Þjóðviljinn - 07.06.1987, Síða 2

FLOSI

skammtur
Ég held að það sé útséð með það. Ég kem
þessum Vikuskammti aldrei saman. Það erekki
það, nóg er um að skrifa, en skilyrðin til and-
legrar einbeitingar í lágmarki, einsog svo oft á
vorin og sumrin, þegar blessuð sólin er sífellt að
minna mann á að maður eigi að vera utandyra
og njóta veðurblíðunnar í botn þessa örfáu sól-
ardaga sem skaparinn veitir okkur af gæsku
sinni á þessu guðsblessaða landi.
Jæja, hvað sem öðru líður var ég ekki búinn
að koma stafkróki á blað um hádegi í gær, en þá
kom konan mín heim og fór að skrölta í pottum
og pönnum og viðhafa allskonar athæfi sem er
öðru fremur til þess fallið að trufla mig.
Ég veit af gamalli reynslu að vonlaust er fyrir
mig að orða við hana að hafa hægt um sig í
eldhúsinu þegar ég er að reyna að einbeita mér,
svo ég fór bara fram í eldhús einsog til að taka
virkan þátt í eldhúsumsvifunum.
- Hvernig gengur? sagði hún og hélt áfram
að hræra í potti, svona einsog til að undirstrika
að það mætti nú svosem einu gilda, hvernig
gengi.
- Það gengur andskotann hvorki né rekur,
svaraði ég. Það er ekki nokkur minnsti friður til
að vinna hérna á þessu heimili.
- Er ég fyrir, elskan? sagði hún þá. Það eru
einmitt svona athugasemdir sem eru svo ótrú-
lega vel til þess fallnar að eyðileggja fyrir manni
heilu dagana. „Er ég fyrir“. Hverju á maður
svosem að svara? Hún er auðvitað ekkert fyrir
og hefur aldrei verið það. „Er ég fyrir“. Ég get
ekki með nokkru móti séð að hún hafi minnstu
ástæðu til að spyrja svona. Mér finnst svona
athugasemdir særandi. Það er einsog verið sé
að koma því inn hjá manni að maður sé illmenni.
Já, bara óalandi og óferjandi. Bara einhver
drullusokkur. Ég fann hvernig reiðin sauð í mér
og ekki nema von, þegar svona er borað í sálar-
kvikuna.
Ég ætlaði að fara að segja eitthvað verulega
hnitmiðað, þegar dyrabjallan hringdi.
af eitri
- Farðu til dyra, elskan, sagði hún. Af hljóm-
fallinu mátti ráða að henni fannst ekkert tiltöku-
mál þó ég tölti til dyranna fyrir hana, rétt einsog
ég væri einhver vikapiltur á heimilinu.
Á tröppunum stóð maður á óræðum aldri,
dálítið ógnvekjandi að því er mér fannst svona
við fyrstu sýn og sagðist vera kominn til að úða
garðinn, eða réttara sagt trén í garðinum.
- Hvað kostar það? spurði ég.
- Þrjúþúsund, svaraði maðurinn.
- Ég borga þér ekki nema fimmtánhundruð,
sagði ég þá.
- í lagi, svaraði þá úðarinn, fór úr skónum og
kom berfættur inn á eftir mér, í stað þess að fara
aftur út að úða, einsog mér hafði skilist að til
stæði. Svo settist hann inní stofu og fór að skrifa
reikning, en ég sagðist ekki borga krónu með
gati fyrr en hann væri búinn að úða trén.
- Það er búið blessaður vertu, svaraði hann
þá. Hann Jói er enga stund að úða. Það er á
þessu svo rosalegur kraftur.
Allt fannst mér þetta afar tortryggilegt, svo ég
fór út til að kanna málið. Jói var kominn uppí
hálfkassabíl með tunnu á pallinum og sagði að
sig vantaði vatn á tunnuna.
- Þú hefur sprautað trén? sagði ég.
- Já, svaraði Jói. Tók enga stund, því það er
svo rosalegur kraftur á þessu.
- En er þetta ekki alveg gagnslaust? spurði
ég.
- Gagnslaust? svaraði Jói. Heyrðu vinur.
Þetta drepur allt með köldu blóði.
- Er þetta þá ekki hættulegt? spurði ég, en
hann sagðist hafa verið að segja að þetta dræpi
allt með köldu blóði og ekkert annað.
- Pöddurnar, maðkarnir, púpurnar og allt
draslið er allt með köldu blóði, en þetta er hættu-
laust fyrir okkur sem erum með heitu blóði.
Nú var konan mín komin útá hlaðið og sagði
með þjósti við mig og án þess að taka tillit til
þess að við vorum langt frá því að vera tvö ein:
- Þú hefur þó ekki verið að láta eitra garðinn.
- Jú, svaraði ég, einsog hálf skömmustu-
legur.
- Ég held að þú sért ekki með öllum mjalla,
sagði hún þá einsog fúría. Þessi óþverri drepur
allt sem lífsanda dregur.
Þessu mótmæltu úðararnir harðlega og ítrek-
uðu að úðunin dræpi aðeins allt með köldu blóði
og ekkert annað.
- Hvað meinið þið „með köldu blóði“? spurði
þá konan mín og þeir svöruðu að fiskar og
grasmaðkar og soleiðis væri allt með köldu
blóði, en til dæmis menn væru með heitu blóði.
- Ætlið þið að segja mér að þetta græna í
grasmöðkunum sé blóð? sagði þá konan mín
og foraktin leyndi sér ekki.
Þá óku þeir í burt til að ná í meira vátn á
tunnuna á bílpallinum.
- Þetta hefðir þú átt að láta ógert, sagði nú
konan mín við mig, ásakandi, og ég sagði,
svona til að róa hana að líklega hefðu þeir bara
sprautað vatni á trén.
- Ég bara vona það, svaraði konan mín, en ég
gekk útí garð til að athuga málið betur. Þar voru
nokkur börn að plokka laufin af trjánum og japla
á þeim. Hlýtur að vera einhver nýr leikur, því ég
man ekki eftir honum úr mínu ungdæmi.
- Er ekki vont bragð af laufinu? spurði ég
börnin, en þau sögðu að bragðið væri fínt, svo
ég sagði:
- Haldið þið bara áfram að leika ykkur. Svo
leit ég út til þeirra hálftíma seinna og enn voru
þau að japla á nýsprautuðu laufinu, svo ég sneri
aftur inn og sagði við konuna mína:
- Elskan mín. Þeir sprautuðu bara vatni á
trén.
- Guði sé lof, svaraði hún og bjó sig til að fara
aftur í vinnuna, en ég ákvað að hætta við að
skrifa Vikuskammt í Þjóðviljann, þar sem
óhugsandi væri að mér dytti nokkur skapaður
hlutur í hug fyrr en það væri orðið of seint.
Tímaritið
Regnbogabækur
Bókaútgefendur hafa alltaf
kvartað sáran undan þeirri
ósvinnu ríkisins að leggja
söluskatt ofan á bækur. Jafn-
framt þykir það lýsa tvískinn-
ungi í skattamálunum að vel-
flest tímarit og blöð sleppa við
að borga skattinn, ef þau geta
sannað að þau séu „sérrit"
um eitthvert ákveðið mál, tón-
list, vöðvarækt eða pottablóm
til dæmis.
Svart á hvítu hefur nú fund-
ið ágæta leið sem ætti að
duga þar til skattar verða með
öllu aflagðir. Regnbogabæk-
urnar eru semsé gefnar út
sem tímarit, svo sem ráða má
af smáu letri á innsíðum bók-
anna: „Tímaritið Regnboga-
bækur - sérrit", stendur þar
og þarmeð eru bækurnar
25% ódýrari. Nú hljóta aðrir
útgefendur að feta í fótspor
Björns Jónssonar, forstjóra
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN
Svarts á hvítu, þangað til
bókaútgáfu er með öllu út-
dauð, en tímarit á borð við ís-
lendingasögurnar og Des-
mond Bagley blómstraU
Hvað varð um
fylgið?
Enn heyrast skemmtilegar
sögur frá því á kosninganótt.
Eins og landsmenn rekur
sjálfsagt minni til voru það
heldur skuggalegar tölur sem
Framsóknarflokkurinn fékk á
Vestfjörðum þegarfyrstu tölur
voru birtar. Ólafur Þ. Þórð-
arsson, efsti maður listans og
fyrrum fylgdarsveinn Stein-
gríms Hermannssonar, var
að vonum lítt hrifinn.
Ekki bætti úr skák þegar
síminn hringdi hjá honum
skömmu seinna, og kunnug-
leg rödd sagði: Heyrðu Ólafur
minn, hvað hefur þú eiginlega
gert við allt fylgið sem ég hafði
þarna fyrir vestan?
Segir sagan að Ólafur hafi
verið fámáll mjög þar til fór að
birta til hjá honum undir morg-
uninn. Hitt kom ekki í Ijós fyrr
en nokkrum dögum seinna að
Steingrímur hafði aldrei hringt
vestur til að hrella Ólaf, heldur
landskunn eftirherma sem
hefur mikið dálæti á Stein-
grími og hans töktum.B
Reykjavík mann-
laus síðdegis?
Einhver vinsælasti þáttur
Bylgjunnar alveg frá upphafi
er Reykjavík síðdegis. Hall-
grímur Thorsteinsson brill-
eraði þar með þeim hætti að
hann fékk viðurnefnið „út-
varpsskáldið". Hann sneri sér
sem kunnugt er að fréttastjórn
á Bylgjunni og Ásta Ragn-
heiður Jóhannesdóttir kom
í hans stað. Hún hefur verið á
svipuðum nótum og Hallgrím-
ur en hyggur nú á fararstjórn í
útlöndum eins og mörg und-
anfarin ár. Stjórnendur Bylgj-
unnar munu ekki ekki hafa
fundið neinn sem getur tekið
við Reykjavík síðdegis þannig
að til vandræða horfir. Er
jafnvel talað um að Hallgrímur
verði að taka við þættinum
aftur, en ýmsir hafa þó leitt
getum að því að hinn vinsæli
morgunhani Sigurður G.
Tómasson verði fenginn til
aö taka að sér Reykjavik
síðdegis...B
Þrjú bókaforlög keppa nú um
það hvert þeirra verður fyrst til
að gefa út Ijóðabækur með
verkum eftir ýmsa höfunda.
Eysteinn Þorvaldsson vinnur
að framhaldi bókarinnar „Ný-
græðingar í Ijóðagerð", sem
út kom fyrir nokkrum árum og
hefur mikið verið notuð í
skólum. Eysteinn ætlar í nýju
bókinni að dekka tímabilið
1980-87 og vitaskuld vonar
útgefandinn, Valdimar Jó-
hannsson í Iðunni, hún verði
jafn vinsæl í skólum og sú
gamla. Útlit erfyrirað nýju ný-
græðingarnir mæti sam-
keppni þar sem Ljóðabókakl-
úbbur AB hefur á prjónunum
að gefa úr vandaða bók með
Ijóðum a.m.k. tíu höfunda frá
síðustu árum. Má þar nefna
Gyrði Elíasson, Sjón, Kristján
Kristjánsson og fleiri. Það er
Sigurður Valgeirsson hjá AB
sem hefur yfirumsjón með
þessari útgáfu. Mál og menn-
ing lætur ekki sitt eftir liggja.
Þar hefur undanfarna mánuði
verið unnið að safnriti sem er
ætlað sem skólabók og
spannar Ijóðárin frá 1920 til
þessa dags. Nú er að sjá hver
verður fyrstur og hvaða bók
nær hylli skólamanna. En
Ijóðið er sumsé engin mann-
drápsútvegur lengur.B
Sunnudagur 7. júní 1987
Ljóðið orðið
boðleg söluvara