Þjóðviljinn - 22.02.1986, Side 8

MENNING
Ingunn hugar að búnaði drottningarinnar (Eddu Svavarsdóttur)
Hringur Jóhannesson í Gallerí Borg meö myndir „Frá sjöunda áratugn-
um“, olíumálverk, litkrítarmyndir og teikningar; gert á árunum 1962-8, Þetta er
24. einkasýning Hrings, - og á henni eru nokkur verka frá fyrstu sýningum
hans. Sýning Hrings stendur til 3. mars.
Breiðholt
Hver
síðastur
Leikarar í Fjölbrautaskólanum
í Breiðholti Ijúka nú um helgina
sýningum á Sköllóttu
söngkonunni eftir lonesco, kl. 14
á laugardag og sunnudag.
Leikstjóri er Ragnheiður
Tryggvadóttir, og sýningar fara
fram í hátíðasal skólans. Miða-
sala klukkutíma fyrir sýningu. I
kynningu helgarviðburða í blað-
inu í gær var haldið fram ýmsum
firrum um sýningar á þessu
leikriti breiðhyltinga, og leiðrétt-
ast þær hérmeð.
Regnboginn
Scola,
Godard,
Fellini...
Núverandi allradagamánu-
dagsmynd í Regboganum,
Bóleró, hef ur gengið og gengið,
og þykirforráðamönnum
Regnbogans/Háskólabíós þegar
sýnt að hægt sé að halda áfram
að bjóða áhorfendum
kvikmyndalist til afþreyingar frá
iðnaðarframleiðslu.
Næsta mynd eftir Bóleró er
önnur mynd sama leikstjóra,
Claude Lelouch: Viva la vie/
Maður og kona hverfa. Þar á eftir
kemur mynd eftir ítalann Ettore
Scola, Passione d’amore/
Ástareldur, síðan mynd Godard,
Prénom Carmen.
Að auki væntanlegar: Max
Havelaar, hollensk/indónesísk
eftir Fons Rademarker; Alsino og
kondórinn (frá Nicaragua, Kúbu,
Mexíkó, Costa Rica) eftir Miguel
Littin, E la nave va / Og skipið
siglir eftir Fellini, Oltra la porte /
Bakvið lokaðar dyr eftir ítalann
Liliana Cavani.
Um miðjan mars verða svo
sýndar nýbylgjumyndir á þýskri
kvikmyndakviku í samvinnu bí-
ósins við Germaníu.

Leiklist Flensborg
Ægilega
skemmtilegt
mord
Yvonne, prinsinn og vinur hans: Hildur Gylfadóttir, Gísli Guölaugsson, Gunn-
steinn Sigurðsson (myndir: EÓI)
Nemendur í Flensborgarskóla í
Firðinum hafa nú tekið aftur upp
leikþráðinn eftir nokkurt hlé. og
frumsýna undir leikstjórn
Ingunnar Ásdísardóttur á
mánudagskvöld leikinn um
Yvonne, prinsessu af
Búrgund.
Höfundur er Pólverjinn Wit-
old Gombrowicz, og fjallar
leikritið um ansi hreint erfiða
stúlku, Yvonne, sem ekki talar, -
en prinsinn í kóngshöllinni á-
kveður að eiga hana afþví hann er
orðinn leiður á hirðlífinu. Því
miður er ekki hægt að nota orðin
til feluleiks við þann sem ekki tal-
ar, - sem veldur ýmsum vanda í
höllinni, og að lokum er ákveðið
að losa sig barasta við stúlkuna...
- Fyndið, fjörugt, en engan
veginn innihaldslaust, segir
leikstjórinn um stykkið, - og svo
endar þetta alltsaman með ægi-
lega skemmtilegu morði.
Ingunn hefur leikstýrt hjá ýms-
um skólum á höfuðborgarsvæð-
inu, meðal annars einþáttungun- ,
um eftir Kjarval og Lorca í
Hamrahlíð nú í haust, - hún segir
þetta fjöruga vinnu og skemmti-
lega, en stundum soldið snúna:
leikararnir í skólanum allan dag-
inn og vinnan því aðallega á
kvöldin, og nóttunni dagana fyrir
frumsýningu. Upp og ofan hvort
þátttakan í leikstarfi er metin í
skólanum, en af þessu leik-
starfi læra krakkarnir óskaplega
mikið, meira en bara textann
- Hressir og skemmtilegir
krakkar í Flensborg, segir Ing-
unn, gasaleg brandarabörn. Og
er þá að sjá afraksturinn: frum-
sýnt mánudag, næstu ákveðnu
sýningar á miðvikudag, föstudag
og laugardag.
Siátfstætt fólk á spýtu
Sinfóníutónleikar
Stjórnandi Klaus-Peter Seibel
1. sinfónía Beethovens
Carmina Burana eftir Carl Orff
Sinfóníuhljómsveitin, Kór ís-
lensku Óperunnar styrktur, Krist-
inn Sigmundsson, Júlíus Vífill Ing-
varsson, Sigríður Gröndal.
Háskólabíó
Klaus-PeterSeibel, ágætur
stjórnandi úr Þýskalandi, var enn
kominn til landsins og mörgum
aufúsugestur, sérstaklega þeim
sem heyrðu Hollendinginn
fljúgandi undir hans stjórn í fyrra,
en þá var Wagnerópera flutt í
fyrstasinnhérálandi.
Nú var hann mættur með mús-
ík, sem tengist þýskri þjóðernis-
stefnu ekki síður en Wagner, á
annan hátt reyndar og kannski
öllu ógeðfelldari, en tengslin eru
augljós, hvort sem mönnum líkar
betur eða verr.
Þetta var sumsé Carmina Bu-
rana eftir Carl Orff, stór og upp-
blásin kantata fyrir einsöngvara,
kór og hljómsveit frá nóttum
löngu hnífanna, 1937. Ekta vald-
hafamúsík og gæti þessvegna
hafa verið samin fyrir olympíu-
sjóið sem sett var á svið í Berlin
1936, eða eitthvert flokksþingið í
Núrnberg. Textarnir eru að vísu
sóttir í stúdentakveðskap frá
miðöldum, latínukveðskap, sem
ortur var í Bæjaralandi og víðar
og þykir þeim sem latínu kunna
þeir vera blautlegir í meira lagi og
fær enginn neitt gert við því. En
músíkin sjálf er gerð til að höfða
sem sterkast til frumstæðra hvata
áheyrenda, til yfirgangs ofbeldis-
eiginleikanna, sem búa í okkur
öllum þrátt fyrir 2000 ára krist-
indóm og eilífa drauma um
mannúðarstefnu. Þar er hamrað
á hljóðfalli, markvisst einsog í
hergöngu, laglínur oftast einsog
einfölduð vasaútgáfa af „trúba-
doramúsík" og hljómtilþrifin
álíka áhugaverð og í vélrænu
rokki. Eitthvað þessu líkt hljóta
„menntamenn" í Þriðja ríkinu að
hafa baulað þegar þeir voru að
brenna bækur Thomas Mann og
negla „Sjálfstætt fólk“ á spýtu.
Enda má ekki gleyma, að fræg-
asta verk Orffs, svokallað „Orffs
Schulwerk“ og er ætlað grunn-
skólum, var eitt af áhrifamestu
uppeldismeðulum Hitlerjugend.
Það segir sig sjálft að Carmina
Burana og annað af því tagi, þarf
rosa músíkapparat ef það á að ná
tilgangi sínum. í þetta sinn var
kórinn svona helmingi of fá-
mennur. Það var kór íslensku óp-
erunnar með liðsauka, og þó
hann teldi uþb. 70 manns, og
syngi fullum hálsi og hreint, þá
dugði það ekki til að ná tilætluð-
um múghrifum. Einsöngvararn-
ir, Kristinn Sigmundsson, Júlíus
Vífill Ingvarsson og Sigríður
Gröndal, voru öll til sóma og hef
ég reyndar ekki heyrt Júlíus betri
áður, í háróma hlutverki gæsar-
innar á glóðunum. Kristinn fór
ljúflega Qg þó karlmannlega með
sitt stóra hlutverk, og það var fal-
legt að heyra hvernig hann svei-
flaði á milli „registra", frá
karlmannlegum, þéttum bassa-
tónum upp í háa en hljómmikla
„falsettu“. Og Sigríður Gröndal
er greinilega efnileg söngkona,
sem vonandi á eftir að heyrast í
sem oftast.
Hljómsveitarhlutverkið í
Carmina Burana er nú ekki sér-
lega spennandi, en S.í. gegndi
því hraustlega undir stjórn
Seibels. En fyrir hlé lék hún hins-
vegar fyrstu sinfóníu Beetho-
vens, og það var yndislegt. Seibel
fékk hana til að fylgja sér t
hreinni og blæbrigðaríkri „músis-
eringu“, svo unun var á að hlýða.
Það var sönn lífsgleði, án hernað-
aranda og grófyrða. G.s.l.
Leifur Þórarinsson
Aftur í dag
í dag kl. 14 verða endurteknir
Beethoven og Orff-tónleikarnir
sem hér er að ofan um fjallað.
8 SIÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 22. febrúar 1986