Alþýðublaðið - 15.06.1969, Síða 10

í spilinu hér á eftir virðist í fyrstu
eitt varnarspil skipta sagnhafa öllu —
spaðaásinn. En þegar spilið er krufið
vandlega niður í kjölinn sést, að hægt
er að gera 50—50% möguleika að al-
gjöru öryggisspili.
Austur-vestur á hættu. Austur gefur.
S 1075
H ÁK8754
T 6
L 1097
S DG9
H 2
T K873
L ÁK432
S K864
H DG1096
T ÁG10
L 6
Sagnir gengu þannig:
Austur Suður Vestur Norður
1 L 1 H 2 L 4 H
pass pass pass
Sagnir eru ósköp eðlilegar, en tvö lauf
Vesturs eru þó í mirmsta lagi. Þótt Aust-
ur-vestur eigi góða fórn í fimm lauf komu
hin óhagstæðu hættusvæði í veg fyrir,
að þeir tækju frekar þátt í sögnunum.
Vestur átti út og spilaði laufadrottningu
og hélt áfram með laufagosa, sem Suður
trompaði. Við fljóta yfirsýn sá sagnhafi
þegar, að allir litirnir voru þéttir nema
spaðinn Ef spaðaásinn var til hægri (í
þessu sambandi skulum við aðeins rifja
upp spilaborðið Norður er efst á blaðinu,
Suður neðst, Austur til hægri og Vestur
til vinstri), er eirrfalt að spila á kónginn
og tapa þannig aðeins tveimur slögum á
litinn.
En þrátt fyrir þá staðreynd, að Austur
var opnari í spilinu, flanaði sagnhafi ekki
að neinu, og hann tryggði sér sögnina á
öruggan hátt — án þess það skipti
nokkru máli, hvor mótherjanna var með
spaðaásinn.
i þriðja slag spilaði Suður trompi og
tók á kónginn í blindum Hann trompaði
S Á32
H 3
T D9542
L DG85
Framhald af bls. 5
Að kveða er mér kvöl og þraut,
þó kvæði læt ég flakka,
eins og þegar öskrar naut
undir moldarbakka.
★
Sagt er, að býsna margir gangi meö
þingmann í magarrum; eitt er víst: aldrei
skortir frambjóðendur til Alþingis. Þó
hafa sumir orðið fyrir vonbrigðum, þeg-
ar á þing var komið og frekar kosið sér
annað hlutskipti en þingmennskuna. Páil
Ólafsson, sem sat á þingi í nokkur ár,
og gat trútt um talað, var lítið hrifinn
af þinrgsetunni, eins og þessi vísa ber
með sér:
Heldur vildi ég hafa í barmi mínum
á hverjum degi hvolpatík
heldur en íslands pólitík.
nú sfðasta laufið og spilaði blindum aft-
ur inn á tromp Og nú spilaði sagnhaíi
tígli frá blindum. Þegar Austur lét lítið
lét Suður tíunra nægja. Þessi óvenjulega
en einfalda spilamennska afvopnaði vörn-
ina algjörlega. Vestur átti slaginn á tígul-
drottningu og getur raunverulega engu
spilað til baka. Ef hann spilaf tígli í gaffal
Suðurs (ás—gosa) hverfa tveir spaðar úr
blindum og sagnhafi tapar þá aðeins ein-
um slag í þeim lit. Lauf er jú í tvöfalda
eyðu, og ef þeim lit er spilað, hverfur
tapslagur úr spaða úr blirrdum. Þegar
spilið var spilað, valdi Vestur að taka á
spaðaásinn í þeirri von, að Austur ætti
kónginn, og spilaði spaða áfram. Suður
vann á kónginn og kastaði síðasta spað-
anum úr blindum á tígulásinn cg spilið
var þannig í höfn.
Jú, auðvitað hafið þið tekið eftir því,
að vörnirr gat í byrjun komið í veg fyr-
ir þessa spilamennsku. Þegar Vestur spil-
ar laufadrottningu í fyrsta slag, getur
Austur yfirtekið með kóngi og spilað tígli.
Nú getur Suður ekki svínað, því þá tapast
spilið alltaf, og hann verður að treysta á,
að spaðaás eða spaðaliturinn á annan
hátt sé hagstæður, sem ekki er þó fvrir
að fara í þessu dæmi.
En hvað, sem því líður, þá held ég, —
ef slíkt spil kæmi fyrir okkur við græna
borðið, — að við þyrftum sáralítið að ótt-
ast þá vörn.
Hallur Símonarson.
10 AlþýBublaðið — Helgarttaö