Þjóðviljinn - 20.08.1986, Blaðsíða 9

MENNING
Myndlist
Gísli
Halldórss
„Gísli Ragnhildar er klassískur í
frakka sínum og stellingu,
hreyfing í honum en þó ekki. Þá
hæfir ekki síður því sem áður
sagði að líkt er að styttan sé
hlaðin, eins og varða, en ekki
höggvin út úr steini, enda
maðurinn ekki genginn í
b]orgin.íé^A

sem fyrr segir enn á meðal manna
svo einkennileg tilfinning sem
það hlýtur þó að vera fyrir hvern
að mæta þeim manni sökkul-
lausum á Laugaveginum sem
maður kannast við af stalli í
Laugardalnum. Að vísu þekki ég
ekki Gísla og á því erfitt með dóm
um hið sviplega í málinu, en bak-
svipur hans er mér þó alltaf
minnisstæður af heiðursbekkjum
bernsku minnar sem hann vermdi
víða þar í dalnum. Ekki sýnist
mér annað en að hann geri sig vel
í styttunni. Og öruggt mun vera
að hún er líkari Gísla en önnur
þau minnismerki sem honum
hafa risið þarna í kring.
Staðarval er styttu einatt mikil-
vægt og jafnvel mikilvægast, en
hefur ekki heppnast vel í þetta
sinn. Gísli stendur í ómerkilegum
en vandlega tyrfðum slakka sem
Fátt er jafn tígulegt og stytta á
stalli og því ávallt mikill fengur
okkar borgarbúum í nýjum
mönnum sem tilbúnir eru til þess
að taka á sig það vissa hreyfingar-
leysi sem hverri þeirri borg er
nauðsynlegt sem sífellt rekur
slóðir nýrra kynja. Þeir eru þeim í
senn merki til minnis og áminn-
ingar, hvatningar klappaðar í
stein. Þeir eru vörður af brautum
vanans. Og nú er hann mættur
einn til viðbótar, Gísli Halldórs-
son fyrrverandi forseti ÍSÍ, og
gefur kost á sér til þess að verma
einn af sínum eftirlætisreitum,
Laugardalinn. En sem kunnugt
má vera hefur þessi kunni arki-
tekt einmitt staðsett þar margar
af öðrum góðum hugmyndum
sínum.
Það er hin unga högglistakona
okkar, Ragnhildur Stefánsdóttir,
gengur niður af hinu lága bíla-
plani á milli hallarinnar og vallar-
ins og týnist því auðveldlega í
bfla- og biðröðum sem myndast í
kringum miðasöluskúrana þar
skammt frá. Aðdragandinn að
styttunni, sem endurreisnar-
mönnum var svo annt um, er því
enginn og hin mannlega nálægð,
sem fólgin er í hæfilegri fjarlægð
styttunnar við áhorfandann, því
ekki eins áberandi. Það er
óskiljanleg óheppni að Gísli sjálf-
ur, sem allt var í öllu i skipulagi
dalsins, hafi ekki gert ráð fyrir
góðu torgi fyrir styttuna, en úr
því sem komið var hefði líklega
farið betur á að láta hana standa á
toppi hinnar miklu þakhvelfingar
Laugardalshallarinnar því þar er
hinn eina sanna aðdraganda að
finna, þó etv. hefði hann orðið
afhjúpunargestum full erfiður.
Einna viðkvæmastur þáttur
minnisvarða er svipurinn og þá
einkum munnsvipurinn. Fyrsta
sem fengið hefur það véfengjan-
lega verkefni að setja hinn mikla
íþróttafrömuð í helgan stein, en
hefur tekist að gera það án þess
að fundið verði að. Ragnhildur
reynir sem betur fer ekki að vera
frumleg og nær því rökréttu sam-
bandi og framhaldi við þá miklu
hefð sem myndastyttan er. Hún
skipar sér þar með á þaulsetinn
bekk þeirra Sigurjóns Olafssonar
og Einars Jónssonar, sem einmitt
gerði sín bestu verk þegar ein-
hver utanaðkomandi pressa varð
til þess að hefta hið leiðigjarna
hugarflug. Gísli Ragnhildar er
klassískur í frakka sínum og stell-
ingu, hreyfing í honum en þó
ekki. Þá hæfir ekki síður því sem
áður sagði að líkt er að styttan sé
hlaðin, eins og varða, en ekki
höggvin út úr steini, enda maður-
inn ekki genginn í björgin.,
HALLGRÍMUR
HELGASON
spurningin sem vaknar í kringum
styttu er sú hvort hún líkist hon-
um. Eru þá kallaðir til þeir sem
ennþá muna manninn, en í þessu
dæmi mun samanburðurinn vera
þægilegri því Gísli Halldórsson er
Miðvikudagur 20. ágúst 1986 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 9