Þjóðviljinn - 14.06.1987, Blaðsíða 4

RETT HUGARFAR BETRA
EN RÓTTÆKAR BREYTINGAR
Þeir íslenskir knattspymuáhugamenn sem muna 23. ágúst dagur hefur verið nefndur sá svartasti í íslenskri knattspyrnu
1967 á annað borð gleyma þeim degi seint - þó sú minning frá upphafi.
sé ein af þeim sem flestir þeirra eru ófúsir til að rifja upp. Sá
Þann dag hlupu íslenskir lands-
liðsmenn inná Idrætsparken í
Kaupmannahöfn, stoltir og von-
góðir um að ná nú loksins að vel-
gja Dönum ærlega undir uggum.
Bjartsýnin var mikil, margir
töldu að nú ætti ísland loksins
möguleika á að leggja erkióvin-
inn að velli.
Þegar flautað var til leiksloka
gengu íslensku landsliðsmennirn-
ir sneyptir til búningsklefanna og
landar þeirra meðal áhorfenda
læddust með veggjum og leyndu
þjóðerni sínu af bestu getu. ís-
Íand hafði beðið sitt versta afhroð
á knattspyrnusviðinu fyrr eða síð-
ar, Danir höfðu sigrað 14-2.
Nú, réttum 20 árum síðar, hef-
ur íslensk knattspyrna beðið
álíka álitshnekki. Þann 3. júní sl.
átti að velgja Austur-Þjóðverjum
undir uggum í Evrópukeppni
landsliða - margir horfðu bjart-
sýnir til fyrsta sigurs íslands í
keppninni og tíu þúsundir mættu
á Laugardalsvöllinn til að geta
borið vitni um hann.
Víst var klappað í leikslok. En
ekki á þann veg sem vonast hafði
verið eftir. Austur-Þjóðverjum
og Andreasi Thom var fagnað af
mörgum áhorfendum fyrir sína
frækilegu frammistöðu. Þá voru
þegar fjölmargir horfnir á braut,
margir prísuðu sig sæla fyrir að
hafa misst af tveimur síðustu
mörkunum og losnað við að
horfa uppá enn frekari niðurlæg-
ingu íslenska liðsins en orðið var.
Ósigurinn, 6-0, er sá stærsti sem
ísland hefur beðið í Evrópu-
keppni landsliða frá upphafi,
heima og heiman, og stærsta tap á
heimavelli í landsleikjasögu ís-
lands, ásamt 0-6 tapi fyrir Olym-
píuliði Breta árið 1963. Jafnframt
versti ósigur íslands í landsleik
frá árinu 1973.
Aldrei fleiri
og betri leikmenn
Undanfarin misseri hefur ríkt
vaxandi bjartsýni um gengi ís-
lenska landsliðsins. Knattspyrn-
uforystan, almennir knattspyrnu-
áhugamenn og landsliðsmenn
hafa deilt þeirri bjartsýni, og hún
var að mörgu leyti á rökum reist.
Aldrei fyrr höfum við átt jafn öfl-
ugan hóp atvinnumanna á er-
lendri grundu sem hafa knatt-
spyrnuna að lifibrauði sínu og
leika margir gegn þeim bestu í
álfunni vikulega mest allt árið. Is-
land hefur átt annan markahæsta
leikmann vestur-þýsku Bundesl-
igunnar, besta leikmann sömu
deildar, markakóng og besta
leikmann belgísku 1. deildarinn-
ar, markakóng hjá sterku félagi í
Bundesligunni - og meira til. Þeir
sem unnu til ofantalinna veg-
semda hafa allir skipað landsliðið
að undanförnu og voru allir
mættir til leiks gegn Austur-
Þjóðverjum þann 3. júní.
En það er ekki nóg að eiga
marga snjalla leikmenn. Þeir
þurfa að vinna saman sem eitt lið
inni á vellinum og mætá til leiks
með réttu hugarfari. Þetta hefur
tekist bærilega í flestum lands-
leikjum undanfarin misseri, og
Úttektólandsliðinu
eftirVíðiSigurðsson
sjaldan betur en gegn Frökkum
og Sovétmönnum á Laugardals-
vellinum síðasta haust. Þá máttu
báðar þessar stórþjóðir sætta sig
við eitt stig.
Hugarfarið
var ekki réft
Hvers vegna hrundi þá liðið
sem hafði náð þeim árangri ger-
samlega saman gegn Austur-
Þjóðverjum, sem eiga að standa
hinum tveimur að baki hvað getu
snertir? Ég ræddi þetta við einn
landsliðsmannanna nokkrum
dögum eftir landsleikinn og orð
hans urðu mér minnisstæð:
„Það var góður andi í hópnum
og stemmningin mikil eins og
alltaf þegar við hittumst fyrir
landsleiki. En þegar við gengum
inná völlinn var rétt hugarfar
ekki til staðar. Gegn Frökkum og
Sovétmönnum höfðum við verið
staðráðnir í að berjast og gefa allt
okkar í leikina. Nú var eins og
allir væru öruggir með sig, búnir
að vinna leikinn fyrirfram!"
Og það kom á daginn að ís-
lenskt knattspyrnulandslið getur
ekki leyft sér að ganga þannig til
leiks. Eldmóðinn og baráttuand-
ann vantaði gersamlega, eftir
nokkrar mínútur fékk ég það á
tilfinninguna að það yrði vel
sloppið ef staðan væri enn 0-0
eftir korter. Og fyrsta reiðarslag-
ið dundi yfir þegar 14 mínútur
voru liðnar, Austur-Þjóðverjar
tóku forystuna. Annað mark
fyrir hlé, en það hefði ekki endi-
lega þurft að gera útum leikinn.
Möguleikar íslands voru enn
fyrir hendi, strákarnir sýndu lit
og hvað hefði gerst ef Ómar
Torfason hefði skorað úr dauða-
færinu í lok fyrri hálfleiks og Pét-
ur Pétursson úr vítaspyrnunni í
upphafi þess síðari? I staðinn
skoruðu Austur-Þjóðverjar sitt
þriðja mark og þar með voru úr-
slitin ráðin 40 mínútum fyrir
leikslok.
Úrslit knattspyrnuleikja ráðast
oft af keðju tilviljana, og í þessu
tilviki var gæfan okkur ekki hlið-
holl. En íslenska liðið hafði
grafið sér sína eigin gröf með
kæruleysislegri byrjun. Kraftur
og barátta í byrjun leiks með góð-
um undirtektum áhorfenda
hefðu hæglega getað brotið
Austur-Þjóðverja á bak aftur og
komið í veg fyrir að þeir næðu
nokkru sinni nægilegum tökum á
leiknum.
Leikmenn bera
þyngsta óbyrgð
Það er ljóst að leikmennirnir
sjálfir bera þyngstu ábyrgðina af
hvernig fór. Sigfried Held lands-
liðsþjálfari hefði reyndar átt að
eiga möguleika á að breyta hug-
arfari þeirra með vel völdum orð-
um rétt áður en leikurinn hófst,
og í því liggur hluti af hans
ábyrgð.
En hvað með sjálft leikskipu-
lagið? Held hefur breytt leikstíl
landsliðsins mikið síðan hann tók
við stjórninni. Breska knatt-
spyrnan með löngum hreinsun-
um og hlaupum hefur vikið fyrir
rólegri og markvissri uppbygg-
ingu, og að þessu leyti tel ég að
Held hafi gert rétt. Það hefur sýnt
sig fyrr í keppninni að á þennan
hátt á ísland meiri möguleika en
áður á að knýja fram hagstæð úr-
Guðmundur Torfason fagnar eftir að hafa verið valinn besti leikmaður Is-
landsmótsins í knattspyrnu í fyrra. Auk þess hampaði hann markakóngstitlin-
um. Hann hefur ekki einu sinni komist í landsliðshóp Sigga Held.
4 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 14. júní 1987