Dagblaðið - 20.10.1975, Qupperneq 24

Kveiktu þjófarnir í verk-
smiðjunni af gremju einni?
Um kl. 6.25 i gærmorgun var
slökkviliðinu i Hafnarfirði gert,
aðvart um eld i húsi Þakpappa-
verksmiðjunnar i Silfurtúni i
Garðahreppi. Er slökkvibilar
komu á staðinn var allmikill
eldur laus i birgðageymslu og
verkstæði i verksmiðjunni og
tók um 2 tima að ráða niðurlög-
um hans. Húsið er mikið
skemmt af vatni og sóti, þvi að
mikinn reyk lagði af plasti og
þakpappa, sem framleitt er i
verksmiðjunni.
Að sögn rannsóknarlögregl-
unnar i Hafnarfirði er hér um
ikveikju að ræða. Reynt hafði
verið að brjótast inn i verzlun
verksmiðjunnar og farið inn á
lager og verkstæði, sem er áfast
honum. Mikið magn af einangr-
unarplasti var afgreitt frá verk-
smiðjunni á laugardag, svo
mildi var að ekki fór verr.
Nokkrir menn hafa verið
teknir til yfirheyrslu, en ekkert
er hægt að segja um málið að
svo stöddu, sögðu þeir hjá rann-
sóknarlögreglunni i Hafnarfirði.
Að sögn Ragnars Báðarsonar
forstjóra mun rekstur verk-
smiðjunnar ekki stöðvast þar eð
þeir hafi verið svo heppnir, að
eldurinn náði ekki efri húsun-
um, þar sem aðalvélarnar eru.
Þó hafi orðið töluvert tjón á efni,
sem geymt var á lagernum og
skemmdir á húsum væru tals-
verðar. Sagði Ragnar, að sér
þætti þetta undarlegt óeðli hjá
mönnum, þvi að svo virtist sem
þeir hafi hreinlega kveikt i
verksmiðjunni i gremju sinni
yfir þvi að komast ekki inn i
sjálfa verzlunina. Væri hægt að
rekja slóð mannaiina, frá þvi að
þeir hafi fyrst reynt að brjóta
rúðu i verzluninni og siðan átt
eitthvað við hurð að henni, en
siðan komizt inn á lagerinn til
þess að fara þaðan i verzlunina.
Þegar það hafi ekki tekizt, hafi
mennirnir hreinlega kveikt i og
hraðað sér á brott. HP
Þannig var þakpappaverksmiðjan útleikin eftir eldinn, sem innbrotsþjófar hafa trúlega lagt að verksmiðjunni.
(DB-mynd Björgvin).
Komust ekki inn í verzlunina:
frjálst, nháð dagblað
Mánudagur 20. október 1975.
Urgur í sjó-
mönnum:
Meðan við
lœkkum, —
þó hœkka
Norðmenn
„Það er ekki beint til þess
fallið að auka ánægjuna
hjá okkur, þegar við lesum um
hækkanir á fiskverði til
kollega okkar i Noregi á sömu
fisktegundum og eru lækkaðar
hjá okkur,” sagði Jóhann Sig-
urgeirsson, skipstjóri á skut-
togaranum Skafta á Sauðár-
króki, þegar Dagblaðið ræddi
við hann i morgun.
„Engin stétt vill lækka i
launum, ekki við sjómenn
heldur. Fiskverðið býður þó
engan veginn upp á annað.
Það er augljóst mál að við
verðum að taka til okkar ráða,
enda eru sjómenn um allt land
mjög gramirút i stjórnvöld, —
það hefur loksins soðið upp úr
hjá okkur. Hvort við siglum og
lokum hafnarkjaftinum i
Reykjavik eða gerum eitthvað
annað skal ég ekki fullyrða, en
eitthvað verðum við að gera.”
Jóhann kvað frændur vora
Norðmenn hafa hækkað verðið
til að sinna sjómanna um 9—10
krónur á ufsakilóið en hér
lækkaði verðið. Rækjuverðið i
Noregi hækkaði til sjómanna
um 21 krónu, en hér lækkaði
verðið.
Sjómenn telja að reynt sé að
blekkja stéttina með hækkun-
um. Þær hækkanir séu
aðallega á fisktegundum sem
þeir fái sárasjaldan. Þær teg-
undir sem skipta máli séu hins
vegar lækkaðar i verði. BP—
Norðmenn reyndu og reyndu:
FUNDU LAUSNINA
SVO í GARÐINUM
„Þetta er lausnin.” sagöi
norski þurrfiskssamlagsforstjór
inn, Per Breivik, frá Alasundi,
þegar hann hafði séð himnudrátt-
arvélina vinna i fiskverkunarstöð
Guðbergs Ingólfssonar, suður i
Garði. .jNorðmenn hafa varið
hundruðum þúsunda króna i til-
raunir við smiði slikrar vélar, en
án árangurs.”
Himnudráttur hefur verið bæði
seinvirk og leiðinleg vinna fyrir
þá sem saltfiskverkun stunda, en
nú hefur maður að nafni Jón
Leósson, búsettur suður i Garöi,
smiðað vél sem annar þessu hlut-
verki bæði fljótt og vel, — betur
en mannshöndin. „Frumkvæðiö
að vélarsmiðinni átti Guöbergur
Ingólfsson, en hann hefur gengið
á undan öðrum fiskverkendum i
að notfæra sér nýjá tækni i fisk-
verkun, en himnudráttarvél hafði
honum ekki tekizt að fá. Þvi fór
hann þess á leit við mig, að ég
reyndi að finna lausn á þessum
vanda”, sagði Jón Leósson, er við
ræddum við hann um véiina.
„Guðbergur bauðst til að veita
mér aðstöðu og greiða kostnaðinn
við tilraunir og smiði vélarinnar,
ef ég kæmi fram með álitlega
hugmynd,” sagöi Jón, „og eftir
hálfan mánuð hóf ég smiðina,
sem ég vona að tekizt hafi eins og
til var ætlazt en framtiöin mun
skera úr um það”.
Eftir að Per Breivik kom til
Noregs að lokinni hálfs mánaðar-
dvöl á tslandi, kom hann að máli
við Kaare Haahjem forstjóra
Haahjem Meckaniske AS i Ala-
sundi, sem framieiðir margar
gerðir fiskvinnslutækja og skýrði
honum frá uppfinningu Jóns.
1 endaðan september kom Haa-
hjem til tslands og kynnti sér
himnudráttarvélina. Leizt honum
svo vel á vélina, að nú hefur sam-
izt um, að Jón fari til Alasunds og
vinni þar að undirbúningi fjölda-
framleiðslu á vélinni, en mjög
mikill markaður er talinn vera
fyrir hana, bæði i Noregi, Færeyj-
um, tslandi og ef til vill Kanada.
emm-
aa TEL MIG MIKINN GÆFU-
skotvopns: MANN AÐ EKKI FÓR VER
— segir pilturinn, sem varð þess valdandi að skot hljóp
úr byssu og sœrði eiganda byssunnar
„Ég hélt fyrst að skotið hefði
farið út i hliðina á bilnum, en
svo sá ég að Þorsteinn stirðnaði
upp. Þá leit ég i framsætið og sá
gatið á peysunni hans. Ég hljóp
út úr bilnum og opnaði hurðina
hjá honum.”
Þetta er hluti af frásögn
Gunnars Guðlaugssonar á Seyð-
isfirði. Hann var svo ólánssam-
ur með ógætilegri meðferð
haglabyssu að valda þvi, að vin-
ur hans, Þorsteinn Baldvinsson,
varð fyrir slysaskoti.
Þennan föstudagseftirmiðdag
var Gunnar ásamt öðrum
manni staddur niðri á bryggju
við fiskverkunarhús Norður-
sildar. Þeir voru nýlega konnir
úr róðri á Farsæli SF 65, sem er
12 tonna bátur, sem hefur róið
með linu undanfarið. Að þessu
sinni höfðu þeir fengið tæplega 2
tonn af fiski. Mest var það
þorskur, nokkuð af ýsu og stein-
bit, en ein lúða.
Þarna var Gunnar við annan
mann að landa aflanum, þegar
Þorstein Baldvinsson bar þar að
á bifreið sinni, sem er af gerð-
inni „Fiat—125”. 1 bilnum með
Þorsteini var maður i framsæti.
Komu þeir báðir út úr bilnum.
„Við hættum að landa og tók-
um, tal saman, enda var Þor-
steinn landmaður á Farsæli”,
• sagði Gunnar Guðlaugsson, „og
maðurinn, sem með honum var,
kunningi okkar lika.
Þeir fóru siðan inn I bilinn en
við kláruðum að landa úr bátn-
um. Þá fór ég inn i bilinn lika.
Þar lá þá haglabyssan ásamt
skotpakka og skotbelti. Steini
var að koma af skytterii utan af
Vestdal með 6 rjúpur, sem hann
hafði fengið.
Þegar við vorum að leggja af
stað, stöðvaði okkur maður á
planinu og bað um að fá akstur
heim. Ég hélt þá á byssunni og
lá skeftið i kjöltu minni en
hlaupið i sætinu.
Ég spurði um leið og ég færði
hlaupið fram, svo að maðurinn
gæti setzt: „Er skot i byss-
unni?” Þorsteinn svaraði þvi
neitandi, en bætti við: „annars
er öryggið á.”
Ég ætlaði að opna byssuna, en
hefi komið við gikkinn i staðinn
fyrir lásinn — og skotið hljóp úr
byssunni. Ég gerði mér litla
grein fyrir þvi, hvað gerðist
þarna næst. Byssan sló ekki
mikið, að mig minnir, en i henni
var skot með höglum nr. 4,
„Seller-Bellon”. Ég hélt fyrst
að skotið hefði farið út um hlið-
ina á bilnum en ekki bakið á
framsætinu. Svo sá ég að Þor-
steinn stifnaði upp i sætinu, og
ég sá gatið á peysunni hans.”
Gunnar kvað Þorstein hafa
talað við sig. Hefði hann ekki
misst meðvitund þarna niður
frá. „Það var Sigurður Július-
son, sem hljóp og hringdi i
lækni. Var farið með Steina upp
á spitala og siðan suður til
Reykjavikur.
Ég var niðurbrotinn maður
eftir þetta, og ég tel mig mikinn
gæfumann, að ekki skyldi fara
verr. Ég og við félagar Steina
hér heima biðjum fyrir kveðjur
til hans. Við óskum þess eins, að
honum batni til fulls og það sem
allra fyrst, svo að hann geti kom
ið hingað austur heim til sin”,
sagði Gunnar Guðlaugsson að
lokum.
—BS—