Alþýðublaðið - 08.11.1921, Blaðsíða 4
4
ALÞÝÐö BLAÐIÐ
ÚTBOÐ
á 500000 kr. láni bæjarsjóðs Rvíkur með 61/20/0 vöxtwm.
Bæjarstjórn Reykjavíkur hefir 10. þ. m. samþykt að gefa út fyrir hönd bæjarsjóðs, með
ryggingu í tekjum og eignum bæjarins, 61/2®/0 skuldabréf fyrir alt að 500000 krónum og skal nota
lánsféð til atvinnubóta (fiskreitagerðar) og til greiðslu á bráðabirgðalánum bæjarsjóðs.
Fyrir láninu verða gefin út skuldabréf að upphæð 100, 500 og 1000 krónur og árlega skal
nötarius publicus í septembermánuði draga út skuldabréf, er nemi minst 25 þúsund krónum og
skulu hin útdregnu bréf greiðast með fullu nafnverði 31. desember sama ár, í fyrsta sinn 1922.
Skrá yfir útdregin bréf verður birt í Lögbirtingablaðinu.
Vextir greiðast eftirá 31. desember ár hvert fyrir liðið ár með 672%,— sex og hálfum af
hundraði — í fyrsta sinn 1922.
Landsbanki íslands og Islandsbanki taka við greiðslum upp í lánið gegn bráðabirgða-skýr-
teinum, sem síðar verður skift gegn skuldabréfum með tilheyrandi vaxtamiðum, og um leið ög
greiðsla fer fram verða borgaðir vextir af greiðslunni til 31. des. þ. á., hlutfallslega við 61/2°/o p. a.
Stjórnarráð íslands hefir með bréfi dagsett 14. þ. m. veitt samþykki sitt til að bæjarstjórnin
anegi taka umrætt lán og er almenningi hérmeð boðin þátttaka í því.
Borgarstjórinn í Reykjavík, 2. nóvember 1921.
K, Z i m s e n.
Með skírskotun til framanritaðs lánútboðs tökum vér við greiðslum upp í lánið til 1. des-
ember þessa árs.
Reykjavík, 2. nóvember 1921.
Landsbanki I^lands. -- íslandsbanki.
fvan Turgenlaw: Æskumlnnlngar.
fjármál stóð hér um bil þangað til um miðjan dag. Frú
Leonora sætti sig nú alveg við þetta alt saman, fór að
kalla Sanin Dmitri, gerði að gamni sínu við hann og
hótaði þvl að hefna sín á honum fyrir alla slægðina.
Hún spurði hann mjög rækilega um land hans, heimt-
aði að hann lýsti mjög nákvæmlega giftingasiðum í
rússneskum kirkjum — — — og gladdist innilega af
tilhugsuninui. að sjá Gemmu í hvítum kjól með gylta
kórónu á höfðinu.
„Því hún er eins fögur eins og drotning," sagði hún
með stolti, — „eða það er öllu heldur elcki til í veröld-
inni eins falleg drotning eins og hún!“
„Það er engin önnur Gemma til í heiminum!" greip
Sanin fram í.
„Já, þess vegna heitir hún lika Gemma!"*)
Gemma stöklf til mömmu sinnar til þess að kyssa
hana . . , Það var eins og þungum steini væri velt af
hjarta hennar.
' Og Sanin varð svo ákaflega innilega glaður yfir til-
hugsuninni um að nú væri draumur hans að rætast.
Hann hljóp út í kökubúðina, hann varð endilega að
afgreiða þar viðskiftamennina eins og hann hafði gert
lyrir nokkrum dögum siðan. „Nú hefi eg leyfi til þessi"
—- sagði hann hlægjandi, — „því nú tilheyri eg fjöl-
skyldunni!“
Hann fór fram að búðarborðinu og seldi — tvær
*) Gemma er latueskt orð og þýðir gimsteinn.
smátelpur komu inn til að kaupa konfekt og hann
lét þær hafa helmingi meira en þær áttu að fá. Við
borðið sat hann nú við hlið Gemmu sem opinber unn-
usti hennar. Frú Leonora hélt áfram að tala um fjár-
málin og önnur áhygguefni sín. Emil sat og hló og
bað Sanin að fara með sig til Rússlands. Það var
ákveðið að Sanin skyldi far eftir hálfan mánuð. Panta-
leone einn var dálítið ólundarlegur, enda fékk hann
ávftur fyrir hjá frú Leonora.
„Og þú hefir lfka verið hólmgönguvottur!11
En Pantaleone horfði á hana steinþegjandi.
Gemma þagði hér um bil altaf, en aldrei hafði and-
lit hennar verið meira töfrandi. Eftir að búið var að
borða bað hún Sanin að koma sem snöggvast út í
garðinn og þegar þau staðnæmdust við bekkin, þar sem
hún hafði verið að tína sundur kírsuberin um daginn,
sagði hún: „Dmitri, þú mátt ekki reiðast við mig, en
eg ætla að benda þér á það einu sinni enn, að þú
mátt ekki álíta að þú sért neitt bundinn"
Hann lofaði henni ekki halda áfram. . . .
Gemma sneri sér undan. „Og að því er snertir þetta
sem mamma var að tala um, að við værum ekki sömu
trúar, þá. . . .“
Og hún greip í lítinn kross sem hékk um háls hennar
kikti í hann svo að snúran shtnaðiogréttiSaninkrossinn.
„Þegar eg er þín, þá er eg líka sömu trúar og þú!“
Það stóðu ennþá tár í augum Sanins þegar þau
Gemma komu aftur inn í stofuna. . . .
Um kvöldið gekk alt sinn vanagang. Fólkið skemti
sér við það að spila.
i