Dagblaðið Vísir - DV - 17.03.2000, Qupperneq 17

Fanný Osk:
„Ég kom hingað frá
Indónesíu, árið 1982, og
var aðeins nokkurra mán-
aða gömul, svo ég man
Jóna Björg:
„Persónulega hef
ég alltaf haft mik-
inn áhuga á að
finna móður mína."
Omar Þorsteinn:
„Ef ég talaði bjagaða ís-
lensku þá væru meiri for-
dómar gagnvart mér."
Maja Jill:
„Það er ekkert að finna í
Bombay því ég fannst úti
á götu og auk þess eru
engir papplrar til um upp-
runa minn."
Majuheiiiuöustsvoafaöfiuf^TanftÍn:
C
•4.
Tilboð á skemmtistöðum
Ómar:: „Ég held bara að íslenska
tungan skipti ansi miklu máli. Ef
að ég talaði bjagaða íslensku þá
væru meiri fordómar gagnvart
mér. Ég hef orðið var við það vegna
nýbúanna...“
Maja er greinilega sammála því
hún grípur setninguna á lofti: „For-
dómamir beinast nefnilega að ný-
búunum. Maður varð ekki fyrir að-
kasti þegar maður var yngri en
þetta er að koma upp núna. Fólk
flytur hingað frá ails konar lönd-
um, Taílandi, Filippseyjum o.s.frv.
Þetta eru oft ungar konur og hafa
jafnvel verið blekktar hingað af
einhverjmn mönnum. Og ég hef
hreinlega fengið tilboð á skemmti-
stöðum, samanber: „Hvað tekurðu
mikið fyrir?“ og annað í þeim dúr.“
Jóna Björg kannast einnig við
þannig tilboð og hefur sína sögu að
segja: „Mér finnst jafnvel að ég hafi
oftar lent í slíku fyrir tveimur eða
þremur árum. Það var eins og
mennimir gæfu sér það frekar þeg-
ar maður var yngri. Það eru svo
ungar stúlkur sem koma hingað að
mennirnir álíta þetta mjög sjálf-
sagt. Ég var einu sinni á mjög finu
veitingahúsi þegar maður gekk að
mér og spurði hvað ég myndi „taka
mikið“.
Maja: „Manni finnst þetta mjög
leiðinlegt því margar þessara
kvenna eru mjög fínar og bara gott
fólk. Og við sem höfum búið hér frá
blautu bamsbeini fáum á okkur
einhvem stimpil. Það gerist bara.“
Hvernig stimpil?
„Ja, við erum dökkar og þess
vegna eigum við að vera tilbúnar
i eitthvað svona,“ svarar Maja
hæðin.
Rosalegur sársauki
Óneitanlega vaknar spurningin
hvort þau hafi heimsótt lönd þar sem
fátækt fólk og götuböm sitja á götu-
hornunum og hvernig þeim sé þá
innanbrjóst!
Jóna Björg: „Þegar ég var að
gang um götumar í Tyrklandi sá ég
konu með þennan dæmigerða
múslímaserk yfir sér. Hún hélt á
bami og var að betla og maður
hugsaði: „Hefði þetta getað verið
ég?“ Og auðvitað fann maður
skyndilega fyrir alveg rosalegum
sársauka og meðaunikun með
henni. Ég sá þetta fátæka fólk sem
bjó jafnvel í pappakössum og
spurði sjálfa mig: „Gæti ég verið _.
þama eða fæddist ég kannski hjá
ríku fólki?““
Maja er kinkar skilningsrík kolli
og minnist þess þegar hún ferðaðist
um Istanbul 1998 og langaði helst til
að taka öU götubömin með sér heim.
Er samt ekki œvintýraljómi yfir því
aö vera tengdur blóðböndum eitthvaö
út í buskann?
Þau kinka öU brosandi koUi, ekki
laus við smáíbyggni, og Jóna Björg
fuUyrðir að það sé engin spurning.