Dagblaðið - 18.01.1977, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 18. JANUAR 1977.
Hrossáhlátur Svarthöfða
Blað nokkurt birti fyrir
nokkru grein undir fyrirsögn-
inni „Hrossum er ekki hlátur í
hug“, þar sem, að því bezt
verður séð, er lagt út af blaða-
skrifum Helga Hannessonar á
Strönd og hann nefnir „Méð-
ferð útigangshrossa“ og birtist í
Dagblaðinu miðvikudaginn 8.
des. sl.
Ekki þarf hinn ritsnjalli
Svarthöfði nema nokkrar
setningar til að sannfæra les-
endur um réttmæti þeirrar um-
sagnar Helga að reykvískir
blaðamenn virðast hlynntari
harðjöxlum en pílagrímum
þeirra gaddhrossunum.
1 upphafi gerir Svarthöfði
grein fyrir skoðun sinni á
hláturs- og broseiginleikum
hrossa, ásamt því sem honum
þóknast að kalla „mis-
þyrmingar að aldargömlum
hætti íslendinga“,_sem ætti, ef
maðurinn meinar þetta í alvöru
að vera honum tilefni til að
berjast fyrir endurbótum,
heldur en að hafa góðra manna
tal um það sem betur mætti
fara að fíflskaparmálum.
Síðan segir orðrétt í grein
Svarthöfða:
„Annars ér það svolítið skot-
hent að birta grein um útigang
hrossa í einhverri mestu ein-
muna vetrartíð sem yfir Suður-
land hefur gengið lengi, eins og
það sé orðinn hluti af kjarabar-
áttu landsmanna, dagvistunar-
heimilisbaráttu þeirra og hús-
næðisatriði yfirleitt, að skylt sé
að hýsa hross á haustdögum,
hvernig sem viðrar.“(Tilvitnun
lýkur).
Var einhver að tala um að
eitthvað væri skothent? Skyldi
maðurinn virkilega ekki skilja
merkingu orðsins eða sendir
hann frá sér vísvitandi
„bommerang", (vona að hann
viti hvað það er) í þeim einlæga
tilgangi að fá það í hausinn
aftur.
Það kann að vera að ég sé
einn um það, þótt ég sé reyndar
svo bjartsýnn að trúa heldur
hinu að meirihluta fólks sem
les svona skrif fari sem mér að
verða fyrir vonbrigðum ogundr
ist að svona skothenda skuli
geta lekið úr penna manns sem
vill telja sig málsmetandi og
trúlega eigi síður þau blöð sem
skrifað er fyrir. Varla er önnur
skýring á því en að maðurinn
þurfi að hripa svo mikið aó
hann hreinlega hafi ekki tíma
til þess að yfirvega hvað hann
lætur frá sér fara.
Að halda því fram að skot-
hent sé að ræða um útigang
hrossa, í einhverri mestu ein-
munatíð sem yfir Suðurland
hefur gengið nokkuð lengi, eins
og honum þóknast að orða það,
er mikið fjær heilbrigðri skyn-
semi en svo að lesendum verði
ekki á að aumkva fávísi höfund-
arins. Það væri fróðlegt að vita
hvaða tíma og tíðarfar hann tel-
ur öðru fremur til þess fallið að
ræða málefni sem þessi. Veit
hann ekki að ásetnings- og
fóðurbirgðamenn eru að ljúka
störfum um það leyti sem Helgi
skrifar grein sína og í fram-
haldi af því tekin sú ákvörðun
um ásetning búpenings.
Vandséð er hvað það á skylt
við umræður um hross þar sem
segir aö það sé orðinn hluti af
kjarabaráttu landsmanna, dag-
vistunarheimilisbaráttu þeirra
og húsnæðisatriði yfirleitt, að
skylt sé að hýsa hross á haust-
dögum hvernig sem viðrar. Á ef'
til vill að skilja þessa lands-
mannakjaramálahúsnæðisdag-
vistunarheimilisatriðabaráttu
höfundarins sem tillögu um að
húsnæðismál hrossa verði falin
Húsnæðismálastofnun ríkisins.
Eða hvað meinar maðurinn?
Ályktun Svarthöfða, sem
honum þóknast að halda fram
að umhyggja fyrir hrossum og
kvíði vegna vanlíðunar þeirra
sé af sama toga spunnin og
áhyggjur af því að kindur pissi
á sig í fjárhúskröm er svo
aumkunarlega fávísleg, að
varla verður hjá því komizt að
kenna í brjósti um blessaóan
manninn. Tæpast getur hann
ætlast til að svona röfl sé tekið
sem brandari og þaðan af síður
alvarlega. Því er ósýnt hvaða
tilgangi svona lagað á að þjóna
öðrum en þeim er fyrr er greint
um framlag Svarthöfða í þessu
sambandi að hafa þetta að fífl-
skaparmálum og er þá illa kom-
ið hlutaðila sem vonandi
ætlast til þess að eitthvað mark
sé á honum tekið.
Það kann að vera að Svart-
höfði sé þeirrar skoðunar að
tilefni sé til að ræða þessi mál í
léttum tón og kæruleysi sem þá
hlýtur-að stafa af þekkingar-
leysi á þvi hvað blákaldur
raunveruleikinn felur í sér. Ég
er sannfærður um að á honum
yrði hvorki bros né ræki hann
upp hrossahlátur né nokkurn
annan hlátur, sæi hann með
eigin augum, sem ég trúi hans
vegna að hann hafi ekki gjört
til þessa, þá óhugnanlegu viður-
styggð sem í sumum tilfellum
er látin eiga sér stað í meðferð
útigangshrossa. Sem, eins og
Helgi bendir réttilega á, stafar
að mestu leyti af trassaskap og
eftirlitsleysi þeirra sem, hvort
heldur er á Suðurlandi eða
öðrum landshlutum, er falið
það ábyrgðarstarf að sjá um að
ekki sé brotin sú laga- og sið-
ferðisskylda sem skylt er að
framfylgja. Vil ég taka undir þá
skoðun Helga að verði ekki
ráðin bót á hið fyrsta, og haldist
óbreytt skipulag þessara mála,
þá verði gjörð breyting á núver-
andi fyrirkomulagi og reynt að
leita til ábyrgari aðila. Það er
forsvaranlegt að hross sem eru
í brúkun gangi úti, en aðeins að
því tilskildu að þau hafi nægj-
anlegt fóður og aðgang að skjóli
og þak yfir höfuðið þegar nauð-
syn krefur. Að því ættu allir,
sem láta sig þessi mál nokkru
varða að vinna og sameinast
allir* sem einn um að það verði
ófrávikjanleg krafa á komandi
árum.
Skoðun mín er sú að skrif,
samanber Svarthöfða, séu gerð
í algjöru hugsunarleysi og er þá
miður en skyldi, því það játa ég
að margt vel mælt og skynsam-
legt hefi ég frá honum heyrt og
séð. Vil ég því hér með skora á
,hann til liðsinnis við góða menn
um gott málefni að rétta hlut
hinna hartleiknu gaddhrossa,
því þar þarf enginn að efast um
að stórra úrbóta er brýn þörf.
6268—4577.
Kattavinir
eiga
þakkir
skildar
Kattavinafélagskona skrifar:
„öllum þeim, sem stutt hafa
okkur með fjárframlögum í við-
leitni okkar til að hlynna að og
aðstoða kattaeigendur, þakka
ég innilega fyrir þeirra hjálp.
Sömuleiðis Dýraverndunar-
félaginu fyrir viðleitni þess að
kynna fólki í riti sínu meðferð á
köttum. Dýrum sem við því
miður virðumst ekki hafa veitt
nóga athygli eða sýnt betri hlið
okkar hingaðtil.
Eg vona að fleiri geri sér að
vana að taka eftir auglýsingum
um töpuð dýr og sinna þeim.
Einnig vil ég minna fólk sem á
ketti á að merkja þá vel og láta
upplýsingar um litinn á ólinni
þeirra fylgja í auglýsingum.
Að endingu vil ég koma að
ntiklu þakklæti til mannsins
sem hafði fyrir því að ná kettin-
um út úr brennandi húsi við
Aðalstræti nú fyrir stuttu. Það
var drengilega gert og á hann
mikið lof skilið. Það sýnir að til
eru þeir sem hafa stórt hjarta
og skammast sin ekkert fyrir að
sýna það í verki. Megi hann
lengi njóta þessa góðverks síns.
Illgresi
sprettur bezt
við vanhirðu
Loftur skrifar:
Það væri gaman að fá að vita
hvaða skilning „reykvískur
réttlætisunnandi“ leggur í
orðið réttlæti. Hvaða aðferðum
vill hann beita til að klófesta
glæpamenn landsins? Eg tel að
það sé engin ein aðferð, sem
getur gilt til að handtaka einn
versta fjárglæframann sem
þjóðin hefur verið svo ógæfu-
söm að fæða af sér. Ef ekki
dugar að nota löglegar aðferðir
þá verður að beita klókindum.
Þaö þarf ekki að fara eftir nein-
um lögum, til að handtaka
menn eins og Batta rauða.
Hann hefur aldrei farið eftir
neinum lögum og á því ekkert
réttlæti skilið, það vita hinir
fjölmörgu sem átt hafa við-
skipti við hann.
Það er ekkert sem getur rétt-
lætt það, að Hauki Guðmunds-
syni er vikið úr starfi, nema ef
vera skyldi að hann hefur ekki
beint spjótum sínum enn að
þeim háu herrum sem eru or-
sök þess að honum er vikið úr
starfi. Það er laglegt ef það
þurfa að vera rauðir dreglar og
lúðrablástur þegar þeir menn
sem þjóðin skammast sín fyrir,
eru handteknir.
Nei, nú þarf að verða hugar-
farsbreyting hjá þjóðinni. Við
getum ekki látið bjóða okkur
það, að þegar okkar beztu lög-
reglumenn eru að losa okkur
við skítuga þjófa og svindlara,
sem hafa að mínum dómi al-
gerlega fyrirgert tilverurétti
sínum, þá sé þeim vikið úr
starfi. Við skulum rísa upp og
mótmæla kröftuglega aðförinni
að Hauki, þangaé til hann fær
embætti sitt aftur og getur
haldið áfram að moka skítnum,
því það er víst meira en nóg af
honum. Við vitum að illgresi
sprettur bezt við vanhirðu.
Raddir
lesenda
Hríngið i sima
83322
kl. 13-15 eða skrífið