Dagblaðið - 22.07.1978, Side 13

sköpunárverk okkar:
\ltrctex saiiclmálniiig
VITRETEX
ndmálni
VITEJETEX
dmálni^
Vitretex sandmálning er sendin og fín plastmálning
sem hentar jafnt inni sem úti. •
Hún myndar þykka málningarfilmu, þarsem 1 yfirferð
svarar til 3 yfirferða af venjulegri plast-málningu.
Fæst í 12 staðallitum og einnig í hvítu.
Blanda má staðallitunum innbyrðis og fá mismunandi
blöndunarliti eftir óskum.
! S/ippfé/agið íReykjavíkhf
Málningarverksmiðjan Dugguvogi
Símar 33433og 33414
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 22.JÚLI 1978.
Á fenð með Dagblaðinu ogSunnu
umveröld víða:
—það þýðir sjáumst aftur
ájapönsku
Feröalangamir á vegum Dag-
blaðsins og Feröaskrifstofunnar
Sunnu eru nú á heimleið. Frá Hong
Kongerhaldið „í áttina” heim á leið
og næst lent i Tokyo, höfuðborg
Japans. Við erum nú orðin aerið ver-
aldarvön eftir að hafa gist borgir eins
og Lundúni, Róm, Karachi, Bankok,
Manila, Hong Kong. Og nú höldum
við til hótel Imperial. Þar er ekki í
kot vísað fremur en fyrri daginn.
Við tökum þó strax eftir því að
Tokyo er meiri stórborg en aðrar
þær borgir sem við höfum heimsótt
til þessa, enda talin vera stærst allra
borga á jörðu hér.
Alttopiðágátt
til vesturs
Sú var tiðin að ferðalangar eins og
við gátum ekki tyllt niður fæti eins
auðveldlega og við gerðum fyrir
stundu. Landið var að mestu lokað
fyrir utanaðkomandi. En þar hefur
breyting orðið á —■ og allir gluggar
og gættir til Vesturlanda hafa oppazt
upp ágátt.
Á götunum sjáum viö brátt
hvernig konur iklæddar hinum þjóð-
lega kimonó og aðrar klæddar
yosuku, en svo nefna Japanir vestur-
lenzkan klæðnað, ganga hlið við hliö
á götunum. Óneitanlega fmnst
okkur að kímonóinn klæði þær betur
en gallabuxur og bómullarblússa.
Hér býr þá fólkið, sem framleiðir
hondurnar, hitachi-imbakassana,
mözdurnar og veiðarfærin fyrir sjó-
menn okkar. Já, Japanir eru mikil
iðnaðarþjóð, og hafa farið fram úr
flestum eða öllum vestrænum
þjóðum í þvi tilUti.
ýmislegt frá hinu foma Japan, bygg-
ingar og hof frá ll. öld, fjórtán
metra hátt BúddaUkneski, hreinasta
listaverk, og þjóðgarðinn Nöcko, en
þar hefur náttúrufegurð og hand-
bragði mannsins verið ruglað svo
saman að hreinasta unun er á að
horfa. Þá munum við skoða „Hvera-
gerði” þeirra andfætlinga okkar,
Fuji, því þeir eiga hveraorku og eld-
fjöU ekki síður en við, og það áttu
þeir nú raunar á Filippseyjum lika.
Nú og ef heppnin er með þá
kynnumst við furðulegum fiski-
mönnum í Gifu. Þeir senda sérþjálf-
aða fugla niður i djúpin, og upp
koma fuglarnir með fiskinn í goggin-
um.
Áreiðanlega verður Tokyo ferða-
löngunupi ein eftirminnilegasta
borgin í ferðinni. Hún er satt að
segja talsvert öðro vísi en Tiinar,
mannlifið allt eins og þessi dularfullu
japönsku IeUcrit, sem við höfum lík-
lega fengið að sjá, en öðrum þræði
ekki svipuð hinni Ijótu japönsku
glímu, Somo.
Enn liggur leiðin vestur og norður
á bóginn, — næst eigum við langt
flug fyrir höndum, alla leið út á
mitt Kyrrahaf, til Honolulu á
Hawaiieyjum. En við erum orðin
vön flugvélum. Þær hafa flutt okkur
um víða vegu undanfarna daga, og
við látum nokkurra tíma flug ekki á
okkur fá.
• JBP
Tunglið skyggnist hér yfir Kyoto-musterið mikla, en i Kyoto stóð höfuðborg Japans i rúmar tfu aldir, eða þar til um siðustu
aldamót að Tokyo fékk þann sess.
Ekki bara rafeindatœki
Fuglar sem veiðitœki
í skoðunarferðum munum við sjá
En þegar við kíkjum i búðirnar
þar sem stimamjúkir verzlunar-
þjónar og -meyjar bjóða fram þjón-
ustu sína, sjáum við að þar er ekki
bara um að ræða fingerð rafeinda-
tæki. Hér gefur að lita furðulegasta
úrval af alls konar handunninni
vöru, útskorið filabein, handmálað
postulin, fingerðar silkivörur og
brúður i þjóðbúningum, listilega
gerðar.
Enda þótt Japan berist áfram með
vestrænum menningarstraumum er
eitt vist. Þangað er gott fyrir þá að
koma, sem vilja njóta hins austræna
andblæs. Japanir hafa tekið upp
ýmislegt sem kemur okkur kunnug-
lega fyrir sjónir — en þeir eru þrátt
fyrir allt ihaldssamir á ýmsar sið-
venjur.
Eins og fyrr verðum við glor-
hungruð á þvi að vera sífellt að frá
morgni til kvölds, annaðhvort á
eigin vegum eða í skoðunarferðum.
Þá er nauðsynlegt að geta brugðið
fyrir sig nöfnum eins og sukuyaki
eða tepura. Þau nöfn eiga við mat,
sem matgoggar og sælkerar um allan
heim viðurkenna í dag. Það fyrr-
nefnda er gómsætur kjötréttur,
þunnar sneiðar ásamt grænmeti
soðið i soya, það siðara er humar og
fiskur árstíðarinnar djúpsteikt i sér-
stakri grænmetisolíu. Þessu er
skolað niður með sake, þjóðarvín-
inu, sem fram er borið heitt. Þá
munum við áreiðanlega fá okkur
tesopa á japanska vísu. Það er
athöfn útaf fyrir sig, nánast helgiat-
höfn. Nú og ef menn verða þreyttir á
eilífu teþambi, þá er rétt að benda á
að óviða i veröldinni er jafn góður
bjór og i Japan. Hefur það komið
margri bjórvömbinni á óvart, jafnvel
Þjóðverjum.