Dagblaðið Vísir - DV - 29.12.2000, Blaðsíða 13

f
Þá er komið að því, mesta partíkvöldi ársins; kvöldinu þegar allir ætla að lenda á
sjens sem ekki eru á sjens; kvöldið þegar fólk er til í að selja sál sína djöflinum svo
það megi verða frábærasta skemmtun fyrr og síðar; kvöldið sem oftar en ekki
stendur ekki undir þeitm væntingum sem til þess eru gerðar. Tíu einstaklingar opn-
uðu hjartagáttir sínar og deildu með okkur hinum leiðinlegu upplifunum í greininni...
Á pinnahælum að ýta bíl
„Ég man nú ekki eftir neinum
áfallaáramótum, þau hafa alltaf
veriö eintóm hamingja hjá mér.
Það er kannski helst áramótin þeg-
ar ég var 16 ára, plús/mínus eitt
ár, og var að djamma á Tunglinu
gamla á pinnahælum og i stuttum
pilsi. Það skall á bylur úti og við
ákváðum að fá far með einum vini
okkar heim í Garðabæ. Við lögð-
um af stað um fjögurleytið og vor-
um ekki komin í Garðabæinn fyrr
en um áttaleytið. Það var bara
ekki um neitt að velja, allir voru
veðurtepptir i Tunglinu...frekar
sveitt. Bíllinn festist nokkrum
sinnum á leiðinni og við stelpum-
ar þurftum að fara út að ýta lítandi
út eins og dræsur með maskara
lekandi niður á nafla. Okkur
fannst þetta alveg bilað fyndið og
gátum voðalega lítið ýtt fyrir hlát-
urköstum. Það er sem sagt þessi
fjögurra klukkustunda bílferð frá
miðbænum í Garðabæinn sem
gæti talist til hálf endasleppra
áramóta hjá mér. Stelpur,
mundið mannbroddana úr Ell-
ingsen um áramótin."
Andrea Róbertsdóttir
dagskrárgeröarkona.
Með
búslóðina
í kössum
„Verstu áramót sem ég hef upp-
lifað eru áramótin ‘98-’99. Þannig
var mál með vexti að við vorum að
flytja úr ibúðinni okkar á Sogaveg-
inum og þurftum að skila húsinu
1. janúar. Eins og gefur að skilja
var íbúðin því undirlögð af köss-
um og öll búslóðin í þeim þannig
að ég gat ekki eldað mat né neitt.
Ofan á þetta bættist að maðurinn
minn var alveg fárveikur, örugg-
lega með 50 stiga hita eða eitthvað
í þá áttina. KoUa frænka min
aumkaði sig yflr mig og bauð okk-
ur í mat. Ég dreif mig með restina
af fjölskyldunni og skUdi Gísla eft-
ir heima liggjandi fársjúkan á
miUi kassanna. Eftir matinn sát-
um við aðeins og ég náði að horfa
á flugeldana út um glugga, hald-
andi um eyrun á fimm ára göml-
um syni mínum sem var brjálaöur
af hræðslu. Síðan var brunað heim
aö sofa.“
Einangraður í
Grundarfirði
„Ég get nú ekki sagt að ég hafi átt
nein vond áramót sem slík. Hins veg-
ar upplifði ég einkar undarleg
áramót um síðustu áramót.
Þannig var að ég hafði ver-
ið fenginn til að spila á
trommur 1 hljómsveit með
tveggja daga fyrirvara og
við voram bókaðir tU að
spUa í Grundarfirði. Þar
fengum við upphitaða svína-
steik á skemmtistaðnum sem
við áttum að spila á. Síðan
þegar ég ætlaði að fara
að hringja í vini
og vandamenn tU
óska þeim gleði-
legs nýs árs og
þakka það
gamla þá
hrundi GSM-
kerfið og ég
og félagar
mínir vor-
um því
sambands-
lausir við
umheim-
inn og ein-
angraðir í
Grundar-
firði. Það
v a r
einnig dá-
lítið pirr-
andi að
missa af
m e s t u
Reykjavík-
ur-flugeldageðveiki sem sést hefur
hér á landi og víðar ef út í það er far-
ið. Flugeldasýning Grandfirð-
inga var mjög fín en hún var
bara í hlutfaUi við stærð
byggðarlagsins. Kvöldið
endaði samt vel þar sem
Grundfirðingar eru hið
ljúfasta fólk sem kann að
skemmta sér.“
Jón Geir Jóhannsson,
annar umsjónar-
a n n a
Pensúms
á Skjá
elnum.
Sjóveikur fýrir
„Verstu áramótin mín voru í
fomöld er Wham og Duran Duran
skiptu unglingum í herskáar fylk-
ingar, Albert Guðmundsson var
fjármálaráðherra og þegar opinber-
ir starfsmenn fóru I verkfall voru
veöurfréttir eina útvarpsefnið. Ég
var átján eða nítján og orðinn há-
seti á varðskipi þótt ég kynni enga
hnúta nema bindishnút og þyrfti
að spyrja stýrimanninn á fyrstu
vaktinni hvort „bakborði" væri
hægra eöa vihstra megin. Um ára-
mótin vorum við fyrir vestan og
komum í höfn á Þingeyri eða Flat-
eyri, ég bara man það ekki. Mér
fannst súrt að geta ekki verið á
kaffibarnum til að halda upp á
tímamótin. Kaffibarinn var þá
efsta hæöin á Óðali. Fyrir vestan
V£n búiö að slá upp balli með
hljómsveit heimamanna og við,
hinir ungu og vösku varðskips-
menn, gengum á land, vel vopn-
aðir flöskum og pyttlum. Á ball-
inu voru fimmtán, tuttugu
stelpur frá Ástralíu og Nýja-
Sjálandi, sannkallaðar fegurð-
ardísir, einkum þegar minnk-
aði í flöskunni. Við vorum
eitthvað illa fyrir kallaðir,
varðskipsmenn, við féllum í
valinn hver á fætur öðrum.
Stýrimaðurinn fór fyrstur og
hélt upp á áramótin dauður
undir borði. Stelpurnar litu
ekki við okkur, heimamenn
gáfu okkur heimamannslegt
homauga. Ég varð sjóveik-
ur í eina skiptið allan vet- i
urinn og staulaðist um I
borð í varðskipið."
Hrafn Jökulsson blaöamaður.
'•... ■ T"
Beið.allt kvöldið
„Gamlárskvöldið 1989
var byrjunin á verstu ára-
mótum sem ég hef
nokkurn tímann upplifað
fyrr eða síðar. Ég var 16
ára og var búinn að redda
mér miða á ball á
Borginni. Eftir að
hafa horft á
Skaupið og
flugeldana
hringdi ég
á leigubíl
um klukk-
an 1. Ég
ákvað að bíða fyrir utan og
endaði með því að standa
þarna þangað til bíllinn kom
um 3-leytið og missti því af
fjörinu inni hjá mömmu og
pabba í leiðinni. Þegar bfilinn
kom þá lét ég hann skutla mér
niöur að Borg - þá var þessi
líka bilaða röð inn á staö-
inn. Þar endaði ég með að
standa til klukkan að verða
5 og þá gafst ég upp. Það
Sigvaldi Kaldalóns, útvarps-
maöur á FM957.
var hávaða helvítis rok og slagveð-
ursrigning í þokkabót, auk þess
sem fólkið rööinni var hundleiðin-
legt. Flestir vinir mínir voru
komnir inn á undan mér þannig að
ég stóð þama og hafði fáa til að
spjalla við. Þegar ég loks ákvað að
fara heim tók það mig klukkutíma
að redda leigubíl þannig að kvöldið
fór allt i eina bið og ég gerði ekki
neitt. Partíið var búið heima þegar
ég kom þangað og ég fór hundfúll
að sofa og strengdi í leiðinni þess
heit að næstu áramót yrði ég edrú
og keyrði niður í bæ.“
29. desember 2000 f Ókus