Dagblaðið - 07.10.1978, Blaðsíða 2

2
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 7. OKTÓBER 1978.
„Heimskulegt
bann"
— mun reykja i mínum bíl
—segir leigubflstjóri
Leigubilstjóri skrifar:
íslendingar eru að verða sjálfum sér
til athlægis meðöllum sínum heimsku-
legu bönnum. Bannað er að brugga
sterkan bjór því við erum ekki færir
um að drekka bjór, að áliti templara
og annarra ofstækismanna sem álita
.■jálfa sig vitringa fyrir þjóðina i heild.
Allt of mikið tillit er tekið til þessara
Raddir
lesenda

manna og ætti tafarlaust að afnema
alla styrki til þeirra. Nú hafa aðrir of-
stækismenn riðið á vaðið og fengið ný-
byrjaðan ráðherra til að undirskrifa
heimskuleg lög um að bannað sé að
reykja I leigubilum. Ég tel þetta bann
vitleysu sem enginn getur farið eftir.
Við sjálfir bönnum drukknu fólki
stundum að reykja en útilokað er að
banna sómakæru fólki að reykja. Ég á
minn bíl sjálfur og mun leyfa flestum
að reykja, nema drukknu fólki. Éinn
vitringur i stjórn Frama sagði i blaða-
viðtali að við mætlum reykja ef
enginn annar væri i bílnum En sú náð.
Eigum við að lofta vel út áður en far-
þegi kemur inn i bílinn? Ég spyr:
Ekki eru allir jafnhrifnir af reykingabanninu I leigubilunum.
eigum við að sótthreinsa bilinn eftir að
hafa ekið sjúklingi? Er ekki bannað að
vera drukkinn á almannafæri? Hver
lætur. sér detta í hug að taka mann
sem er undir áhrifum? Ekki einn ein-
asti lögreglumaður. Ég skora á lög-
reglumenn að láta ekki hafa sig út i
það skítverk að kæra farþega eða
leigubílstjóra þó þeir séu með sígarettu
eða vindil. öll bönn skapa vandræði
og þetta heimskulega bann er til að
brjóta það.
Það er Ijótt
að drýgja hór
Ég vildi ég væri kon n hvurt,
kannski eitthvað langt i hurt,
vantaði hvorki vott né þurrt,
og væri svo aldrei til mín spurt.
Þessa þunglyndisvisu lærði ég ungur af
gamalli konu á öðrum tug þessarar aldar. Nú
hefur níræð kona af rangæskum ættum sagt
mér sögu, sem henni á að fylgja.
Fyrir langa. langa löngu var kona. sem alltaf
var óánægð með allt og alla. Aldrei var hægt að
gera henni til hæfis, reyndi þó fólkið hennar allt
sem þvi hugkvæmdist til þess að gleðja hana.
Hún fór oft með þessa visu, sem ofan er rituð.
Einhverju sinni hitti hún á óskastundina. Allt i
cinu var hún komin i einhverja vistarveru, þar
sem hún hafði allt til alls, án þess að verða vör
við nokkra aðra lífveru. i fyrstu naut hún þessa
áhyggjulausa lifs, en það var ekki lengi. Brátt
l'ór henni að þykja þessi ævi tilbreytingalaus og
óskaði hún þess þá, að hún væri komin heim á
fornar slóðir. Nú breyttist vísan á vörum
hennar:
l'.g vildi ég heffti verið um kjurt
og væri aldrei horfin á burt,
þft vantaft gæti þar vott og þurrt,
ef væri nú afteins til mín spurt.
Ekki er þess getið hve oft og lengi hún þurfti
að endurtaka þessa ósk sina, en einhverju sinni
gcrðist það. að enn varð sú breyting snögglega á
högum hennar, að hún var flutt heim i sitt
lörna sæti. Og eftir það var hún ánægð með
hlutskipti sitt og heyrðist aldrei kvarta yfir
neinu.
Þvingar angur hringaheið,
hungrið stranga spennir.
Syngur Manga, löngum leiö,
lungun ganga i henni.
Svona er vísan rétt, segir Egill á Álafossi,
aldraður maður og gamall kunningi visnakarls
þess er hér stjórnar þætti. Egill hefur farið langa
leið á bíl sínum til að leiðrétta hjá mér prentvillu
eða pennaglöp, hálft orð sem rangprentast
hafði, og ég ekki einu sinni tekið eftir því. En
rétt skal vera rétt, segir Egill. Og þar er ég
auðvitað sammála.
En leiðréttingum og athugasemdum er ekki
lokið enn. Eitt orð i einni vísunni úr
Jesúrímunum. sem hér komu fyrir skömmu.
brenglaðist. Þessvegna kemur hún hér aftur.
Það er verið að lýsa viðureign frelsarans og
Óvinarins mikla:
Saman lauk sér frónið fyrst,
foldar baukur lokaðist.
Mæða aukin magnaðist,
moldin rauk um Jesú Krist.
Þegar ég nú fletti einu sinni enn þessu
fjölritaða kveri með Jesúrimunni. sem
hagmæitur myndlistamaður orti og þuldi
drykkjufélögum sínum fyrir einum mannsaldri,
— sumir þeirra eru enn ofar moldu gamlir
menn — og aldrei mun hafa verið ætluð til
prentunar, spyr ég, hvaða rétt á þetta verk á sér
nú? Var það ekki og er bjarnargreiði við
höfundinn og vísur hans, jafnvel við nútímales-
endur, að vera að prenta þetta eða halda því á
lofti með öðrum hætti? Var ekki eins gott að
þetta sérstæða ritverk héldi áfram að vera hand-
rit, sem gekk á milli manna i afskriftum?
'7=-=
Vísurograbb
um útvarp '&m)
Jón Gunnar Jónsson

Þessum spurningum ætla ég ekki að svara. Þær
visur, sem ég hef þegar birt úr Jesúrimu, eru
allar hinar þokkalegustu, ekki stórsnjallar, enda
verður að játa að þessi rimugerð ber fremur með
sér galla en kosti þessarar séríslensku skáldskap-
argreinar. —Ég tel rétt að birta hér enn nokkur
sýnishorn:
Margt var það, sem þessi maður sagði,
einkum beima beiddi hann
best að geyma sannleikann.
Til mín skundi, tjáði þundur geira,
hversem þreytan, þjáning bjó,
þeim ég veiti hvild og ró.
Vitiö þér, að þannig er og skrifað,
syndin þótti það allstór —
Það er Ijótt að drýgja hór.
Augum girndar auðs hvers Rindi litur,
hann með bjartri hringalín
hór í hjarta drýgir sín.
Þig ef augað. álma draugur, hneykslar,
kræktu fingri einum i,
út því sting og fieygðu því.
Lim því sveini sælla er einum tapa,
en að búkur brenni hans
brátt hjá púkum andskotans.
Á öðrum stað ér þetta:
Út rak púka og allan fjandann
að þvi er Lúkas tér,
margur sjúkur illan andann
út fann rjúka úr sér.
Fóðraði snauða á fiski og brauði
frelsar i nauðum enn,
verndaði kauða, villta sauði,
vakti upp dauða menn.
í musteri valla brask má bralla,
braml má gera þar.
Hann rak út alla okurkalla
eins og vera bar.
Og höfundur rekur atburðasöguna. Nú er
komið að kvöldmáltíðinni og þar er etið og
drukkið hressilega, eins og íslenskir Hafnar-
strætismenn kreppuáranna hefðu komist i
ráðherrabrennivín. Og siðan reika slompaðir
menn út í grasgarðinn. Þeim gengur illa að
halda vöku sinni. þegar meistari þeirra þarf mest
á styrk þeirra að halda. Júdas hefur skotist á
fund Kaifasar og slegið hann um þrjátiu silfur-
peninga.
Buðlung góður bar inn sullið
birgðum nægum af,
sjálfur stóð og signdi fullið,
sveinum þægum gaf.
Jesús hvasst nam bragna brýna,
bikar vatt á loft:
Drekkið fast i minning mina
mikið glatt og oft.
Júdas klerka fór að finna,
fjár þeir áttu vald,
fárlegt verk kvað fús að vinna
fengi hann endurgjald.
Júdas maura mikils virti
meðan andann dró,
þrjátiu aura þar hann hirti,
það var fjandans nóg.
J.G.J. —Sími 41046.