Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 25.11.1945, Síða 5

SUNNUDAGUR
173
Þá var fært frá
Eg labbaði á eftir fráfærnaánum
og rak þær fram að Fossi. Það var
að skyggja. Eg átti að vaka yfir
þeim til klukkan eitt. Bróðir minn
vaknaði klukkan sjö á morgnana
og lét þær út. Eg var níu ára.
Ærnar voru 27. Eg þekkti þær
allar í sjón og með nöfnum. Enda
voru þær hverri annarri ólíkar
og báru nöfn af eiginleikum sín-
um: Brúða, ákaflega gæf. Drottn-
ing bar höfuðið hátt. Skessa var
svipmikil og stappaði fótunum
framan í bæði menn og hunda.
Hæglát var alltaf seinust í hópn-
hafa fyrir ævarandi heilsu-
bresti og afnema áhrif styrj-
aldaráranna á löggjöf lands-
ins,
* samþykkja stjórnlagabreyt-
ingu, sem veiti æskunni kosn-
ingarétt og afnemi Landsþing-
ið, og
* tryggja að kosningar til bæja-
og 9veitastjórna fari fram
(eigi síðar en í vor og með kosn
ingarrétti og kjörgengi allra,
sem náð hafa 21 árs aldri.
Við viljum taka þátt í myndun
sl%jrar stjórnar og veita henni alla
okkar stoð.
Verkalýðshreyfingin og önnur
lýðræðisleg öfl verða að nota póli-
tísk áhrif sín og meirihluta í þing-
inu til að hindra, að „Venstre"
myndi eða hafi áhrif á myndun
stjórnarinnar. Það er mjög þýðing-
armikið, að í samræmi við kröfur
um. Eg uppnefndi hana og kallaði
hana Seinlöpp. Þegar þær lágu
og voru að jórtra, sat ég álengdar
og gerði mér í hugarlund, hvað
þær væru að hugsa. Þær horfðu
líka á mig, og ég talaði við þær
eins og maður v:ð mann-
Mér var illa við Glæsu. Hún var
óþægust. Mér var sagt, að ég tæki
bara svo vel eftir henni, af því að
hún var mislit. En það þurfti eng-
inn að segja mér, að hún.Glæsa
væri ekki verri en hin rollugrey-
in.
Eg rak þær hægt fram að fossin-
verkalýðssamtakanna verði þegar
hafið nauðsynlegt samstarf milli
hinna tveggja verkalýðsflokka
landsins og sameiningartilraunirn-
ár verði þegar byrjaðar á ný.“
Þess þarf ekki að geta, að hvorki
Sósíaldemókratarnir né aðrir
flokkar sýndu lit á því að reyna
að ná samstarfi um nýja stjórn á
þessum grundvelli né öðrum, og
því er svo komið, sem komið er.
En hitt leynist engum, sem kemst
í snertingu við þann anda, sem nú
ríkir í Danmörku, að í þessum
punktum kemur fram í höfuðatr-
iðum einmitt það, sem allur þorri
þjóðarinnar nú æskir og er fús til
að berjast fyrir. Og ekkert sýnir
betur en einmitt þetta, hvaða
flokkur það er, sem bezt skilur
sína samtíð og á sér glæstasta og
'tryggasta framtíð.
Malmö 7. nóvember 1945
um og settist á ste'n við bakkann.
Fossinn var það mikilfenglegasta,
sem borið hafði fyrir augu mín af
tign og fegurð náttúrunnar. Raun-
ar var þetta enginn foss. Bæjar-
lækurinn rann þarna í dálitlum
halla, en þar var afar stórgrýtt,
og af því kom þessi mikli „fossa-
niður“.
Þegar ég sat þarna, fannst mér
„Fossinn og eikin“ eftir Pál Árdal
verða hálfu átakanlegra og „Detti-
foss“ Kristjáns Jónssonar enn
hi'ikalegri. Eg hafði meira að segja
einu sinni farið að skrifa skáld-
sögu um fossinn! Það er reyndar
ekki rétt með farið, að ég hafi
„skrifað“ hana, því að ég var alls
ekki skrifandi fnema þá eftir for-
skrift), þá var ég heldur ekki
nema átta ára.
En bróðir minn, sem var fjórum
árum eldri, bauðst ti'l að skrifa
hana fyrir mig, þegar ég sagðist
ætla að ,.búa til sögu“. Sagan hét
„Fossinn“.
Við saumuðum bók úr póstpapp-
ir og límdum á hana miða af
tvinnakeflum. Mér fannst sjálf-
sagt að hafa hana í skrautbandi.
Hún var á stærð við stafrófskverið.
Þá var ekki annað eftir en að
„búa til“ söguna.
Eg byrjaði á að lýsa því, hvað
fossinn væri óskaplega hár, hvað
straumurinn væri sterkur og hvað
hann „syngi“ vel.: Auðvitað söng
hann, alveg eins og fossinn í kvæð-
inu eftir Pál Árdal.
„Eiga ekki að vera neinir menn
í sögunni?11 spurði skrifarinn.
„Menn! Jú —-------“
Eg var satt að segja ekki farinn
að hugsa fyrir því. Eg hafði ætlað
mér að semja söguna jafn óðum
og hann skrifaði-
„Við fossinn sat maður —“, sagði
ég. Hann skrifaði.
„Við fossinn ^at maður —“ end-
urtók hann. „Hvað svo“?
>