Þjóðviljinn - 18.10.1991, Blaðsíða 7

Frábærir
Finnar
afturá
ferö
Todomobile: heimsfrægð í Norrköping?
Sumar plötur eru sumarplötur...
en þær tvær sem hér verður íjallað
um lifa þó langt ffam á haustið.
Mér fannst fyrirsögnin bara svo
sniðug.
Ýmsir flytjendur - Bandalög
4 (Steinar 1991)
Sumarsafnplata Steinars í ár
gefur okkur þverskurð á tónlistar-
fólki fyrirtækisins. Þetta er stór og
fjölbreyttur hópur og því ber að líta
á plötuna sem yfirlit fremur en
samsteypta afurð. Kannski er hóp-
urinn alltof fjölbreyttur; það eru
tónlistarleg ljósár á milli Todmo-
bile og Ríó Triósins.
Lítum á það besta á Bandalög-
um 4: Sálin hans Jóns míns er orð-
in súperþétt og búin að koma sér
upp sínum eigin stíl. Guðmundur
Jónsson gítarleikari á hér tvö lög:
Ábyggilega og Brostið hjarta, bæði
gripandi popparar sem hljóma eins
og blanda af gítarrokki The Cult og
hvítu souli. Guðmundur er slung-
inn í rokkpoppinu og Stefán Hilm-
ars hás, vælinn og póttþéttur i
rokkinu. Todmobile eru miklu
ffekar poppverksmiðja en popp-
hljómsveit. Stafræn tækni og
tölvuforritun gera tónlistina þó
langt í ffá niðursoðna. Eyþór sem-
ur „Eilíf ró“, en Þorvaldur á „Ró-
bót“. Bæði eru þetta grípandi
tölvupopplög og greinilegt að
danstónlistaráhrif heija á sveitina.
Andrea er að venju fersk í gaulinu
og hún og Eyþór skipta lögunum
vel og skipulega á milli sín.
Mannakom á fínan blúspopphund
sem Ellen Kristjáns syngur vel.
„Litla systir“ nefnist lagið og er
effir Magnús Eiríksson. Þetta er
nostursamlega samið hjá Magnúsi
og maður sér hann fyrir sér bauk-
andi við að semja gitarsólóana ein-
hvem rigningardaginn þegar lítið
er að gera í Rín.
Galíleó er eitt besta pöbba-
bandið í bransanum í dag og hér
eiga þeir eitt lag, „Það ert þú“, effir
Bubba Morthens. Handbragð
Kóngsins leynir sér ekki, en útsetn-
Gunnar L
Hjálmarsson
ingin er frábmgðin venjulegum
Bubba-lögum. Gamla Spilafíflið
Sævar Sverrisson er líka skemmti-
lega ffábrugðinn Bubba í söngstíl.
Annað á Bandalögum 4 er ekki
jafn skemmtilegt. Loðin rotta og
Karl Örvarsson em enn á Duran
Duran stiginu þrátt fyrir ítrekaðar
tilraunir, Upplyfting hefðu aldrei
átt að heyrast annarsstaðar en í Bif-
róvision, og Sú Ellen hljóma alltaf
jafn hallærislega útkjálkalegir.
Tvær leifar ffá síðustu Eurovision-
keppni dagar uppi á Bandalögum
4: ágætis lag effir Friðrik Karlsson
sem Ellen Kristjáns syngur og „I
dag“ effir Hörð Ólafsson, sem er
„Eitt lag enn“ með nýjum texta.
Hörður kom þessari endurtekningu
í annað sæti í síðustu júná-undan-
úrslitakeppni, sem sýnir betur en
margt annað „háþróaðan" tónlistar-
smekk landsmanna. Ríó Tríóið er
alltaf Rió Tríóið hvort sem mönn-
um líkar betur eða verr. Þeir bæta
þó litlu við Litlu flugu Sigfúsar
Halldórssonar, en ömmur landsins
taka eflaust heilshugar undir.
Ýmsir flytjendur - lcebrea-
kers (Steinar 1991)
Það hefur löngum veri stærsti
draumur íslenska popparans að slá
í gegn í útlöndum, sem er vel skilj-
anlegt miðað við þá smádrauma
sem hægt er að dreyma hérlendis.
Hér geta menn gefið út, spilað í
sjónvarpinu og þrætt krummaskuð-
in hring effir hring fyrir sömu ball-
gestina ár eftir ár því sem menn
endast og vasamir tæmast. Já, það
Fyrir þá sem eiga ekki mikinn pen-
ing, en hafa höfiiðið fúllt af tónlist-
arpælingum og vilja koma þeim ffá
sér, er langbest að gera að gefa út
snældu. Ólíkt plötu- og geisladisk-
útgáfú er ekkert lágmarksupplag
hjá snælduíjölfoldurum. Það er
þess vegna hægt að gefa út bara
eitt eintak. Hljóðriti er eini snældu-
fjölfaldarinn á íslandi í dag. Þar er
verðlagt effir lengd, gæðum þráðar
og eintakafjölda. Það má gera ráð
fyrir að hver spóla kosti um 250 kr.
í framleiðslu.
Þeir sem eiga ekki í önnur hús
er von að útlöndin togi í poppara-
greyin.
Nú stendur yfir skipulögð
markaðssókn hjá Steinum og er
herjað í fyrstu á Norðurlönd.
Gömlu íslensku sveitimar em
komnar með framandi ensk nöfn
og textunum hefúr verið snúið yfir
á ensku. I byrjun sumars kom út
safnplatan Icebreakers og í septem-
ber spiluðu nokkrar hljómsveitir í
Danmörku, fyrir fullu húsi af Is-
lendingum, er mér tjáð.
Fyrir Islendinga er platan Ice-
breakers aðallega tilvalin til að
gefa vinum erlendis. Platan dregur
upp góðan þverskurð af því vin-
sælasta úr hinum svokölluðu
frjálsu útvarpsstöðvum síðustu
misseri. Ferskustu bönd Steina:
Arctic Oranges (Ný Dönsk), Bea-
ten Bishops (Sálin hans Jóns míns)
og Todmobile eiga öll ágætis leik á
Icebreakers. Enskir textar hljóma
misjafnlega vel við tónlist sveit-
anna, einna best hjá Todmobile,
sem gefúr kannski tilefni til bjart-
sýni um frægðarséns hljómsveitar-
innar.
Nokkuð er gengið út frá því
vísu að Skandinavar muni enn effir
Mezzoforte. Sveitin á tvö lög og
tvö koma úr sólósmiðju Friðriks
Karlssonar. Bubbi á ekki í vand-
ræðum með að fóta sig á enskunni
og sýnir gott fordæmi með því að
fá enskukennara úr Háskólanum, J.
M. Darcy, til að snúa textunum
með sér yfir á ensku. Eric Hawk á
tvö lög á plötunni, hörmulegt vísi-
tölupopp og þokkalegt rokklag,
að venda gefa því út spólur og
vafra um og reyna að koma fram-
leiðslunni á framfæri. Plötubúðin
og Þruman við Laugaveg hafa ver-
ið duglegastar við að koma þessum
smáútgáfúm á framfæri og á dög-
unum bættist ný spóla við á hillum
búðanna, ónefnt verk með sex
hljómsveitum, útgefið af „Gallerý
Krúnk“. Krúnk-menn eru „allir í
pönkinu“, skreyttir og með hug-
sjónimar á hreinu, eins og ný-
komnir af Crass-tónleikum. Hljóm-
ur spólunnar er hrikalega hrár á
köflum, en að öðm leyti er nostrað
„Taken by storm“ sem hann semur
sjálfúr. Angels and Devils (Riks-
haw) em með lögin „This is Ámer-
ica“, sem hljómar tilgerðarlegt og
Duran Duran-legt, og „Celestial
garden“ sem er fínt popp, og það
besta sem ég hef heyrt úr sarpi R.
Scobie hingað til. Það er vonandi
dæmi um það sem koma skal hjá
hljómsveitinni.
Framtak Steinars manna er
auðvitað lofsvert og vonandi að
draumar einhvers popparans rætist
i beinu ffamhaldi. Þó er mér til efs
að „frændur okkar“ í Skandinavíu
hafi mjög mikinn áhuga á íslensku
poppi í miðri hringiðu upplýsinga-
streymisins og mötunarinnar.
við útgáfiina. Hver hljómsveit gerir
síðu í meðfylgjandi bæklingi, það
er vandað við að líma spóluna á
bæklinginn, og ef menn em heppn-
ir fá þeir klósettpappírsræmu með í
kaupbæti. Hljómsveitimar Cazbol,
Horver, Indiana og Kjaftæði em
greinilega allar mnnar frá sama
meiði: sömu krakkamir að glamra
og pönkast inni í herbergi. Af þeim
er Cazbol langbesta dæmið, „al-
vöm“ hljómsveit með skásta
hljóminn. Dritvík heitir „kvenna-
band“ sem slefast skemmtilega í
gegnum nokkur lög, þ.á m. meist-
Hljómsveitina 22 Pistep-
irkko þarf ekki að kynna fyrir
þeim heppnu sem sáu og
heyrðu í henni í mars s.I. Hing-
að komu þeir þá og léku þrisv-
ar á 2 Vinum og einu sinni í
M.H. Aðsóknin var þá frekar
dræm, en þeir sem létu sig
vanta og hafa lifað í eftirsjá og
öfúnd við þá sem sáu Finnana,
geta nú tekið gleði sína. Já, 22
Pistepirkko koma aftur í næstu
viku: spila í M.H. þriðjudags-
kvöldið 22., í M.S. miðviku-
dagskvöldið 23., á Hótel Sel-
fossi fimmtudagskvöldið 24., á
2 Vinum fostudagskvöldið 24.,
á 1929 á Akureyri laugardags-
kvöldið 26., og á 2 Vinum
sunnudagskvöldið 27. og
mánudagskvöldið 28. Hljóm-
sveitin Bless spilar með Finn-
um 23., 24., 27. og 28., en
Risaeðlan þann 25.
Fyrir þá sem koma af fjöll-
um leikur 22 Pistepirkko mjög
ferskt og skemmtilegt rokk
undir rækilegum áhrifúm af
flestum rokkstefnum s.l. þijátíu
ára. Þó þeir syngi á ensku leyn-
ir ffamburðurinn ekki þjóðem-
inu og tónlistin er mettuð
finnskri útkjálkastemmningu
og vodkaþambi. Hljómsveitin
spilar mest ffumsamin lög, en
ef vel liggur á þeim keyra þeir
í sígilda rokkstandarda eins og
Wild Thing og Louie Louie.
Hljómsveitin er tríó: PK syng-
ur og spilar á gítar, Aske leikur
á bassa og hljómborð og Espe
trommar. PK og Aske eru
bræður. Hljómsveitin hefur
verið starfandi í um tíu ár, gef-
ið út slatta af plötum, en þeitra
síðasta verk, breiðskífan „Bare
bone nest“ var sú fyrsta sem
fékk alþjóðlega dreifingu.
Hingað koma Finnamir ferskir
eftir að hafa verið á haus við
að taka upp nýja plötu sem
kemur út bráðlega. Þrátt fyrir
ítrekaðar tilraunir náðist ekki
samband við hljómsveitina til
Finnlands og því bíður viðtal
við 22 Pistepirkko til næsta
Helgarvaggs.
araverkið „On the road to Lesbos"
- Áffam stelpur! Samkvæmispönk-
hljómsveitin Dralla á nokkur lög
sem menn ættu að kannast við af
tónleikum. Piltamir þeysast t.d.í
gegnum hin klassísku pung-stykki
„Hestar“, „Drallustuð" og „Límið
á Hlemmi“.
Eins og áður segir fæst snældan
í Þramunni og Plötubúðinni, en
einnig í póstkröfu frá Gallerý
Krúnk/Álakvísl 54/110 Reykjavík.
Á meðan Krúnk-menn krúnka sitt
pönk þarf ekki að hafa áhyggjur af
íslensku hugsjóna-pönki.
22 Pistepirkko á 2 Vinum i mars. Mynd: Kristinn.
Pönk fró Gallerý Krúnk
NÝTT HELGARBLAÐ
7 FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 1991