Þjóðviljinn - 05.04.1991, Qupperneq 14

Símasambandið
- Eyja, þetta er Óli Helgi.
- Sæll Óli minn. Hvernig líður
þér eftir páskana?
- Ágætlega.
- Þú hefur ekki borðað yfir þig af
páskaeggjum?
- Nei, ég hafði ekki lyst á að
klára mitt.
- Hvað segirðu?! Þú sem varst
að vona að þú fengir eitthvert
risapáskaegg.
- Ég fékk bara númer 8. En ég
varð svo saddur af því, að ég
gat ekki klárað það.
- Ég er nú aldeilis hissa. Ég sem
hélt að krakkar fengju aldrei nóg
af gotterísáti. Mér sýnist þið allt-
af vera að éta þennan óþverra.
- Gott er enginn óþverri. Mér
finnt gott gott. Ég var bara svo
saddur á páskunum.
- Mér blöskrar samt alveg, hvað
krakkar láta ofan í sig af sætind-
um. Ég verð bara að segja það.
Fleiri kíló á ári.
- En það er fullorðna fólkið sem
gefur okkur allt nammið.
- En eruð þið ekki alltaf að suða
um þetta?
- Jú. Af því okkur finnst það
gott.
- Já, því segi ég það. Og svo
skemmast í ykkur tennurnar.
Mér finnst þetta bara alveg
hroðalegt.
- Ertu eitthvað á móti gotti,
Eyja?
- Já, ég er alveg á móti þessu
gotti. Það er bara berið að plata
þetta ofaní ykkur greyin, og
græða á ykkur.
- Já en Eyja, þú færð þér alltaf
mola með kaffinu. Er þá ekki
verið að plata þig? Og er moli
eitthvað betri fyrir tennurnar?
- Nei, hann er náttúrlega ekki
góður fyrir tennurnar.
- Þá ert þú ekkert betri.
- Nei, nei, auðvitað er ég ekkert
betri. Munurinn er bara sá Óli
minn, að tennur barna
eru í meiri hættu en tenn-
ur fullorðinna. Tennurnar
hætta nefnilega að
skemmast, þegar maður verður
gamall. Það er á meðan fólk er
ungt og í örum vexti, sem þær
skemmast mest. Þess vegna
þarf að gá að því, hvað börn
tyggja.
- A maður þá að bíða þangað til
maður er orðinn fullorðinn til að
mega borða gott?
- Já, það væri líklega best.
- Iss! Það er ekkert gaman. Þá
langar mann ekkert í það!
- Jú, jú. Alla langar til að
smakka eitthvað gott og bæta
sér í munni, eins og sagt er.
Bæði börn og fullorðna. Og lík-
aminn þarf á sykri að halda. Það
er orka í sykrinum. Það er bara
þetta ofát, sem er svo óhollt.
- Alltaf eruð þið fullorðna fólkið
að segja við krakka að borða
eitthvað hollt. Svo gerið þið sjálf
fullt, sem er óhollt. Reykið, og
drekkið brennvín og kaffi og étið
molasykur.
- Æjá, við erum víst heldur lé-
legar fyrirmyndir í mörgu.
- Þá skuluð þið bara ekkert vera
að prédika yfir okkur.
- Nei. En Oli minn við verðum
samt að ræða málið.
- Allt í lagi. Ræðum þá málið.
Haust
eftir Sigríði
Gunnarsdóttur:
Verðlaunasagan í
yngri aldurshóp
smásagnasamkeppninnar
BABÚ-BABÚ
Fuglarnir eru flognir eitthvað
burt, þangað sem vetrarkuldinn
nær ekki til þeirra. Laufin liggja
á jörðinni en örvæntingarfull
trén teygja naktar greinar til
himins.
Út undan mér sé ég mann
frá bænum sópa saman lauf-
blöðum. Allt í einu kemur vind-
hviða og þeytir haugnum í loft
upp. Ég heyri manninn tuldra
formælingar fyrir munni sér.
Hann þarf að byrja upp á nýtt.
Gömul kona kemur kjagandi
eftir stígnum. Hún heldur á
blómvendi. Kannski liggur mað-
urinn hennar sálugi einhvers
staðar í þessum kirkjugarði? Sú
gamla silast nærri hljóðlaust
framhjá mér, hægum markviss-
um skrefum. Hún lítur út fyrir að
vera mjög gömul. Ábyggilega
áttræð. Hvernig ætli sé að vera
svona gamall?
Ég átti vin þegar ég var lítil.
Vin sem dó. Við vorum ekki
nema sjö ára þegar hann
drukknaði. Ég tók það nærri
mér. Ég fer alltaf öðru hvoru að
leiðinu hans. Þangað til að ég
varð tólf ára táraðist ég í hvert
skipti. Kom ekki upp orði, tárin
runnu niður kinnarnar, féllu svo
til jarðar og hurfu. Inn í eilífðina. við vin minn heitinn eins og
í seinni tíð er ég farinn að tala maðurinn við mann, segja hon-
um allt sem ég vil að hann viti.
Kannski er ég biluð en mér
finnst eins og hann heyri allt
sem ég segi.
Ég vil ekki deyja. Líkurnar
eru ekki miklar í bili en ég er
samt hrædd.
Það er svo mikið af gömlu
fólki sem bíður dauðans. Fólk
eins og amma á Elliheimilinu.
Hún virðist alltaf ánægð. Prjón-
ar ullarsokka og spilar vist við
hina gamlingjana alla daga.
Nema þegar hún fær ellilífeyr-
inn. Þá fer hún út og kaupir sér
heilu bunkana af skafmiðum.
Það gefur henni svo mikið að
styrkja góð málefni og spennan
við að skafa...
Ég hætti að hugsa um ömmu
gömlu og geng af stað. Gamla
konan var farin jafn hljóðlega
og hún kom. Einu vegsumm-
erkin um komu hennar eru
blómin sem hún skildi eftir und-
ir krossinum.
Maðurinn var hættur að berj-
ast við laufið. Kannski er álíka
vonlaust að vilja ekki deyja og
sópa laufblöðum í roki.

Ungur rithöfundur
Fyrr í vetur gekkst Unglingasíða Dags á Akureyri
fyrir smásagnakeppni meðal ungs skólafólks. Sigur-
vegari varð 15 ára stúlka, Sigríður Gunnarsdóttir frá
Flatatungu í Skagafirði. Sigríður er nemandi í Varma-
hlíðarskóla og þegar Hænsnaprikið hafði samband
við hana félst hún á að leyfa birtingu sögunnar hér
hjá okkur. Hænsnaprikið þakkar fyrir henni birtingar-
réttinn, og þykir heiður að fá að dreifa jafn góðri sögu
til lesenda. Steinunn
14 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 5. apríl 1991
\