Dagblaðið - 15.01.1981, Blaðsíða 13

DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 15. JANÚAR 1981.
13
N
Sú ömurlega öfugþróun, sem
orðiö hefir i herstöövamálinu, eftir
skoðanakönnun Dagblaðsins að
dæma, ætti að verða öllum her-
stöðvaandstæðingum hvatning tii
öflugrar sóknar.
Það er alveg ótrúlegt, að sá fávís-
legi blekkingaráróður, sem hernáms-
sinnar hafa beitt, skuli hafa náð slik-
um tökum á fólki. — Getur nokkur
trúað því, að það sé vörn í því fyrir
okkur að hafa hér árásarherstöð?
Kannski langar þetta fólk að fórna
sér á altari bandariska stríðsguðsins,
þegar næsta sláturtíð risaveldanna
hefst.
Það er býsna margt, sefn hernáms-
flokkarnir nota sér til framdráttar. —
Allir auglýsa þeir sig mikla verndara
kristindómsins. Svo er það hún
gamla Rússagrýla þeirra, sem þeir
magna upp í hvert skipti, sem þeim
sýnist, að þeir í Sovét séu að gera eitt-
hvað Ijótt, svo að hún verður marg-
föld að vöxtum.
Og víst er sterk staðan hjá her-
námsflokkunum, með alla sína grýlu-
fjölmiðla og Moggann í fararbroddi,
kristilegt blað íhaldsins, sem sagt er
víðlesnasta blað í landinu. — Hver
mundi trúa, að húsbændur á því kær-
leiksheimili hefðu dyggilega tileinkað
sér boðskap nasistans sáluga, sem
sagði: „Segið lygina nógu oft —
þangað til allir trúa, að hún sé sann-
leikur.”
Minnst skil ég í því, að blessaður
Mogginn, eins og hann eyðir mikilli
prentsvertu á guðleysi þeirra 1 Sovét,
skuli aldrei minnast á, hvernig
prestar hinna kristnu hervelda fara
að, þegar þeir blessa vopnin. — Eða
er það ekki örugglega enn til siðs hjá
þeim guðelskandi þjóðum? — Eitt-
hvað munu þeir þó vera frumstæðari
í þessu hinir heiðnu hundar í Rússíá,
sem fremja sín manndráp án allra
helgiathafna.
Trúlega hefur ekkert í heimi hér
verið jafn sárt leikið og boðskapur
Meistarans frá Nasaret. Er það kann-
ski af því, að hann er það fegursta og
besta, sem mannkyninu hefir boðist?
Þess vegna gat ekki þessi blessuð
skepna skaparans, sem teTur sig verð-
skulda heitið homo sapiens, sérstakt
uppáhald himnaföðurins og kóróna
sköpunarverksins, veitt honum við-
töku án þess að afskræma hann.
— Og þar stendur hún nú, þessi
mesta skepna jarðarinnar, stolt yfir
því hve vitur og máttug hún sé orðin,
að geta á svipstundu gjöreytt þessu
hnattkríli, sem drottinn allsherjar
hafi verið að dunda við að búa til. —
Og hefur sent út í geiminn sína eigin
hnetti. Hoppandi á öðrum fæti þenur
hún út brjóstkassann oghrópar: ,,Ja,
hvers er nú mátturinn og dýrðin?”
Hvað mundi Jesús Kristur segja, ef
hann stæði hér mitt á meðal okkar í
hinum kristna, hervædda, nút'una
heimi? Mundi hann segja: Sjá, allt er
hér harla gott, á þessu sést, að þér
eruð mínir lærisveinar, eða mundi
hann segja: Vei, yður falsspámenn og
hræsnarar, sem grandið lífi með-
bræðra yðar en þykist trúa á mig?
Kallaður kommi
Víst má það kallast dapurlegt, að
þeir menn, sem gerst hafa þjónar
kristinnar kirkju, skuli ekki sjá sér
fært að taka ákveðna afstöðu gegn
her og hernaðarbandalögum. — Þeir
sitja reyndar sínar synodus-sam-
komur, ráðslaga um alls konar
kreddur og kennisetningar, miðalda-
helgisiði og messuform, en andstaða
gegn NATO eða her í landi okkar er
ekki til umræðu. — Aðeins á fyrstu
árum hernámsins tók einn maður úr
prestastétt ákveðna afstöðu gegn
hernum og NATO. — En það stóð
ekki lengi. Að honum var veist bæði í
ræðu og riti. Að sjálfsögðu var hann
kallaður kommi eins og allir aðrir,
sem vilja hreinsa burt óværuna af
Miðnesheiði og senda hana til síns
heima. Sagt var einnig, áð börn hans
væru lögð í einelti og æpt á þau um
leið og þau kæmu út fyrir húsdyr.
Ekki ætla ég að efa, að þau börn,
sem fyrir þessum árásum stóðu hafi
við fullorðinsaldurinn orðið liðtækir
félagar í vestrænni samvinnu.
Hernámsflokkamir eða
Jýðræðisflokkarnir
þrfr"
(svo notað sé gælunafn það, er íslensk-
ir fasistar hafa valið fyrirbærinu)
Við skulum fara þrjátíu ár aftur í
tímann, þegar Framsóknarflokkur,
Sjálfstæðisflokkur og Alþýðuflokkur
gerðu hernámssamninginn og sam-
þykktu aðild fslands að NATO, þrátt
Kögursveinar
og knimmafætur
fyrir áköf andmæli meginhluta
þjóðarinnar. Kröfunni um þjóðarat-
kvæðagreiðslu svöruðu þeir með því
að biðja fólk að koma niður að
Alþingishúsi. Þar höfðu þeir öflugt
lögreglulið og svokallað varalið, þ.e.
heimdellinga, sem notuðu kylfur
sínar og táragas. Þá vissu allir að nær
einhugur ríkti hjá þjóðinni gegn
hernum og NATO. Þá hugsuðu
flestir fslendingar á íslensku, þess
vegna sáu líka þessir óhappamenn,
að þeir yrðu að beita ofbeldi til að
berja þetta í gegn.
Mikið vatn hefir til sjávar runnið
síðan þetta gerðist, og nú eru ýmsir
þeir, er þessi afreksverk unnu, búnir
að skila erindinu hér. Og svo vel vill
til, að úr hvers konar pólitísku sam-
sulli, sem þær ríkisstjórnir hafa verið
gerðar er þá hafa verið við völd, hafa
þær séð svo til, að öldur ljósvakans
væru látnar flytja lofsöng prestanna
út um allar byggðir landsins og að
ríkið fengi þann heiður að koma
þeim í gröfina. Og ekki er ástæða til
að mögla yfir því. Ýmislegt
óskemmtilegra hefir þetta þjóðríki
mátt þola. Hvernig skyldi þeim ann-
ars verða við ef nýtt landnám tæki
við og þar væri hvorld her né hem-
aðarbandalag.' Er ekki hugsanlegt, að
þeir segðu sem svo, að á plánetunni,
sem þeir voru að koma frá hafi hinar
kristnu þjóðir komist að þeirri niður-
stöðu, að kenning Meistarans frá
Nasaret væri úrelt, en herir og hern-
aðarbandalög væru það eina, sem
skapaði frið og öryggi? — Sumir
þeirra manna er stóðu að þessum
vinnubrögðum eru hér enn og sagt er
að þeir leggi stund á gönguferðir út
um holt og hæðir og njóti lífsins í
faðmi náttúrunnar. Skyldu þeir þá
ekki, þó að kannski séu þeir ekki
alltaf að hrósa sér, segja landinu
sínu, að þeir hafi elskað það svo heitt
að þeir hafi gert það að amerísku víg-
hreiðri til að vernda það? Hvort
munu þá þær „gullinmura og gleym-
mérei” segja þeim það sama og þær
eitt sinn sögðu ættjarðarvininum
Guðmundi Böðvarssyni. — Ekki er
nú vist, að þær tali við hvern sem er.
Kannski hafa þeir líka hellu fyrir eyr-
unum mennirnir sem fara „hina leið-
ina”.
Skemmdarverk
Hannibals
Til þess að fá dálítið gleggri mynd
af vinnubrögðum hernámssinna er
vert að hugleiða hvernig ástandið var
í þjóðmálum í byrjun þessa áratugar,
þegar viðreisnarstjórnar-vesalingur-
inn féll í valinn.
Fyrir alþingiskosningarnar hleypur
nýr flokkur af stokkunum, flokkur
frjálslyndra og vinstri manna. For-
ingi þess liðs, hið furðulega pólitíska
fyrirbæri Hannibal Valdimarsson, sá
sér nú leik á borði, þ.e. að vinna
skemmdarverk á vinstri væng.
Bæði Framsóknarflokkur og
flokkur Hannibals boðuðu þá stefnu
fyrir kosningar, að þeir vildu láta
herinn fara úr landi og allt of margir
trúðu blekkingum þeirra.
Til stjórnarsamstarfs ganga svo
þessir flokkar við Alþýðubandalagið.
Málefnasamningur er gerður þar sem
lofað er að herinn skuli fara burt 1
áföngum á kjörtímabilinu.
Vissulega geta þeir herstöðvaand-
stæðingar, sem veittu þessum flokk-
um brautargengi í kosningunum,
sjálfum sér þakkað hvernig málin
standa.
Á þessum tíma stóð landhelgisdeil-
Kjallarinn
Áðalheiður Jónsdóttir
an sem hæst. Þá gerir Ólafur Jóhann-
esson sér lítið fyrir og svikst aftan að
samráðherrum sínum í Alþýðu-
bandalaginu og bregður sér út til
London að semja við Edward Heath.
— Nú voru góð ráð dýr, hagsmunir
NATO og Breta í veði. Þegar hann
fer þykist hann aðeins ætla að kanna
málið, en kemur heim með samning
upp á vasann og setur Alþýðubanda-
laginu úrslitakosti, annaðhvort að
samþykkja eða stjórnin sé fallin. —
Þá var enn ekkert farið að gera í her-
stöðvamálinu og trúlega í von um að
takast mætti að ná þar árangri heldur
Alþýðubandalagið áfram stjórnar-
samstarfi, sem hinir flokkarnir
bundu þó enda á áður en kjörtímabil-
inu lauk til þess að losna við að
standa við loforð sín um að láta her-
inn fara.
Síðan er Ólafur Jóhannesson sí og
æ að stæra sig og sinn vandræða-
flokk af þeim árangri sem náðst hefir
í landhelgismálinu, eftir öll hans af-
glöp, en miklu eðlilegra væri að hann
gæti ekki ógrátandi minnst á það mál
heldur en stæra sig af þeim árangri
sem aðrir gátu náð, þrátt fyrir frum-
hlaup hans og erfiða baráttu við alla
hernámsflokkana jafnframt þrot-
lausri baráttu við erlenda ásælni. —
Og vel Veit Ólafur Jóhannesson það,
eins og auðvitað allir sem fylgst hafa
með í þjóðmálum, að það er Lúðvík
Jósepsson en ekki hann, sem allt frá
því að fært var út í 12 sjómílur, stóð
fremstur í þeirri baráttu ásamt sínum
flokki. En það virðist sjúkleg til-
hneiging hjá Ólafi Jóhannessyni og
sumum félðgum hans að eigna sér svo
oft annarra verk. Kannski er það
ekki svo undarlegt. Það sýnir raunar,
að einhvern skilning hafa þeir á því
hvað er vel eða illa unnið og freisting
er nú einu sinni freisting. Og eitthvað
fleira þurfa þeir þó að segja fólki en
að þeir séu svo heiðarlegir. — Ef til
vill eru það lika einmitt þessar vinnu-
aðferðir, sem orsaka það að Fram-
sóknarflokkurinn missir aldrei fylgi,
hvernig sem vinnubrögðin eru, að
minnsta kosti ekki til lengdar. Margt
fólk er líka hreint og beint montið af
því að vita ekkert hvað er að gerast í
stjórnmálaheiminum.
En það ætla ég að vona, ef her-
námsflokkunum tekst ekki að koma
því til leiðar, að íslenska þjóðin verði
ekki framar til sem sjálfstæð þjóð, þá
megi hún vitkast það mikið, að hún
kunni að skipa til sætis í sögunni á
viðeigandi stað þeim mönnum, sem
fremst hafa staðið í stjórnmálabar-
áttunni þá þrjá áratugi, síðan hún var
reyrð í NATO og hernámsfjötra. Þá
grunar mig að fáir mundu sækjast
eftir því að 'vera sessunautar Ólafs
Jóhannessonar eða annarra, er
þannig hafa að málunum staðið — og
þeir eru því miður hörmuiega margir.
Þá er það saga hins nýja flokkks,
sem vann þann kosningasigur að fá
fimm þingmenn. Hannibai vasaðist í
utanríkismálum og var boðið til
vesturheimsku herforingjanna. Þar
mun honum hafa geflst margt að líta
í herbúðum hinnar kristnustu þjóðar
veraldar, þar sem flest trúarafbrigði
hafa verið fundin upp. Ef til vill hefir
hann heyrt lesin blessunarorð yfir
sýklunum sem kastað var yfir fátæku
bændaþjóðina í Asíu og kannski
fengið að borða oblátur og drekka
messuvín með herforingjunum á
eftir. — En hvað svo sem öllu því
líður er eitt víst, að þegar hann kemur
heim, telur hann sig ekki lengur þurfa
að blekkja í þessu máli. Þá veit hann,
að herinn og NATO eru okkur nauð-
synleg vörn.
Nú fer fyrir alvöru að bera á alls
konar undarlegheitum hjá þessari
flokkshryggðarmynd. Og fyrr en
varir hefst endataflið með öllum
þeim ósmekklegu leikfléttum og af-
brigðilegu aðferðum, sem notaðar
voru.
Að ýmsu leyti minnir saga þessara
manna þó í öllum sfnum skringileg-
heitum á kvæðið um negrastrákana.
— Allir sprungu þeir á „limminu”,
hver á sinn sérstæða hátt. — Einn
þeirra fór norður og n . . . Annar
virtist tapa glórunni og hrópaði í sí-
fellu: „Ég er litrikur”, hoppaði eins
og héri uns hann lenti í kratafeninu
og fórst þar ásamt tveimur félögum
sínum. Og þá er eftir einn, sem kannsld
gæti sagt eins og maðurinn sem sagði:
„Ég er hvergi”.
Eftir að Framsóknarflokkur og
frjálslyndir og vinstri menn höfðu
svikið kjósendur sina og rofið
stjórnarsamstarfíð, kemur formaður
Framsóknarflokks fram í sjónvarpi
og lætur drýgindalega yfir því, að
málefnasamningur ríkisstjórnarinnar
hafi verið þannig útbúinn að ekki sé
nú víst að hægt sé að tala um svik —
og brosti sínu þjóðkunna brosi —
með svip, sem minnti á allar þær
smugur og krókaleiðir sem gamall
refur hefur fetaðgegnum árin.
Hergangan
Ýmislegt undarlegt gerðist á þess-
um tíma, áður en slitnaði upp úr
stjórnarsamstarfinu. Nokkrir menn
fengu flog og hófu hergöngu um land-
ið þvert og endilangt með undir-
skriftasöfnunina frægu, þegar þeir
héidu að ríkisstjórnin ætiaði að
standa við loforðið um að láta herinn
fara. — Um allan þann ófögnuð skal
ekki fjölyrt hér. Þó er varla hægt að
láta vera að minnast á, að sumir
höfðu talið sig vera að skrifa undir
stuðning við Vestmannaeyinga, sem
orðið höfðu að yfirgefa heimili sín í
gosinu, hvernigsvo sem á því hefir nú
staðið.
Kannski er það ekki svo undarlegt
að vesalings hergöngumönnunum
yrði þungt í skauti á sínum tíma að
heyra talað um „hundflatan skræl-
ingjalýð” — og langaði að ná sér í
aura út á þess háttar tal, því víst geta
réttar mannlýsingar og nákvæmar
samlíkingar oft hljómað eins og
verstu skammaryrði. Og segir ekki
gamall og góður málsháttur: „Sann-
leikanum er hver sárreiðastur”?
Nú tvívegis hefir Alþýðubandalag-
ið tekið þátt í stjórnarsamstarfi, án
þess að brottför hersins sé gerð að at-
riði. Varla geta herstöðvaand-
stæðingar verið hressir yfir þeirri
þróun. Segja má, að afsökun mætti
finna, ef barist væri fyrir réttlátara
þjóðfélagi, en svo virðist því miður
ekki vera. Varlá myndi það þá fylgja
hinni siðlausu kjaramálastefnu ASf
og BSRB þar sem frumskógalög-
málið ræður lögum og lofum. Og
hvað þá um landsbyggðarpólitíkina,
þar sem íbúum á höfuðborgarsvæð-
^ „Eða átti það ef til vill að nægja tii að
tryggja sér völdin að fara í klofhá vaðstíg-
vél, stinga upp í sig stórsígar og renna fyrir
lax?”
inu er gert að greiða mikinn hluta raf-
magns- og oliugjalds fyrir lands-
byggðina, fyrir utan allt það sem
landbúnaðurinn þarf að fá o.s.frv.?
Þeim háu herrum sem þessu stjórna
finnst það ágætt að iáta láglaunafólk
hér taka á sig slík gjöid, þó það þurfi
ef til vill að borga svo hundruðum
þúsunda skiptir i húsaleigu á mánuði.
En hvers vegna ekki að láta þá lands-
byggðarfólk borga húsaieigu hér að
hluta og hvers vegna ekki að láta það
taka þátt í þeim kostnaði sem hér er
af því að komast til og frá vinnustað,
eða er kannski eins dýrt að komast til
vinnu í smáþorpi úti á landi eða fyrir
bóndann að fara í fjós og fjárhús?
Og hver skyldi heildarkostnaður vera
á hvorum stað fyrir sig af húsnæð-
inu, hvort heldur búið er í eigin hús-
næði eða leiguhúsnæði? Hvað um
fasteignagjöld? Eru þau kannski eins
há úti á landi? Og hvað um öll mögu-
leg gjöld sem borgarsamfélagið
ieggur á ibúana en eru óþekkt fyrir-
bæri úti á landsbyggðinni? Hvernig
væri annars að alþingismenn færu að
leggja niður lítið eitt af öllum þeim
fríðindum sem þeir skammta sjálfum
sér, færu t.d. að borga af síma, hús-
næðiskostnað o.s.frv. eins og annað
fólk? Jafnvel að borga ferðakostnað
þegar þeir ferðast út á landsbyggðina
til að taka á móti þakklæti kjósend-
anna fyrir eignatilfærsluna milli
landshluta og taka á móti nýjum
kröfum o.s.frv.?
Það er alveg ótrúlegt hvað allir
flokkar eru samtaka um að vinna
gegn hagsmunum Reykvíkinga.
Átakanlegast er þó að flokkar sem
þykjast vera verkalýðsflokkar skuli
stunda slík vinnubrögð. Og alveg er
ég undrandi á því að Alþýðubanda-
lagið skuli, eftir þann mikla sigur
sem það vann hér i síðustu borgar-
stjórnarkosningum, þora að haga sér
svona. Það virðist svo sannarlega
engu likara, ágætu alþýðubanda-
lagsmenn, en þið eigið þá einu ósk að
afhenda íhaldinu borgina aftur, án
þess að það þurfi nokkuð fyrir sigrin-
um að hafa. Eða átti það ef til vill að
nægja til að tryggja sér völdin að fara
í kiofhá vaðstigvél, stinga upp i sig
stórsígar og renna fyrir lax? Éða átti
sú athöfn kannski að verða til þess að
mynda annars fiokks „geislabaug”?
Og það vil ég segja að ef þessi
landsbyggðarpólitik ykkar á að
teljast sósíalismi, þá er sá „ismi”
jafnvel enn svívirðilegri en hinn
gamli, daunilli, maðksmogni kapítai-
ismi. En Aiþýðubandalagið er þá
raunar ekki fyrsti islenski stjórnmála-
flokkurinn sem lagt hefir upp frá
vinstri kanti en lent hægra megin við
íhaldið.
Hætt er við, ef svo heldur fram
sem horfir i herstöðvamálinu, að litið
verði hægt að gera, kannski í besta
tilfelli að stöðva utanríkisráðherra
um stundarsakir, þegar hann rýkur
upp með írafári og ætlar að fara að
hefja hernaðarframkvæmdir upp á
sitt eindæmi eða fá sér hernaðarsér-
fræðing. Það skyldi þó aldrei vera að
hann sé farinn að sjá sjálfan sig í
dýrðarljóma sem fyrsta hermálaráð-
herra íslands
Víst má segja, að staðan sé dapur-
leg í herstöðvamálinu eins og nú
standa sakir, en jafnframt eðlileg eins
og að því hefir verið staðið. Með lygi
og blekkingum hóf það göngu sína og
þannig hefir það haldið áfram alla
tíð, og varla hafa herstöðvaand-
stæðingar, sem kosið hafa hernáms-
flokkana til að stjóma þessu máli
getað búist við öðru. Og trúlega
hefur Rússagrýlan, sem stöðugt hefur
verið hægri hönd hernámssinna, átt
sinn stóra þátt í því, svo ótrúlegt sem
það þó kann að virðast. En sýnilega
er hún ekki dauð úr öllum æðum sú
gamla fyrst eldfjall á fsiandi má ekki
iðka listir sínar í friði án þess að það
sé eignað Rússum og gildir þá einu
hvort þar er um að ræða fullorðið
fólk eða börn. Því stendur ekki ein-
hvers staðar: „Svo mæla börn sem
fyrir þeimerhaft”?
Fyrrverandi herstöðyaandstæðing-
um vildi ég mega ráðleggja að biðja
um að endursýnt verði leikritið Nas-
hyrningar sem Þjóðleikhúsið sýndi
fyrir nokkrum árum. Kannski getur
það hjálpað þeim að skilja sitt eigið
þjóðfélag og átta sig á hvers vegna
þeir sjálfir hafa tekið þessum breyt-
ingum. Hinir, sem enn halda áttum,
ættu að forðast öll mistök og herða
baráttuna. Við skulum vona að
ísland megi rísa upp úr þeirri niður-
‘lægingu sem það nú er í, losna við öll
sníkjudýr og sigra erlenda og inn--
lenda andstæðinga.
Aðalheiður Jónsdóttir.