Dagblaðið - 12.02.1981, Blaðsíða 3

DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 12. FEBRUAR 1981.
3

Bilaviðskipti geta verið viðsjárverö, en þau geta lika haft i för með sér skemmtileg kynni eins og dæmið sem bréfritari tekur sannar.
Ung ekkja með tvö börn:
SEUHBÍLÁ VÍXLUM
2356-4920 skrifar:
Ég er alveg í öngum mínum, ég er
búin að leita um allan bæ að norsk-ís-
lenzkri orðabók, en slik bók er hvergi
til og hefur sennilega ekki verið gefin
út. Það er til bók á nýnorsku en það
gerir frekar lítið gagn, það vantar
orðabók á ríkismálinu.
Ég er unnandi norskrar tungu og
mælist eindregið til þess að einhver
taki sig til að semja og gefa út norsk-
islenzka og helzt lika íslenzk-norska
orðabók.
Það er augljós vaxandi áhugi á
norskri tungu vegna náinna tengsla
landanna, þannig að að þessu þarf að
vinda bráðan bug.
Hringiöís,rnf
sm kl. 13 og15
milliW
eðas
GÍSLI SVAN
EINARSSON
Vinsœlu
FURUHÚSGÖGNIN
em komin aftur
GLIT
HÖFÐABAKKA 9
SÍMI85411
—eignaðist eiginmann og bömin pabba og bfl
þeim sem seldu í gegnum bílasölur”.
Þetta segir hann að sé fjarstæða og
ég tek undir það og segi að það sé
fjarstæða að ætla mér slíkt rugl. í
flestum tilfellum eru það sömu víxl-
arnir sem boðnir eru í viðskiptum,
hvort heldur er í heimahúsi eða á
bílasölu, en munurinn er bara sá að
erfiðara er að koma slíkum pappírum
á framfæri á bílasölum, þar sem van-
skilaskrár liggja frammi og bílasalar
eiga auðveldara með að verða sér úti
um upplýsingar um menn, bæði hjá
bönkum og fógetaskrifstofum.
Ég hef rekið mig á það að fólk
heldur að víxill sé jafngildi peninga,
svo fremi sem hann er rétt útfylltur.
Þetta er mikill misskilningur. Einn
vixill er aldrei betri en greiðsluvilji
eða greiðslugeta þess sem á hann
ritar.
GREIÐSLUKJÚR:
Útfoorgun AÐEINS kr. 1.250,-
og 1.250,- á mánuði!
Halldór Snorrason Aðal Bílasölunni
skrifar:
„Bílasölur
ekkert betri"
Þetta er fyrirsögn í Dagblaðinu
þann 5. febr. sl. og undirfyrirsögn
er „Bílaviðskipti í gegnum bílasölur
ekkert öruggari en í gegnum auglýs-
ingar.” Þetta segir „Bílamaður”,
sem hringdi til blaðsins. Ég vil hér
með koma á framfæri þakklæti mínu
til „Bílamanns” fyrir að kalla sig
ekki „Bifreiðamaður”, en það er að
mínu mati æskilegt að útrýma orðinu
bifreið og nota heldur orðið bíll.
Þegar ég gekk út úr Útvarps-
húsinu, um fótaferðatíma, umrædd-
an mánudagsmorgun gerði ég mér
ljóst hvað vakti fyrir þeim félögum,
Birgi og Páli Heiðari með því að
ræsa okkur Guðfinn út um miðja
Vantar
norsk-
íslenzka
orðabók
nótt til þess að ræða um bílaviðskipti
í svartasta skammdegi. Sem sé Páll
Heiðar þurfti að selja bílinn sinn. En
þar sem Páll er prúðmenni og veit sín
takmörk varðandi hlutleysi útvarps-
ins, þá skrúfaði hann alltaf fyrir
þegar hann ræddi um ágæti bílsins
síns. Og þá er að ræða við „Bíla-
mann”.
Hann hefur eftir mér, varðandi
viðskipti í gegnum smáauglýsingar
blaðanna að „þar væri ekkert nema
svindl og brask.” Þetta sagði ég ekki,
enda væri fjarstæða að segja svo. Ég
var aðeins að vekja athygli á því að
vanskilavíxlar vegna bílakaupa væru
ekki allir tilkomnir vegna viðskipta
við bílasölur. Einnig vakti ég athygli
á því, að auðveldara væri að losna
við lélegan víxil í heimahúsi, þar sem
almenningur hefur ekki tök á að
kynna sér greiðsluferil greiðanda, og
í mörgum tilfellum kann ekki að fylla
út víxilblað. Það eru ekki mörg ár
siðan menn komust upp úr háskóla
og náðu doktorsgráðu án þess að
kunna að fylla út víxilblað.
1 Dagblaðinu 5. febr. sl. þar sem
umrædd grein birtist taldi ég fjörutíu
og átta bílaauglýsingar (smáaugl.).
Ef svo er á hverjum degi þá eru það
þrettán þúsund átta hundruð tuttugu
og fjórir einstaklingar, sem augl. bíl-
inn sinn á ári. (Þ.e. ef prentaraverk-
fall skellur ekki á). Hugsum okkur
að sami fiöldi auglýsi í Vísi, þá tvö-
faldast hópurinn. Að vísu seljast ekki
allir bílar sem auglýstir eru í blöðun-
um. Margir reyna það fyrst, en snúa
sér siðan til bílasölu, þar sem þeim
hefur ekki tekist að ná endum saman
heima fyrir. Tilefni þess að ég vakti
athygli á bilasölum í heimahúsum,
var það að ungur maður kom til mín
að leita ráða varðandi ónýta vbda
sem hann fékk fyrir bílinn sinn, seld-
an eftir smáaugl. og að sjálfsögðu
veit ég dæmin miklu fleiri. En einnig
kann ég fallega sögu, sem upphófst
vegna smáaugl. í dagblaði. Ung ekkja
með tvö börn auglýsti bílinn sinn tíl
sölu, þar sem hún hafði ekki lengur
efni á því að eiga bil. Margir skoðuðu
bílinn, en ekkjan ákvað að selja hann
hæstbjóðanda, gegn tíu víxlum, þar
sem mánaðargreiðslur hentuðu henni
til framfærslu heimilisins. Sem betur
fór þá stóðust allar greiðslur og
maðurinn kom heim til ekkjunnar
um hver mánaðamót, með greiðslu,
þar sem konan hafði ekki sett vixlana
í banka. En um það bil sem greiðslum
var að ljúka var komið á slíkt sam-
band á milli seljanda og kaupanda að
hjónaband var ákveðið. Sem sé,
seljandinn, ekkjan, eignaðist eigin-
mann og börnin pabba og bíl.
Að endingu vil ég nota orð „Bíla-
manns”, þar sem hann hefur eftir
mér að „allir víxlar og pappírar væru
miklu óábyggilegri hjá þeim sem
seldu gegnum smáauglýsingar en hjá
Raddir
lesenda
Spurning
dagsins
Hlustarðu á þáttinn
í vikulokin?
Haflifli Jóasson garöyrkjustjóri: Nei,
yfirleitt ekki, ég hef engan áhuga. Mér
finnst ég vera orðinn of gamall.
Kjartan Amason, er i nfraeðisaldrí:
Nei, ég er ekkert fyrir svona efni. Ég
hlusta aðallega á fræðandi efni, t.d.
fréttir.
Alda Marinós húsmóðlr: Mjög sjaldan.
Mér finnst hann frekar leiðinlegur og
uppsetningin ekki skemmtileg.
Sigriður Jónasdóttir húsmóðir: Frekar
sjaldan. Ég er yfirleitt upptekin en ég
hlusta þegar ég get.
Ragnheiður Gunnarsdóttir nemi: Nei,
ég hef ekki veriö á landinu.
Péley Gestsdóttir nemi: Mjög sjaldan.
Ég hef ekki tima og mér finnst hann
leiðinlegur.