sé, og að því leyti pass-
aði Ólöf Kolbrún sannarlega í
hlutverkið.
Þriðja aðalhlutverkið, Adele,
var í höndum Sigríðar Gröndal.
Það er ekki spuming um það, að
Sigríður vann mikinn listasigur.
Hún beitir röddinni af smekkvísi
og öryggi og lék hún þessa kátu
stofustúlku af mikilli glettni og
lífsfjöri. Júlíus Vífill Ingvarsson
söng Alfredo tenorsöngvara og
tókst að gera hann hæfilega
kjánalegan. Hann var ágætur
Kammermúsíkklúbburinn
Sinnhofer-kvartettinn
leikurí minningu Bachs
og Peter Wöpke en þeir leika allir Thron tret ’ich hiermit“ en það
með hljómsveit Rfldsóperunnar í fyrsttalda er síðasta stórverkið
Múnchen. sem Bach samdi og er þetta í
Á efnisskrá tónleikanna í fyrsta sinn sem það er flutt hér á
kvöld era verkin „Die Kunst der landi.
Fuge“ og sálmalagið „Vor deinen -ÞH
Sænskur trúbadúr
Kammermúsíkklúbburinn
heldur í kvöld, 1. maí, kl. 20.30
tónleika í minningu þess að
300 ár eru liðin fráfæðingu
tónskáldsins Johanns Se-
bastians Bachs og verða þeir í
Bústaðakirkju. Þarmun hinn
þekkti þýski kvartett, Sinnhof-
erstrengjakvartettinn frá
Múnchen leik ásamt Ragnari
Björnssyni organleikara.
Þetta er í fjórða sinn sem Sinn-
hofer kvartettinn heimsækir
Kammermúsíkklúbbinn en fyrst
kom hann árið 1977. Hann er
skipaður þeim Ingo Sinnhofer,
Aldo Volpini, Roland Metzger
f kvöld, 1. maí, kl. 20.30 kemur
sænski trúbadúrinn Jerker Eng-
blom fram í Norræna húsinu og
syngur lög eftir Bellman, Evert
Taube ofl. Engblom er
menntaskólakennari í bænum
Karlstad og hefur jafnframt því
starfi komið fram sem vísna-
söngvari. Hann þykir ágætur
túlkandi Bellmans og Birger Sjö-
bergs og hefur sungið inn á
hljómplötur auk þess að koma oft
fram í útvarpi og sjónvarpi.
-ÞH
Bróðskemmti-
leg efnisskrá
Sinfóníuhfjómsvcit íslands.
Tónleikar í Háskólabíói 27. apríl
1985.
Stjómandi Jean-Pierre Jacquillat
Finnski kvennakórinn Lyran, kór*
stjóri Lena von Bonsdorff
Efnisskrá: Leos Janacek: „Taras Bul-
ba“ rapsodía fyrir hljómsveit
Jean Sibelus: Impromtu op. 19 fyrír
kvennaraddir og hljómsveit
Ciaude Debussy: Þrjú næturljóð
Manuel de Falla: ,,1‘ríhymdi hattur-
inn“ balletttónlist.
Það var leiðinlegt að ekki
skyldu vera fleiri áheyrendur á
tónleikum S.í. laugardaginn 27.
apríl s.l. Þessir tónleikar áttu að
vera 18. okt. s.l. haust en það
varð að fresta þeim vegna verk-
falls B.S.R.B. Tónleikamir vom
illa auglýstir og fóm fram hjá
mörgum sem hefðu viljað hlusta
á þá. Það var synd, því efnisskrá-
in var bráðskemmtileg og í heild
vei flutt af S.í. undir ágætri stjóm
Jean-Pierre Jacquillat.
Finnski kvennakórinn Lyran
söng í tveim vérkum, Impromtu
op. 19 eftir Jean Sibelius og í
þriðja næturljóðinu úr „Noctum-
es“ eftir Debussy. Tónleikarnir
hófust á „Taras Bulba“ rapsodíu
fyrir hljómsveit eftir tékkneska
tónskáidið Leos Janacek. Það er
ekki oft sem leikin em verk eftir
þennan höfund á sinfóníuhljóm-
leikum hérlendis, en eftir þessu
verki að dæma (og nokkmm öðr-
um verka hans sem ég hefi
kynnst) mætti hann gjama vera
oftar á efnisskrá. Hér er um
merkilegan höfund að ræða.
„Taras Bulba" er mjög áheyri-
legt verk, skemmtilega orkestrer-
að þar sem hljóðfæraleikarar
fengu að spreyta sig á fallegum
sóióum og vil ég sérstaklega
minnast á sóló enska hornsins
sem Daði Kolbeins lék mjög vel á
og að ógleymdum okkar ágæta
konsertmeistara Guðnýju Guð-
mundsdóttur sem lék sína fíðl-
uobligato mjög fallega. Hróður
Leos Janaceks hefur stöðugt far-
ið vaxandi á síðustu áratugum en
verk hans áttu erfitt uppdráttar
framan af. Nú er hann talinn eitt
merkasta tónskáld tékka, á eftir
risunum, þeim Smetana og Dvor-
ak.
Eins og áður segir, þá söng
kvennakórinn Lyran í tveimur
verkum á þessum tónleikum.
Kórinn er afbragðsgóður og söng
hann Impromtu op. 19 eftir Sibe-
lius ásamt S.í. firábærlega vel.
Eftir hlé stjómaði Jean-Pierre
Jacquillat hljómsveitinni í þrem-
ur næturhljóðum, Noctumes,
„Nuages“ (Ský), „Fétes" (Hátíð-
ir) og „Sirénes“ (Hafmeyjar)
eftir Claude Debussy. Af þessum
þrem næturhljóðum hefir „Fét-
es“ náð mestum vinsældum og er
það oft leikið eitt sér á sinfóníu-
tónleikum. Það var því upplagt
tækifæri þegar þessi ágæti finnski
kvennakór var hér á hljómleika-
ferð. Flutningurinn tókst ágæt-
lega og var góður heildarsvipur á
þessu vinsæla meistaraverki.
Að endingu var hin glæsilega
balletttónlist „Þríhymdi hattur-
inn“ eftir Manuel de Falla fjör-
lega leikin af Sinfðmuhljóm-
sveitinni. En vegna þess hversu
fátt fólk var í salnum, var klappið
í daufara lagi, en fólk skemmti
sér vel, það held ég að ég megi
fullyrða.
R.S.
Enn
íslenska óperan:
Leðurblakan.
Óperetta í þremur þáttum eftir Henry
Meiihac og Ludovic Halévy, með
söngtextum eftir Richard Genée í ís-
lenskri þýðingu Jakobs Jóh. Smára.
Tónlist eftir Johann Strauss yngrí.
Óperettan „Leðurblakan“
eftir Johann Strauss var frum-
sýnd laugardaginn 27. apríl s.l. af
íslensku óperunni. Þetta er í
þriðja sinn sem þessi vinsælasta
óperetta allra tíma er flutt hér á
landi og er ekki minnstu ellimörk
að finna á þessu meistaraverki
sem hrífur enn í dag jafnt aldna
sem unga, með sinni heillandi
tónlist og sjarma í söng og texta.
Það var mikil stemmning meðal
fmmsýningargesta og er óhætt að
segja að íslenska óperan hafi
bætti einni skrautfjöður í hatt
sinn með þessari uppfærslu, sem
þó var ekki alveg hnökralaus á
frumsýningunni, en það stendur
sjálfsagt til bóta er frá líður.
Fyrsti þáttur var bráðskemmti-
legur mátulega hraður í leik og
söng, en það sama verður því
miður ekki sagt um annan þátt
(veisluna í höli Orlofskis fursta).
Það var undarlegur dmngi yfir
þeim þætti framan af, hvað sem
því olli, en þegar á leið lifnaði
heldur yfir mannskapnum. Þriðji
þáttur var sístur að mínu áliti, og
það ekki hvað síst vegna ofleiks
skrautfjöðrin
John Speight, Asrún Davíðsdóttir, Eggert Þorleifsson og Guðmundur Jónsson ( hlutverkum sínum í Leðurblökunni.
Myndin er tekin á æfingu.
þegar hann var að reka upp rokur
úr Verdi ópemm og yfirleitt
fannst mér hann standa sig vel í
söng og leik. Guðmundur Jóns-
son fór með hlutverk Benjamin
Falk. Það er ekki stórt hlutverk
og gefur ekki tilefni til mikillar
umsagnar. En það er ávalt gaman
að sjá og heyra Guðmund á sen-
unni. Hann stendur alltaf fyrir
sínu. John Speight fór með hlut-
verk Frank fangelsisstjóra og
gerði því góð skil bæði í söng og
leik. Raunar lék hann
fangelsisstjórann alveg kostu-
lega. Hlutverk Orlofksis fursta
var í höndum Hrannar Hafliða-
dóttur. Ekki var ég allskostar
ánægður með leik hennar né
söng. Gervið var einum of fárán-
legt og söngurinn eins og þetta
væri ekki hennar eðlilega rödd.
En kannske hæfir þetta einmitt
hinum lífsleiða fursta. Guð-
mundur Ólafsson fór með lítið
hlutverk Dr. Blint lögfræðings og
gerði því skil eins og efni stóðu
til. Sama má segja um Idu
dansmey sem Ásrún Davíðsdótt-
ir lék.
Hljómsveit íslensku óperunn-
ar var skipuð úrvalsfólki og lék
hún prýðisvel undir ágætri stjórn
Gerhards Deckerts. Kórinn var
einnig prýðilegur. Þórhildur Þor-
leifsdóttir var leikstjóri. Hún hef-
ir unnið mikið og gott verk með
því að koma þessari sýningu á
laggirnar. Hún var hugmyndarík,
en þó finnst mér að hún tefli
stundum á tæpasta vað, sbr. hlut-
verk Frosch fangavarðar eins og
áður segir. En langmestur hlutur
sýningarinnar er verulega vel
uppsettur og öllu vel fyrirkomið á
þessari þröngu senu. Leikmyndir
vom ágætar og búningar fallegir.
Að endingu óska ég íslensku
óperunni til hamingju með þessa
skemmtilegu uppfærslu á „Leð-
urblökunni“.
Ml&vikudagur 1. maí 1985 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 9