Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 26.03.1939, Blaðsíða 7

SÚNNUDAGÚft
7
S K
Iivítt: Svart:
Leonhardt. Mason.
1. e2—e4 e7—e5
2. Rgl—f3 Rb8—c6
3. Bfl—c4 Bl’8—c5
4.c2—c3 Rg8—Í6
5. d2—d4 e5xdí
ö. c3xd4 Bc5-b4
7. Rbl—c3 Rf6xe4
8. 0-0 Bb4xc3
9. b2xc3.
Belri leikur var d4—d5!
9. 0-0
f stað þess að hróka hefði
svartur átt aS leika d7—d5!
10. d4—d5! Rc6—b8
11. Hfl—el Re4-f6
12. d5—d6! c7xd6
Staða svarls er nú svo þröng.
að hann getur eiginlega ekkert
gert.
13. Ddlxd6 b7—b5
14. Bc4—b3 Rb8—c6
15. Bcl-a3
— hótar að vinna skiptamun
með Dd6xf8.
15. Hf8—e8
16. Helxe8 Dd8xe8
17. Hal-el De8-d8
18. Rf3-g5 Bc8-b7
19. Rg5xf7 Dd8-b6
20. Rf7-d8t Kg8—h8
21. Dd6-f8 mát.
samt stýrimanni og bryta. Alú
ir voru þeir norskir ,ofg hét
skipstjórinn Anton Hansen.^ i
Hann sló á öxl mér, spýtti
um tönn o£ spurði ,hvort ég
vildi verða á ,,dekkinu“ hjá
sér um sumarið. Ég tók boð-
inu með áfergju, um leið og ég
ýtti húfunni aftur á hnakkann,
og sagði nokkur kröftug orð
á hans eigin tungumáli, svona
rétt til að láta hann lieyra,
hve „mikill“ maður ég væri.
Næstu nótt fórum við frá Ak-
ureyri á leið til Siglufjarðar. ■
Við vomm sex á skipinu:
skipstjóri, stýrimaður, tveirvél-
stjórar, bryti og svo ég, þrír
íslenzkir hásetar áttu að koma
um borð á Siglufirði.
Ferðín; jgekk ágætlega til
,,Sigló“, og er þangað kom var'
lagzt við akkeri frammi á höfni
A K
í skákinni, sem hér fer á
eftir, ' er það h vítur sem sóar
tíma og tapar.
Hvílt: Svart:
Albin. Bernstein.
1. e2—e4 e7—e5
2. Rgl—f3 Rb8—c6
3. Bfl—c4 Bf8—c5
4. Rbl—c3 Rg8—f6
5. d2—d3 d7—d6
6. Bcl—g5 Bc8—e6
7. Rc3-d5 Be6xd5
8. Bc4xd5 h7—h6
9. Bd5xc6 b7xc6
10. Bg5xf6 Dd8xf6
ll.c2—c3 Ha8-b8
-12. b2—b4 Bc5-b6
13. Ddl—a4
— betra var að hróka.
13. d6—d5!
14. e4xd5 e5—e4! .
15. d3xe4 Df6xc3t
16. Kel—e2 Dc3—c4t
17. Ke2—el Dc4xe4t
18. Kel-fl 0-0.
19. Da4xc6 Hf8-e8
20. Kfl-gl He8-e6!
21. Dc6-d7 He6-d6
22. Dd7-a4 De4-e2!
23. Hal—fl De2xf31!
24. g2xf3 Hd6—e6 mát
Þar lágum við lengi og tókum
,,guano“-síld úr norskum skip-
um, sem lögðu að hliðinni á:
„Valezku". Síðan áttum við að 1
fara með síldina í bræðslu til „
Hestevrar.
Mér þótti lífið liálf tilbreyt-
ingarlaust um borð og hlakk-
aði ákaflega til ferðarinnar vest-
ur. En „Valezka" var stór og',
tók nrikla síld. j-
Loks kom þó burtfarardagur-
inn
Ég lék við hvern fingur af
ánægju og tilhlökkun og fékk
að skreppa í land til þess að
nál í þvottinn minn. — Ég líafði
ekki önnur föt um borð en
sparifötin og svo vinnufötin, er
ég stóð í ,svo ég mátti til með
að sækja þau, sem ég átti í
landi. i
Þegar ég kom fram að skip-
Það er nýtt í sögunni að tveir
r Svertingjar kepptu um heims-
; meistaratign, þegar þeir börðust
um daginn Joe Louis og John
• Henry Lewis. „Spenningin” vestra
var ógurleg. Eins og vænzt var
sigraði Louis. Yfir stendur „Jóna-
tan frændi” glottandi með lárvið-
arsveiginn og verðlaunaféð.
inu aftur, ætlaði ég auðvitað
' ; kaðalstigann, sem lá niður með
skipshliðinni, en missti af hon-
um og datt í sjóinn.
.. Auðvitað fór ég á bólakaf,
með tatapoka'nn í launari hend-
inni, en örvæntinguna í hinni.
? Ég sleppti pokanum í kafinii
og kom því pokalaus upp á yf-
' irborðið, því auðvitað skiaut
mér upp, — annars sæti ég
?ekki núna og skrifaði þessar
línur.
Ég krossbölvaði heitt oginni-
lega út af fatamissinum, og síð-
fan var akkerum létt, og „Val-
"jezka" lét í haf, með mig hold
•jvotan innanborðs, því ég átti
' engin föt til skiptanna, spari-
fötin vildi ég ekki eyðileggja.
{ Og þar með hófst sú sjóferð,
';sem ég gleymi aldrei.
Strax og við komum út úr
Siglufirði fengum við norðvest-
an strekking og sjógang. —
Tveir af þessum þrem hásetum,
sem komu um borð á Siglu-
firði, lögðust í sjóveiki, oglágu
þeir í kojum alla leiðina, svo
þeir koma ekki meira við sög-
una, að öðru leyti en því, að
þeir hljóðuðu >og emjuðu í þau
tvö skipti, sem átti að reyna að
fá þá til að stíga í fæturna