Þjóðviljinn - 06.12.1987, Blaðsíða 2

SPURNING
VIKUNNAR
Hver verður næsti rit-
stjóri Þjóðviljans? (Spurt
í Sædýrasafninu)
Þorskurinn:
Farinn er félagi Össur! Dyggasti
stuðningsmaður fiskdýra fyrr og
síðar... Ætli ég verði ekki að
koma í staðinn?
Dándimaður vikunnan
SKAÐI SKRIFAR
Mör&urinn:
Ja, það er nú það. Það er nú
það...
Bergmaðurinn:
Ég verð víst að sjá um þetta
einn...
Áskrifandinn:
Hver er þessi Þjóðvilji?
Bakkus konungur
á bágt
Ég, Skaði, er maður var-
færinn í vissum greinum. Því
hefi ég gætt þess vandlega
að umgangast Bakkus með
hóflegri vinsemd úr nokkurri
fjarlægð. Blótað hann samt í
þeirri von að hann tæki ekki
að elta mig á röndum þegar
minnst varði og léti mig svo
hrökkva upp af mínum
ábyrgastandi í þjóðfélaginu.
Því tók ég Bakkusi vel
þegar hann barði dyra hjá
mér á dögunum. Ég fylltist
líka samúð með honum
strax, því það var ekki sjón
að sjá hann. Allt fjör úr
augum og spenna úr kropp-
num. Hárið lufsulegt, kinnar
slapandi, brosið gretta. Mér
datt í hug vísan gamla: hau-
sinn oní maga, magann oní
skó, en ég var ekkert að
særa veslings manninn.
Ósköp ert þú sorrí, sagði
ég og reyndi að vera hress.
Finnst þér það skrýtið?
spurði Bakkus.
Ja ég veit ekki.
Það eru allir á móti mér,
sagði Bakkus.
Hvaða vitleysa, sagði ég.
Er ekki statistíkin á uppleið ?
Og bráðum færðu bjórinn í
gegn á þinginu.
Minnstu ekki á það sull ó-
grátandi, sagði Bakkus
grautfúll. Bjór er eins og
hver önnur móðgun við
sanna vínmenningu. Og svo
er líka verið að lauma þessu
að fólki með fláttskap, segj-
andi að það drekki þá minna
af öðru. Ég þoli ekki svona
hræsni.
Ég skil það vel væni,
sagði ég.
Nei, það sækja allir gegn
mér með ofstopa, sagði
Bakkus. Nú er búið að
ganga svo hart fram í því að
þurrka menn upp að þaö
verður bráðum skortur á alk-
óhólistum. Ég meina það.
Óli Laufdal segir að heil kyn-
slóð sé týnd við barina.
Samhengið í íslenskri
menningu hefur rofnað.
En látum nú þessa SÁÁ-
ara vera og það pakk. Og
látum svo vera að vísinda-
menn búi til falskenningar
um aö vinátta við mig sé
ekkert annað en einhver
erfðagalli eins og aö vera
rangeygur eða hafa sex
fingur. Það er náttúrlega
skelfileg móðgun en ég get
lifað við þetta. Það sem mér
svíöur mest og dýpst og sár-
ast, það er vanþakklætið.
Vanþakklætið? spurði ég.
Já, ég sagði vanþakklæti.
Hugsaðu þér allt þetta fólk
sem væri löngu dautt úr
leiðindum ef ég hefði ekki
fleytt því yfir helgarnar og
sumarfríin? Það lyftir ekki
fingri mér til varnar. Eða
taktu alla þessa karla sem
hefðu aldrei þorað að
strjúka kvenmannsbelg
nema ég hefði hjálpað þeim.
Meira að segja þeir spóla
með í níðinu. Það er ekki að
því að spyrja, það sparka
allir í þann sem fallinn er.
Mér heyrist að þú sért
kominn í bullandi sjálfsvork-
unn, Bakkus minn, sagði ég.
Ef enginn vill vorkenna
mér, þá verð ég að gera það
sjálfur, sagði Bakkus. Og ef
ég má ekki vera blú fyrir þér
þá er ég farinn.
Nei, svona svona...
öðruvísi mér áður brá,
sagði Bakkus. Þá var gam-
an að lifa. Þá gengu menn
hart fram í mínu nafni, drápu
mann og annan og dóu
hetjudauða mín vegna. Þá
var ekki haldið svo brúð-
kaup að mér væri ekki hald-
in veisla í sjö daga. Vitrir
menn vildu vín til vinar
drekka. Brjóstin gátu ekki
fundið til fyrr en þrúgna vínin
gullnu glóðu á skál og allt
það eins og skáldin sögðu.
Það var þá að skáldin
kváðu: betra er en bænar-
gjörð, brennivín að morgni
dags. Menn voru ekki með
neitt ónytjungshjal um
lífsnautnina frjóvu. Og hvar
eru þessi skáld nú? Ég bara
spyr. Þau þykjast geta rólað
sér upp á Parnassinn með
ímyndunaraflinu án þess að
tala við mig. Ég hefi aldrei
vitað annað eins.
Já, þetta er ekki nógu
gott, sagði ég mannúðarfull-
ur.
Nei, sagði Bakkus.
En heyrðu mig, sagði ég
hughreystandi, þú hefur þó
hana Sölvínu.
Já. Að vísu. Hún segir að
eiginlega sé ég ekki til, og
það er kannski það sniðug-
asta í stöðunni. En hvað má
ein sálfræðingspísl sín í
öllum þessum brakandi
þurrki, í þessari forherðingu,
vanþakklæti, rógi, svikum,
samsærum, skepnu-
skap...