Þjóðviljinn - 01.11.1987, Blaðsíða 2

SPURNING
VIKUNNAR
Hvað er Þorsteinn Páls-
son gamall?
(Spurt í fertugsafmæli Þor-
steins Pálssonar)
Albert Guðmundsson:
Ha? Hvaða Þorsteinn? Nú, hann
Steini litli! Fimm? Sex?
Matthías Mathiesen:
Við Þorsteinn tilheyrum ungu
kynslóðinni í flokknum eins og
fólk veit. En hvað hann er nák-
væmlega gamall - sextugur
kannski?
Ólafur Stephensen:
formaður Heimdallar.
Gamall.
Lulli:
Kva segiru? Er’etta ammæli? Til
hamingju! Þjónn...
Þorsteinn Pálsson
formaður Sjálfstæðisflokks-
ins:
Á þessu stigi málsins tel ég ekki
rétt að gefa nokkrar yfirlýsingar,
enn er málið í athugun og á við-
kvæmu stigi. En ég vil taka fram
að yfirlýsingar einstakra stjórnar-
liða í þessu máli hafa verið óvið-
urkvæmilegar. Þetta mál verður
ekki leyst nema af ríkisstjórninni í
heild.
Island - Ærland
óskalandið...
Ég, Skaði, er einsog aðrir dauðlegir og góöir sjálfstæðismenn,
skapgerð mín hefur mótast af æðruleysi og festu, en umframallt
bjartsýni á hæfileika einstaklingsins til að spjara sig á hinum stóra
verðbréfamarkaði tilverunnar.
Það er þessvegna fátt sem raskar sálarró minni og aldrei verður mér
svefnsvant afáhyggjumyfirvíxlumeðaafdrifum mannkynsins. Ég veit
sem er að á ögurstundum mun ávallt rætast úr, fyrst og fremst vegna
dugnaðar og þrautseigju þeirra, sem hafa sömu afstöðu til lífsins og
ég. Það verður seint sagt um mig að ég sé sérstaklega hrifnæmur
maður, málverk og bækur eru í mínum huga fyrst og fremst afurðir á
borð við sólstóla eða lopapeysur og aldrei hef ég skilið það fólk sem
fær einsog kökk í hálsinn yfir einni pensilstroku eða hálfri setningu í
bók. En þetta er vitaskuld útúrdúr, enda er mitt hlutverk á síðum þessa
volaða vinstrablaði að útnefna dándimann vikunnar. Og það er ekki
örgrannt um að kunningjar mínir í heita pottinum hafi hnýtt í mig
undanfarnar vikur, þegar þeir segja sem svo: Heyrðu nú Skaði minn,
Jón Baldvin og Steingrímur urðu dándimenn einsog að drekka vatn og
jafnvel morkin skreið varð heiðursins aðnjótandi í síðustu viku; hvernig
er það Skaöi minn, er enginn maöur í þínum gamla flokki sem kemst á
blað?
Ég verð að játa að þetta hefur komist næst því að raska svefnfriði
mínum. En alltaf hef ég nú vitað innst inni aö Eyjólfur myndi hressast
og hann Steini minn stökkva fram á vígvöllinn og ryðja öllum óvinum
okkar sjálfstæðismanna um koll með miklum glæsibrag. Og endur-
heimta okkar fornaldar frægð. Og þessi stund rann upp í vikunni þegar
hinn ungi forsætisráðherra flutti af meiri skörungsskap en áður þekkt-
ist stefnuræðu ríkisstjórnarinnar. Þar sem ég sat við sjónvarpið mitt og
horfi á komst ég einna næst því á lífsleiðinni að fá kökk í hálsinn af
hrifningu. Og það er ekki að orðlengja að þegar leiðtogi minn hafði
lokið sér af fór ég beint að skrifpúltinu og ritaði eftirfarandi örlítið
skjálfhentur: Loksins, loksins.... Lengra komst ég ekki, því dyrabjöll-
unni var hringt. Það var með semingi að ég fór til dyra - hvað aldrei
skyldi verið hafa. Um leið og ég lauk upp ruddust inn a.m.k. sextíu
sauðkindur - sauðkindur - og strunsuðu inní stofu.
- Nei, heyriði mig nú, sagði ég, þið farið húsavillt. Hann Jón Helga-
son býr útí Granaskjóli...
- Minnstu ekki á hann! fnæsti stór og stæðilegur hrútur og stappaði
öðrum framfætinum harkalega í flókateppið mitt. Jón Helgason er
svikari, hélt hann áfram, og við komum til að segja þér frá því!
- Mér?! stundi ég, Skaði, hálfhvumsa. Hvernig má það vera?
- Jú, sagði hrúturinn, íslenska sauðkindin á að vera dándimaður
vikunnar í Þjóðviljanum.
- Ekki nema það þó, sagði ég móðgaður. Ef þið haldið að tilvonandi
súpukjöt verði þess heiðurs aðnjótandi, þá farið þið villu vegar. Það er
hann Þorsteinn Pálsson sem á að vera dándimaður. Út! Út með ykkur!
- Þorsteinn Pálsson, hló hrússi hæðnislega svo mér varð ekki um
sel. Sá fír hefur nú aidrei þekkt í sundur sauðina og hafrana. Og ef þú
ert með eitthvert múður... Hann þagnaði og leit á þungbúinn
sauðkindaskarann sem umkringdi mig.
-Jæja, allt ílagi, Meme minn, sagð ég diplómatískur. Hvað hefurþú
fram að færa?
Brúnin á hrússa léttist aðeins og hann hóf mál sitt: Við erum að
vestan, byrjaði hann, frá Bíldudal nánar tiltekið. í allt sumar höfum við
kappkostað að éta sem allra mest af grasi, gimburmosa og berjalyngi,
breytt grænum grundum í örfoka sanda í þeim heilaga tilgangi að
verða feit og pattaraleg þegar við yrðum færð til slátrunar. Nú, nú,
einsog feður okkar og mæður stóð til að kála okkur í hinum ástsælu
útrýmingarbúðum á Bíldudal. - En hvað gerist? Jú, einhver yfirdýra-
læknir í félagi við Seglbúðajón bannar öll veisluhöld! Saurgerlar, segja
þeir, rottugangur og viðbjóður! Og nú vilja þeir ekki slátra okkur! Hrússi
var aftur orðinn þungur á brún. Við erum menningararfurinn, sagði
hann og okkur laangar (hér brá hann fyrir sig vestfirsku) ekki að vera
eftirbátar áa okkar sem héldu lífi í þessari voluðu þjóð í þúsund ár. Allt í
einu erum við orðin óalandi og óferjandi: Við megum helst ekki éta
landið lengur og til að bíta hausinn af skömminni neita þeir að slátra
okkur. Við megum hvorki lifa né deyja! Og er það ekki alvarlegra mál
en rausið í þessum Þorsteini þínum?
- Ehem, stundi ég, máttvana undir hundrað æraugum. Hvað ætliö
þið að gera í málinu, spurði ég svo vonleysislega.
- Við erum búin að fá nóg! hrópaði hrússi og hjörðin spændi upp
afganginn af teppinu. Það eru milljón þjáðar sauðkindur í þessu landi,
sem hvorki mega lifa né deyja. Fram þjáðar ær í þúsund hreppum!
ísland - Ærland, óskalandið - kemur brátt!
„Þetta gerði útslagið, Berti! Héðan í frá drekkurðu
aðeins koffínlaust kaffi!"
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 1. nóvember 1987