Þjóðviljinn - 15.03.1987, Qupperneq 2

FLOSI
\iiku
skammtur
af fallegum konum og Ijótum
Ásunnudaginn var, 8. mars fjölmenntu konur
í „Hlaðvarpann", ítilefni alþjóðlegs baráttudags
kvenna, og samþykktu einum rómi - á fjórða
hundrað talsins - að „rísa upp gegn kúgurunum
heima og heiman". Lengur yrði ekki við það
unað að lenda alltaf undir í viðskiptunum við
karla.
Ein af fjölmörgum niðurstöðum fundarins var
sú, að Ijóst væri að konur hefðu alla tíð verið og
væru enn, ofsóttar og að allur auglýsinga- og
skemmtanaiðnaðurinn „blómstraði á kvenfyrir-
litningu landskunnra karlkynsspaugara." Þá
kom það fram á fundinum, að ríkjandi afstaða
karla til kvenna væri svo brengluð að margir
þeirra litu svo á að konan ætti að vera fögur,
þokkafull, kynæsandi og jafnvel kvenleg.
Þó hér sé að vísu verið, með talsvert vafa-
samri alhæfingu/að gera karlmönnum almennt
upp skoðanir á því hvernig konan eigi að vera,
er því ekki að leyna, að þeir karlar munu til sem
líta svo á að ekki saki þó konur séu fagrar,
þokkafullar og kvenlegar. Það er áreiðanlega
rökstuddurgrunur, sem kom fram í Hlaðvarpan-
um, að til séu menn sem þyki það ekkert miður
þótt konur séu kynæsandi. Mönnum sem
haldnir eru slíkri ónáttúru fer að vísu - sem betur
fer - fækkandi.
Sannleikurinn er nefnilega sá að á undan-
förnum tíu árum hefur öll afstaða til konunnar
gerbreyst og hefur þessi áratugur raunar, af því
tilefni, verið kallaður kvennaáratugurinn og
hófst raunar með því að Sameinuðu þjóðirnar
ákváðu að helga hann konunni fyrir tíu eða
ellefu árum.
Sú skoðun er meira að segja að verða ríkjandi
meðal mannfræðinga að við lifum nú upphaf
nýs „matríarkats", eða mæðrasamfélags, og
þess verði ekki langt að bíða að konan hafi
karlinn undir og þá ekki aldeilis bara til til-
breytingar.
Og þá verður ekki lengur - eins og segir í
Völuspá:
... hart með höldum
hórdómr mikill
skeggöld og skáimöld ...
heldur
... kátt með konum
kynlífi lítið
prjónöld og pilsöld...
Raunar hefur einn virtasti kvenbókmennta-
fræðingur þjóðarinnar í kvennabókmenntum og
kvenbókmenntafræðum, nýlega sýnt fram á að
Völuspá sé um hrun mæðraveldisins í dentíð.
Svo ég líti bara í eigin barm, þá verð ég að
viðurkenna, að fyrir tíu árum var ég haldinn
slíkum ranghugmyndum um konur og hlutverk
þeirra í lífinu og tilverunni, að mér verður flökurt
bara af tilhugsuninni.
Konur skiptust fyrir mér í tvo og aðeins tvo
hópa: Ijótar konur og fallegar konur. Mér
fannst brýnt að fallegar konur væru á vappi um
allartrissur, flangsandi, daðrandi og duflandi og
í tíma og ótíma stígandi í vænginn við mann og
gefandi undir fótinn eða hvað það nú allt heitir
og helst berrassaðar allan tímann.
Ljótar konur fannst mér hinsvegar ætti að
loka inni helst í gluggalausum húsum við
grautargerð og annað eldhúsbrölt, eða bakvið
vefstól sem hyldi á þeim allan skrokkinn og
helst greppitrýnið líka. Eða þá ef þær þyrftu
endilega að vera útivinnandi að loka þær þá
inná opinberum skrifstofum, þar sem enginn
yrði var við þær frekar en annan vinnukraft hjá
hinu opinbera.
Svona var nú hugsunarhátturinn í þá daga.
Og enn veit ég um menn - þó þeim fari nú óðum
fækkandi - sem hugsa sem svo:
Fögur kona er fengur í ranni
en Ijót kona löstur á manni.
Sem betur fer hafa þessi viðhorf gerbreyst.
Hjá mér má fremur segja að orðið hafi hugar-
farsbylting en breyting.
í dag finnst mér að Ijótar konur eigi tilverurétt
líka. Ljótar konur eiga að fá að vera á almanna-
færi einsog fallegar konur, vel að merkja ef þær
eru ekki svo ofboðslega Ijótar að þær misbjóði
velsæmi eða raski með útlitinu allsherjarreglu.
Samkvæmt Lögreglusamþykkt Reykjavíkur
eiga slíkar konur að vera innan dyra.
Rétt er að geta þess að lögin gera ekki ráð
fyrir því að hægt sé að meina Ijótum konum að
vera í mannlegu samfélagi.
Þessvegna hlýtur að vera grundvallarkrafa
Ijótra kvenna að þær njóti í hvívetna sömu rétt-
inda og fallegar konur. Að ekki verði amast við
þeim á skemmtistöðum og sundstöðum borgar-
innar. Ljótar konur eiga líka að hafa leyfi til að
sýna sig á útisamkomum til dæmis hesta-
mannamótum, ekkert síður en fallegar konur,
þó af þeim síðarnefndu sé vissulega meiri feng-
ur þegar menn eru að gera sér glaðan dag.
Þá á Ijótum konum að vera frjálst að vera á
ferli um útivistarsvæði í björtu og jafnvel ættu
þær að fá að leika lausum hala í margmenni til
dæmis á þjóðhátíðardaginn, ef þær geta hugs-
að sér það sjálfar.
Dæmin sanna, svo ekki verður um villst, að
æðsti draumur flestra kvenna er að komast í
fegurðarsamkeppni. Til skamms tíma hafa feg-
urðarsamkeppnir verið einokaðar af fallegum
konum. Það hlýtur að vera grundvallarkrafa
Ijótra kvenna að hafa sama rétt á að taka þátt í
fegurðarsamkeppnum og fallegar konur hafa.
Ljótar konur eru nú einu sinni manneskjur.
Eitt er víst.
Á meðan Ijótar konur og fallegar konur geta
ekki orðið á eitt sáttar um það með hvaða hætti,
eða hvort ástæða sé til að hnekkja karlrembu-
svínaveldinu sem þær búa við, þá miðar hægt í
kvennabaráttunni. Karlpungarnir halda áfram
að vera fyrsta flokks vinnukraftur á fyrsta flokks
launum í fyrsta flokks verkalýðshreyfingum en
konurnar, einsog kom fram á fundinum í Hlað-
varpanum:
... annarsflokks vinnuafl á þriðja flokks
launum í fjórðaflokks verkalýðshreyfingu.
Misminni
kaffibætisins
Til oröa hefur komið aö Ind-
riði G. Þorsteinsson ráöist
sem ritstjóri að Tímanum,
sem ekki þykir alltof hress hjá
þeim Níelsi Lund og fé-
lögum. Gera einhverjir fram-
sóknarmenn sér vonir um að
Indriöi geti orðið þarna eins-
konar kaffibætir þótt aðrir
dragi þaö í efa.
Helgarpósturinn tekur Ind-
riða tali í tilefni af þessari
væntanlegu endurreisn. Þar
segir Indriði m.a. að hann hafi
alltaf verið framsóknarmaður.
Er það þá misminni, að hann
hafi á sínum sokkabandsár-
um verið formaður félags
ungra sjálfstæðismanna á
Akureyri? Var hann kannski,
einnig þá, framsóknarmaður?
Ja, kannski. Það er nú einu
sinni svo, að lönd þeirra góð-
búa, Framsóknar og íhalds,
liggja saman. Og sjálfsagt
ekki nema von að Indriði eigi
erfitt með að átta sig á því,
hvoru megin hinnar óskýru
landamerkjalínu hann er
staddur, hverju sinni. Og
breytir það svo sem
nokkru?B
búast við forvitnilegum niður-
stöðum úr henni. Sá sem
stendur fyrir þessari nýstár-
legu kortlagningu er Kristinn
Einarsson, kennari í MR.
Sjötíu Óþekktur
í framboði Gestur
Kortlagning
á kynlífshegðun
nemenda í MR
Þessa dagana stendur yfir í
Menntaskólanum i Reykjavík
kortlagning á kynlífshegðun
nemenda. Spurningalistum
var dreift í vikunni og er stefnt
að því aú peim verði skilað inn
áður en kennararaverkfall
skellur á. Úrtak nemenda í
Rándýr
smokkasöngur
könnuninni er um 20% og
verður hún því marktæk. Má
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 15. mars 1987
Hvernig ætli þeim þúsundum,
sem nú eiga í kjaradeilum, lit-
ist á að fá 35.000 kall fyrir
þrjár mínútur? Væntanlega
alveg bráðvel. Það var prísinn
sem þeir félagar Bubbi Mort-
hens og Valgeir Guðjónsson
settu upp fyrir að koma fram í
beinni útsendingu í þættinum*
„f takt við tímann" og spila
smokkasönginn kunna. Sjón-
varpið kunni ekki alls kostar
við launataxta þeirra félag-
anna, svo þjóðin missir af
smokkasöng Valgeirs og
3ubba...B
„Ekki sjö heldur sjötíu sinnum
sjö,“ er yfirskriftin á skemmti-
legri klausu í því merka blaði
„Bæjarins besta,“ sem gefið
er út á ísafirði, og fjallar hún
um framboðsmál á Vestfjörð-
um. Þar segir meðal annars:
„Nú eru líkur á að sjö listar
verði í framboði á Vestfjörð-
um, sjötíu manns í framboði.
Það er vissulega mikið en ekki
nóg. Markmiðið hlýtur að vera
sjötíu sinnum sjö listar á Vest-
fjörðum. Góðir Vestfirðingar:
Látið nú ekki deigan síga,
betjumst fyrir hreinum meiri-
hluta. Berjumst fyrir því að
frambjóðendur verði f hrein-
um meirihluta á Vestfjörðum í
komandi alþingiskosning-
um!“|
Helgarpósturinn birti í slúðri
sínu í vikunni smáfrétt þess
efnis að heimilisblaðið Gest-
ur, sem væntanlegt hefði ver-
ið á markaðinn á næstu
dögum, væri andvana fætt.
Reiknimeistarar hefðu komist
að þeirri niðurstöðu að enginn
grundvöllur væri fyrir þessu
blaði þrátt fyrir að dreifa ætti
því ókeypis til landsmanna og
því kjörinn vettvangur fyrir
auglýsendur.
í langri minningargrein var
saga Gests sem aldrei fædd-
ist rakin og margra getið sem
við sögu komu, nema hvað
hvergi kom fram hverjir for-
eldrar ófædda blaðsins voru
og kannski ekki nema von því
það var Helgarpósturinn
sjálfur.B