Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.06.1939, Síða 7
SÚNNUDAGUR
7
leynist eldur í kirkjunni. Enn
er vonandi lia-gl aS slökkva
hann.
Þegar þeir komu aö kirkj-
unni yar þar fyrir fjöldi fólks,
og bættist þó stöSugl fleira og
fleira í hópinn, karlar, konur
og börn. Menn höfgu komiö
meS brennandi blys og ljósker.
Allir liöfSu séS, er eldingunni
sló niSur í kirkjuna og vildu
nú gæla aS því, livort bún befSi
ekki valdiS skemmdum. Pegar
Cípríanó liafSi lokiS upp kirkj-
unni þyrptust allir inn til þess
aS líla eftir því, bvort þar væri
nokkursstaöar eldur. En eng-
inn varS nokkurs elds var. Eng
in merki voru sjáanleg eftir
eldinguna. PaS leiS fram til
miönættis og enn var fólkiS ó- I
fariS. ASur cn 'Cípríanó loksins
bjóst lil þess aS loka kirkjunni,
fór fólkiö enn eina umferS til
þcss aö ganga vandlega úi- [
skugga meS þaS, bvorl ekki i
leyndist nú eldur einhversslaö- \
ar. Loksins voru þó allir sann-
fa'rSir um, aS ekkfirt væri aS
óllast og héldu heimleiSis lil
|>ess aö taka á sig náSir.
Morguninn eltir lauk Cípri-
anó upp kirkjunni á venjuleg-
um tíma. Kórdrengirnir
bringdu lil tíSa. Cípríanó
kveikti ljósin. Nokkrir komu
til þess aS gera bæn sína —
flest konu.r og sumar þeirra
meS börn.
BráSum var bjart af degi.
Tvær kor.ur ganga inn aS
allarinu til þess aS bera fram
fyrir liina heilögu jómfrú sér-
slaldega innilegar bænir.
Cípríanó er fram viS dyr og
badir vígöu valni í skálina. Allt
í einu hrópa báSar konurnar
upp, signa sig báöar í senn,
cins og þa-r liefSu veriS slegn-
ar eldingu.
Cípríanó verSur lostinn óg-
urlcgri skelfingu. Lika hann
signir sig og les Ave Maríá í si-
lellu. Hann veit, aS nú héfur
alll komizl upp og þegar presL
urinn kemur lieim, ályktar
liann aS sinn tími sé liSinn.
Konurnar' inni viS altariS
veröa stöSugt báværari og allar
konurnar, sem í kirkjunni eru,
flvta sér til þess aS sjá, livaS
orSiS er. Allar l'alla þær á kné
og signa sig.
Kirkjan cr ekki stór og Cíprí-
anó veit vel, hvaS er á seiöi.
En hann vill ekki heyra þaS
né sjá, því þaS er lians eigiS ó-
happ, lians óbætanlega niöur-
læging. Og ])ó veröur bann aS
hcyra — bara án þess aS skilja:
— Ó, heilaga, breinasla,
breina! Ó, heilaga jómfrú! Hví-
líkl undur! Hvílíkl undur! Hví-
líkt undur! Hvilíkt hvílikl und-
ur!
Konurnar snúa sér allar til
Cípríanó, þar sem hann slend-
ur viS skálina meS vígöa vatn-
inu frammi viS dyr. Hann finn-
ur kné sín skjálfa, bann veil
ekki sitl rjúkandi ráS. Helzt er
honum i luig aS flýta sér heim.
fleygja sér upp í rúm og segj-
asl vera fársjúkur.
En bann fær engan tíma til
þess aS laka nokkrar ákvarS-
anir. Konurnar hlaupa til hans
og draga hann upp aö altarinu.
Hann er orSinn algerlega
sljór, honum er orSiS sama um
alll.
Konurnar taka undir bönd
hans og brópa allar í einu:
— SérSu, ekki Cípríanó?
Sérðu ekki hvílíkl undur befur
gerzt? Eldingu sló niSur í nótt,
henni sló niður bér íkirkjunrii!
SérSu ekki brolnu þakhellurn-
ar þarna uppi?
Cípríanó litur upp í hvelfing-
una, drepur böfSi, hneigir sig.
— Undur! MikiS undur af
Herrans náö! Ilin heilaga jóm-
frú befur gripiö eldinguna á
lofti! Hönd sína hefur bin heil-
aga látiS fyrir aS verja kirkj-
una eldi, fyrir ])aö aS vernda
líkama og blóS Herrans, sem
varSveitt er í allarinu. Undur!
MikiS beilagt undur!
AS þremur dögum liönum
böfSu þúsundir manna heim-
sótt kirkjuna, konur og menn
og börn, Indíánar, Mestízar og
bvílir menn.
Cípríanó gal nú ckki
breytt því sem þcgar var orS-
iS! Hann var farinn aö trúa því,
aS til væri æSri \ilji, sem stýrSi
því, sem verSa vildi.
BrauSiS var orSiS tekjumikiS. 1
TaS er ágætt brauö enn í dag. |
LaS er mannlegt, að Cípríanó
sagði aldrei frá því, sem gerS-
ist. Hvernio átti bann, einfald-
ur Indíáni, sem lrvorki kunni,
aS lesa né skrifa, aS lara aS því
aS segja biskupunum og öSr-
um stórböfSingjum kirkjunnar,
sem komu þangaS til þess aö
lesa messu og laka menn til
allaris — já, hvernig átti liann
að segja þessum miklu heilögu
mönnum upp í opiS geöið, aS
liér væri um aS ræSa ofurlítinn
misskilning. Biskuparnir — og
þau önnur stórmenni kirkjunn
ar — mundu hlæja aS honum,
segja aS bann tælci nú aS ger-
asl gamall og svona ofurlitiS
binseginn. Og sem sannur Indí
áni kunni bann aö þegja, þegar
ekki var nauösynlegl aS lala.
Enginn gal nokkurn liag af því
haft, aö hann færi að rugla spil-
unum lyrir þeim háu trúarinn-
arinnar herrum, sem voru þús
und sinnum vitrari en hann
um guSleg málefni. Ek'ki var
þaS bans hlutverk aS leiðrétla
trúarbrögSin. Samkvæmt gam-
alli og góöri lífsreglu Indíána
bugoi liann aS réltast væri aS
lofa málunum aS ráðast eins og
verkasl vildi, ef þaS væri hon-
um sjálfum ekki til mikilla ó-
þæginda. HvaSa óþægindi gat
liann svo sem baft af því aS
þegja? KirkjuvörSur í góSu
brauSi hefur þó ætíS minni á-
hyggjur en kirkjuvörSur í
fátækri Indiánasókn. Gípríanó
var löngu hættur aS höggva
skóg og brenna lil kola. Hann
þurfli eltki framar aS prútta
viö kolakaupmennina, sem
sóttu á aS nota svikna vog og
þrýsla niSur verSinu. Og þaS
hafði Cípríanó lengi vitaS, aS
skógarhögg og kolagerS í steikj
andi sólarhita var allt annaS en
jarönesk sæla og himnesk liam-
ingja. PaS vissi liann mörgnm
árum áSur en hann fann fyrst
til ofurlítillar samúSar meö
Júdasi ískaríot.
Arnór Sigurjónsson, þýddi.
Ábyrgðarmenn:
Ritstj. Þjóðviljans og Nýs lands
Víkingsprent h.f.