Dagblaðið Vísir - DV - 27.04.2001, Qupperneq 10

Upprisuhátíð
Hljómalíndar
stendur fyrir dyrum
*og mikið verður um
dýrðir næstu vik-
urnar. Hápunktur-
inn verður þann
Ijórða júní þegar
Sigur Rós, Hljómar,
Gras og fleiri troða
^upp á stórtónleik-
um.
Upprisa
Hljómalindar
BNæstu vikurnar verða
skemmtilegar fyrir
sanna tónlistaráhuga-
menn. Tilefnin eru ær-
in en þau tengjast
flest upprisu Hljóma-
lindar. Upprisan hefst
[ með hinum Verkalýðs-
uansieik Hljómalindar „f
þágu alþýðunnar", 30. aprfl, á Kaffi Reykjavík.
Dansleikurinn mun að venju standa fram á
” rauða fyrsta mafnótt.
Það vakti nokkra athygli á upprisutónleikum
Utangarðsmanna fýrir ári að hin rómaða dæg-
urlagasveit Lúdó og Stefán reis upp með
Bubbanum og félögum hans. Utangarðsmenn
hættu aftur en Lúdó og Stefán héldu áfram og
hefur verið brjálað að gera hjá þeim i allan vet-
ur við spilirí. Auk þeirra verður Dægur-
lagapönksveitin Húfa og Jagúar. Húsið opnar
klukkan ellefu.
Blonde Redhead koma
Það dregur heldur betur
til tíðinda dagana 9. og
10. maf. Þá heldur upp-
H risuhátíöin áfram og
Kidda hefur tekist að fá
til landsins Blonde
Redhead sem hefur
vakið mikla athygli und-
anfarið. íslendingar hafa flykkst f Hljómalind til
að kaupa sér tónlist þeirra og nú er komið að
því að sjá þá lifandi á sviði. Fyrst spilar sveit-
in í MH en seinna kvöldið verða tónleikar
þeirra á Kaffi Reykjavík.
Tónleikar aldarinnar
Stórvinir Kidda f hljómsveitinni Fuck koma til
landsins sföari hluta maí og halda tvenna tón-
leika; f MH og á Kaffi Reykjavík, dagana 24.
og 25. maí.
Þann fjórða júní nær hátfðin hápunkti sfnum
þegar Kiddi í Hljómalind hóar saman nokkrum
snillingum í eitthvert stórt hús á höfuöborgar-
svæöinu til að halda tónleika aldarinnar. Sigur
■Jt Rós, Hljómar, Gras og jafnvel höfuðpaur
Propellerheads, Alex Gifford. Við getum jafn-
vel búist við fleiri velunnurum Hljómalindar,
Preston School of Industry og Modest Mouse
gætu mætt á klakann öðru hvorum megin við
Hróarskelduhátíðina.
Það er Ijóst að byltingin lifir og Hljómalind hef-
ur ekki lagst með tærnar upp í loft. Svo opnar
líka vefurinn hljómalind.is innan skamms.
Godsmack er eitt af stærstu rokkböndunum í Ameríku í dag, svona í útvarpinu
allavega, og á von á áframhaldandi vinsældum í kjölfar nýrrar plötu sem kemur út
á mánudaginn. Frosti Logason kafaði ofan í sögu sveitarinnar og kannaði hvað væri
á döfinni.
Hljómsveitin sem
kyssti enga rassa
„Viö erum bara orönir meira af því sem viö vorum,“ segir Sully, „þessi lög eiga eftir aö
sparka fast í marga rassa.“
Hljómsveitin Godsmack spilar
svitafýlu-rokk í sinni skýrustu
mynd. Fyrir stuttu vissi ég fátt
annað um sveitina en að hún átti
lagið „whatever" á Radíó-X og að
nafnið á bandinu var fengið frá
gömlum góðum Alice in Chains
slagara af plötunni Dirt. Það er líka
ein af fáum sveitum sem hægt er
að líkja Godsmack viö en margir
segja að hún sé frábær blanda af
Alice in Chains og Metallica.
Fyrsta breiðskífa sveitarinnar hét
einfaldlega Godsmack og kom út
árið 1998 hjá óháðu plötufyrirtæki
að nafni Republic. Sú plata varð
byrjunin á því sem enginn í her-
búðum Godsmack átti von á.
Þ.e.a.s. þær hrikalegu vinsældir
sem hljómsveitin hefur búið við
síðan að vinur þeirra á útvarps-
stöðinni WAAF í Boston byijaði að
spila lag af plötunni þeirra með
dramatískum afleiöingum. Strák-
arnir sem voru alltaf vanir því að
selja plöturnar sínar bara sjálfir, á
tónleikaferöum og i litlum plötu-
búðum í Boston, fóru allt i einu að
fá fleiri fyrirspurnir og stærri og
stærri pantanir sem leiddi til þess
að platan fór í gull og á endanum í
þrefalda platinum-sölu.
Gert á gamla mátann
Söngvari sveitarinnar, Sully
Ema, sagði um leið hennar á topp-
inn; „Viö gerðum þetta bara á gam-
aldags mátann, við auglýstum okk-
ur sjálfir meö dreifimiðum,
plakötum og góðum tónleikum. Við
gerðumst ekki „sell-out“ og kysst-
um enga rassa og sjáum ekki eftir
neinu í dag.“ Áður fyrr var Sully
meira heldur en bara söngvari
Godsmack, því í upphafi var hann
líka umbi, bókari og trommari
sveitarinnar. Hann stofnaði bandið
með bassaleikaranum Robbie
Merrill en þeir réðu gítarleikarann
Tony Rombolo og síðan Tommy
Stewart á trommur þegar Sully var
farinn að þyrsta í sviðsljósið fremst
á sviðinu. Það var engu líkara en
að Godsmack hefði orðið heims-
fræg á einni nóttu en það segja
strákarnir vera af og frá. „Þegar
maður er búinn að spila fyrir fram-
an 40 manns kvöld eftir kvöld
I þrjú ár finnur maður virki-
lega hvað þetta tekur langan
tíma,“ segir Sully en þá verð-
ur uppskeran líka enn sætari
og því hafa Godsmack-liðar
svo sannarlega fengið að
kynnast. Þeirra fyrsta breið-
skífa var í 86 vikur á Bill-
board topp 200 listanum, lag-
ið Whatever var mest spilaða
lag ársins 1999 á active rock
útvarpsstöðvum og á metið í
lengd dvalar á vinsældalist-
um sömu stöðva, eða 59 vik-
ur, auk þess að eiga metið á
topp tíu en þar sátu þeir í 33
vikur. Ofan á þetta allt sam-
an hafa þeir unnið til ótal
verðlauna, átt þrjú önnur lög
á hinum og þessum listum og
selt upp á hverja einustu tón-
leika síðan í byrjun árs 1999.
Enaar brellur, bara
graoug svín
En hver er galdurinn á bak
við svona gífurlega velgengni
þrátt fyrir lítil efni? Sully seg-
ir að lög hljómsveitarinnar út-
skýri það alveg sjálf. „Þetta er
bara hreint rokk. Engar brell-
ur, ekkert rappkjaftæði, ekk-
ert teknó, bara hátt og hrátt
rokk, punktur." Og er kapp-
inn sannfærður um að nýja
platan eigi eftir að ganga eins
vel ef ekki betur heldur en
fyrri platan. Lögin á nýju plöt-
unni eru þeirra bestu til þessa, að
þeirra eigin sögn. Lagasmíðarnar
þroskaðri, harðari og hrárri en enn
þá sama Godsmack-tilfinningin.
„Við erum bara orðnir meira af því
sem viö vorum,“ segir Sully, „þessi
lög eiga eftir að sparka fast í marga
rassa." Ástæðuna fyrir þvi segir
hann vera að lögin eru öll samin á
stanslausum tónleikaferðum og það
er einmitt þannig sem Godsmack
kann best við sig. „Á sífelldum
ferðalögum og í endalausri vinnu,
þannig náum við því besta úr okk-
ur.“ Nú þegar eru tvö ný lög farin að
hljóma á útvarpsstöðvum i Banda-
ríkjunum og hér heima á eina radíó-
inu sem rokkar. Titillag plötunnar,
„Awake“, er góð lýsing á þeirri
vakningu sem heimurinn varð fyrir
með komu Godsmack og lagið
„Greed“ er sannsögulegt lag um að-
ilann sem lánaði þeim upphaflega
fyrir gerð fyrstu plötu þeirra en
stakk þá svo í bakið. „Hann hafði
boðist til að lána okkur þessa 2500
dollara sem það tók að gera plötuna
og vildi ekki fá neitt af peningunum
til baka. Við hins vegar borguðum
honum allt til baka plús 10 000 doll-
ara í þakkarskyni en eftir það kom
hann með lögsókn á rassgatið á okk-
ur og heimtaði 10% af öllum gróða
hljómsveitarinnar, gráðugt svín,“
sagði Sully og er greinilega ekki
sáttur við gamla félagann.
Duglegir og sveittir
Nýja platan kemur út á mánudag
og þá fara svitadroparnir að renna
á ný. Haldið verður af stað í Amer-
íkutúrinn „Wake The F*** Up To-
ur“ í lok maí en enn er óvíst hvort
bandið mun heimsækja Evrópubúa
í sumar. Spurningin er bara hvort
við munum ekki hvort sem er
fmna svitafýluna af þeim félögum
yfir Atlantshafið því þeir eru svo
sannarlega eitt af duglegustu bönd-
unum í bransanum í dag. En þang-
að til eitthvað annað kemur í ljós
er ykkur óhætt að heimsækja
bandið á heimasíðu þess,
www.godsmack.com, hún er helvíti
flott og segir allt sem segja þarf.
plötudómur
JFM / Made in Reykjavik ★★★★
Gamli djassbræðingurinn settur í nýtt samhengi
Jakob Magússon hefur víða komið
** við á tónlistarferlinum. Auk þess að
vera stoðlimur í Stuðmönnum þá hef-
ur hann spilað djassbræðing í L.A.,
trip-hop í London og tölvupopp í
Reykjavík, svo eitthvað sé nefnt. Þessi
ólíku verkefni hafa lukkast misvel.
Strax-ævintýrið, sem varð til í kjölfar
leiðtogafundarins í Höfða, er dæmi um
misheppnaðan gjöming (aðalatriðið,
sjálf tónlistin, var hörmung!) en Bone
Symphony, sem var islenskt-enskt
synta-band á níunda áratugnum, er
vanmetið í rokksögunni og hefði
gjarnan mátt starfa lengur.
Tónlistarleg ævintýramennska Jak-
Ti obs hefur stundum þótt tækifærissinn-
uð. Jack Magic Orchestra var t.d. trip-
hop stæling sem, þó að hún væri ekki
alslæm, bætti litlu við þá stefnu og
kom að auki fram þegar plötufyrir-
tæki heimins voru að átta sig á því að
það yrðu kannski ekki allir ríkir á því
að herma eftir Massive Attack og
Portishead.
Þegar ég heyrði fyrst af JFM-plöt-
unni sem er hér til umfjöllunar og að
Jakob væri þarna að fást við djass-
skotna tónlist í anda St. Germain þá
verð ég að viðurkenna að það fyrsta
sem mér flaug í hug var: „Aha!, enn
stekkur Frímann flugkappi á nýjustu
tískuna". Það er samt auðvitað í hæsta
máta ósanngjarnt þar sem Jakob er
margreyndur djassgeggjari, valin-
kunnur bræðings-frömuður og einn af
fyrstu íslendingunum til þess að nota
tölvur í popptónlist, þannig að tónlist
sem byggir á þessu þrennu hlýtur að
vera manninum eðlislæg, ef ekki
hreinlega köllun.
„Made in Reykjavik" hefur að
geyma 8 lög sem öll eru þannig byggð
upp að lifandi hljóðfæri spila yfir for-
ritaða tölvugrunna. Tónlistin er að
mestu án söngs. Þetta er djassskotin
f Ó k U S 27. apríl 2001
og grúví tónlist - eins konar nútímaút-
gáfa af djassbræðingi. Bítin eru m.a.
forrituö af Steve Sidelnyk, sem er
margreyndur eftir samstarf við Massi-
ve Attack, William Orbit og Madonnu.
Jakob hefur fengið til liðs við sig hóp
afbragðshljóðfæraleikara sem láta
gamminn geisa á plötunni. Þar á með-
al eru blásararnir Sigurður Flosason,
Jóel Pálsson, Birkir Freyr Matthías-
son, Simon Taylor og Guy Barker, gít-
arleikararnir Tim Rennick og Bob Ro-
berts, auk þess sem Jakob sjálfur fer á
kostum á hljómborði, píanói og orgeli.
Platan hefur ágætan heildarsvip en
lögin eru hvert með sínu sniði, mis-
hröð og grunntaktarnir ólíkir. „Slow
Down“ er t.d. mjúkt og sveimandi
drum & bass sem gæti passað ágætlega
inn i prógrammið hjá mönnum eins og
LTJ Bukem á meðan Once in a
Lifetime er byggt yflr rólegan fónk
rokk grunn. Ionized sker sig svo nokk-
uð úr en í því er söngur. Það minnir
helst á einhvers.konar 80’s gæðapopp.
Á heildina litið er þetta fín plata, að
mínu mati sú besta sem Jakob hefur
komið nálægt í langan tíma. Það má
segja að Jakob sé hér að vinna með
tónlist sem hann þekkir vel frá fyrri
verkefnum en kynnir hana nýjum
straumum. Gamli djassbræðingurinn
kallast á við raftónlist nútímans. Jobbi
Maggadon hittir dýrin í stórborginni.
Oft virkar þetta mjög vel (t.d. í Slow
Down, 5 A.M. og Jack’s Back In Town)
en sums staðar tekst ekki alveg að
gæða lögin lífi á sannfærandi hátt.
Tölvugrunnamir eru þá of hektískir
og ná ekki að anda og grúvið skilar sér
ekki.
Þetta er þó undantekningin. Á
heildina litið er þetta prýðisgripur og
góðu hlutirnir vega þyngra en þeir
slæmu. Trausti Júliusson
Á heildina litið er þetta
fín plata, að mínu mati sú
besta sem Jakob hefur
komið nálægt í langan
tíma. Það má segja að
Jakob sé hér að vinna
með tónlist sem hann
þekkir vel frá fyrri verk-
efnum en kynnir hana
nýjum straumum.