Alþýðublaðið - 15.03.1969, Blaðsíða 9

Al’þýðublaðið 15. amiarz 1969 9
Ef skinnið á vísifingri vinstri
liandar er orðið flosnað vegna lang-
varandi saumaskapar, reynið þá að
lakka fingurinn með litlausu nagla-
lakki. Þegar saumunum er lokið -er
auðvelt að fjarlægja lakkið með
lakkeyði.
I
Við að skera stilkinn á rósinni
skáhallt af, áður en við setjum hana
í vatn, heldur hún sér betur því
með því er auðveldara að sjúga
vatnið. Blöðin mega aldrei vera
undir vatnsborðinu. Skipt skal um
.. AÐ LAKKA FINGUR,
vatn daglega og það á alltaf að
vera í sömu hæð. Blóm eiga að
vera í kulda yfir nóttina og helst
innpök-kuð í rakan dagblaðapappír.
Sagt er að blóm 'haldi sér betur
ef sykurmoli er látinn í vatnið.
Þegar festa þarf tölu eða hnapp
sérstaklega vel í flík, á að vera gott
að draga þráðinn fyrst í gegn um
vaxbút. Vaxhúðin er kemur á þráð-
inn styrkir hanii ótrúlega mikið.
ERTU AÐ BYGGJA?
VILTU BREYTA?
ÞARFTU AÐ BÆTA?
V estfirðingamót
að Hót'el Borg anrrað kvöld (sunnudaginn
16. marz) Ihefst með Iborðhaldi M. 6.30. Að-
göngumilðar seldir að Hótel Borg, skrifstof-
unni og borð tekin frá um leið. Fjöilbreytt
skemmtiatriði. — Al'lir Vestfirðingar vel-
komnir ásamt gestum, .m'eðan húisrúm ljeyf^f
BRÚÐUR TIL SÖLU
rómur hans skelfdi hana me.i.ra en ógnanir hefðu gert. Hann gekk
yfir herbergig ialveg til Sheilu, sem sat við gluggann. Um stund
-sagði hann ekkert, en stóð og virti hana fyrr sér, eins og hann
iþekkli hana ekki. Sheila benti brosandi á sígarettukassann, en Hugh
Ronan sá -það ekki.
— Ég var að koma frá verksrruiðjunum, sagði hann. — Pat Lake
beið eftlr mér þar.
— Grunaði ekki Gvend!
— Svo að þetta er satt. . . Það fór 'hrollur um hana, þegar hún
heyrði raddblæ hans. Svo lágan, svo öruggan og svo sterkan_
— Já.
— Hvers vegna vildirðu, að ég yrði að athlægi?
— All.r í Haindene myndu svei mér reka upp stór augu, ef
rauðhærði strákurinn hans R5i,ke Ronans kvæntist síðustu kon-
unni af Dean-ættinni . . . Hún reis á fætur og leit í augu hans. —
Þú átt r þessa hugmynd sjálfur. — En álSir í Haindene myndu reka
upp enn stærri augu, ef síðasta konan af Dean-ættinni léti rauð-
hærða strákinn hans Mike Ronans eiga sig þar sem hann á hei.ma.
Þetta var ætlun mín.
—\ Svo . .. svo að þú heyrðir til mín daginn, sem ég talaði við
Jernýngham?
— Já, ég heyrði lil þín, og hataði þig á stundinni. Ég gat aðeins
}>eitt einu vopni, en það notaði ég líka. Haindene rekur upp stór
augu . ..
— Já! Hann leit á hana. — V(ið hittunrist í kirkjunni, eins og á-
kveðið var, Sheila. Svo snerist hann, á hæli og gekk til dyranna. —
En komdu ekki of seint.
— Fíflið þitt Heimska, ímyndunarveika, ómögulega fífllð þitl!
Kom þér raunverulega til hugar, að ég myndii giftast þér? Ég ætla
Húsið var aftur að verða eins og nýtt, allt frá gamla járnhjiðinu,
sem glampaði á að reykháfunum. Fallegu, gömlu húsgögnin voru
Öll á sínum stað, þar sem þau áttu heima, og Sheilu, verkjaði í hjart.
að, þégar hún gekk um stofurnar.
Það var erfiðara að framkvæma fyrirætlunina en ’hún hafði
nokkru sinni hugsað sér. Hún þurfti á allri sinni þrjózku, stolti og
viljaslyrk að halda. Hún varð að endurtaka fyrir sjálfri sér þau
orð, sem hann hafði látið falla við Peter Jernijngham daginn, sem
hún hafði staðið í ganginujm. Hún varð að segja við sjálfa sjg, að
hann væri -að kaupa hana. Að hann vlssi, að hún, elskaði hann ekki.
Að -hún hefði rétt til þess að fara og yiirgefa hann ...
Já, yfirgefa hann og láta hann bíða við altarið, meðan allir 'hlógu
að honum. Hann auðmýkti mig. Hann hefði alderli talað svona um
mig, ef hann hefði borið várð.-ngu fyrr mér, eða nafninu, sem ég
ber. Ég var aðeins eitthvað nýtt, sem hann vildli kaupa. Eitt af Iþví,
sem hann vill eignast gegn borgun. Hann vfill, að Haindene glottx
og glápi, og ’hann skal fá ósk sína uppfyllta!
Ivor Pittf.eld hafði verið á ferðalagi, og hann kom ekki heim fyri’
en daginn fyrir brúðkaupið. Hann kom í heimsókn sama dag, meðan
hún var að máta brúðarkjólinn. Hann stóð í gættinni og virti hana
fyrir sér. Blá augu hans blikuðu og kynlegt bros lék um varir hans.
— Þú ert falleg, Sheíla, — ólýsanlega fögur Sá maðuir, sem eign-
ast þlg, verður hamingjusamasti maður í heimiinum — og sá, sexn
missir þig, sá óhamingjusamasti.
Hann sá, að hún deplaði augunum um stund, og sv-o tók hún undir
handlegg hans og fór með hann inn í dagstofuna, síðan læstj hún.
Hér faðmaði hann hana að sér um slund, seinna tók hann undir
hökuna á henni og leit í augui hennar.
— Þú ert að lfnast, S’heila, sagði hann. — Þess vegna hraðaði ég
44
41