Þjóðviljinn - 31.01.1987, Blaðsíða 5

af vídeóóvinum, vídeóglóð
og vídeóhúsdýrum
heimilisarininn
„Heyrðu,“ sagði kunningi
minn. „Líttu við hjá mér í kvöld.
Mig langar til að sýna þér svo-
lítið.“
„Hvað?“
„Ég sýni þér það þegar þú kem-
ur. Þetta er mjög merkilegt.
MJÖG merkilegt."
„Hvað er þetta? Segðu mér
hvað það er, annars trúi ég ekki
að það sé merkilegt.“
„Það er spóla. Vídeóspóla,“
sagði hann hvíslandi í trúnaðar-
róm.
„Ertu genginn af göflunum
maður? Heldurðu að ég ferðist
um borgina endanna á milli til að
glápa á vídeóspólur?"
„Það er ýmislegt á sig leggjandi
til að fá að sjá þessa spólu," sagði
hann.
„Það væri réttast að senda á þig
lögregluna, ef þú ert að þvælast
með ólöglegar vídeóspólur."
„Þessi spóla er lögleg, væni
minn,“ sagði hann. „Eg á meira
að segja kvittun fyrir henni.“
„Ég verð nú að viðurkenna, að
áhugi minn á dónaskap er mjög
takmarkaður, að ekki sé minnst á
mannát og ofbeldi.“
„Já, þú ert farinn að eldast."
„Ég er allavega of gamall til að
nenna að sitja með þér fram á
nótt gónandi á vídeó.“
„Láttu ekki svona. Þetta er
stórmerkileg spóla. Tímamóta-
verk.“
,Jœja?“
„Sé þig klukkan níu.“
„Þá það.“
„Láttu nú fara vel um þig,“
sagði hann. „Ég ætla bara að ná í
framlengingarsnúru, svo að þú
getir haft rafmagnsofninn hérna
við lappirnar á þér.“
„Láttu ekki svona,“ sagði ég.
„Það er funheitt hérna inni. Hef-
ur það kannski farið framhjá þér
eins ogfleira að það er hitabeltis-
loftslag á íslandi um þessar
mundir?"
„Hann ansaði mér ekki, heldur
sótti framlengingarsnúru og setti
rafmagnsofninn í samband.
„Slappaðu nú verulega vel af,“
sagði hann og kveikti á vídeóinu.
„Hér kemur nýjasta nýtt frá Am-
eríku.“
A skjánum birtist mynd af
arni. Það skíðlogaði í stórum
viðardrumbi. Þetta var ágætis-
mynd, fallega römmuð og lýst, og
á hljóðrásinni var snarkið og þyt-
urinn í eldinum.
Ég horfði á þetta og beið eftir
því að eitthvað gerðist.
En það gerðist ekki neitt.
Eldurinn hélt áfram að loga.
„Hvað á þetta að fyrirstilla,“
spurði ég eftir að fimm mínútur
voru liðnar.
„Fyrirstilla? Nú, þetta er eldur
í arni,“ sagði kunningi minn. „Þú
hlýtur að sjá það.“
„Og hvað gerist svo?“ spurði
ég-
„Það gerist ekki neitt. Sittu
bara kyrr og horfðu í eldinn. Svo
finnurðu ylinn frá raf-
magnsofninum. Er þetta ekki
notalegt?“
„Notalegt? Þetta er geðveikt."
„Afhverju segirðu það?
„Gakktu með sjó og sittu við eld
sagði völvan forðum.“ Sagði
kunningi minn. „Þetta er nútím-
inn. Arineldur á vídeói. Engin
eldhætta. Engin fyrirhöfn. Ekk-
ert sót. Engin aska. Enginn eldi-
viður. Enginn kostnaður. Þetta
er nútíminn.“
Hann var greinilega stórhrifinn
af þessu.
„Sjáðu til,“ sagði hann. „Mig
hefur alltaf langað í arin. Það
mundi kosta mig sennilega á ann-
aðhundrað þúsund að koma upp
arni hérna, fyrir nú utan allt ves-
enið. Þessi vídeóspóla hefur
kostnað mig um fimmtánhundr-
uð krónur, og ég þarf aldrei að
kaupa mér eldivið. Þetta er þró-
unin. Vídeóið er frábært. Sér-
staklega fyrir einhleypt fólk eins
og mig.“
„Hvað meinarðu með því?“
spurði ég.
„Jú, fjölskyldur geta verið
mjög truflandi þegar maður er að
horfa á vídeó,“ sagði hann. „Það
er alltaf einhver umgangur, eða
kjaftagangur eða spurningar.
Það er aldrei friður.
Vídeóið hefur alveg bjargað
mér síðan ég skildi. Nú kem ég
heim úr vinnunni um sex-leytið
og er þá búinn að versla. Aðal-
lega kaupi ég tilbúinn mat úr
frysti og þarf ekki annað en hita
hann upp. Það er ekkert mál að
vaska upp eftir einn, og svo fer ég
bara að gera það sem mér sýnist,
og ef ég þarf á félagsskap að
halda þá hef ég vídóið. Ég á fullt
af vídeóvinum. Það eru alls konar
persónur sem ég veit orðið alla
skapað hluti unt og er sífellt að
lenda í ævintýrum og lífsháska og
ferðalögum og ég fæ að fylgjast
með þessu öllu án þess að þeir
geri nokkrar kröfur til mín. Ékki
er Miss Marple hér inni á gafli að
suða í mér að skrifa upp á víxla
fyrir sig, og ekki er „Der Alte“
hérna að væla út af konunni sinni
eða krökkunum."
„Er hann giftur?"
„Það kemur málinu ekkert við
hvcrt hann er giftur eða ekki.
Hann lætur mig alla vega í friði
með sín prívatmál. Hann er mér
til skemmtunar þegar mér sýnist.
Og svo er það búið mál.“
„Og þér þykir þetta Ijómandi
skemmtilegt?"
„Já, alveg ágætt. Og ég er rosa-
lega feginn að vera kominn með
arin. Finnst þér ekki kósí?“
„Þú ert kannski að hugsa um að
fá þér vídeósundlaug næst?“
spurði ég. „Þá geturðu fengið þér
sundsprett án þess að hafa fyrir
því að fara úr fötunum."
„Heldurðu að svoleiðis sé til,“
spurði hann mjög áhugasamur.
Vídeósundlaugar? En varla þó
nuddpottar, ha?“
„Hvernig á ég að vita það?“
„En heyrðu, það er annað sem
ég ætla að fá mér.“
„Hvað skyndi það nú vera?“
„Ég ætla að fá mér hund. Al-
ntennilegan hund, sem maður
getur æft og þjálfað og kennt að
sækja hluti og svoleiðis.“
„Eg hélt þú værir einmitt svo
ánægður með að þurfa engan fé-
lagsskap - og svo ertu að tala um
að fá þér hund.“
„Vídeóhund - að sjálfsögðu.
Sko. Ég sá auglýsta alveg
splunkunýja uppfinningu. Það er
hundur á vídeóspólu og einhvers
konar stjórntæki með. Svo setur
maður bara spóluna í vídeóið og
þarna er hundurinn og svo gefur
maður honum ýmsar fyrirskipan-
ir með því að ýta á takka: sendir
hann eftir spýtum, lætur hann
hoppa gegnum gjörð, lætur hann
kúka og allt svoleiðis eins og
hundar gera. Og þegar maður
verður leiður á honum slekkur
maður bara á vídeóinu. Ekki þarf
maður að borga neinn hunda-
skatt eða fara með hann til dýra-
læknis og maður er laus við að öll
íbúðin sé löðrandi í hárum. Og
það er hægt að fá fleiri húsdýr en
hunda á vídeói ef maður vill ein-
hverja tilbreytingu, en mig langar
samt mest í hund. Eiginlega hefur
mig alltaf langað að eiga hund.
Ég er bara ekki alveg búinn að
ákveða hvaða tegund ég á að fá
mér.“
„Af hverju færðu þér ekki
Sánkti Bernharðshund, það
hlýtur að fylgja honum koníakss-
póla.“
„Það er nú meira hvað þú ert
gamaldags,“ sagði kunningi
minn.
Og svo sátum við saman um
hríð og horfðum í eldinn, sem var
farinn að kulna.
„Ég gæti heldur ekki fengið að
hafa alvöruhund,“ sagði kunn-
ingi minn. „Ekki hérna. Ekki í
fjölbýlishúsi. Nágrannarnir
mundu gera uppistand.“
„Eru nágrannarnir erfiðir?“
„Nei, alls ekki. Ég hef ekkert
af þeim að segja. Maður heilsar
þeim bara í lyftunni og er alveg
laus við þá að öðru leyti.“
„Umgengstu þá ekkert?“
„Nei, ég get ekki sagt það. Ég
skrópa alltaf á þessum húsfund-
um. Borga bara skilvíslega í sjóð-
inn. Enda er ekkert merkilegt
sem skeður á þessum fundum.
Það er verið að þvarga um hvort
það eigi að mála blokkina, eða
taka til á lóðinni og svo framveg-
is. Eitthvað sem ég hef engan
áhuga á. Ég horfi bara á vídeóið.
Þar er alltaf eitthvað að gerast.“
„Heldurðu ekki að þú sért að
verða vídcósjúklingur?"
„Er það sjúklegt að lifa kyrrlátu
og lukkulegu lífi og vera ekki
alltaf að argast í öðru fólki? Ég
vinn og borga skattana mína og
svo les ég og horfi á vídeó. Er þá
nokkuð upp á mig að klaga?“
„Klukkan var orðin margt.
Drumburinn var brunninn til
ösku. Á sjónvarpsskjánum sást í
glæðurnar.
„Nú get ég farið að sofa án þess
að vera hræddur um að kofinn
brenni til ösku í nótt,“ sagði
kunningi minn. „Þetta er nútím-
inn.“
- Þráinn
Laugardagur 31. janúar 1987, þjöÐVILJINN - SlÐA 5