Þjóðviljinn - 05.04.1991, Síða 2

Guðlaugur Arason:
8. ágúst 1980.
Föstudagskvöld.
Skemmtistaðurinn Hollywood var þéttsetinn
þetta kvöld eins og oft áður á föstudagskvöldum.
Úti í homi skammt frá einum bamum sat ljós-
hærður maður við borð, og virtist ekki finna ann-
an tilgang með lífinu en að láta sér leiðast. Þetta
var Heimir Jónasson. Og hann hafði kannski
meiri ástæðu til þess en margur annar að brosa
ekki ftaman í tilveruna. Einmitt þennan morgun
var honum sagt upp vinnunni í Vöruflutninga-
miðstöðinni, þar sem hann hafði þó unnið í
nokkrar vikur.
Og nú stóð hann uppi atvinnuiaus eina ferð-
ina enn, gat ekki borgað leiguna af þessari her-
bergiskytru, sem hann var búinn að eiga heima í
undanfarin ár, og sá fram á það auma hlutskipti
að þurfa að flytja aftur heim.
Hann saup á glasinu og leit á klukkuna. Hún
var að verða tólf. Hann böivaði í huganum því
hann átti aðeins peninga fyrir einum einföldum.
Og svo var nýbúið að hækka brennivínið eina
ferðina enn.
Heimir var að svipast um eftir einhverjum
sem hann gæti iátið bjóða sér í glas, þegar allt í
einu var gripið í axlimar á honum aftan frá og
hann hristur svolítið til. Þegar hann leit upp sá
hann Finn og Inga, gamia félaga sína, þar sem
þeir stóðu og göptu hlæjandi yfir honum.
- Blesaður gamli! sagði Ingi og lyfti glasi.
Megum við ekki setjast héma?
Heimir bandaði út hendinni til merkis um að
leyfið væri veitt.
- Annars á ég ekki þessa stóia, sagði hann og
lifnaði allur við. Ég er bara gestur héma.
-Nú, ég hélt að þú ættir staðinn maður, sagði
Finnur og bauð þeim að reykja. Hvað er að
ffétta, ertu ekki búinn að ná þér í neina gellu?
- Nei, ég var bara rétt að koma maður, hvað
er þetta, slappaðu af, nóttin er ung.
Þeir skáluðu.
Finnur og Heimir höfðu þekkst frá því þeir
vom saman í bamaskóla. Ingi aftur á móti var
Akureyringur sem fluttist til Reykjavíkur fyrir
nokkrum áram ásamt móður sinni, sem var frá-
skilin. Hann kynntist Heimi þegar þeir bjuggu í
sömu blokk í Breiðholtinu. Ingi var að læra
plötusmíði hjá Stálvík í Garðabæ og bjó nú í iitlu
herbergi heima hjá móður sinni.
Þeir félagar vora jafnaldrar, allir tuttugu og
fjögurra ára.
Finnur var aftur á móti sonur pabba síns
heildsaians, og hafði ekki neina fasta atvinnu
þessa stundina. Hann hafði alla tíð verið sjálf-
kjörinn foringi í hópnum, var góður félagi og
hugmyndaríkur. Finnur bjó heima hjá foreldram
sínum í Garðabæ.
- Við verðum bara að brjótast inn í Lands-
bankann, sagði Ingi, þegar þeir höfðu allir verið
búnir að kvarta yfir peningaleysi.
- Frekar Seðlabankann, stakk Heimir upp á.
Þar er guilið. Þeir skáluðu og Heimir tæmdi úr
glasinu.
- Finnur, býður þú ekki upp á glas, sagði
hann. Ég er alveg gjörsamlega staur.
Finnur dró upp veskið sitt og leit í það. Svo
stóð hann á fætur og gekk að bamum án þess að
segja orð. Eftir skamma stund var hann kominn
aftur með þrjú glös sem hann setti á borðið.
- Djöfull er að sjá þetta maður, sagði Heimir
nokkra seinna, þegar þeir horfðu á barþjón vera
að opna vodkakassa og setja flöskur upp i hillu.
Haldiði að það væri munur að eiga einn svona
kassa, maður gæti verið fúllur í heiia viku!
- Heyrðu vinur, þetta er nú ekki mikið, sagði
Ingi. Þegar ég átti heima fyrir norðan bjó flutn-
ingabíistjóri í sama stigagangi og við. Hann kom
stundum með fullan bíl af brennivíni frá Reykja-
vík og lét standa á planinu fyrir utan hjá okkur
alla nóttina.
Fleiri hundrað kassa vinur. Eg sá einu sinni
inn í bílinn hjá honum og það var bara vodka-
veggurinn sko! Vá maður, það var alveg rosa-
legt!
- Gátuð þið ekki gómað einn kassadjöfúl?
spurði Heimir.
- Nei, blessaður vertu, þetta var allt saman
harðlæst helvíti. Annars töluðum við nú stundum
um það, því bíllinn stóð oft þama á planinu um
helgar. Maður var að...
- Af hveiju um helgar? greip Finnur fram í.
- Ha...? Jú, ég held að hann hafi alltaf losað
á mánudögum, þú veist.
- Hann hefúr þá sennilega lestað bílinn héma
í Reykjavík á fostudögum, sagði Finnur með
nokkrum ákafa.
- Já, sjálfsagt hefúr hann gert það, svaraði
Ingi. En að sjá allt þetta brennivín vinur og vita
af því þama inni í bílnum ha, það var alveg
hrikalegt. Alveg...
Ingi lauk ekki við setninguna heldur hristi
höfuðið og gretti sig við minninguna.
Keyrir hann ennþá þessi gaur? spurði Finnur.
- Ég veit það ekki svaraði Ingi. Nei, ætli það.
Og þó, það getur svo sem vel verið.
- Ja, þó svo hann keyri ekki lengur, þá er
auðvitað einhver sem flytur vínið norður.
- Heyrðu, við rænum bara einum svona
brennivínsfarmi, sagði Ingi og hló. Ekkert mál.
Skál fyrir því!
Heimir og Ingi skáluðu, en Finnur snerti ekki
sitt glas. Hann kveikti sér í sígarettu og var
hugsi.
Já, af hveiju ekki? sagði hann allt í einu og
blés frá sér reyknum.
- Ha... hvað? sagði Ingi.
- Við nælum okkur í einn svona farm, svar-
aði Finnur eins og ekkert væri sjálfsagðara. Það
sló þögn við borðið. Heimir og Ingi vissu mæta
vel hvemig Finnur hugsaði. Þegar honum datt
eitthvað í hug, lét hann sjaldnast sitja við orðin
tóm.
- Þetta er ekki svo galin hugmynd, sagði
Heimir loks.
- Heldurðu að þetta sé svona ennþá? spurði
Finnur og beindi orðum sínum til Inga. Ég
meina, heldurðu að þeir flytji brennivínið ennþá
norður um helgar?
Ingi yppti öxlum.
- Það var allavega svoleiðis með þennan
karl.
Finnur hallaði sér aftur á bak í stólinn og
horfði glottandi á félaga sína.
- Hvað ætli þeir fari með mikið í hverri ferð?
- Blessaður vertu, mörg hundruð kassa, svar-
aði Ingi um hæl. Nei, ég veit það ekki. Hundr-
að... kannski tvö hundrað.
- Svo seljum við þetta bara á svörtu, hélt
Finnur áfram. Það dettur engum manni í hug að
flutningabílar séu rændir á íslandi. Þetta er
minnsta mál i heimi, bara að stoppa bílinn, binda
bílstjórann og tæma allt helvítis klabbið yfir í
annan bíl. Ekkert mál! Við getum farið með bíl-
ana út fyrir veg þar sem enginn sér til okkar.
- En hvað með bílstjórann? spurði Ingi.
Hvemig getum við losað okkur við hann?
- Við þurfúm ekkert að losa okkur við hann,
svaraði Finnur um hæl. Við skiljum hann bara
eftir í bílnum, svo einfalt er það. Það standa all-
staðar flutningabílar við þjóðveginn og engann
grunar neitt.
- Já, en þeir era nú stundum með farþega
með sér, sagði Ingi. Stundum tvo eða þtjá.
Finnur horfði á hann.
- Já, auðvitað. Helvítis, helvíti. Já, en þá er
bara að taka sjensinn. Þetta getur aldrei gengið
upp ef hann er með farþega. En pottþétt ef hann
er einn. Alveg pottþétt!
- Já, en ef, sagði Ingi og lagði þunga áherslu
á hvert orð.
- Þá er bara að hætta við og bíða eftir næstu
ferð, svaraði Finnur. Svo einfalt er það.
- Það er alveg meiriháttar plott, sagði Heim-
ir. Finnst þér það ekki Ingi, nógir seðlar maður,
ha!
Ingi hugsaði sig um.
- Já, þetta er alveg frábært, í alvöra! Við
verðum bara að komast að því hvenær bíllinn fer
norður að finna einhvem góðan stað þar sem við
getum stoppað hann. Og svo verðum við auðvit-
að einhvem veginn að redda bíl.
- Blessaður vertu, sagði Heimir, það er ekk-
ert mál. Það verður kannski erfiðara að finna ein-
hvem góðan felustað. Kannski gætum við...
— Nei, Signý! Hvað segirðu gott! sagði Finn-
ur óeðlilega hátt og sneri sér að ljóshærðri stúlku
sem hafði stansað við hliðina á honúm. Svo rétti
hann upp höndina að félögum sínum til merkis
um að þeir ættu ekki að tala meira um þetta í bili.
Hann stóð á fætur og gaf sig á tal við stúlkuna.
Eftir stutta stund hallaði hann sér að félögum sín-
um og hvíslaði:
- Þið steinhaldið kjafti. Þið megið ekki segja
neinum frá þessu. Við ræðum betur um þetta á
eftir, ég ætla aðeins að skreppa.
Heimir og Ingi glottu og veifúðu.
- Ingi, nú er komið að þér að fara á barinn,
sagði Heimir og rak hnefann í öxlina á honum.
Við verðum að skála fyrir þessu. Það verður ekki
langt þangað til ég get boðið þér í glas. Og kann-
ski get ég bara boðið þér upp á heilan kassa!
Þeir hlógu. Allt í einu fannst þeim framtíðin
björt. Kvöldið hafði tekið óvænta stefnu.
En það var einmitt þetta kvöld sem þeir áttu
allir eftir að rifja upp síðar meir, hver í sínu lagi
og óska að það hefði aldrei komið.
ÍRÓSA-
•GARÐINUM
ÞEIR VITRU
SÖGDU
Að lokum spyr Ómar Smári
hvort þeir sem aka yfir á rauðu
Ijósi séu einfaldlega ekki vitlaus-
ari en þeir sem hafa vit á að
stoppa.
Tíminn
HIN NÝJA PÓLIT-
ÍSKA HUGSUN
Það er ekki nóg að heimta
bara ráðuneyti.
Finnur Ingólfsson
í Tímanum
VÍSINDIN EFLA
ALLADÁÐ
Þær (dætumar) verða jú
ófrískar, ekki synimir.
Kynlífsfræöingur
Pressunnar
ÁHYGGJUEFNI
ÞJÓDARINNAR
Og að lokum: af hveiju flytur
Sævar Karl ekki inn Boss- gard-
ínuefni til að fúllkomna islensku
fertugsafmælin?
Pressan
ÞEIR NAUTNA-
SEGGIR!
Svo er áreiðanlegt að margir
fara til stórborgarinnar (New
York) árlega einungis til þess að
anda að sér lyktinni frá ristuðu
hnetunum sem götusalamir
bjóða..
DV
ÞETTA ER BARA
SPÉHRÆÐSLA
JÚLLI!
Við höfum nú bara hreinlega
orðið vör við að fólk... er ekkert
áffam um að gefa það upp í skoð-
anakönnunum hvaða flokka það
styður, vegna þess að það getur
vænzt þess að verða fyrir alls
konar áreitni og hremmingum í
sinni vinnu ef það lýsir ekki yfir
stuðningi við einhvem gömlu
flokkanna.
Júlíus Sólnes
í Morgunblaöinu
ER EKKI ÓDÝRARA
AÐ HAFA KÓNG?
Kosning Davíðs (Oddssonar)
sem formanns hefúr því kostað
um 26,5 starfsár. Það em álíka
mörg ársverk og fara í að halda
vatnveitum landsins gangandi.
Pressan
UNDUR HAG-
SKÝRSLNANNA
Sömuleiðis má gera ráð fyrir
því að í stóm blokkinni í Æsufelli
hafi 63 pör samfarir á hverri
nóttu. Sama gildir um Stykkis-
hólm.
Pressan
2 SlÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 5. apríl 1991