Þjóðviljinn - 13.01.1987, Page 7

Umsjón:
Vilborg
Davíðsdóttir.
Sigurbjörg ásamt
dóttursinni Odd-
björgu: Mér þykir
versthvaðvinnu-
álagið og peninga-
leysið bitnar á
barninumínu.
Mynd E.ÓI
Eg Kef þó vonina
Einstœð móðir í viðtali við Þjóðviljann: Vinn tólf
stundir á dag á tveimur vinnustöðum. Er að baksa við
að kaupa tveggja herbergja íbúð. Hitti dótturmina
þegar égfer með hana í pössun
Sigurbjörg Þorleifsdóttir
er 27 ára einstæð móðir. Á
sínum tima iauk hún 5.bekk
í gagnfræðaskóla á Akra-
nesi, en hún er fædd og
uppalin vestur á fjörðum.
„Við erum öll flutt suður
núna, bæði pabbi, mamma
og við systkinin," segir hún
í upphafi samtals okkar.
Hún á sex ára dóttur,
Oddbjörgu, og er ein af hin-
um fjölmörgum einstak-
lingum í íslenska velferðar-
þjóðfélaginu sem verður að
vinna á tveimur vinnustöð-
um til þess að hafa í sig og
á.
„Öðruvísi gengi þetta alls ekki
upp,“ segir hún. Hún hefur unnið
í banka undanfarin þrjú ár frá
klukkan níu til fimm en þegar
hún sleit samvistum við sambýlis-
mann sinn dugði það ekki lengur
til þess að ná endum saman. Síð-
astliðið ár hefur hún því unnið
eitt til þrjú kvöld í viku í vídeó-
leigu frá ídukkan sjö til ellefu og
þriðju hverja helgi vinnur hún
þar frá klukkan tvö til ellefu.
Með allri þessarri vinnu segist
hún ná 45. - 48.000 krónum
samanlagt í laun á mánuði. Auk
þess fær hún mæðralaun og með-
lag að upphæð 7.200 krónur
hvern mánuð.
„Dóttir mín er í gæslu hjá konu
sem rekur sjálf dagheimili í kjall-
aranum hjá sér. Þar sem hún er
ekki útlærð fóstra hefur hún ekki
leyfi til að reka einkadagheimili
og þess vegna fæ ég ekkert endur-
greitt af því sem ég borga henni,
það eru 9.700 krónur á mánuði.
Þegar ég sleit sambúð í hitti-
fyrra töldum við pabbi hennar að
það væri betra að hún væri áfram
á sama stað þó það kostaði meira
þar til hún byrjaði í skóla og
kæmist á skóladagheimili, það
var nóg rót á henni vegna sam-
búðarslitanna og þau á Félags-
málastofnun voru sammála okk-
ur um það. Mér er samt sem áður
neitað um endurgreiðslur þaðan
vegna reglnanna.
Eg sótti svo um pláss á skóla-
dagheimili í fyrrasumar en komst
ekki að. Ég er á biðlista og vona
að hún fái pláss næsta haust, hún
getur ekki verið mikið lengur á
barnaheimilinu, orðinn hálfgerð-
ur öldungur þar!
í vídeóleigu
á kvöldin
og um helgar
Ég kem með hana á dagheimil-
ið um hálfníuleytið á morgnanna
og klukkan hálftíu fer konan á
barnaheimilinu með hana í
skólann. Hún sækir stelpuna svo
aftur á hádegi þegar hún er búin í
skólanum. Ég sæki hana klukkan
hálfsex á daginn eftir að ég er
búin að vinna í bankanum til þess
eins að fara með hana í pössun
annars staðar þau kvöld sem ég
þarf að vinna á vídeóleigunni.
Móðir mín hefur verið mjög
hjálpleg með að passa á kvöldin
og um helgar, og ef eitthvað kem-
ur upp á get ég alltaf leitað til
pabba Oddbjargar eða fyrrver-
andi tengdaforeldra minna. Þetta
er því mikið flakk á milli staða og
ég gæti þetta ekki nema með því
að eiga góða að og sem betur fer
er sambandið mjög gott.
Pabbi hennar er oft með hana
og borgar mestan hlutann af
barnaheimilisgjaldinu.
Eftir að við slitum samvistum
var ég í íbúðinni sem við höfðum í
nokkra mánuði. Síðan flutti ég í
leiguhúsnæði í Reykjavík og var
þar þar til ég fékk úthlutað verka-
mannaíbúðinni í Kópavogi. Út-
hlutunin kom eftir þrjár umsókn-
ir og eitt og hálft ár. Ég flutti í
hana í júní á síðasta ári, hún er
tveggja herbergja og kaupverðið
er tæplega 2,3 milljónir.
Dóttir mín kvartar mjög mikið
þegar ég fer að vinna en ég hef
reynt að útskýra fyrir henni að ég
verði að vinna svona mikið til
þess að við getum keypt þessa
íbúð og ég held að hún skilji það.
Það má segja að við séum að
kaupa þessa íbúð saman. Vinn-
uálagið á mér bitnar mest á henni
en pirringnum reyni ég að halda
fyrir sjálfa mig og láta það ekki
koma niður á barninu.
Peningaleysið
bitnar á barninu
Núna er ég að borga af lánun-
um sem ég tók fyrir útborguninni
og býst við að fá fljótlega rukkan-
ir frá húsnæðismálastofnuninni,
ég veit ekki vel hve mikinn skell
ég fæ þaðan. En með því að
kaupa í stað þess að leigja þá á ég
þó peningana sjálf.
Maður ýtir þessu á undan sér
og vissulega hjálpar VISA manni
mikið til þess. Ég er ein þeirra
sem hélt plastkortajól, gat skipt
kostnaðinum niður á tvo mánuði.
Ég legg til hliðar nokkur þús-
und hvern mánuð til þess að setja
í afborganirnar, ég verð að gera
það þó mig vanti peninga fyrir
öðru.
Það er ekkert slæmt að vera
einn, en það er hræðilegt að vera
einstæð móðir. Peningaleysið
bitnar svo mikið á barninu og tími
minn fer mikið í ferðir með hana
á milli staða. Þegar ég vinn ekki á
kvöldin reyni ég að eyða öllum
tíma sem ég get með henni en það
er frekar stutt, frá því að ég lýk
vinnu í bankanum og þar til hún
fer að sofa um klukkan níu.
Fyrstu 4-5 mánuðina eftir að ég
skildi fór ég ekkert út á meðal
fólks en ég er farin að gera það
núna. Það er nauðsynlegt fyrir
mann að fara eitthvað en ég eyði
þó ekki miklu í það.“
Ég hef þó vonina
Hugsarðu um sjálfa þig sem fá-
tæka?
„Ég á engan pening ef þú átt
við það. Maður kann ekki við
þetta orð, fátækt. Það hefur
aldrei hvarflað að mér að sækja
um aðstoð frá hinu opinbera, ég
vissi eiginlega ekki fyrr en nýlega
að ég ætti kost á því til þess að
losna við aukavinnuna.
Það stendur heldur ekki til að
gera það, mér finnst að á meðan
fólk getur séð fyrir sér sjálft þá
eigi það að gera það. Ég veit að
þetta hljómar mótsagnakennt,
fyrst segi ég að vinnuálagið bitni á
barninu en samt vil ég ekki að-
stoð frá Félagsmálastofnun, en
svona er ég.
Ég kenni engum um aðstæður
mínar, launin mín mættu þó
hækka tvöfalt. Ég vinn við tölvu í
bankanum og draumastarfið er í
tengslum við tölvur. Mig langar
að verða kerfisfræðingur, en mig
vantar svo mikla menntun upp á
þannig að ég býst ekki við það
verði nokkurn tímann.
Maður verður að vera sáttur
við lífið og tilveruna, öðru vfsi
gengur þetta ekki. Ég lærði það
einu sinni að það er vonlaust að
vera bitur út í lífið, slíkt kemur
bara upp vanlíðan í manni sjálf-
um. Það er betra að horfa réttum
augum á hlutina og ég hef þó
alltaf vonina unt að ég þurfi ekki
alltaf að vinna svona mikið, þó ég
sjái ekki fram á það núna hvenær
það verður.“
Þriðjudagur 13. janúar 1987 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7